ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 612
นางเงยหน้าขึ้นมองยังจื่ออันอย่างตื่นตันใจเล็กน้อย “บ่าวเฝ้าดูอ๋องเหลียงเติบโตมาตลอด และเห็นเขาได้รับบาดเจ็บ มองดูเขากลายเป็นคนพิการ รู้ว่าเขาคงจะไม่อาจ……แต่ว่าตอนนี้เขาดีขึ้นแล้ว ในใจของบ่าวก็มีความสุขขึ้นมา”
จื่ออันรู้ว่าแม่นมหยางเองเป็นคนที่เห็นอกเห็นใจคน จริง ๆ แล้วนางเองก็สงสารอ๋องเหลียง อีกทั้งมาตอนนี้อาการป่วยที่หลบซ่อนอยู่ของอ๋องเหลียงก็รักษาจนหายแล้ว นางจึงไม่จำเป็นต้องกลับไปยังวังหลวงอีก สามารถอยู่ข้างกายนางได้อย่างเป็นทางการแล้ว
จื่ออันยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วเอ่ย “ดี ข้าจะไม่โกรธเขาในตอนนี้”
นางเชื่อใจมู่หรงเจี๋ย เขาคงจะไม่หักหลังนางในตอนนี้ ไม่ใช่เพราะว่ารักนางมาก เพียงแต่เขายังไม่อาจยอมรับการสัมผัสจากหญิงสาวคนอื่นได้
จำได้ว่าวันนั้นตรงประตูจวน พระสนมซุนเอื้อมมือออกไปดึงเขาเอาไว้ ก็ถูกเขาเหวี่ยงเอาไว้อีกด้านหนึ่งด้วยความขยะแขยง แถมยังตะคอกดุด่าเสียงดัง
หลังจากที่เขากลับมาแล้ว เขาก็ล้างมืออย่างแรง และด่าออกไปเสียยกใหญ่
มู่หรงเจี๋ยกลับมาในเวลาจื่อ เดินเขย่งเท้าเข้ามาหยิบเสื้อผ้าก่อนจะออกไป
ผ่านไปไม่นาน เขาก็กลับมา ท่าทางดูสดชื่นหลังจากที่ผ่านการอาบน้ำมาแล้ว
การกระทำของเขาเบามาก เพราะกลัวว่าจะเสียงดังจนทำให้จื่ออันตื่นขึ้นมา ก่อนจะค่อย ๆ นั่งลงบนเตียว ในตอนที่หยิบผ้าห่มนั้น กลับเห็นว่าจื่ออันลืมตาโตจ้องมองมายังเขา
เขาตื่นตกใจ หันมายิ้มอย่างสดใสแล้วเอ่ยออกมา “ข้าทำเสียงดังจนเจ้าตื่นขึ้นมาหรือ?”
“ข้ากำลังรอท่านอยู่” สองมือของจื่ออันวางเอาใต้หมอน แล้วมองมายังเขา
“ขอโทษด้วย ข้ากลับมาช้าไป ต่อไปหากว่าข้าออกไปยามค่ำคืน เจ้าไม่ต้องรอข้า” เขาเอื้อมมือออกไปกอดนางไว้
“เอาออกไป!” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา
มู่หรงเจี๋ยตกตะลึงไป “เป็นอะไรไป?”
“มือที่เคยแตะต้องหญิงสาวอื่นมา อย่ามาโดนตัวข้า” จื่ออันตะคอกออกมาอย่างเย็นชา
มู่หรงเจี๋ยเห็นได้ชัดว่าเริ่มโกรธขึ้นมา “ทำไมเจ้าถึงได้คิดออกมาเช่นนี้?”
