ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 601

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 601

อย่างไรก็ตาม กลางคืนนั้นจื่ออันมีเรื่องที่ต้องการทำ ทว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร กลับเป็นเฉินหลิวหลิ่วที่มาหา และเอ่ยออกมากับจื่ออันด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “จื่ออัน คืนนี้พอจะอยู่เป็นเพื่อนข้าได้หรือไม่? ข้าอยากหาคนพูดคุยด้วย”

จื่ออันรู้ว่าเป็นเพราะว่าเซียวท่า คืนวันนี้นางได้ยินเซียวท่าเอ่ยออกมาว่าไม่ต้องการที่จะแต่งงานกับนาง จะต้องเสียใจเป็นอย่างมากสินะ

และเมื่อนึกถึงเรื่องที่นางเคยรับปากกับเฉินไท่จวินเอาไว้ เกรงว่าตอนนี้คงจะต้องผิดคำสัญญาเสียแล้ว เพราะฉะนั้นนางจึงเอ่ยปลอบโยนออกมา “ตกลง ข้าจะอยู่พูดคุยเป็นเพื่อนเจ้า”

“เช่นนั้นคืนนี้เจ้าพักเสียในจวนอ๋อง เจ้ากับข้านอนพักห้องเดียวกัน ข้าไม่อยากพักอยู่คนเดียว”

จื่ออันยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยออกมา ทางด้านของมู่หรงเจี๋ยที่ได้ยินเข้าก็เอ่ยออกมาทันที “ให้สาวใช้นอนเป็นเพื่อนกับเจ้า”

“ไม่ ข้าอยากจะพุดคุยกับจื่ออัน” เฉินหลิวหลิ่วเอ่ย

“มีอะไรค่อยว่ากันพรุ่งนี้ ไม่เช่นนั้นตอนนี้ก็พูดคุยกันเสียครึ่งชั่วยามก็ได้ ไม่ต้องนอนเป็นเพื่อนกับเจ้า” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยคัดค้านออกมาอย่างเด็ดขาด

เฉินหลิวหลิ่วเมื่อเห็นว่ามู่หรงเจี๋ยเสียงดังขึ้น ทันใดนั้นก็รู้สึกเศร้าเสียใจขึ้นมา ดวงตาแดงก่ำขึ้นมาอีกครั้ง

เมื่อจื่ออันเห็นเข้า ก็รีบเอ่ยออกมากับมู่หรงเจี๋ย “ไม่เป็นไร ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนนางสักคืน เลี่ยงมิให้นางเกิดความคิดวุ่นวาย”

มู่หรงเจี๋ยร้อนรนขึ้นมาแล้ว ดึงนางไปยังด้านข้างในคราวเดียว กดเสียงลงต่ำเอ่ยออกมาด้วยความกรุ่นโกรธ “เจ้าเพิ่งจะแต่งงานได้ไม่นาน ทำไมถึงได้ทิ้งข้าลงแล้วไปนอนกับนาง? ไม่ได้”

“อย่าได้ทำตัวไร้เหตุผลเลย มิใช่ว่านางกำลังรู้สึกเศร้าอยู่อย่างนั้นหรือ?” จื่ออันเอ่ย

มู่หรงเจี๋ยทำหน้าไม่มีความสุข “เจ้าจงใจที่จะหลบหลีกข้าใช่หรือไม่?”

“ทำไมข้าถึงต้องหลีกหน้าท่านด้วย?” จื่ออันมองมายังเขาอย่างอธิบายไม่ได้

“พวกเราคืนนี้ไม่ใช่ว่าจะต้องทำเรื่องนั้นกันหรือ? เจ้าจงใจที่จะหลบเลี่ยง ถึงได้เย็นชากับข้าหลังจากที่แต่งงานกันแล้ว?” มู่หรงเจี๋ยเห็นได้ชัดว่าเริ่มที่จะกรุ่นโกรธขึ้นมา

จื่ออันมีสีหน้าที่ลำบากใจ “ตกลง ตกลง ตกลง ข้าปลอบนางเสร็จแล้วก็กลับมา พอใจแล้วหรือยัง?”

มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมา “ห้ามเกินเวลารุ่งเช้า”

“ตกลง ข้ารับปากท่านแล้ว” จื่ออันเอ่ยรับปาก

ที่แท้ ที่เฉินหลิวหลิ่วรู้สึกเศร้าเสียใจ เป็นเพราะว่าหลังจากที่เฉินไท่จวินฟังคำของเซียวท่าแล้ว ก็ให้เฉินหลิวหลิ่วถอดใจจากเซียวท่าเสีย แล้วหาคนอื่นมาแต่งงานด้วย

“นี่ไม่ใช่แผนการเดิมของเจ้าหรอกหรือ? เจ้ายังบอกว่าเจ้ายินยอมแต่งงานกับซูชิง” จื่ออันเอ่ยออกมา

เฉินหลิวหลิ่วส่ายศีรษะ “ข้าไม่รู้ เดิมทีนั้นข้าก็คิดเช่นนี้ ทว่าในตอนนั้น เจ้าและเซียวท่าล้วนแต่หายตัวไป ข้าไม่รู้ว่าพวกเจ้าไปยังเกาะวิปลาส ก็คิดเพียงแต่ว่าเขาเกิดเรื่องขึ้น ข้าเสียใจจนแทบตาย คิดเพียงแต่ว่าหากเขาตายไปข้าเองก็ไม่คิดที่จะมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว ในตอนนั้นข้าถึงได้รู้ว่า ที่แท้แล้วข้าชอบเขามากขนาดนี้ คน ๆ หนึ่ง ทั้งชีวิตนี้แต่งงานเพียงแค่ครั้งเดียว ข้าไม่มีทางที่จะแต่งออกไปอย่างส่ง ๆ แน่”

จื่ออันบีบมือของนางแน่น “เจ้าเด็กโง่ เจ้าคิดเช่นนี้นะถูกต้องแล้ว แต่เจ้าไม่กลัวสิ่งเหล่านั้นที่ท่านย่าของเจ้าเอ่ยออกมาหรือ เมื่อถึงวันเกิดของเจ้าแล้วจะต้องตายอย่างนั้นหรือ?”

“ข้ากลัว ข้ากลัวตายเป็นอย่างมาก” เฉินหลิวหลิ่วกลับบีบมือของจื่ออันเอาไว้แน่น เงยสายตาอันเศร้าสร้อยออกมา “ทว่าข้าเองก็ไม่คิดที่จะแต่งให้กับคนอื่น วันนั้นที่ข้าเห็นเจ้าสวมชุดแต่งงาน จูงมือท่านอ๋องกราบไหว้ด้วยกัน ข้าก็คิดว่าหากว่าข้าสามารถแต่งให้กับคนที่ข้าชอบได้ก็ดีเช่นกัน ถึงแม้ว่าข้าจะแต่งให้กับเขาเป็นวันที่สองก็จะต้องตายไปก็ตาม ข้าก็ยินดี”

หลิวหลิ่วที่มองโลกในแง่ดีมาโดยตลอด จู่ ๆ ก็เปลี่ยนไปเป็นเศร้าสร้อยขึ้นมา ทำให้จื่ออันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดใจขึ้นมา

นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “บางที่เซียวท่าอาจจะรู้สึกชอบเจ้าอยู่บ้าง เพียงแต่เขาไม่ชัดเจนในความรู้สึกของตนเอง ก่อนหน้านี้ที่เจ้าจงใจไปมาสนิทชิดเชื้อกับซูชิงนั้น เขาก็ดูจะไม่มีความสุขนัก และเพราะเหตุนี้ถึงได้ไปก่อเรื่องกับซูชิงอีก เจ้าอย่าเพิ่งร้อนรนไป บางทีเจ้าอาจจะพอให้เวลากับเจ้าเองและเขาได้ทำความรู้จักกันบ้าง เจ้าเองก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังแล้ว ทำดีกับเขาเพิ่มขึ้น เช่นนี้บางทีเขาอาจจะรู้ถึงความรู้สึกของตนเองก็เป็นได้”

“เจ้าคิดว่าเขาชอบข้าอยู่เล็กน้อยจริง ๆ เช่นนั้นหรือ?” ดวงตาของหลิวหลิ่วเป็นประกายขึ้นมาด้วยความหวัง