ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 647
มู่หรงเจี๋ยสะกิดลงบนหน้าผากของนาง “เหยาจื่อตายไปแล้ว แต่ว่าเจ้าสามารถทำให้นางกลายเป็นผีได้ แล้วปรากฏขึ้นต่อหน้าของหานชิงชิว บางทีอาจจะรู้เรื่องราวภายในมากกว่านี้ เช่นการตายของเหยาจื่อ”
จื่ออันตระหนักได้ขึ้นมาในทันที “โอ้ว ข้าเข้าใจแล้ว”
“ข้าจะไปหาฉินจือในทันที ฉินจือและเหยาจื่อนั้นรู้จักกันมานานหลายปี จะต้องรู้ความเร็วในการเอ่ย และการกระทำของนาง รวมถึงเสื้อผ้าที่นางชอบสวมใส่”
รถม้าของจวนอ๋อง “กุบกุบกุบ” รีบพุ่งไปยังจวนองค์หญิงอีกครั้ง
มู่หรงเจี๋ยเอื้อมมือออกไป ดูเอาเถิด พระชายาอย่างนางไม่ว่าจะผู้ใดก็ล้วนแต่ใส่ใจ มีเพียงเขาเท่านั้นที่ไม่ใส่ใจ
ข้าเป็นเพียงเส้นแบ่งข้อร้องเรียนมากมายของผู้สำเร็จราชการแทนเท่านั้น
กลางดึก ยามจื่อ
ลมหนาวต้นฤดูหนาวพัดพาเสียจนกิ่งก้านโล้นไปครึ่งหนึ่ง ส่งเสียงร้องดังครวญออกมา
เสียงอีกาน้ำแข็งร้องครวญเยือกเย็น ในค่ำคืนเงียบสงัดนั้นดูแหลมชัดเป็นพิเศษ อีกาน้ำแข็งเป็นซูชิงที่จับมา เกาะอยู่ชั้นบนของจวนแม่ทัพใหญ่ เขาใช้แรงจับคอมันเอาไว้ แล้วปล่อยออกมา ก่อนจะส่งร้องแหลมดังออกมา
อีกาน้ำแข็งส่งเสียงร้องไห้อย่างเศร้าสร้อย
หานชิงชิวที่หลับใหลไปนานแล้ว เป็นฮูหยินของแม่ทัพใหญ่มาหลายปี นางจึงคุ้นชินกับการที่มีคนคอยเฝ้าอยู่ยามค่ำคืนแล้ว เพราะฉะนั้นด้านนอกห้องของนาง มีสาวใช้คนหนึ่งที่นั่งสัปหงกอยู่
ทันใดนั้นเสียงดัง “ปัง” ก็ลอยเข้ามา ทำเอาสาวใช้ตื่นขึ้น นางลูบลงที่ดวงตาแล้วมองไปรอบทิศ ก็ไม่เห็นอะไร ก่อนจะลุกขึ้นแล้วหยิบโคมไฟไปยังระเบียง เดินไปทางเสียงที่ดังขึ้น
หลังจากที่นางเดินไปได้ไม่นาน ก็ได้ยินเสียง “เอี๊ยดอ๊าด” ของประตูเปิดมาจากด้านหลัง นางหันกลับไปทันที ก็พบว่าประตูถูกล็อกเอาไว้ นางรู้สึกเย็นวาบ เอ่ยออกมาเสียงเบา “แปลกจริง หรือว่าจะเป็นลม?”
