ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 608
“จะได้อย่างไรกัน?” จื่ออันนำเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากการวางแผนรักษาอ๋องเหลียงในคราวที่แล้วเอ่ยออกมา “ในตอนนั้น อ่องเหลียงโกรธเป็นอย่างมาก จนไล่หม่อมฉันออกมา และบอกว่าต่อไปไม่จำเป็นต้องให้หม่อมฉันรักษาอีก ในตอนนั้น หม่อมฉันคิดอยากจะเข้าวังมาปรึกษากับพี่สะใภ้ ทว่าในตอนนั้นเกิดเรื่องราวขึ้นมากมาย พี่สะใภ้เองก็รู้ดี ตอนนี้เรื่องราวต่าง ๆ ก็สงบลงแล้ว หม่อมฉันจะต้องรีบนำเรื่องนี้จัดการให้เรียบร้อยเสีย”
ฮองเฮาเย้ยหยันออกมา “ช่างมันเถิด เจ้าเองก็ไม่จำเป็นต้องรักษาให้เขาแล้ว เขาเข้าวังมาบอกกับข้าแล้ว ไม่ต้องการให้เจ้ารักษาให้กับเขา”
“พี่สะใภ้ ตอนนี้หม่อมฉันมีความมั่นใจมากขึ้นจริง ๆ นะเพคะ” จื่ออันเอ่ย
“มีความเชื่อมั่นก็ไม่ได้ เขาบอกแล้วว่า ต่อไปจะไม่รักษาอีก”
จื่ออันเอ่ยออกมาเบา ๆ “นั่นไม่ใช่การรักษาในเรื่องนั้น ข้าบอกกับอ๋องเหลียงว่ารักษาโรคลมชัก และเพราะโรคลมบ้าหมูนี้ หรืออาการบาดเจ็บที่ขา ตอนนี้หม่อนฉันเข้าใจวิธีการรักษาแล้ว คือใช้เข็มทยาน ฝังเข็มลงจากศีรษะลงไปจนถึง…ตรงนั้น”
“ความหมายของเจ้าคือ ไม่จำเป็นต้อง……”
จื่ออันพยักหน้า “เพคะ ไม่จำเป็นต้องตรวจสอบ”
สีหน้าของฮองเฮาถึงได้ดูดีขึ้นเล็กน้อย ก่อนหน้านั้นที่อ๋องเหลียงเข้าวังมา บอกกับนางว่าจะไม่ให้ใครทำการรักษาอีก อีกทั้งยังระบายอารมณ์ออกมาอีก บอกว่าจะให้หญิงสาวคนหนึ่งมารักษาตรงนั้นให้กับเขาได้อย่างไร หากว่าตอนนี้บอกว่าไม่จำเป็นต้องตรวจตรงจุดนั้น และก็ไม่จำเป็นต้องฝังเข็มตรงนั้น ปัญหาทุกอย่างก็จะคลี่คลายลงไปได้
ฮองเฮามองไปยังนาง เพราะอย่างไรแล้ว เจ้าเคยสัญญาเอาไว้ก่อนหน้านั้นแล้วว่าจะรักษาให้หายภายในสามเดือน”
จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างจริงจัง “อ๋องเหลียงเป็นคนดี หม่อมฉันเองก็หวังว่าเขาจะดีขึ้นมา ไม่ใช่เพราะเหตุผลอื่นใด เพียงเพื่อเขาอย่างเดียว”
“เจ้าหมายความว่าเจ้ายังมีจุดประสงค์อื่นอีกสินะ ข้าไม่ชอบติดหนี้บุญคุณคนอื่น!” ฮองเฮาเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย สำหรับคำพูดที่แฝงไว้ด้วยบางอย่างของจื่ออันที่บอกว่าเพื่ออ๋องเหลียงนั้น นางไม่มีทางเชื่อ
หญิงสาวเช่นนี้ เชื่อได้อย่างนั้นหรือ?
