ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 605
เมื่อจื่ออันมาถึงนั้น ช่างฝีมือก็กำลังเก็บอิฐอยู่จากด้านใน
ตาวเหล่าต้าเองช่วยเหลือขนย้ายจากด้านใน เมื่อเห็นว่าจื่ออันมาถึง ก็เช็ดเหงื่อที่อยู่บนหน้าผากแล้วยิ้มออกมา “คุณหนูใหญ่กลับมาแล้ว?”
เสี่ยวซุนยิ้มเอ่ยออกมา “ตอนนี้ควรที่จะเรียกพระชายาแล้ว”
“พระชายา!” ตาวเหล่าต้าส่งเสียงหัวเราะออกมา มีท่าทีกระดากอายเล็กน้อย
จื่ออันเมื่อเห็นแล้วก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดเหงื่อให้กับเขา “เหนื่อยแล้วหรือยัง?”
“ไม่เหนื่อยขอรับ มีงานทำช่างดีจริง ๆ!” หลายวันมานี้ตาวเหล่าต้าล้วนแต่ว่างอยู่ตลอด ในใจรู้สึกไม่สบายใจอยู่ตลอด เขามักจะคิดว่า เขามีเนื้อให้กินอยู่ทุกมื้อ แต่กลับไม่มีงานอะไรให้ทำ จนละอายต่อจื่ออันและเสี้ยนจู่
“เจ้าเองก็อย่าลืมพักผ่อน” จื่ออันเอ่ยออกมา “ท่านแม่เล่า?”
“กำลังดูตำราอยู่ในเรือนไม้ขอรับ” ตาวเหล่าต้าเอ่ยออกมา
จื่ออันเดินเข้าไป ก็พบว่านางกำลังดูตำราอยู่ในเรือนไม้จริง และนางพบว่าจื่ออันเข้ามาแล้วก็เผยยิ้มออกมา “กลับมาแล้ว?”
“อืม ใช่แล้ว เฉินหลิงหลงอยู่ที่ใดกัน?”
หยวนฉุ่ยยวี่ชี้ไปยังเรือนจรัส “ถูกขังเอาไว้ด้านในนั้นชั่วคราว”
“ท่านแม่คิดจะจัดการกับนางอย่างไร?” ความหมายของจื่ออันก็คือให้ฆ่านางทิ้งเสีย เพราะเกรงว่าหากพบเห็นเข้าแล้วดวงตาจะลุกโชนขึ้นด้วยความโกรธ
หยวนฉุ่ยยวี่วางตำราลง “เจ้าคิดว่าอย่างไรกัน?”
จื่ออันเอ่ยออกมา “ข้าคิดว่าไม่จำต้องเก็บนางเอาไว้ ผู้หญิงประเภทนี้ ช้าเร็วจะต้องสร้างความหายนะขึ้น”
หยวนฉุ่ยยวี่ส่งเสียงอืมออกมา ทว่ากลับมีความคิดของตนเองออกมา “ฆ่านางไปก็ไร้ประโยชน์ จื่ออันเองก็กลับมาไม่ได้แล้ว เก็บนางเอาไว้เถิด”
จื่ออันรู้สึกยากที่จะยอมรับได้ “เก็บนางเอาไว้? ความหมายของท่านแม่คือ ยังจะต้องเลี้ยงนางเอาไว้หรือ?”
