ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 604
เซี่ยหว่านเอ๋อเมื่อเห็นว่ามารดาของนางดูขี้ขลาด ก็โกรธขึ้นมา “ท่านแม่ ท่านบ้าไปแล้วหรือ? ทำไมถึงได้ไปขอร้องนางกัน? นางทำอะไรพวกเราไม่ได้ด้วยซ้ำไป ท่านพ่อเองก็ไม่ได้หย่าขาดจากท่าน ท่านก็ยังคงเป็นฮูหยินของจวนมหาเสนาบดี ก่อนที่ท่านพ่อจะตายไปก็ไม่ได้รับความผิด ต่อให้จะมีโทษ ก็ไม่ได้พัวพันไปถึงเก้าชั่วโคตร”
“เจ้าหุบปากนะ ห้ามก้าวร้าวกับเสี้ยนจู่!” เฉินหลิงหลงกลับหันไปร้องด่าเซี่ยหว่านเอ๋อ
เซี่ยหว่านเอ๋อแทบจะไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน “ท่านแม่……”
เฉินหลิงหลงก้าวไปคุกเข่าเบื้องหน้า โขกศีรษะแล้วเอ่ย “เสี้ยนจู่ เด็กน้อยยังไม่มีเหตุผล ท่านอย่าได้คิดเล็กคิดน้อยกับนางเลย”
หยวนฉุ่ยยวี่เอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “วางใจได้ ข้าไม่มีทางทำร้ายบุตรสาวของเจ้า เอานางออกไปได้แล้ว”
ความแค้น หนี้แค้นล้วนแต่มีเป้าหมาย นางต้องการเพียงแต่เฉินหลิงหลงเท่านั้น
และถึงแม้ว่าเซี่ยหว่านเอ๋อจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย แต่นางต้องการจะเก็บชีวิตของเซี่ยหว่านเอ๋อเอาไว้ ไม่ใช่เพราะว่าใจอ่อน เพียงแต่ว่าทุกอย่างที่เซี่ยหว่านเอ่อทำนั้น ล้วนแต่เป็นเฉินหลิงหลงที่จัดการอยู่เบื้องหลัง
ความผิดของเซี่ยหว่านเอ๋อคือไม่ประมาณตนเอง อีกทั้งยังคิดที่จะโบยบินขึ้นสูงไปบนยอดไม้ ชีวิตในภายหน้าของนางจะสั่งสอนนางเองว่า ความเพียงพอถึงจะเป็นความสุข
แน่นอน นางไม่มีทางที่จะรู้จักเพียงพอ และชีวิตในภายหน้าของนางจะต้องถูกกำหนดให้ต้องทนทุกข์
เซี่ยหว่านเอ๋อเมื่อได้ยินคำของหยวนฉุ่ยยวี่ก็ส่งยิ้มเย็นออกมา “ข้าไม่ต้องการให้เจ้าปล่อยข้าไป หากข้าจะไปก็ไปได้ทุกเมื่อ”
ขณะที่เอ่ยจบแล้ว ก็หยิบเงินทองเหล่านั้นแล้วคิดที่จะจากไป
ตาวเหล่าต้าก้าวมายังเบื้องหน้าแล้วแย่งชิงมันกลับมา “ทั้งหมดนี้ล้วนแต่ต้องส่งมอบคืนให้กับราชสำนัก ห้ามหยิบออกไป”
เซี่ยหว่านเอ๋อเอ่ยออกมาอย่างกรุ่นโกรธ “เช่นนั้นก็ส่งตั๋วเงินมาให้ข้า ไม่มีเงินแล้ว ต่อไปข้าจะไปอยู่ที่ใดกัน? จะกินข้าวอย่างไร? จะจ่ายเงินให้ทาสรับใช้ได้อย่างไร?”
“เจ้ายังคิดที่จะมีทาสรับใช้อีกหรือ? ฝันไปเสียเถิด!” ตาวเหล่าต้าร้องตะโกนออกมา
หยวนฉุ่ยยวี่มองไปยังตาวเหล่าต้า “มอบเงินให้นางไปหนึ่งร้อยตำลึง!”
