ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 625
ฮองเฮาร้องไห้แล้วเอ่ยออกมา “ไท่เฟย หากว่าข้าเอ่ยโกหกแม้แต่ครึ่งคำ ขอให้ข้าโดนฟ้าผ่า ไม่ได้ตายดี!”
หวงไท่โฮ่วทรงตรัสออกมาด้วยความกรุ่นโกรธ “หุบปาก เจ้าสถานะเป็นถึงฮองเฮา กลับสาบานออกมาเสียทุกคราว เจ้าไม่กลัวว่าสวรรค์จะพิโรธเอาเลยหรืออย่างไร? ยังรู้จักคืบราวาศอกอีกหรือไม่?”
ฮองเฮาทรุดลงกับพื้น ร้องไห้ออกมาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ “เสด็จแม่ หากว่าไม่ถูกรังแกเข้า หม่อมฉันเองก็คงจะไม่มาหาพระองค์”
หวงไท่โฮ่วเมื่อเห็นว่าฮองเฮาที่ให้ความสำคัญกับมารยาทมาโดยตลอดกลายเป็นเช่นนี้ขึ้นมา ดูเหมือนว่า อาเจี๋ยคงจะเอ่ยคำพูดเช่นนั้นออกมาจริง
เจ้าเด็กนี่ ชอบสร้างปัญหาให้นางซะจริง
“เจ้าลุกขึ้นมาเถิด ลุกขึ้นมานั่ง บอกกับข้าว่าตกลงแล้วมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น!” หวงไท่โฮ่วทำหน้ามุ่ย บอกให้ซุนกงกงประคองนางขึ้นมา
ซุนกงกงก้าวเข้ามา ประคองแขนของฮองเฮา เอ่ยเสียงเบา “ฮองเฮารีบลุกขึ้นมาเถิด บนพื้นนี้เย็นยิ่งนัก”
ฮองเฮานั่งร้องไห้บนเก้าอี้ หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับน้ำตา “วันนี้อาซินเข้าวังมา บอกว่าถูกใจคุณหนูตระกูลหลิน หม่อมฉันเห็นว่าเรื่องงานอภิเษกของเขากับจื่ออันไม่สำเร็จมาก่อน อีกทั้งยังยากนักที่เขาจะถูกใจหญิงสาวคนหนึ่ง ก็เลยตอบตกลงไป ไม่คิดเลยว่าจะท่านอ๋องจะเข้าวังมาระบายความโกรธกับหม่อมฉัน บอกว่าหม่อมฉันจัดการงานอภิเษกจัดการงานอภิเษกในครั้งนี้มีใจเป็นอื่น และยังดุด่าหม่อมฉันอย่างรุนแรง”
“อาซินจะแต่งงาน?” ท่าทีของหวงไท่โฮ่วดูตึงเครียด จากนั้นก็โบกมือออกมา “คุณหนูตระกูลหลินนี้ เป็นคนที่ก่อนหน้านั้นบอกว่าจะแต่งงานให้กับเซี่ยหวายจุนหรือไม่? หากว่าเป็นคนนี้ข้าก็ไม่เห็นด้วย”
ฮองเฮาตรัสออกมา “เป็นคุณหนูตระกูลหลินคนนั้น หม่อมฉันเองก็ไม่เห็นด้วย ทว่าอาซินบอกว่าชื่นชอบนาง ตั้งใจเข้าวังมาร้องขอกับหม่อมฉัน หม่อมฉันที่เป็นมารดาจะทำอย่างไรได้? สถานการณ์ของเขา ก็ไม่ใช่ว่าเสด็จแม่จะไม่รู้”
หวงไท่โฮ่วตะลึงไปครู่หนึ่ง มองไปยังชุยไท่เฟยโดยที่ไม่รู้ตัว
ชุยไท่เฟยตรัสออกมา “มิใช่ว่าขาพิการเล็กน้อยหรอกหรือ? นี่ถือเป็นปัญหาอะไร? ก่อนหน้าใจข้าเองก็ไม่เข้าใจพวกเจ้าเลย ว่าทำไมถึงไม่หาหญิงสาวที่ดีให้กับเขา จะต้องซื้อสนมอะไรนั่น เห้อ เด็กดี ๆ”
