ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 587
กลางดึก จื่ออันลุกขึ้นจากเตียงขึ้นเป็นครั้งที่สาม และปีนกลับขึ้นไปบนเตียง แล้วขดกายไปยังข้างเตียงด้วยความไม่พอใจ ภายหลังนางจะนอนข้างในนั้น
มู่หรงเจี๋ยก็พลิกกาย เท้าใหญ่พลันกดลงบนหน้าท้องของนาง นางโกรธเกลียดเป็นอย่างมาก ก่อนจะยืดกายขึ้นเพื่อต้องการจะต่อยไปยังใบหน้าเพื่อทักทาย ทว่าเมื่อมองเห็นใบหน้าที่หลับใหลและไม่เป็นอันตรายใด ก็อดใจไม่ไหว ทำได้เพียงหลับตาลงอย่างไม่พอใจ
เช้าตรู่ของวันถัดมา เป็นวันที่ดีมีแสงแดดสว่างสดใส
หนี่หรงเคาะประตูอยู่ด้านนอก ร้องตะโกนออกมาเสียงเบา “ท่านอ๋อง พระชายา ตื่นได้แล้ว”
จื่ออันที่ตื่นขึ้นมาแล้ว แต่ก็ยังไม่ตอบกลับ ทำให้หนี่หรงต้องร้องตะโกนออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
มู่หรงเจี๋ยที่ถูกรบกวนจนตื่นขึ้นมา เมื่อเห็นว่าจื่ออันนอนยิ้มนิ่งอยู่บนเตียง ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วออกมา “เขาร้องตะโกนอยู่ตลอด ท่านไม่ตะโกนออกไปสักคำหนึ่งเล่า? เสียงดังเกินไปแล้ว”
จื่ออันส่งเสียงขู่ออกมา “ให้เขาตะโกนออกมาอีก ตะโกนอีก”
และแน่นอนว่า หนี่หรงก็ตะโกนขึ้นมาอีก “ท่านอ๋อง พระชายา ตื่นได้แล้ว”
รอยยิ้มของจื่ออันยิ่งเพิ่มมากขึ้น เสียงเรียกพระชายานี่ ช่างน่าฟังเป็นอย่างยิ่ง
“หุบปาก หลังจากนี้อีกหนึ่งชั่วยามค่อยมาเรียกใหม่!” มู่หรงเจี๋ยเปิดม่านส่งเสียงคำรามออกมา
หนี่หรงเอ่ย “ท่านอ๋อง ไท่หวงไท่โฮ่วทรงตื่นบรรทมขึ้นมาแล้ว บอกว่ารอพระชายาตื่นขึ้นมาไปยกน้ำชาขอรับ”
จื่ออันเมื่อได้ยินแล้วก็ยกผ้าห่มขึ้น มู่หรงเจี๋ยคว้าแขนของนางเอาไว้ แล้วยืดลำคอขึ้นตรงเอ่ยออกมา “ให้นางรอไปก่อน”
จื่ออันเอ่ย “เช่นนี้ไม่ดีกระมัง? นางกำลังรอพวกเราอยู่ พวกเราวันนี้ไม่ใช่ว่าต้องยกน้ำชายให้นางหรอกหรือ”
“ปล่อยให้นางรอไปก่อน นางรังแกคนดี เกรงกลัวต่อความชั่ว หากว่าเจ้าคอยให้ท้ายนาง กลับกันเจ้าจะถูกกัดกินจนตาย มารอดูกันว่าอีกประเดี๋ยวข้าจะต่อกรกับนางอย่างไร” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมา
จื่ออันนึกถึงชีวิตบนเกาะที่โดดเดี่ยวเหล่านั้น ในใจก็ยังคงรู้สึกโกรธแค้นอยู่ “ดี ข้าจะรอดู”
สายตาของมู่หรงเจี๋ยจับจ้องไปยังใต้กระดูกไหปลาร้าของนาง จากนั้นก็ดึงผ้าห่มลงเล็กน้อย เอ่ยออกมาอย่างไม่เสียใจ “ภายหน้าลูกชายของเราก็คงจะต้องดื่มนมแพะแล้ว”
เมื่อจื่ออันได้ยินเข้า ท่าทีดูโศกเศร้า “ท่านยังหวังจะให้ข้าช่วยคลอดลูกชายให้อย่างนั้นหรือ? ข้าถูกฮองเฮาบังคับให้ดื่มดอกคำฝอย ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ ท่านไม่ใช่ว่าจะไม่รู้?”