“หนึ่งร้อยตำลึงจะไปพออะไร? แม้แต่จะซื้อเรือนสักหลังก็ยังไม่พอ” ทุกวันนี้เรือนที่ดีในเมืองหลวงล้วนแต่มีราคาเกินกว่าหนึ่งพันตำลึง หนึ่งร้อยตำลึงจะไปพออะไรกัน? หยวนฉุ่ยยวี่มองไปยังเซี่ยหว่านเอ๋อ “หนึ่งร้อยตำลึงนี้ เป็นเงินที่เซี่ยหลินเคยเก็บเอาไว้ที่ข้า เจ้าเป็นพี่สาวของเซี่ยหลิน เพราะฉะนั้นข้าก็เลยมอบเงินหนึ่งร้อยตำลึงนี้คืนให้กับเจ้า หนึ่งร้อยตำลึง ชาวบ้านธรรมดาทั่วไปสามารถใช้ได้เกือบจะสามปี หากว่าเจ้าประหยัดเสียหน่อย ก็เพียงพอให้เจ้าใช้จนถึงแต่งงานออกเรือนไป”
เงินเดือนสำหรับทาสรับใช้ในจวนนั้นเดือนหนึ่งเพียงแค่ห้าเหรียญไปจนถึงหนึ่งตำลึงเท่านั้น หนึ่งร้อยตำลึงนั้นถือว่าเป็นเงินจำนวนมากแล้ว
กุ้ยหยวนส่งเสียงเอ่ยออกมาเบา ๆ จากด้านข้าง “เสี้ยนจู่ ท่านไม่จำเป็นต้องมอบเงินมากขนาดนี้ให้กับนาง”
หยวนฉุ่ยยวี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย ไม่ มันจำเป็น
ประการแรก หนึ่งร้อยตำลึงนี้เป็นหลินหลินที่มอบให้กับนางจริง ทุกครั้งที่มาเยี่ยมนาง ก็มักจะนำเงินมาให้นางเสมอ บอกว่าให้นางนำไปซื้ออาหาร
ประการที่สอง เซี่ยหว่านเอ๋อต้องใช้ชีวิตให้ดีขึ้นเป็นการชั่วคราว รอหลังจากที่ใช้หนึ่งร้อยตำลึงนี้ไปจนหมดแล้ว นางถึงจะค่อย ๆ รู้สึกได้ถึงชีวิตที่ผ่านร้นผ่านหนาว
เมื่อไม่มีเงินแม้แต่เหรียญเดียว นางก็จะหิวโหยจนตายไปอย่างรวดเร็ว สำหรับชื่อเสียงที่ไม่ดีของจื่ออัน แต่ถ้าหากเป็นเพราะว่านางทำลายตัวเองแล้ว ไม่ว่าใครก็ไม่อาจเอ่ยถึงจื่ออันได้สักคำ
เฉินหลิงหลงเมื่อเห็นว่าเซี่ยหว่านเอ๋อจากไปอย่างราบรื่น ก็มองไปยังหยวนฉุ่ยยวี่อย่างมีความหวัง “เสี้ยนจู่ ท่านเก็บข้าไว้เป็นบ่าวในจวนเถิด ข้าจะต้องรับใช้ท่านเป็นอย่างดี”
นางคิดว่าหยวนฉุ่ยยวี่ใจอ่อนแล้ว พอที่จะหลอกได้ ในเมื่อยอมที่จะปล่อยหว่านเอ๋อไปแล้ว แน่นอนว่าย่อมไม่สร้างความลำบากกับนางมากนัก
แต่เห็นได้ชัดว่านางคิดผิดไป
หยวนฉุ่ยยวี่ก้มหน้าลง มุมปากมีรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย “ไม่ ฮูหยินหลิงหลง ควรจะเป็นข้าที่หาคนไปรับใช้เจ้าให้ดี ๆ ถึงจะถูก”
นางเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าของนางถูกปกคลุมเอาไว้ด้วยความหนาวเหน็บ “เสี่ยวตาว เจ้าพานางไปขังเอาไว้ในเรือนจรัสเสียก่อน”
จากนั้น นางก็หันไปสั่งกุ้ยหยวน “เจ้าไปหาช่างฝีมือ สร้างกำแพงล้อมรอบเรือนจรัสเอาไว้ ก่อนจะสร้างกรงเหล็กขึ้นมา”
นางไม่ฆ่าคน แต่กลับทำให้เฉินหลิงหลงอยู่ไม่สู้ตายไป มีชีวิตอยู่เทียบไม่ได้กับสุนัขตัวหนึ่ง
