ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 628
“มีประโยชน์อย่างนั้นหรือ?” อ๋องเหลียงหัวเราะออกมา หัวเราะอย่างแดกดัน “ท่านเองก็ปกป้องเซี่ยจื่ออัน ทว่านางก็เกือบจะตายไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า? หากว่านางไม่มีไหวพริบแล้ว ตอนนี้ก็คงจะไม่อาจกลายเป็นพระชายาของท่านได้แล้ว อีกทั้ง ท่านคิดว่านางตอนนี้ปลอดภัยแล้วอย่างนั้นหรือ? ไม่ เสด็จลุง ท่านจะปกป้องนางได้นานสักแค่ไหนกัน? ในวังนี้ก็ดี ในราชวงศ์เองก็ดี ล้วนแต่มีอันตรายอยู่รอบด้าน ท่านไม่อาจที่จะปกป้องใครไปได้ตลอดทั้งชีวิต ที่ท่านสามารถทำได้ ก็เพียงแค่ยอมประนีประนอม”
เขานั่งลงช้า ๆ สองมือกุมศีรษะเอาไว้ “ช่างมันเถิด แต่งงานกับใครก็เหมือนกัน ก่อนหน้านั้น ข้าแม้แต่เซี่ยหว่านเอ๋อร์ก็ไม่ยินยอมที่จะแต่งด้วย นี่มันก็เป็นเหมือนชะตาชีวิตของข้าเอง แล้วทำไมจะต้องไปเป็นกังวล? หากว่ากังวลอีก ข้าคงจะต้องสูญเสียไปมากกว่านี้อีก”
มู่หรงเจี๋ยรู้เรื่องที่เขาเสียใจในอดีตเป็นอย่างดี แล้วจะอ่อนแอเช่นนี้ไปได้อย่างไร?
ความทรุดโทรมของเขา สะท้อนให้เห็นถึงความเห็นแก่ตัว และเลือกที่รักของฮองเฮา
“จะแต่งงานกับใครข้าไม่สนใจเจ้า แต่จื่ออันบอกว่าขาของเจ้าสามารถรักษาได้ ข้าหวังว่าเจ้าจะยอมเชื่อฟัง” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมา
อ๋องเหลียงเงยหน้าขึ้นมา “ไม่แล้ว ไม่มีความจำเป็นเช่นนี้ คุณหนูตระกูลหลินสมควรแล้วที่จะคู่ควรกับคนพิการ”
หากว่าไม่ได้คนที่เขาต้องการแล้ว แล้วจะทำให้ตนเองกลับมาสมบูรณ์ไปทำไมกัน? เป็นเช่นนี้ก็ดีแล้ว
อย่างน้อย ร่างกายที่พิการ สามารถโน้มน้าวตนเองให้ประนีประนอมได้ตลอดชีวิต
มู่หรงเจี๋ยเห็นได้ชัดว่าผิดหวังเป็นอย่างมาก เขาส่ายศีรษะออกมา “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเจ้า!”
เขาไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญในการโน้มน้าวใจ อีกทั้งตอนนี้อ๋องเหลียงเองก็ฟังอะไรไม่เข้าใจแล้ว เขาทำได้เพียงใช้สถานะเสด็จลุงสะกดข่มเขาเอาไว้
“หากว่าข้ารักษาขาจนหายแล้ว นางก็จะมีความกังวลใจเพิ่มมากขึ้น นางกังวล คนที่ต้องรับผิดก็คือข้า เพื่ออะไรกัน? เพื่ออะไรกันเล่า!” เขาโบกมือออกมา มองไปยังมู่หรงเจี๋ยด้วยความว่างเปล่า ท่าทีเหมือนล่องลอย “ไม่อยากจะวุ่นวายแล้ว ข้าขอใช้ชีวิตอย่างสงบอยู่ในจวนนี้ อย่ามายั่วยุอีกได้หรือไม่?”
สิ่งที่โหดร้ายที่สุดก็คือ การที่ต้องเผชิญหน้ากับคนที่สนิทมากที่สุดลงมือกับตนเองอย่างโหดร้าย ที่เจ้าสามารถทำได้ ก็คือหลบเลี่ยง ไม่ให้นางได้ทำร้ายเจ้าได้อีก
หากว่าเป็นไปได้ เขากระทั่งหวังว่าจะออกไปจากเมืองหลวง
ทว่านางใช้คำว่ารัก ผูกมัดเขาเอาไว้
ก่อนหน้านั้นก็เคยเอ่ยถึงมาก่อน ว่าเขาอยากจะออกจากเมืองหลวงไป ไปเป็นอ๋องเล็ก ๆ ที่ไหนสักแห่ง ใช้ชีวิตอย่างมีความสงบสุข แต่นางบอกว่าตัดใจจากเขาไม่ได้ เพียงแค่สองคำนั้น โอรส ก็คิดที่จะรั้งเขาเอาไว้ข้างกาย
“กลับไปเถิด เสด็จลุง เพื่อข้าแล้วไม่คู่ควรยิ่งนัก!” อ๋องเหลียงเดินโซซัดโซเซเข้าไปในเรือน
ไหล่ของมู่หรงเจี๋ยทรุดลงอย่างช้า ๆ หากว่าแม้แต่ตนเองก็ยอมถอดใจ ต่อให้คนอื่นจะทำมากกว่านี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร
วันรุ่งขึ้นหวงไท่โฮ่วเรียกตัวอ๋องเหลียงเข้าวัง
อ๋องเหลียงจัดการตัวเองอย่างสะอาดเรียบร้อย หวงไท่โฮ่วเหลือบมองหลานชายหล่อเหลาของตนเองด้วยใจเจ็บปวด
“เมื่อวานนี้เสด็จแม่ของเจ้าเข้ามาบอกกับข้าว่า เจ้าต้องการจะแต่งงานกันคุณหนูตระกูลหลิน?” หวงไท่โฮ่วดึงเขามานั่งลงข้างกายของตนเอง ถามออกมาเสียงอ่อนโยน
อ๋องเหลียงพยักหน้า “ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ เสด็จย่าเห็นชอบด้วยหรือไม่?”
หวงไท่โฮ่วเหลือบมองยังเขา “พูดตามตรงแล้ว ข้าไม่ชื่นชอบนัก เจ้าจะลองพิจารณาคนอื่นหรือไม่? หรือว่า เจ้ากับนางรักกันลึกซึ้งมานานแล้ว?”
อ๋องเหลียงยิ้มออกมาจางๆ “รักกันลึกซึ้ง? พ่ะย่ะค่ะ มีความรักกันลึกซึ้งมานานแล้ว แต่เกรงว่าเสด็จแม่กับเสด็จย่าจะคัดค้าน ก็เลยไม่กล้าเอ่ยออกมา”
หวงไท่โฮ่วที่ยังไม่กล้าจะเชื่อคำของฮองเฮา เมื่อได้ยินอ๋องเหลียงเอ่ยออกมาเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา “หากว่าเจ้าชื่นชอบแล้ว แล้วย่าจะไม่ส่งเสริมเจ้าได้อย่างไร? เจ้าเองก็รู้ว่าย่ารักเจ้า ไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องแต่งงาน ต่อให้จะเป็นดวงดาวบนท้องฟ้า ย่าก็ยินดีที่จะสอยมันลงมาให้เจ้า”