เห็นได้ชัดว่ามู่หรงเจี๋ยลืมเรื่องนี้ไปแล้ว เมื่อได้ยินนางเอ่ยออกมาเช่นนี้ ก็คร่ำครวญออกมา “เช่นนั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายไปหรอกรือ ต่อไปเราเลี้ยงลูกสุนัขสักหลายตัว ถือเสียว่าเป็นลูกของเจ้าเสีย”
จื่ออันเงยหน้าขึ้นมองไปยังเขา “ท่านสามารถหาผู้หญิงคนอื่นมาคลอดลูกได้ ข้าไม่อาจทำให้ท่านไร้ทายาทได้”
มู่หรงเจี๋ยพยักหน้าออกมา “อืม สามารถทำได้”
สายตาของจื่ออันดูเคร่งขรึมขึ้น “อ่าห์? ท่านเองก็มีความคิดเช่นนี้จริง ๆ อย่างนั้นหรือ?”
“ใช่แล้ว เจ้าไม่อาจทำให้ข้าไร้ทายาทได้” มู่หรงเจี๋ยวางมือเอาไว้ใต้ศีรษะของนาง “ข้าคิดเอาไว้แล้ว ต่อไปลูกสาวตระกูลใดมาเป็นพระชายารอง ก็ให้หวงไท่โฮ่วทรงเป็นคนจับคู่ อย่างไรก็ตาม พระชายาของข้าเป็นคนใจกว้าง เรื่องงานมงคลสมรสนี้ ยังยอมให้ข้าไปหาหญิงสาวคนอื่นช่วยคลอดบุตร”
จื่ออันใช้ข้อศอกกดลงไปหน้าอกของเขา “ท่านเองก็รู้ว่าในใจของข้าไม่ได้คิดเช่นนี้”
“ข้ามองไม่เห็นใจของเจ้า แต่ข้าได้ยินสิ่งที่เจ้าเอ่ยออกมา” มู่หรงเจี๋ยบีบลงบนคางนาง “ดุร้าย? ยังกล้าจะลงมือกับข้าเช่นนี้อีก? สมควรโดนทุบตี!”
จื่ออันพลิกกายมาด้านหน้า แล้วกัดริมฝีปากเขาเอาไว้ จากนั้นก็มองไปยังเขาด้วยความได้ใจ เผยให้เห็นชัยชนะ
ความได้ใจมักจะมีจุดจบที่น่าอนาถใจ แต่ในทันที นางก็ถูก…มู่หรงเจี๋ยตอบโต้กลับ โดยการโยนลงไปใต้เตียง ได้ยินเพียงเสียง “แตก” ดังขึ้น นางล้มลงไปข้างบันไดเตียงนอนหยกขาว
“เอวของข้า!”
มู่หรงเจี๋ยที่แต่เดิมนั้นไม่ได้ตั้งใจที่จะเหวี่ยงนางลงไป เพียงแต่จะพลิกกายกดนางเอาไว้ และสถานการณ์ทั่วไปแล้ว เมื่อเขาพลิกกายกดนางเอาไว้ นางเพียงแต่ว่านอนลงไปด้านล่างนั้นก็ไม่เป็นอะไรแล้ว พยายามต้องการที่จะแสดงศักดิ์ศรีอะไรออกมาอยู่ได้ ต้องการที่สะบัดมือของเขา และผลของการที่ยืมแรงเพื่อตอบโต้เขา นั้นก็กลายเป็นว่านางได้ร่วงหล่นลงไปแล้ว
“ดูเจ้ามีท่าทางโง่งมขนาดไหน!” มู่หรงเจี๋ยที่เห็นนางเจ็บปวดจนใบหน้าซีดขาว ในใจก็เจ็บปวดเป็นอย่างมาก แต่ปากกลับเอ่ยออกมาอย่างไม่อ่อนข้อให้ กระโดดลงไปกอดนางเอาไว้
คราวนี้เจ็บเข้าแล้วจริง ๆ ตรงข้างเตียงนั้นมีบันไดหินหยกขาวอยู่ เมื่อคืนนั้นที่นางล้มลงมาก็ล้มลงตรงขอบเตียง แต่ไม่ได้กลิ้งลงไปตรงบันไดหิน
ทว่าครั้งนี้ กลับถูกโยนเข้ามาตรงบันไดหิน ขอบบันไดหยกขาวแข็งแทบจะทำให้เอวของนางหัก
อย่างไรแล้ว คนอื่นไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เห็นเพียงแค่จื่ออันถูกประคองเดินออกมา
นางจับเอวเอาไว้ เดินมาแต่ละก้าวก็ขมวดคิ้วออกมา เจ็บปวดเป็นอย่างมาก
