ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 643
เซียวเซียวเก็บความโมโหเอาไว้ เอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “หากยังคิดที่จะรักษาสถานะฮูหยินแม่ทัพของเจ้าเอาไว้ และยังคิดถึงวันเวลาที่มั่งคั่งแล้ว ก็ระมัดระวังสักเล็กน้อย ทุกสิ่งอย่างที่เจ้ามีทุกวันนี้ แล้วแต่แย่งชิงมา ในเมื่อเป็นโจรขโมย ก็ควรเก็บหางทำตัวเป็นคนเสีย หากเจ้ายังกล้าไปยั่วยุนาง? ไม่รู้จักที่ตาย!”
เมื่อเอ่ยจบแล้ว เซียวเซียวก็จากไปอย่างเย็นชา
ในที่สุด จื่ออันก็ถือว่าฟังจนเข้าใจแล้ว งานแต่งงานในครั้งนี้ ตั้งแต่ต้นจนจบแล้ว ล้วนแต่เป็นเพียงแค่ข้อตกลงกัน ทว่าทำไมถึงได้ทำข้อตกลงกัน? แล้วตกลงแลกเปลี่ยนอะไร? แล้วใครที่เป็นผู้กำหนดการตกลงครั้งนี้?
หานชิงชิวทั้งเศร้าเสียใจ ทั้งโกรธ ร้องตะโกนใส่แผ่นหลังเซียวเซียว “ท่านจะต้องเสียใจ”
นางลุกขึ้นยืน รั้งจื่ออันที่ต้องการจะเดินออกไป เอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “ท่านกลับไปบอกกับมู่หรงจ้วงจ้วง ให้นางรู้จักอายเสียบ้าง อย่าได้มาพบกับสามีของข้าอีก”
จื่ออันยังไม่ทันได้เอ่ยออกมา มู่หรงเจี๋ยก็เอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “เจ้าไม่กล้าจะบอกกับนางหรือ? เช่นนั้นก็ดี ข้าบอกแทนเจ้าเอง บอกออกไปให้องค์รักษ์เงาทุกนายที่มีอยู่ในจวนองค์หญิงได้ฟัง”
หานชิงชิวคิดไม่ถึงเลยว่าผู้สำเร็จราชการแทนจะเอ่ยเตือนนางออกมาด้วยตนเอง สีหน้าของนางซีดขาว แล้วนิ่งเงียบไปอย่างไม่กล้าที่จะส่งเสียงใดออกมา
จื่ออันเอ่ย “ไปกันเถิด”
มู่หรงเจี๋ยจับมือของนางเดินออกไป เหลือบมองไปยังพ่อบ้าน “รู้หรือไม่ว่าทำไมแม่ทัพใหญ่ของพวกเจ้าถึงได้ไม่ยินยอมที่จะกลับมา? เป็นเพราะว่ามีนางอยู่!”
ก่อนหน้านั้นพ่อบ้านก็เคยสงสัยมาก่อน ทว่าไม่มีหลักฐานใด ตอนนี้เขาเห็นเซียวเซียวพูดจากอย่างรุนแรงกับหานชิงชิวด้วยตนเองแล้ว อีกทั้งผู้สำเร็จราชการแทนยังเอ่ยออกมาเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะกวาดสายตามองไปยังหานชิงชิวอย่างเย็นชา
ในใจของหานชิงชิวสั่นสะท้านขึ้นมา ถึงแม้ว่านางจะเป็นฮูหยินของแม่ทัพใหญ่ ทว่ารายได้และค่าใช้จ่าย ล้วนแต่เป็นพ่อบ้านที่ดูแล นางอยากจะใช้เงินยังจะต้องไปถามจากพ่อบ้าน อีกทั้งจวนแม่ทัพใหญ่และจวนจิ้งกั๋วโหวนั้นแยกจวนกัน แต่ไม่ได้แยกตระกูล สมุดบัญชียังต้องส่งไปให้ทางด้านตระกูลใหญ่ นี่เป็นคำสั่งที่เซียวเซียวสั่งออกมาก่อนหน้านั้น
หลายปีมานี้ ถึงแม้ว่านางจะเป็นฮูหยินแม่ทัพใหญ่ ไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องเงินทอง แต่ก็เพียงพอสำหรับค่าใช้จ่ายเท่านั้น เก็บออมอะไรเอาไว้ไม่ได้เลย