จื่ออันยิ้มออกมาเล็กน้อย “ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เช่นนั้นก็ให้แม่นมหยางกลับไปรับใช้อยู่ข้างกายหม่อมฉันเถิด หลายเดือนมานี้ ล้วนคุ้นชินกับนางแล้ว”
“เพียงแค่นี้หรือ?” ฮองเฮาดูจะไม่เชื่ออยู่เล็กน้อย
“เพคะ เพียงแค่นี้” จื่ออันเอ่ย
ฮองเฮาอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองนางอยู่หลายคราว สุดท้ายก็ตรัสออกมา “ในเมื่อเจ้าเสนอมันออกมาเอง ข้าก้ไม่ติดค้างอะไรเจ้าแล้ว ต่อไปอย่าได้ใช้เรื่องนี้เพื่อมาร้องขอรางวัลจากข้าอีก”
ก่อนหน้านั้นที่นางเคยยกยอจื่ออันขึ้นสูงถึงเพียงนั้น พระชายาผู้สำเร็จราชการแทน มารดาของใต้หล้าอะไรนั่น ตอนนี้กลับมาบอกว่านางต้องการจะขอรางวัล เห็นได้ชัดว่าในใจนางไม่ได้ถือว่าจื่ออันและนางเป็นคนในระดับเดียวกัน
จื่ออันนำตัวแม่นมหยางจากไปอย่างราบรื่น แน่นอนว่า หากว่ารักษาอ๋องเหลียงไม่หาย แม่นมหยางยังคงต้องกลับมาวังหลวง และสำหรับนางแล้วก็หมายถึงทางตายหนทางเดียวเท่านั้น
จื่ออันวางกล่องยาลงบนรถม้า ดังนั้นหลังจากที่ขึ้นรถม้ามาแล้ว ก็หยิบยาแผลผุพองขึ้นมาทาให้กับแม่นมหยาง
แม่นมหยางน้ำตาไหลนองออกมา “พระชายาไม่จำเป็นต้องทำให้บ่าวเช่นนี้เลย เรื่องมันยุ่งยากจนเกินไป บ่าวไม่คู่ควรเลย”
จื่ออันไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา ยังคงทายาต่อไปแล้วเอ่ยว่า “ในอดีตแม่นมหยางติดตามข้าโดยที่ไม่ใส่ใจต่อสิ่งใด ผ่านความเป็นตายมาแล้ว หากว่าตอนนี้ข้าทิ้งแม่นมเสีย ข้าก็คงจะกลายเป็นคนเลวที่ทิ้งคนที่ไร้ประโยชน์ไปในทันที”
แม่นมหยางสูดลมจมูกเข้า “ในตอนนั้นบ่าวไม่ได้เดิมพันผิดไปจริง ๆ”
จื่ออันเงยหน้าขึ้นมา มองรอบบนใบหน้าของนาง “เพิ่งจะกลับวังมาก็ถูกนางทุบตีเสียแล้ว คงจะเห็นเจ้าเป็นเพียงแต่ที่ระบายอารมณ์เท่านั้นเอง”
“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ไม่จำเป็นต้องปวดใจกับบ่าว ความทุกข์ยากนี้ ก่อนหน้านั้นก็ไม่ได้น้อยลง”
จื่ออันเมื่อได้ยินคำเหล่านี้ ก็รู้สึกประหลาดใจอยู่เล็กน้อย “นางทุบตีเจ้าด้วยตัวเอง หรือว่าให้คนทุบตีเจ้า?”
“นางไม่มีทางที่จะลงมือด้วยตนเอง ล้วนแต่ให้คนลงมือ เมื่อไหร่ที่มีเรื่องไม่สบายใจแล้ว ก็จะใช้บ่าวรับใช้ในวังเป็นที่ระบายอารมณ์ ตบหน้าแบบนี้ ก่อนหน้านั้น ข้าเองก็เคยพยายามมาแล้วหลายครั้ง”
“เดิมทีข้าคิดว่า อย่างไรแล้วนางก็คงจะยังมีความอดทนของคนเป็นฮองเฮาอยู่บ้าง”
หากเป็นเช่นนี้แล้ว อารมณ์ของฮองเฮาก็คงจะระเบิดรุนแรงออกมาได้โดยง่าย
