ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 621
เมื่อจื่ออันคิดขึ้นมาว่าอ๋องเหลียงคงจะไม่กลับมาในเร็ว ๆ นี้ จึงได้เอ่ยออกไปกับซูชิง “ไม่สู้ เจ้าไปเยี่ยมหลิวหลิ่วกับข้า!”
ซูชิงเอ่ย “ข้าไปมาแล้ว ถูกเหล่าไท่จวินไล่ออกมา เจ้าเองก็ไม่มีทางพบนาง เหล่าไม่จวินเองก็ไม่สนใจอะไรมากนัก สนเพียงแต่ว่าจะมัดตัวนางขึ้นเกี้ยวไป”
จื่ออันไม่คิดเลยว่าเรื่องราวจะร้ายแรงจนถึงเพียงนี้ นางไม่อาจจะทำอะไรได้เลย “แล้วจะทำอย่างไรดี? หรือว่าจะต้องให้หลิวหลิ่วแต่งงานไปกับคนที่นางไม่ชื่นชอบอย่างนั้นหรือ?”
ซูชิงเอ่ย “แล้วเจ้าจะมีวิธีการอื่นใดอีก? เจ้าบ้าเสี่ยวท่านี่ก็มีแต่ขนจมูกที่ยาวแต่ไม่มีสมอง”
ขณะที่ทั้งสองคนกำลังเป็นกังวลกันอยู่นั้น ก็พบว่าอ๋องเหลียงเดินกะโผลกกะเผลกเข้ามา
เมื่อเขามองเห็นจื่ออันและซูชิงเองล้วนแต่อยู่ที่นี่ ก็เผยรอยยิ้มออกมา “มากันแล้ว?”
จื่ออันเอ่ยออกมา “ใช่แล้ว รอท่านมาครึ่งค่อนวันแล้ว”
อ๋องเหลียงนั่งลง ยังคงมีรอยยิ้มดังเก่า “ข้าเข้าวังมา”
“อืม ข้ารู้แล้ว เมื่อครู่คนใจจวนของท่านบอกกับข้าแล้ว” จื่ออันมองยังเขา รู้สึกได้ว่ารอยยิ้มของเขาดูแปลกประหลาดไป ดูฝืนยิ่งนัก
“ใช่แล้ว” อ๋องเหลียงถอนหายใจออกมา จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองยังจื่ออัน “เจ้าอยู่ที่นี่ก็ดีเช่นกัน ข้ามีเรื่องที่ต้องคุยกับเจ้าอยู่พอดี ต่อไปเจ้าไม่จำเป็นต้องมารักษาขาให้กับข้าแล้ว”
จื่ออันมองยังเขาด้วยความตื่นตะลึง “เพราะอะไรกัน?”
อ๋องเหลียงยิ้มออกมาเล็กน้อย “เช่นนี้ไม่ใช่ว่าดีหรอกหรือ? คุ้นชินกับมันแล้ว จู่ ๆ จะให้ข้าเดินเหมือนกับคนปกติทั่วไป ข้าก็คงจะไม่คุ้นชิน อีกทั้ง เจ้าเองก็บอกว่า หากจะรักษาก็ต้องหักกระดูกแล้วต่อเข้าใหม่ เมื่อคิดดูแล้วก็คงจะเจ็บปวดยิ่งนัก ข้าเป็นคนที่ทนรับความเจ็บปวดไม่ได้ ก็เลยไม่รักษาเสียจะดีกว่า”
ซูชิงเอ่ยออกมาอย่างประหลาดใจ “ท่านน่ะหรือทนรับความเจ็บปวดไม่ได้? ก่อนหน้านั้นที่ถูกลูกธนูยิงเข้า แม้แต่เสียงร้องก็ไม่เคยมี”
จื่ออันมองยังเขา เขาฝืนยิ้มออกมาอย่างพยายามที่จะทำให้ดูสดใส ทว่าความเศร้าสร้อยในดวงตากลับไม่อาจถูกรอยยิ้มนั้นปกปิดเอาไว้ได้
นางเข้าใจแล้ว ฮองเอาเรียกตัวเขาเข้าวังเพราะจะให้เขาถอดใจเองเสีย
ในใจของจื่ออันเต็มไปด้วยความโกรธ ฮองเฮาทำเช่นนี้ได้อย่างไรกัน? นี่มันทำให้เขาต้องอดทนต่อความผิดหวัง และเจ็บปวดมากเท่าใดกัน? ยังจะมีอะไรที่น่าเจ็บปวดกว่านี้อีกหรือ?
“ในแง่ของความเจ็บปวดนั้น ข้าสามารถคิดวิธีอื่นได้ ขอเพียงแค่ท่านยินยอม” จื่ออันมองไปยังเขาพลางเอ่ย
อ๋องเหลียงโบกมือ “ไม่แล้ว เช่นนี้ก็ดีเช่นกัน ใช่แล้ว ข้ากำลังจะแต่งงานแล้ว”
เขายิ้มออกมา มองไปยังซูชิงอย่างได้ใจ “ในที่สุดข้าก็จะแต่งงานก่อนเจ้า”
ทันใดนั้นซูชิงเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ “เจ้าจะแต่งกับหญิงสาวของตระกูลใด?”
“คุณหนูใหญ่ตระกูลหลิน คนที่ก่อนหน้านั้นคิดจะแต่งงานให้กับมหาเสนาบดีเซี่ย” อ๋องเหลียงเอ่ยออกมา
จื่ออันแทบอยากจะคว่ำโต๊ะลงไป นางยิ้มเย็นออกมา “ท่านตอบตกลงแล้ว?”
เขาไล่คนในจวนออกไปจนหมด เตรียมพร้อมทุกอย่างเพื่อรอหญิงสาวที่นางรัก กลับถูกบอกว่าจะต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักชอบ?
“ทำไมถึงจะไม่ตอบตกลงกัน?” อ๋องเหลียงมองนางด้วยความประหลาดใจ “คุณหนูใหญ่ตระกูลหลินเองก็ดูไม่เลว รูปลักาณ์ดูดี สถานะภูมิหลังดี ที่สำคัญที่สุดคือ คุณหนูใหญ่ตระกูลหลินไม่มีพี่น้อง”
เมื่อไม่มีลูกหลาน ญาติสนิทก็เลยมีไม่มาก ลูกหลานสืบสกุลก็ไม่มี เมื่อแต่งงานกับคุณหนูใหญ่ตระกูลหลินแล้ว ต่อไปก็จะไม่มีภัยคุกคามใด
แน่นอนว่าที่สำคัญก็คือ ตำแหน่งขุนนางของใต้เท้าหลินเองก็ไม่สูง แทบจะไม่มีมูลค่าให้ใช้ประโยชน์ได้
