ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 615
เช้าวันต่อมา ฮองเฮาเรียกตัวจื่ออันเข้าวัง
จื่ออันมายังวังจิ้งหนิงอีกครั้ง ทัศนคติที่ฮองเฮามีต่อนางเริ่มแตกต่างออกมา คนที่เหลือถอยออกไป เหลือไว้เพียงแค่จื่ออัน ไว้พูดคุยกันเพียงลำพัง
“วันนี้ไม่มีคนอื่นอยู่แล้ว น้องสะใภ้เรามาพูดคุยกันเถิด” ฮองเฮากลับดึงมือของนางเอาไว้ พูดคุยกันอย่างสนิทสนม
ในใจของจื่ออันคิดว่าอ๋องเหลียงคงจะเข้าวังมาบอกกับนางแล้ว? แต่ว่าคงจะไม่เช้าขนาดนี้กระมัง? เมื่อวานนี้นางอยู่ในจวนอ๋องเหลียงจนมืดค่ำถึงได้จากไป และเห็นได้ชัดว่าอ๋องเหลียงไม่ได้คิดที่จะเข้าวัง
“ฮองเฮา ท่าน……” จื่ออันมองยังนางด้วยท่าทีทดสอบ
“ข้ารู้ทุกอย่างแล้ว โรคที่หลบซ่อนอยู่ของอาซินถูกเจ้าจัดการแล้ว เห็นได้ว่าก่อนหน้านั้นข้าเข้าใจเจ้าผิดไป” ระหว่างคิ้วของฮองเฮาเต็มไปด้วยความสุข
จื่ออันยิ้มออกมาเล็กน้อย “อ๋องเหลียงบอกกับฮองเฮาแล้วหรือ?”
“ในจวนอ๋องแน่นอนว่าย่อมมีคนของข้าอยู่ เด็กคนนี้ไม่มีทางพูดออกมา เมื่อวานนี้ไล่สนมในวังออกไปทั้งหมด และแม้แต่พระชายารองก็เขียนหนังสือปลดภรรยาออกไป ข้าก็รู้ เขาให้กำลังใจ สิ่งนี้ทำให้ข้าสบายใจขึ้นมา สามารถวางหินใหญ่ที่อยู่ในใจลงได้”
คำพูดที่ดูเหมือนเป็นการแสดงความรักของมารดาออกมาอย่างสุดซึ้ง ทำให้จื่ออันที่ได้ยินแล้วกลับรู้สึกบาดหูขึ้นมา ในจวนอ๋องมีคนของนางอยู่? บุตรชายแท้ ๆ ของตนเอง กลับยังส่งคนไปคอยสอดส่อง อาศัยข้ออ้างความรักของมารดา ช่างทำให้คนขยะแขยงเสียจริง
ฮองเฮาตบหลังมือของนางเอ่ยออกมา “คราวนี้ที่ข้าเรียกเจ้าเข้าวังมา นอกจากจะขอบคุณเจ้าแล้ว ยังอยากจะถามเจ้า ขาของเขายังจะสามารถรักษาได้อีกหรือไม่? แล้วรักษาอย่างไร?”
จื่ออันเอ่ยออกมา “เมื่อวานนี้ได้ตรวจสอบแล้ว กระดูกของเขาคดเอียงไปเสียแล้ว หากรักษา จะต้องหักกระดูกแล้วต่อเข้าใหม่ ขั้นตอนรักษาจะเจ็บปวดอย่างมาก”
ใบหน้าของฮองเฮาเต็มไปด้วยความสงสาร “เจ็บมากอย่างนั้นหรือ? เช่นนั้นแล้วก็ไม่แน่ว่าเขาจะทนมันได้ หากว่าไม่รักษา เขาเองก็คงจะไม่เกิดปัญหาอะไรขึ้นใช่หรือไม่? เพียงแต่ขาเดินเหินไม่สะดวกก็เท่านั้น”
จื่ออันเอ่ย “ข้านำขั้นตอนการรักษาบอกกับเขาไปแล้ว และก็นำความเจ็บปวดที่จะเกิดขึ้นแจ้งให้เขาทราบแล้ว เขาบอกว่าสามารถทนได้”
ฮองเฮาถอนหายใจออกมา “เขาสามารถดีขึ้นได้เช่นนี้ เห็นได้ว่าเขาไว้ใจเจ้าเป็นอย่างมาก ก่อนหน้านั้นไม่ว่าหมอหลวงคนใดเสนอแผนการรักษาใดมา เขาล้วนแต่ไม่ยอมรับมัน”
“เขาเพียงแต่ต้องการเป็นคนปกติทั่วไป!” จื่ออันเอ่ยออกมา
ฮองเฮามองมายังนาง จู่ เขาเมื่อเทียบกับองค์รัชทายาทแล้ว ใครดีกว่ากัน?”
จื่ออันตะลึงไปเล็กน้อย คำพูดนี้หมายความว่าอย่างไรกัน? จะสอดแนมนางอย่างนั้นหรือ? ต้องการจะรู้แผนการของอ๋องเจ็ดจากปากนางอย่างนั้นหรือ?
ใบหน้าของจื่ออันสงบนิ่งไร้คลื่นกระทบใด “เช่นนี้จะเปรียบเทียบกันได้อย่างไรดี? องค์รัชทายาทเองก็มีข้อดีขององค์รัชทายาท อ๋องเหลียงก็มีข้อดีของอ๋องเหลียง”
“เช่นนั้น ท่านอ๋องเคยเอ่ยอะไรออกมาต่อหน้าเจ้าว่า อ๋องเหลียงดีกว่าองค์รัชทายาทหรือไม่?” ฮองเฮาเอ่ยถามออกมาตามตรง
จื่ออันส่ายศีรษะ “ท่านอ๋องไม่เคยเอ่ยอะไรเช่นนี้ต่อหน้าข้าเลย”
ฮองเฮายิ้มออกมาเล็กน้อย “เจ้าและข้าตอนนี้ก็เป็นเหมือนพี่สะใภ้น้องสะใภ้กันแล้ว ล้วนแต่เป็นคนในราชวงศ์ หากว่ามีอะไรก็เอ่ยออกมาเลยตาม ข้าเองก็รู้ว่าก่อนหน้านั้นเองเคยทำกับเจ้าเกินไป หากว่ามีที่ใดที่ไม่พอใจ เจ้าก็อย่าเก็บมาใส่ใจเลย”
จื่ออันค่อนข้างจะสับสนเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าทำไมฮองเฮาถึงได้เอ่ยออกมาเช่นนี้
“ข้าไม่มีอะไรที่ไม่พอใจ ฮองเฮาทรงคิดมากเกินไปแล้ว” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างไม่ถ่อมตน หรือเอาแต่ใจ
ฮองเฮาพยักหน้าออกมาอย่างพึงพอใจ “เช่นนั้นก็ดี ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ข้าก็จะเอ่ยออกมาตามตรงแล้ว”
