ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 629
จมูกของอ๋องเหลียงแสบร้อนขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ เขานอนลงบนเข่าของหวงไท่โฮ่ว เหมือนกับในตอนที่เป็นเด็ก “หลานโชคดียิ่งนัก ที่มีท่านย่า ดียิ่ง”
สวรรค์มักจะปฏิบัติกับเขาอย่างกรุณาเสมอ อย่างน้อย ก็ยังมีเสด็จย่าอยู่คนหนึ่ง
“ดูเจ้าเด็กโง่นี้สิ เป็นเหมือนกันกับตอนเด็กไม่ผิดเลย!” หวงไท่โฮ่วยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู เอื้อมมือออกไปลูบศีรษะเขา “ย่าอายุเยอะแล้ว หลายปีมานี้ร่างกายก็ไม่ดีนัก หวังว่าในตอนที่ยังมีชีวิตอยู่จะจัดเตรียมสิ่งที่ดีที่สุดให้กับพวกเจ้า ในเมื่อเจ้าชื่นชอบคุณหนูตระกูลหลินมาก ก็นำนางมาให้ข้าดูตัวเสียหน่อยเถิด”
“พ่ะย่ะค่ะ หากว่าท่านย่าอยากจะพบกับนาง อีกไม่กี่วัน หลานจะนำนางเข้าวังมา” อ๋องเหลียงเอ่ยออกมาอย่างสงบนิ่ง
“ดี ย่าจะพยายามชอบนาง หวังว่านางจะเข้าใจ รักและถนุถนอมเจ้า” หวงไท่โฮ่วตรัสออกมา “เอาล่ะ ไปเดินเล่นกับข้าเถิด”
อ๋องเหลียงกลับไม่ลุกขึ้น “ไม่พ่ะย่ะค่ะ ขาของหลานเป็นเช่นนี้ ตลอดชีวิตนี้คงจะไม่ลุกขึ้นมาแล้ว”
หวงไท่โฮ่วหุบยิ้ม “เจ้าเด็กนี่ โตถึงเพียงนี้จนกระทั่งจะแต่งงานแล้ว ก็ยังทำให้คนเห็นเรื่องขบขันอีก!”
“ใครอยากจะขบขันก็ขบขันเถิด!” อ๋องเหลียงฮึมฮัมออกมา
“ตกลง ก็นอนไปแบบนี้เถิด นอนไปตลอดชีวิต!” ใบหน้าของหวงไท่โฮ่วเผยรอยยิ้มเอ็นดูออกมา แต่กลับถอนหายใจออกมาเบา ๆ เจ้าเด็กคนนี้ ลำบากยิ่งนัก!
อ๋องเหลียงร่วมเสวยอาหารกลางวันที่วังโซ่วหนิง เดิมทียังไม่ยินยอมที่จะจากไป ทว่าซุนกงกงบอกว่าหวงไท่โฮ่วจะทรงพักผ่อนช่วงเวลากลางวัน ถึงได้ยอมจากไป
เพิ่งจะออกจากวังโซ่วหนิงมา ก็พบกับแม่นมชุยจากวังของไท่โฮ่วเข้ามา “อ๋องเหลียง ฮองเฮาเชิญท่านให้ไปหาสักรอบหนึ่งเพคะ”
“บอกหรือไม่ว่ามีเรื่องอะไร?” อ๋องเหลียงถามกลับไปด้วยท่าทีที่เรียบเฉย
“ฮองเฮาบอกว่าทำชุดให้ท่านไว้หลายชุด ให้ท่านไปลองดู!”
“ไม่จำเป็น ให้ส่งไปยังจวนอ๋องได้เลย!”
“ไม่เพคะ ฮองเฮายังบากว่ามีเรื่องที่จะทรงตรัสกับท่านอ๋อง” แม่นมชุยรั้งเขาเอาไว้
อ๋องเหลียงจ้องมองนาง ระหว่างคิ้วเกิดความกรุ่นโกรธขึ้นมา ทว่าก็สงบลงโดยเร็ว “ไปเถิด”
“เชิญท่านอ๋อง!” แม่นมชุยยิ้มออกมาเล็กน้อย
เมื่อมาถึงยังวังจิ้งหนิง ฮองเฮายิ้มออกมา แล้วจับแขนเขาเอาไว้ “มาแล้ว!”
“คารวะเสด็จแม่!” ท่านอ๋องผละออกจากมือของนางอย่างไร้ร่องรอย แล้วประสานมือเข้าด้วยกัน
“ระหว่างแม่ลูก ก็จำต้องสุภาพเช่นนี้!” ฮองเฮามองยังเขาด้วยรอยยิ้ม “เมื่อครู่นี้เจ้าไปพบกับเสด็จย่ามาแล้ว? นางบอกอะไรกับเจ้าบ้าง?”
“ถามว่าลูกชอบคุณหนูตระกูลหลินนั่นหรือไม่!” อ๋องเหลียงไม่ได้ปิดบัง แต่ดวงตาไม่ได้หลบซ่อนความเบื่อหน่ายเอาไว้
ฮองเฮามองยังเขาด้วยความกังวล “เช่นนั้นแล้วเจ้าบอกออกมาว่าอย่างไร?”
อ๋องเหลียงมองยังนาง “เสด็จแม่หวังว่าหม่อนฉันจะบอกไปว่าอย่างไร?”
ฮองเฮากลั้นหายใจอยู่เป็นเวลานาน ถึงได้เอ่ยออกมาเสียงเบา “เจ้าเกลียดแม่ ใช่หรือไม่?”
อ๋องเหลียงเบือนหน้าหนี “ไม่พ่ะย่ะค่ะ!”
“เจ้าเกลียด อย่ามาปากไม่ตรงกับใจ แม่รู้ว่าตัวเองทำเกินไป” ฮองเฮายิ้มออกมาอย่างเศร้าสร้อย “อย่าว่าแต่เจ้าเลย แม้แต่แม่เองก็ยังรู้สึกว่าตนเองน่ารังเกียจ แต่แล้วข้าจะมีวิธีการอื่นใดอีก? พวกเจ้าเกิดมาในราชวงศ์ ชะตาชีวิตก็ได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว”
อ๋องเหลียงไม่ได้มองมายังนาง แต่ในใจกลับรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา โชคชะตา? โชคชะตาของเขาสมควรเป็นเช่นนี้หรือ?
เขาไม่เคยคิดอยากที่จะได้รับอะไร ขอเพียงแค่ไม่สูญเสียไปเท่านั้น
“แล้วเจ้าตอบเสด็จย่าเจ้าไปว่าอย่างไร?” ฮองเฮาถามออกมาอีก
อ๋องเหลียงสูดลมหายใจเข้าลึก “ข้าชื่นชอบคุณหนูตระกูลหลินเป็นอย่างมาก หวังว่าจะได้แต่งงานกับนางมาเป็นภรรยา”
ฮองเฮาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ กอดเขาเอาไว้เบา ๆ “ลำบากต่อเจ้าแล้ว แม่จะชดเชยให้กับเจ้าเอง”
อ๋องเหลียงปล่อยให้นางกอดเอาไว้ ร่างกายแข็งค้าง ใบหน้ายิ่งดูเย็นชาเพิ่มมากยิ่งขึ้น
นานนักกว่าที่ฮองเฮาจะปล่อยเขา “เจ้าวางใจได้ แม่ไม่มีทางที่จะแตะต้องอี๋เอ๋อร์ และยังสั่งคนมอบเงินให้กับนางก้อนหนึ่ง ให้นางได้แต่งงานไปกับคนที่ดี”