“ข้ารู้หมดแล้ว เจ้าไปหอโคมเขียวมา!” จื่ออันจ้องมองยังเขา
มู่หรงเจี๋ยรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ไม่ถูกต้อง นางรู้ได้อย่างไรกัน เขาเตือนชิงมั่ว ชิงเฉินไปอย่างเข้มงวดแล้วว่าห้ามกลับไปบอกกับจื่ออัน
อีกทั้งพวกเขายังกลับมาด้วยกัน ชิงมั่วและชิงเฉินล้วนแต่อยู่ด้านนอก ยังไม่ทันได้เอ่ยบอกกับนาง
สาวน้อยคนนี้เจ้าเล่ห์อย่างมาก จะต้องทดสอบเขาเป็นแน่
เพราะฉะนั้น ใบหน้าของเขาดูเคร่งขรึมลง “เจ้าพูดจาไร้สาระอะไร? ข้าจะไปหอโคมเขียวได้อย่างไรกัน? นี่ไม่ใช่เป็นการสบประมาทข้าหรอกหรือ?”
“ท่านยังไม่ยอมรับอีก?” จื่ออันนั่งลง “เช่นนั้นท่านบอกมา ท่านไปที่ใดมา?”
มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างมีอารมณ์ “ข้าบอกกับเจ้าแล้ว ไปทำเรื่องสำคัญ หากว่าเจ้าไม่เชื่อวันพรุ่งนี้ก็ไปถามอาซินดู”
เมื่อเอ่ยออกมาจนจบก็ม้วนผ้าห่มขึ้น จากนั้นก็หันหลังให้กับจื่ออัน เหมือนกับว่ามีท่าทีกรุ่นโกรธเป็นอย่างมาก
จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “พวกเจ้าพูดคุยกันภายในห้อง แม่นมหยางได้ยินมันทั้งหมดแล้ว นางอยู่ภายในห้อง”
มู่หรงเจี๋ยหันหลังกลับมา ความกรุ่นโกรธเมื่อครู่นี้หายไปจนสิ้น “รู้หมดแล้วอย่างนั้นหรือ? ช่างหลักแหลมยิ่ง อันที่จริงแล้วข้าเพียงแต่ต้องการจะทดสอบเจ้า เจ้าผ่าน เจ้าฉลาดยิ่ง”
จื่ออันส่งเสียงตะคอกอย่างเย็นชา “ฉลาดยิ่งนัก จากนั้นเล่า?”
มู่หรงเจี๋ยพลิกกายมากดนางเอาไว้ “ฉลาดแน่นอนว่าย่อมมีรางวัล”
จื่ออันเตะเขาออกไป “ไปนอนบนตั่งโน้น!”
มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ “ข้านั่งมาทั้งคืนแล้ว กลัวว่าเจ้าจะรู้ แม้แต่เหล้าก็ไม่กล้าดื่ม ไม่ได้ทำผิดอะไร แล้วทำไมถึงต้องไปนอนบนตั่งด้วย”
“โกหก!” จื่ออันช่วยเขาจัดการที่นอน “การโกหกก็คือความผิดที่ใหญ่ที่สุด”
มู่หรงเจี๋ยยืนเท้าเปล่าลงบนพื้น กอดผ้าห่มไว้แล้วเอ่ยออกมาอย่างขมขื่น “ข้าบอกแล้วว่าจะไม่ไป พรุ่งนี้ข้าจะไปจัดการเขา”
“อ๋องเหลียง……ได้จริง ๆ แล้วอย่างนั้นหรือ?” จื่ออันเอ่ยถาม
“ใครจะไปรู้กัน? เขากอดหญิงสาวคนนั้นแล้วจูบอยู่นาน ก่อนที่จะจากไปอย่างได้ใจ” แม้แต่ความลับก็ได้บอกออกมา
“กอดแล้วจูบอยู่นานก่อนจากไป? จากไปอย่างเบิกบานหรือไม่?” จื่ออันเอ่ยถาม
“ดูมีความสุขมาก ทว่าข้าไม่ได้มีความสุขไปด้วย” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างหดหู่ใจ
จื่ออันเหลือบมองยังเขา “ไปนอนเถิด”
“ข้านอนบนตั่งไม่คุ้นชิน”
จื่ออันดึงผ้าห่มมาคลุมตนเอง “เพียงแค่ทำความคุ้นเคยเท่านั้น ค่อย ๆ ทำความคุ้นเคยไป ต่อไปโอกาสนอนบนตั่งนั้นยังมีอีกมาก”