“ข้าสั่งคนให้ไปสร้างกรงเอาไว้ให้นางแล้ว ต่อไปนางก็ใช้ชีวิตอยู่ในกรงนั่น อีกทั้ง ข้ายังคิดที่จะย้ายป้ายวิญญาณของบรรพชนตระกูลเซี่ยย้ายไปยังเรือนจรัสทั้งหมด หลังจากนี้หากว่าเฉินหลิงหลงตายไป ก็ให้ทำป้ายวิญญาณให้นางหนึ่งแผ่น ให้นางเป็นฮูหยินเซี่ยเถิด”
ทันใดนั้นจื่ออันก็เข้าใจความหมายของหยวนฉุ่ยยวี่ขึ้นมา นางต้องการให้บรรพบุรุษตระกูลเซี่ยมองไปยังเฉินหลิงหลงทุกวัน จ้องมองยังนาง ส่วนเฉินหลิงหลงนั้น ก็จะกลายเป็นฮูหยินของเซี่ยหวายจุน คนที่ฉ้อฉล ฆาตกรที่ฆ่าทำลายสายเลือดของตระกูลเซี่ย จนกลายมาเป็นฮูหยินตระกูลเซี่ย
และนี่ไม่ใช่ว่าเป็นความปรารถนาของเฉินหลิงหลงมาโดยตลอดไม่ใช่หรือ? นางหวังที่จะกลายเป็นฮูหยินมาโดยตลอด
และนี่ดูจะมีความหมายมากเสียยิ่งกว่าการที่ฆ่านางไปเสียอีก
หยวนฉุ่ยยวี่เมื่อเห็นว่าจื่ออันไม่ส่งเสียงใดออกมา ก็คิดว่านางจะต่อต้าน ก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ “อันที่จริงแล้ว ข้ามีหรือที่ไม่คิดจะฆ่านาง? เพียงแต่ว่า นางของยังคงเป็นมารดาของหลินหลินเสมอ”
เมื่อคิดถึงเซี่ยหลินขึ้นมา ในใจของจื่ออันรู้สึกแย่ขึ้นมา “ ที่จริงแล้วนางก็ไม่ได้รักหลินหลิน หลินหลินเกิดมาจนถึงวันนี้ แม้แต่เอ่ยถาม นางก็ไม่เคยถามถึงสักคำในใจของนาง หลินหลินไม่มีค่าอะไรให้ใช้ประโยชน์ได้เลย”
“หลินหลินบริสุทธิ์ไร้เดียงสา เขาไม่มีทางคิดมากมายขนาดนั้น เขาเพียงแค่คิดว่าเฉินหลิงหลงเป็นมารดาผู้ให้กำเนิด เข้าจะต้องเชื่อฟังคำของนาง คนนอกบอกกับหลินหลินว่านางเป็นแม่ใหญ่ เพราะฉะนั้นเขาจึงเคารพข้า จื่ออัน เจ้าไม่ได้มองเห็นหลินหลินเติบโตมาตั้งแต่เล็กจนโต เจ้าไม่รู้ว่าเด็กคนนี้ว่านอนสอนง่ายเพียงใด เจ้าไม่มีทางที่จะทำให้เขาเสียใจได้เพียงนิด”
ที่จริงแล้วจื่ออันเข้าใจดี ในช่วงวันเวลาแห่งความเย็นชาเหล่านั้น เกรงว่าแม้แต่ความดีเพียงน้อยนิด ก็คงทำให้คนไม่อาจลืมลงไปได้ตลอดชีวิต
เหมือนดั่งเช่นวันนั้นตรงประตูจวนมหาเสนาบดี ที่นางถูกปิดประตูใส่ทิ้งเอาไว้ด้านนอก เป็นกุ้ยหยวนที่ให้น้ำกับหมั่นโถวให้กับนาง บุญคุณในครั้งนี้ นางไม่มีทางที่จะลืมลงไปได้
หลินหลินบริสุทธิ์ไร้เดียงสา มอบความหวังและรอยยิ้มให้กับหยวนฉุ่ยยวี่ที่ใจด้านชาไปเสียแล้ว เพราะฉะนั้น ตั้งแต่ต้นนางจึงจดจำความดีนี้ของหลินหลิน
นางเอ่ยออกมา “ท่านแม่ ท่านคิดจะทำอย่างไรก็ทำเช่นนั้นเถิด นางเป็นศัตรูแค้นของท่าน ท่านมีอำนาจที่จะตัดสินใจว่าจะจัดการกับนางอย่างไร”
จื่ออันมองไปยังนาง มักจะรู้สึกว่านางยังมีเหตุผลอื่นอยู่อีก
นั่นก็คือ หากเฉินหลิงหลงตายไปแล้ว นางก็แทบจะสูญเสียจุดมุ่งหมายที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีก
ก่อนหน้านั้นแรงสนับสนุนของนางมีเพียงแค่การแก้แค้น และตอนนี้นางสามารถฆ่าเฉินหลิงหลงลงได้เพียงมีดเล่มเดียว แต่หลังจากที่ฆ่านางไปแล้วเล่า?
ในใจก็ดูเหมือนจะว่างเปล่า
องค์รัชทายาทมู่หรงเฉียวเองแน่นอนก็เป็นคนที่ฆ่าจื่ออันด้วยเช่นกัน ทว่านางรู้ดีว่ามู่หรงเฉียวไม่ใช่คนที่นางจะแตะต้องได้ เพราะฉะนั้น นางจึงยอมเก็บเฉินหลิงหลงเอาไว้เพื่อหลอกตนเอง
