ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 626

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 626

“เสด็จแม่ ต่อให้จะมั่นใจแค่ไหนก็คงจะไม่กล้า หากว่าเมื่อเกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นมา ยืนขึ้นมาไม่ได้ตลอดชีวิตแล้ว หม่อมฉันคงจะไม่อาจให้อาซินเสี่ยงอันตรายนี้ได้”

หวงไท่โฮ่วครุ่นคิด ก็คิดว่าความเสี่ยงนั้นสูงจริง ทว่าสามารถรักษาขาให้หายได้นั้นก็น่าดึงดูดใจยิ่งนัก นางคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เอาเช่นนี้เถิด เจ้ากลับไปก่อน ข้าจะเรียกจื่ออันมาทำความเข้าใจเสียก่อน ส่วนทางด้านของอาเจี๋ยนั้น ข้าจะตำหนิเขาเอง”

ฮองเฮาน้ำตาไหลซึมออกมาอีกครั้ง “เสด็จแม่ หม่อมฉันไม่ได้หมายความว่าให้ท่านไปตำหนิเขา ท่านอ๋องเองก็รักห่วงอาซินถึงได้พูดจาหยาบคายกับหม่อมฉันเช่นนั้น เพียงแต่ว่าเขาไม่ควรจะทำกับเฉียวเอ๋อร์เช่นนั้น ล้วนแต่เป็นหลานชายทั้งนั้น แล้วทำไมถึงได้เลือกปฏิบัติด้วย? นี่มันไม่ยุติธรรมกับเฉียวเอ๋อร์”

หวงไท่โฮ่วถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ไม่ใช่ว่าข้าจะว่าเจ้า เจ้าจะต้องดูแลเฉียวเอ๋อร์ให้ดี หากว่าเขายังจะวุ่นวายอยู่เช่นนี้ ตำแหน่งองค์รัชทายาทนี้ ช้าเร็วก็ต้องเปลี่ยนคน”

ในใจของฮองเฮาสั่นสะท้านขึ้นมา หากว่าแม้แต่หวงไท่โฮ่วก็ยังคิดเช่นนี้ เช่นนั้นมู่หรงเจี๋ยเองก็ต้องคิดเช่นนี้ ตอนนี้มีเพียงแค่ซินเอ๋อร์คนเดียวที่สามารถแย่งชิงตำแหน่งองค์รัชทายาทกับเฉียวเอ๋อร์ นางไม่มีทางปล่อยให้พวกเขาสองพี่น้องแย่งชิงตำแหน่งองค์รัชทายาทจนตายกันไปข้างหนึ่ง

หวงไท่โฮ่วเมื่อเห็นว่านางไม่ส่งเสียงใด ก็คิดว่านางคงจะคิดว่าคำพูดของตนเองไม่น่าฟัง ก็ทรงตรัสออกมาอย่างเฉยเมย “อย่างไรเสีย ข้าก็เพียงแต่เตือนเจ้าสองสามประโยคเท่านั้น เจ้าฟังได้ก็ฟัง ฟังไม่ได้ก็ช่างเถิด”

ฮองเฮากลับมามีท่าทีปกติ “หม่อมฉันจะปฏิบัติตามคำสั่งสอน กลับไปจะต้องดูแลเฉียวเอ๋อร์ให้ดี เพคะ”

หลังจากที่ชะงักไปชั่วครู่ นางเอ่ยออกมาอีกว่า “ทว่า เฉียวเอ๋อร์ช่างมีใจกระทำเรื่องราวต่าง ๆ จริง ก่อนหน้านั้นยังเสนอมาตรการต่าง ๆ ออกมามากมาย แต่ก็ถูกท่านอ๋องปฏิเสธไปจนหมด”

เดิมทีนางต้องการจะบอกกับหวงไท่โฮ่วว่ามู่หรงเจี๋ยกระทำการเผด็จการ กดขี่องค์รัชทายาท แต่ไม่คิดเลยว่าหวงไท่โฮ่วไม่มีทางที่จะสับสนในเรื่องนี้ “ในเมื่ออาเจี๋ยปฏิเสธข้อเสนอแนะของเขาแล้ว แน่นอนว่าย่อมต้องมีเหตุผลของเขา ทางด้านของการปกครองแคว้นนั้น เฉียวเอ๋อร์จะต้องเรียนรู้จากเสด็จลุงของเขาให้มาก”

ฮองเฮาปฏิเสธออกมาอย่างสละสลวย เอ่ยออกมาอย่างเขินอาย “ใช่เพคะ หม่อมฉันเองก็บอกกับเฉียวเอ๋อร์เช่นนี้”

หวงไท่โฮ่วส่งเสียงอืมออกมา “เจ้าไปเถิด ส่วนเรื่องงานอภิเษกนั้น ข้าจะไปถามซินเอ๋อร์ หากว่าเขาชอบหญิงสาวคนนั้นจริง ก็แต่งเถิด”

ฮองเฮาย่อกายคำนับ “เพคะ หม่อมฉันทูลลา!”

