ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 616

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 616

จื่ออันเงยหน้าขึ้นมองมายังนาง ในที่สุดก็ตรงเข้าประเด็นเสียที

ฮองเฮามองมายังนาง ทรงตรัสออกมาอย่างเคร่งขรึม “ข้ารู้ว่าตอนนี้ท่านอ๋องมีความคิดที่จะปลดองค์รัชทายาท แต่ทว่าในตอนนี้องค์จักรพรรดิยังคงประชวรอยู่ หากว่าเมื่อปลดองค์รัชทายาทแล้ว จะต้องทำให้เกิดการแย่งชิงขึ้นจากหลายฝ่าย ข้าไม่หวังจะให้อ๋องเหลียงเข้าสู่วังวนแห่งการแย่งชิงตำแหน่งขององค์รัชทายาท หวังว่าเจ้าจะกลับไปบอกแก่ท่านอ๋องเสียเล็กน้อย”

เมื่อจื่ออันใคร่ครวญถึงความหมายของนางแล้ว ก็เอ่ยออกมาอย่างระมัดระวัง “ฮองเฮา เรื่องการปลดองค์รัชทายาทนั้น หม่อมฉันไม่ได้ยินท่านอ๋องเอ่ยถึงมาก่อน ส่วนเรื่องของอ๋องเหลียง เขาดูเฉยเมยและไม่ได้ใส่ใจต่อบัลลังก์ขององค์จักรพรรดิ ฮองเฮาทรงโปรดวางพระทัยได้”

“วันนี้ไม่เหมือนกับในอดีต เขาในตอนนี้เป็นเหมือนดั่งเช่นคนทั่วไป อีกทั้งยังไม่ได้ด้อยไปกว่าองค์รัชทายาท อันที่จริงแล้วข้าไม่ได้ใส่ใจว่าใครจะได้เป็นองค์รัชทายาท ล้วนแต่เป็นโอรสของข้า มิใช่หรือ? เพียงแต่ข้าไม่ต้องการให้พี่น้องกลายเป็นศัตรูกัน หรือปล่อยในคนนอกได้มีโอกาสฉกฉวยประโยชน์ จื่ออัน เจ้าเป็นคนฉลาด จะต้องเข้าใจความหมายของข้า เพราะฉะนั้น ข้าหวังว่าเจ้าจะบอกกับอาซินได้ว่า เจ้าไม่มั่นใจที่จะรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของเขา ให้เขาถอดใจเสีย”

จู่ ๆ ภายในใจของจื่ออันเกิดความซับซ้อนขึ้นมาทันที

ทันใดนั้นเองนางก็คาดเดาถึงสาเหตุที่ฮองเฮาเรียกตัวนางเข้าวังมาได้

โรคที่หลบซ่อนอยู่ของอ๋องเหลียงรักษาหายแล้ว หากว่ายังจะรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาให้หายอีก นางคิดว่าอ๋องเหลียงอาจจะเกิดความต้องการในบัลลังก์จักรพรรดิก็เป็นได้ เพราะว่าฮองเฮาทรงรู้ดีว่าศักยภาพ และลักษณะนิสัยล้วนแต่ดีกว่าองค์รัชทายาท อีกทั้งยังเป็นโอรสองค์โต ก่อนหน้านั้นเป็นเพราะว่าโรคที่หลบซ่อนอยู่ และอาการบาดเจ็บที่ขา เขาก็เลยถอดใจในตนเอง ไม่มีใจต้องการแย่งชิงตำแหน่งองค์รัชทายาท ทว่าหากเมื่อเขาดีขึ้นมา ก็ไม่แน่ว่าจะยังเพิกเฉยอยู่ดั่งเช่นก่อนหน้านั้น”

ไม่แน่!

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ฮองเฮาที่เป็นมารดา ก็ไม่อาจไว้วางใจโอรสของตนเองได้

เพียงแต่ก่อนหน้านั้น ฮองเฮาหวังแต่เพียงว่าจะสามารถรักษาขา และโรคที่หลบซ่อนอยู่ของเขาได้ แล้วทำไมถึงได้เปลี่ยนใจในตอนนี้?

จื่ออันรู้สึกว่าจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นในนั้น นางหันหน้าหนี กลับมองเห็นรองเท้าคู่หนึ่งที่อยู่ด้านหลังฉากบังลม มีคนอยู่ที่นี่

นางรีบหันสายตากลับมา เกรงว่าฮองเฮาจะพบเข้า

และนั่นก็หมายความว่า ที่ฮองเฮาทรงตรัสเรื่องนี้กับนาง จะต้องได้รับคำสั่งมาจากใครบางคน

เป็นคำสั่งของใครกัน? อาจจะเป็นราชครู ฮองเฮาฟังคำของราชครู อีกทั้งรองเท้าคู่นั้นมองดูแล้วหรูหราเป็นอย่างมาก……