เมื่อออกมาถึงตรงหน้าประตู เซียวเซียวก็ไม่รู้ว่าหายไปที่ใดแล้ว
ทั้งสองคนขึ้นบนรถม้า จื่ออันเอ่ยถามมู่หรงเจี๋ย “เมื่อครู่นี้ที่ท่านเอ่ยกับนางว่าจะบอกกับองค์รักษ์เงาของจวนองค์หญิง นางเหมือนจะหวาดกลัวอย่างมาก”
มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมา “แน่นอนว่านางจะต้องหวาดกลัว นางรู้ถึงวิธีการที่องค์รักษ์เงาของจวนองค์หญิงใช้ทรมานคน องค์รักษ์เงาเหล่านั้น ล้วนแต่เป็นคนที่ก่อนไท่หวงไท่โฮ่วจะจากไปนั้นจัดการให้อยู่ข้างกายของจ้วงจ้วง คุ้มครองนางจากในที่ลับ หากว่าวันนี้นางกล้าเอ่ยคำชั่วร้ายออกมาต่อหน้าจ้วงจ้วงแล้ว นางก็คงจะถูกคนตัดลิ้นไปนานแล้ว”
จื่ออันเข้าใจขึ้นมา “ไม่น่าแปลก!”
มู่หรงเจี๋ยเอ่ย “เจ้าไม่เข้าใจความตั้งใจของนางในวันนี้หรือ?”
จื่ออันส่ายศีรษะ “ท่านรู้?”
มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างเฉยเมย “อีกสองวันองค์รัชทายาทของแคว้นต้าเหลียงก็มาถึงเมืองหลวงแล้ว นางจะต้องเสนอเรื่องอภิเษกกับจ้วงจ้วงออกมาอีกครั้ง ที่นางทำเช่นนี้ในวันนี้นั้น ก็เพื่อทำให้จ้วงจ้วงถอดใจ ยินยอมไปต่างแคว้น จากบ้านเกิดไป อภิเษกให้กับองค์รัชทายาทของต้าเหลียง”
จื่ออันโมโหขึ้นมา “ช่างมีใจชั่วร้ายจริง ๆ!”
“จิตใจของนางนั้นชั่วร้าย แต่ข่าวเรื่องที่องค์รัชทายาทต้าเหลียงจะขออภิเษกนั้น คนที่รู้มีไม่มากนัก แล้วทำไมนางถึงได้รู้ทัน?” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยถาม
จื่ออันตะลึง “ท่านหมายความว่า มีคนบงการอยู่เบื้องหลังนาง?”
“ไม่อาจเอ่ยถึงว่าบงการได้ เรียกว่าใช้ประโยชน์!” มู่หรงเจี๋ยเอ่ย
จื่ออันคิดอยู่ครู่หนึ่ง “จะเป็นใครกัน? ใครจะคิดถึงเรื่องจ้วงจ้วงอภิเษกให้กับองค์รัชทายาทแคว้นต้าเหลียงได้?”
มู่หรงเจี๋ยยิ้มออกมา “องค์รัชทายาทแคว้นต้าเหลียง”
“แต่ว่าเขายังมาไม่ถึงเมืองหลวง หรือท่านว่ามีคนสมคบคิดกับองค์รัชทายาทแคว้นต้าเหลียง?”
มู่หรงเจี๋ยมองยังนางด้วยความชื่นชม “เป็นไปได้ แต่ก็อาจจะไม่ได้มีเพียงแค่คนในเมืองหลวงเท่านั้นที่ต้องการจะให้จ้วงจ้วงออกจากเมืองหลวงไป เจ้าคิดว่าจ้วงจ้วงออกจากเมืองหลวงไป ใครจะได้รับความเสียหายก่อนกัน?”
จื่ออันโพล่งออกมา “ข้า ข้าก็จะขาดความช่วยเหลือจากจ้วงจ้วงไป”
อีกทั้งยังเป็นผู้ช่วยเหลือที่เก่งฉกาจอีกด้วย
“อืม ใครจะโกรธเกลียดเจ้าได้ถึงเพียงนี้กัน?” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยถามออกมาอีก
จื่ออันเอ่ยออกมาเบา ๆ “คนที่โกรธเกลียดข้านั้นมีอยู่ตั้งมากมาย”