หลังจากที่ฮองเฮาจากไปแล้ว ชุยไท่เฟยถึงได้ถามออกมาอย่างประหลาดใจ “ตามหลักแล้ว อาซินออกจากจวนน้อยนัก แล้วจะไปถูกใจกับคุณหนูตระกูลหลินนั่นได้อย่างไรกัน?”

หวงไท่โฮ่วเหลือบมองยังนาง “เจ้าเองก็คิดว่ามันน่าฉงวหรือ?”

“ก็มิใช่ว่าน่าฉงน คนหนุ่มสาวในตอนนี้ มักจะเอ่ยกันถึงความสัมพันธ์ ความรักอะไร เฉินไท่จวินเองก็มิใช่ว่าวุ่นวายอยู่มากหรอกหรือ? จัดการงานแต่งงานให้กับหลิวหลิ่ว แต่เด็กคนนั้นเป็นตายอย่างไรก็ไม่ยอมแต่งงาน บอกว่ามีคนที่ชอบแล้ว ทำจนเฉินไท่จวินเป็นกังวล เอ่ยออกมาอยู่หลายวันก็ไม่เป็นผล”

ชุยไท่เฟยเอ่ยออกมาพร้อมปิดปากลอบยิ้ม เฉินไท่จวินที่หยาบคาย มักจะเป็นหัวข้อที่ขบขันในหมู่สตรีสูงศักดิ์มาโดยตลอด

หวงไท่โฮ่วเองก็ยิ้มออกมา “เฉินไท่จวินผู้นี้ ไม่ว่าจะเป็นวิธีการพูดแล้ว ดูคล้ายคลึงอยู่กับบรรพชนท่านนั้นของพวกเราอยู่”

“เอ่ยถึงบรรพชนแล้ว นางไปที่ใดกัน? ยังจะกลับมาอีกหรือไม่?” ชุยไท่เฟยเอ่ยถาม

“ก่อนที่จะไปนั้นก็ไม่ได้บอกใครเอาไว้ บอกว่าจะไปก็ไป นี่ไม่ใช่เรื่องปกติหรอกหรือ? ไม่น่าแปลก เพียงแต่ว่าหลังจากที่จากไปครั้งนี้ ได้มอบจดหมายเอาไว้ให้ข้าฉบับหนึ่ง บอกว่านางกลับไปยังสวรรค์แล้ว ต่อไปหากว่ามีเรื่องอะไรก็ไม่ต้องตามหานาง นางจะไม่กลับมาแล้ว”

“หญิงชราผู้นี้เอาแน่เอานอนไม่ได้ ก่อนหน้านั้นก็จัดงานศพให้กับตนเอง แล้วบอกว่าจะไม่กลับมาอีก? ไม่ใช่ว่าก็กลับมาหรอกหรือ?”

หวงไท่โฮ่วส่ายพระพักตร์ “คราวนี้ยากที่เอ่ยได้”

ชุยไท่เฟยยิ้มออกมา “ช่างเถิด ไม่เอ่ยถึงนางกันแล้ว แต่ที่ฮองเฮาบอกว่าอาเจี๋ยนั้นไม่เห็นผู้ใดอยู่ในสายตา ยังบอกว่าจะถอดองค์รัชทายาท ท่านคิดเห็นเช่นไร? จะปล่อยให้อาเจี๋ยบังอาจเช่นนี้หรือ?”

หวงไท่โฮ่วผายพระหัตถ์ออกไป “ข้าจะทำอย่างไรได้? อำนาจทั้งหมดของราชสำนักอยู่ในมือของเขา องค์จักรพรรดิไว้วางพระทัยเขา ไม่ต้องเอ่ยถึงพระประสงค์ขององค์จักรพรรดิ เพียงแต่เขา ในมือก็มีอำนาจทางทหาร เจ้าคิดว่าตราทหารของกรมกลาโหมมีผลเพียงแค่นั้นหรือ? ไม่สู้เท่าคำของผู้สำเร็จราชการแทนอย่างเขา”

“เช่นนี้มันอันตรายจนเกินไป องค์จักรพรรดิเองก็เช่นกัน ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเขามีอำนาจทหารอยู่ ยังจะมอบอำนาจสำคัญทั้งหมดให้กับเขาอีก หากว่ามีใจเป็นอื่นแล้ว ตำแหน่งองค์จักรพรรดินี้……จะต้องให้เขามีข้อจำกัดบางประการเสียบ้าง”

หวงไท่โฮ่วโบกพระหัตถ์ “เรื่องในราชสำนัก ข้าเองก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก องค์จักรพรรดิบอกเอาไว้แล้วว่า ความไว้เนื้อเชื่อใจเป็นข้อจำกัดที่ดีที่สุดแล้ว”