ลมแรงมากจริง ๆ พัดเสียจนระแนงหน้าต่างพัด “กระพือ” ดังขึ้น ใบไม้บนกิ่งไม้ปลิวว่อน นางคิด ๆ อยู่ครู่หนึ่ง จึงไปหาทหารยามที่ปฏิบัติหน้าที่ในจวนให้มาลาดตระเวน
หานชิงชิวคืนนี้นอนหลับดึกมาก เรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ ทำให้ใจนางเกิดความตื่นตระหนก นางพลิกกายไปมาก็หลับไม่สนิท นางรู้ว่าเซียวเซียวไม่มีความรู้สึกกับนาง ทว่าเมื่อคิดว่าหลายปีมาแล้ว อย่างน้อยเขาควรจะลืมมู่หรงจ้วงจ้วงไปได้แล้ว
นางยอมรับได้ที่ในใจของสามีตนเองจะไม่มีนางอยู่ แต่ว่าไม่อาจจะยอมรับได้ว่า ในใจของเขายังมีคนอื่นอยู่ และมีคนอื่นอยู่เสมอ
ช่างน่าขบขันเสียจริง ราวกับว่าเป็นเหมือนสิบเอ็ดปีก่อนที่ยังคลั่งไคล้นางอยู่
นี่หมายความว่า นางใช้ชีวิตวัยเยาว์สิบเอ็ดปีมานี้ไปโดยเปล่าประโยชน์
แต่นางก็ยินยอม ยินยอมที่จะทำเช่นนี้ นางต้องการเพียงแค่ตำแหน่งนี้ ต้องการเกียรติยศ และความมั่งคั่งนี้ เพียงแต่ทำไมต้องให้นางยอมรับกับความอัปยศนี้กัน? นางยินยอมที่จะอ่อนน้อมเช่นนี้แล้ว เขายังต้องการให้นางทำอย่างไรอีก?
เมื่อตบลงบนแก้มที่เขาตบลงนั้น ยังคงเจ็บปวดอยู่อย่างหนัก ความเจ็บปวดเช่นนี้ เจ็บเสียจนทำให้ใจแตกสลาย
เสียงลมด้านนอกนั้นดังแรงมาก มีเสียงอีการ้องดังอย่างเจ็บปวด ยังมีเสียงที่ไม่รู้ลอยดังออกมาอีก นางรำคาญอย่างยิ่ง ก็ร้องตะโกนออกมา “เสี่ยวชิง!”
สาวใช้ไม่ได้ตอบรับ ผ่านไปครู่หนึ่ง นางจึงได้ร้องตะโกนออกมาอีกครั้ง ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับ นางลุกขึ้นด้วยความโมโห “จะต้องหลับไปแล้วเป็นแน่ เศษสวะ!”
ตรงประตูมีเสียง “พูดพึมพำ” ดังขึ้นราวกับสายลมพัดผ่าน
นางตะลึงงันไป แล้วเอ่ยออกมาอย่างกรุ่นโกรธ “เรียกเจ้าตั้งกี่ครั้งเจ้าไม่ได้ยินหรือ ยังคิดว่าเจ้าตายไปแล้ว”
นางคิดว่าเป็นสาวใช้เสี่ยวชิงที่เข้ามา
มีคนเข้ามา แสงจันทร์สะท้อนเข้ามาจากด้านนอกหน้าต่าง ไม่ได้มองเห็นรูปร่างหน้าตา เห็นเพียงใบหน้าที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงคลุมศีรษะเอาไว้ เสื้อผ้าของนางเปียกโชก น้ำหยดลงบนพื้น
นางตื่นตกใจขึ้นมา “เจ้า…”
“พี่สาม ยังจำข้าได้หรือไม่?” คนผู้นั้นเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา ลำคอดูเหมือนว่าจะถูกอะไรบีบเอาไว้ น้ำเสียงทุ้มลึกและแหบแห้ง
หานชิงชิวเมื่อได้ยินคำว่าพี่สามนั้น ทั่วทั้งกายก็สั่นเย็นขึ้นมา
ในปีนั้นข้างกายขององค์หญิงมีสาวใช้อยู่สี่คน นางเป็นอันดับที่สาม มีเพียงเหยาจื่อที่อายุน้อยที่สุดเท่านั้น ถึงจะเรียกนางว่าพี่สาม ฉินจือและฉยงหวา ล้วนแต่เรียกนางว่าน้องสาม