จื่ออันรู้สึกว่าในใจเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ นี่มันช่างไม่ยุติธรรมสำหรับอ๋องเหลียงเสียเลย

แต่นางไม่แสดงความโกรธของตนเองออกมา เพียงแต่เอ่ยออกมาอย่างราบเฉย “ฮองเฮา หม่อมฉันเป็นป้าสะใภ้ของอ๋องเหลียง อีกทั้งยังเป็นแพทย์ประจำตัวของเขา หม่อมฉันคงจะไม่อาจเอ่ยออกไปกับเขาได้ว่า ขาของเขารักษาไม่หาย เพราะว่าหม่อมฉันรู้ดีว่าสามารถรักษาได้”

ฮองเฮาตรัสออกมาอย่างเรียบเฉย “ข้ายังคิดว่าเจ้าจะเป็นคนฉลาด แต่ไม่รู้เลยว่าเจ้าจะโง่ถึงเพียงนี้”

จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างอดทน “ฮองเฮา ขาของอ๋องเหลียงสามารถรักษาได้ เขาเองก็ยินยอมที่จะทนต่อความเจ็บปวดจากการรักษา เขาหวังเพียงว่าจะดีขึ้นมา เขาต้องการแต่จะเป็นเหมือนกับทุกคน ในฐานะที่เป็นมารดา ท่านควรที่จะเป็นคนที่สนับสนุนเขามากที่สุด ไม่ใช่มากังวลกับสิ่งเหล่านั้นว่าจะมีอะไรหรือไม่มี”

ฮองเฮามองมายังนาง “เจ้าเข้าใจความหมายของการเป็นมารดาหรือ? เจ้าไม่เข้าใจ เจ้าไม่ใช่มารดา เจ้าคิดอย่างนั้นหรือว่าข้าจะไม่หวังให้เขาดีขึ้นมา? อาการบาดเจ็บของเขาสร้างปัญหาให้ข้ามาหลายปี แม้แต่ฝันข้าก็ยังหวังว่าเขาจะมีชีวิตเป็นเหมือนกับคนปกติทั่วไป แต่หากว่าขาของเขาดีขึ้น สิ่งที่ข้าต้องแลกนั้น ก็อาจจะหมายถึงการที่ต้องสูญเสียลูกชายไปคนหนึ่ง หากว่าเจ้าเป็นข้าแล้ว เจ้าจะเลือกอย่างไร?”

จื่ออันเอ่ยออกมา “หม่อนฉันคิดว่าฮองเฮาเป็นกังวลจนเกินไป อ๋องเหลียงไม่ได้มีใจคิดอยากจะได้ตำแหน่งองค์รัชทายาทเลย”

“เจ้ารับรองได้หรือ?” ฮองเฮาทรงตรัสประชดประชันออกมา “ไม่ ไม่มีใครรับรองได้ เกรงว่าแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่อาจที่จะรับรองได้ เป็นเหมือนคำที่ข้าว่าเอาไว้เมื่อครู่นี้ ก่อนหน้านั้นเขาไม่กล้าคิด เป็นเพราะว่าร่างกายของเขาพิการ มาวันนี้โรคที่หลบซ่อนอยู่ก็หายไปแล้ว และเมื่ออาการบาดเจ็บที่ขาของเขาหายดีอีก เขาก็จะโดดเด่นกว่าองค์รัชทายาทมาก เมื่อถึงเวลานั้น เขาจะไม่คิดอย่างนั้นหรือ? คนต่างก็มีใจทะเยอทะยาน แม้แต่เจ้าเองเซี่ยจื่ออัน จะไม่มีใจคิดอยากจะเป็นจักรพรรดินีอย่างนั้นหรือ?”

จื่ออันมองยังนาง ความกรุ่นโกรธในใจกลับสลายไป “ฮองเฮาอาจจะลองทำความเข้าใจกับอ๋องเหลียงดู อย่างไรแล้ว ท่านก็ส่งคนไปคอยจับตาเขาอยู่แล้ว มิสู้ไปลองทำความเข้าใจเขาให้ดี อีกทั้งหม่อมฉันยังคิดว่า หากอ๋องเหลียงมีใจแย่งชิงตำแหน่งองค์รัชทายาท ต่อให้ขาของเขายังไม่หายก็ไม่เป็นไร เขาสามารถสืบทอดวงศ์ตระกูลได้อยู่แล้ว”

จื่ออันชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะลอบเอ่ยออกมาเป็นนัย “ฮองเฮาเองก็ทรงพระปรีชา ควรจะรู้ว่าสิ่งที่เรียกว่าคุกคาม ล้วนแต่เป็นตนเองนั้นคิดมากเกินไป หรืออาจจะมีคนบางคนตั้งใจเล่นสร้างกลอุบายออกมา อ๋องเหลียงนั้นควบคุมได้ไม่ง่ายดั่งเช่นองค์รัชทายาท

เมื่อเอ่ยออกมาจบแล้ว นางก็ย่อกายลง “จื่ออันขอทูลลา!”