หวงไท่โฮ่วขยิบตาให้กับฮองเฮา ส่งสัญญาณให้นางระวังตัว
หวงไท่โฮ่วไม่รู้เลยว่า โรคที่หลบซ่อนอยู่ของอ๋องเหลียงนั้นรักษาจนหายแล้ว
“อาซินชอบคุณหนูตระกูลหลินจริง อย่างนั้นหรือ?” หวงไท่โฮ่วตรัสถามออกมา
“เป็นเขาเองที่เข้าวังมาร้องขอกับหม่อมฉัน ก็คงจะชื่นชอบมากจริง ๆ หม่อมฉันที่รู้สึกละอายใจมาโดยตลอด เมื่อเขามีเรื่องที่ร้องขอ ขอเพียงแค่เขามีความสุข หม่อมฉันล้วนแต่ตอบรับทั้งสิ้น” ดวงตาของฮองเฮาแดงก่ำ น้ำเสียงสำลักด้วยความสะอื้น
หวงไท่โฮ่วไม่ได้สงสัยต่อความรักลึกซึ้งที่ฮองเฮามีต่อบุตรชายเลยแม้แต่น้อย แต่หากว่ากันตามตรงแล้ว นางไม่พอใจคุณหนูตระกูลหลินนัก แต่โรคที่หลบซ่อนอยู่ของอาซิน แล้วจะคู่ควรกับคุณหนูตระกูลใหญ่ได้อย่างไร?
หากว่าเมื่อแพร่ออกไป เขาจะยังคงเป็นคนอยู่ได้อีกหรือไม่?
ปู่ของคุณหนูตระกูลหลินผู้นี้เป็นเพียงแค่คนรับใช้ ยังจะหลอกล่อด้วยของหวานอีกหรือ ก็คงจะไม่ลำบากเกินไป
เฮ้ เจ้าเด็กคนนี้ ช่างมีชีวิตที่ลำบากข้นแค้นเสียจิง
“อาเจี๋ยมาก่อเรื่องในวังเพราะเหตุนี้อย่างนั้นหรือ?” หวงไท่โฮ่วตรัสถามออกมา
ฮองเฮาตรัส “ไม่เพคะ ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ก่อนหน้านั้นจื่ออันเคยตรวจดูอาซิน แล้วบอกว่าสามารถรักษาขาของเขาได้ ตอนต้นที่หม่อมฉันได้ยินก็ดีใจอย่างมาก ทว่าหลังจากที่รู้ขั้นตอนการรักษาแล้ว หม่อมฉันก็เลยไม่ตอบตกลง ท่านอ๋องก็เลยมาบอกหม่อมฉันว่าไม่ยอมเชื่อใจจื่ออัน”
“จื่ออันบอกว่าสามารถรักษาขาของอาซินได้? รักษาอย่างไร?” หวงไท่โฮ่วทรงถามออกมาอย่างยินดี
“นางบอกว่าขอของอาซินก่อนหน้านั้นเชื่อมต่อกันผิดตำแหน่ง จะต้องหักใหม่แล้วต่อเข้าด้วยกัน เมื่อได้ยินแล้วดูจะอันตรายยิ่งนัก หากว่าหักไปแล้วไม่อาจจะเชื่อมต่อเข้าใหม่ได้แล้ว ไม่ใช่ว่าต่อไปแม้แต่จะยืนก็ยืนขึ้นมาไม่ได้หรอกหรือ? หม่อมฉันคิดว่าความเสี่ยงนั้นสูงจนเกินไป จึงไม่ตอบตกลง ท่านอ๋องคงจะคิดว่าหม่อมฉันไม่ไว้วางใจจื่ออัน ก็เลยอาศัยโอกาสนี้ระบายออกมาพร้อมกัน”
“หักแล้วต่อเข้าใหม่?” ชุยไท่เฟยได้ยินเข้าก็ตกใจเป็นอย่างมาก “อันตรายจนเกินไปแล้ว ไม่ได้ ไม่ได้”
หวงไท่โฮ่วถามออกมา “จื่ออันว่าอย่างไรอีก? นางมั่นใจหรือไม่?”
