ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 620
หลังจากที่จื่ออันออกจากเรือนฟังเสียงฝนไปแล้ว ก็ไปยังจวนอ๋องเหลียง
กลับถูกแจ้งมาว่าอ๋องเหลียงถูกเรียกตัวเข้าวังโดยด่วน เข้าไปตั้งแต่เช้า จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา
หัวใจของจื่ออันเต้นแรงขึ้นมา หรือว่าฮองเฮาต้องการจะให้อ๋องเหลียงถอดใจจากการรักษา?
เมื่อคิดมาจนถึงตรงนี้ นางจึงเอ่ยออกมากับคนรับใช้ภายในจวน “ข้าจะอยู่ที่นี้เพื่อรอเขากลับมา”
และบังเอิญว่าซูชิงเองก็มาหาอ๋องเหลียงด้วยเช่นกัน เมื่อได้ยินว่าอ๋องเหลียงเข้าวังไป เขาก็ยิ้มออกมา “หรือว่าฮองเฮาเมื่อเห็นว่าเขาไล่หญิงสาวภายในจวนไปหมดแล้ว ก็เลยจะหาคนชุดใหม่ให้กับเขา?”
ซูชิง เซียวท่า และคนอื่น ๆ ล้วนแต่ไม่รู้เรื่องโรคที่หลบซ่อนอยู่ของอ๋องเหลียง แน่นอนว่าย่อมไม่รู้ว่าที่ฮองเฮาหาหญิงสาวกลุ่มใหญ่มาไว้ในจวน เพื่อปิดบังหลองลวงผู้อื่น
จื่ออันนึกถึงเรื่องของอี๋เอ๋อร์ที่พวกเขาเคยเอ่ยออกมาก่อนหน้านั้น จึงได้ถามออกมา “อ๋องเหลียงมีคนที่อยู่ในใจแล้วใช่หรือไม่? ใช่หญิงสาวที่ชื่ออี๋เอ๋อร์อะไรนั่นใช่หรือไม่?”
“ใช่อี๋เอ๋อร์ ทว่าชื่นชอบไปก็ไม่มีประโยชน์ เขาไม่เคยเอ่ยออกมา อี๋เอ๋อร์เองก็ไม่รู้ว่าจะแต่งงานให้กับคนอื่นไปแล้วหรือไม่!” ซูชิงเอ่ย
“เจ้าลองเอ่ยถึงเรื่องอี๋เอ๋อร์ให้ข้าฟังหน่อย” จื่ออันเอ่ย
ซูชิงนั่งลง “ก็ไม่มีอะไรที่จะให้เอ่ยถึง เพียงแต่ชื่นชอบเท่านั้น ฮองเฮาเองก็ยืนกรานที่ไม่ยอมที่จะให้เขาแต่งกับอี๋เอ๋อร์”
“เพราะอะไรกัน?” จื่ออันประหลาดใจเป็นอย่างมาก
“ฮองเฮาจะยอมให้อ๋องเหลียงแต่งงานกับหญิงสามัญชนได้อย่างไร? อีกทั้งยังเป็นหญิงสาวจากซีหนาน”
“หญิงสาวจากซีหนาน? อี๋เอ๋อร์เป็นหญิงสาวซีหนาน?” จื่ออันตื่นตกใจ
“ใช่แล้ว”
แคว้นซีหนาน มิใช่อาณาจักรทางต้อนใต้ที่อ๋องหนานหวายอยู่อย่างนั้นหรือ แคว้นหนานหวายเป็นพื้นที่ทุ่งหญ้า หลายปีมานี้เองก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ค่อนข้างที่จะเหมือนกับมองโกเลียที่จื่ออันคุ้นเคย
หากว่าเป็นหญิงสาวชายแดนรอบนอก อีกทั้งยังเป็นสามัญชน เกรงว่าฮองเฮาคงจะไม่มีทางที่จะยินยอม
น่าเสียดายความรักลึกซึ้งของอ๋องเหลียง
“พวกเขารู้จักกันได้อย่างไร?” จื่ออันเอ่ยถาม
“ขั้นตอนที่แน่นอนนั้นข้าเองก็ไม่ชัดเจน ทว่าได้ยินมาว่าอี๋เอ๋อร์เคยช่วยชีวิตอ๋องเหลียงมาก่อน แต่ทว่านางดูเหมือนว่าจะไม่รู้สถานะของอ๋องเหลียง”
“เช่นนี้หรือ?” จื่ออันเอ่ยถาม “นอกจากสิ่งเหล่านี้แล้ว เจ้ายังรู้อะไรอีกหรือไม่?”
“ไม่รู้แล้ว เจ้าอยากจะรู้เรื่องคนอื่นไปทำอะไรกัน? มีเวลาว่างมากอย่างนั้นหรือ ไม่สู้ไปเกลี้ยกล่อมหลิวหลิ่ว นางเกือบจะตายเพราะเซียวท่าแล้ว” ซูชิงถอนหายใจเอ่ยออกมา
จื่ออันตกใจขึ้นมา ถึงได้นึกขึ้นมาว่าไม่ได้พบกับหลิวหลิ่วมานานแล้ว ตั้งแต่ก่อนที่นางเริ่มต้นรักษาให้กับอ๋องเหลียง ก็ไม่พบกับนางเลย
“นางเป็นอะไรไป?” จื่ออันรีบร้อนเอ่ยถามออกมา
“เดือนหน้านางก็จะมีอายุครบสิบเก้าปีแล้ว ย่าของนางกำลังจัดการเรื่องงานแต่งงานของนาง ต่อให้ตายนางก็ไม่ยอมที่จะแต่งงาน มาตอนนี้กำลังประท้องอดอาหารอยู่ในจวน” ซูชิงเอ่ย
“ไม่น่าแปลก เจ้าวัวโง่เซียวท่าเล่า? เจ้าเอ่ยสถานการณ์ของหลิวหลิ่วกับเขาแล้วหรือยัง?”
ซูชิงเอ่ยออกมาอย่างกรุ่นโกรธ “จะไม่เอ่ยออกไปได้อย่างไร? แต่เขาบอกออกมาแล้วว่าไม่อยากแต่งงาน และก็ไม่ชอบหลิวหลิ่ว”
จื่ออันไม่คิดเลยว่าเซียวท่าจะมีปฏิกิริยาตอบกลับเช่นนี้ อดที่จะผิดหวังขึ้นมาไม่ได้ แต่นางก็เข้าใจดีว่าเรื่องของความรู้สึกนั้นไม่อาจจะฝืนใจกันได้ หากว่าเซียวท่าไม่ชอบหลิวหลิ่วจริง ๆ แต่กับฝืนบังคับให้เขาแต่งงานด้วย ก็ดูเหมือนจะไม่ยุติธรรมกับเขา
เพียงแต่นางสงสัยว่าไม่มีใครเคยเอ่ยกับเหล่าไท่จวินว่า สิ่งที่เรียกว่าขีดจำกัดนั้นมันเป็นเรื่องที่ไร้สาระหรือ?
เฮ้อ ช่างเถอะ เรื่องนี้อย่าได้พูดออกไปเด็ดขาด เพราะตั้งแต่ที่ได้พบกับไท่หวงไท่โฮ่วแล้ว ก็คิดมาถึงเรื่องราวที่ตนเองเดินทางข้ามเวลามา เรื่องไหนไม่ไร้สาระบ้าง?
