ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 648
“เจ้า……” นางถอยออกไป แทบจะเป็นลมไป “เจ้าเป็นใคร? เป็นใครที่แสร้งเล่นตลกกัน?”
“พี่สาม ผ่านไปเพียงแค่สิบเอ็ดปีเท่านั้น ก็จำข้าไม่ได้เสียแล้ว?” ร่างกายนั้นค่อย ๆ เข้าใกล้มา ภายใต้แสงที่สะท้อนลงมา หานชิงชิวมองเห็นเสื้อผ้าบนกายนั้น ทันใดนั้นก็ส่งเสียงกรีดร้องออกมา “ผี!”
เสื้อผ้าบนกายนั้น นางจำได้ว่าเป็นชุดในตอนที่เหยาจื่อตกน้ำลงไป
“เหยาจื่อ” ส่งเสียงยิ้มเย้ยหยันออกมา “พี่สามกลัวข้าอย่างนั้นหรือ? ในเมื่อกลัวข้าแล้ว ทำไมถึงต้องทำกับข้าเช่นนี้?”
ในใจของหานชิงชิวเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก “ไม่ ไม่ ไม่ใช่ข้าที่เต็มใจ พวกเราเพียงแต่ทำตามคำสั่งของคนอื่น เหยาจื่อ ข้าไม่ได้ตั้งใจที่จะฆ่าเจ้า แต่ข้าไม่มีวิธีอื่นแล้ว เจ้าเองก็รู้……”
นางเอ่ยไปพลาง ถอยกลับไปพลาง จนชนเข้ากับเก้าอี้แล้วล้มลงบนพื้น
“พวกเราเป็นคนขององค์หญิง พวกเราทำได้เพียงทำตามคำสั่งขององค์หญิง” “เหยาจื่อ” เอ่ยออกมาอย่างเย็นชา
หานชิงชิวคุกเข่าลงบนพื้น “ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าไม่ได้ตั้งใจ เจ้าปล่อยข้าไปเถิด เหยาจื่อ เจ้าปล่อยข้าไป พรุ่งนี้ข้าจะเผาเงินทองเครื่องประดับไปให้เจ้า เจ้าต้องการอะไรข้าก็จะเผาให้เจ้า”
“ดี เจ้าเอ่ยออกมาแล้ว ตกลงแล้วในปีนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเจ้าจะต้องฆ่าข้า”
หานชิงชิวตะลึงไปครู่หนึ่ง นางลุกขึ้นยืนช้า จ้องมองไปยัง “เหยาจื่อ” ที่อยู่ตรงหน้า “เจ้าไม่ใช่เหยาจื่อ ตกลงแล้วเจ้าเป็นใครกัน?”
ถึงแม้ว่านางจะหวาดกลัว แต่ก็ไม่ถึงกับโง่งม เหยาจื่อรู้เรื่องราวทั้งหมด แล้วนางจะเอ่ยถามเรื่องราวในปีนั้นได้อย่างไร?
“เหยาจื่อ” เปิดผมไปทางด้านหลัง เผยใบหน้าอันเย็นชาออกมา เมื่อหานชิงชิวจ้องมองออกไป ก็อดไม่ได้ที่จะเผยความกรุ่นโกรธออกมา กลับกลายเป็นว่าเป็นเซี่ยจื่ออัน
“กลางดึกกลางดื่น พระชายามายังจวนของข้า มาหลอกให้หม่อมฉันตื่นตกใจ ตกลงแล้วเพื่ออะไรกัน?” เมื่อหานชิงชิวสงบใจลงแล้ว ก็เอ่ยออกมาด้วยความโมโห
จิ่ออันเดินเข้ามาอย่างใจเย็นแล้วนั่งลง “ฮูหยิน นั่งลงเถิด พวกเรามาพูดถึงกายตายของเหยาจื่อกันดี ๆ”
สีหน้าของหานชิงชิวซีดขาวลง “ข้าไม่รู้ว่าพระชายาพูดถึงเรื่องอะไร”
“อย่ามาเสแสร้งมึนงง เจ้าเอ่ยออกมาเองว่า เป็นเจ้าที่ฆ่าเหยาจื่อ”
“พระชายาคงจะฟังผิดไปแล้ว ข้าไม่ได้เอ่ยออกมาเช่นนี้” หานชิงชิวเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา
หลายปีมานี้ ที่นางเป็นฮูหยินของแม่ทัพใหญ่ ไม่ใช่ว่าเป็นมาเปล่าประโยชน์ เซี่ยจื่ออันบุกเข้ามายังในห้องนางกลางดึกกลางดื่น แสร้งทำเป็นผี เหตุการณ์นี้หากว่าวุ่นวายไปถึงทางการแล้ว คำให้การของนางไม่มีทางที่จะนำมาใช้หักล้างได้
ภายในห้องลับตามีเพียงแค่สองคน ไม่มีหลักฐานอื่นใด คำของนางจะนำมาใช้เป็นหลักฐานได้อย่างไร?
จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างใจเย็น “ข้าฟังผิดไป แต่ว่าทหารองค์รักษ์ของข้าที่อยู่บนหลังคาคงจะไม่ได้ฟังผิดไป ฮูหยิน ข้าเตรียมตัวมาแล้วถึงได้มา อย่าได้พยายามทำเป็นสับสนไปเลย ทุกคนล้วนแต่ไม่ใช่คนโง่ หากว่าคืนนี้เจ้าเอ่ยออกมา ข้าเองก็ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องให้ไปถึงทางการ แจ้งไปกับทางจวนองค์หญิง แล้วเจ้าจะมีจุดจบเช่นไรกัน?”
หานชิงชิวจ้องมองไปยังจื่ออัน “ท่านทำไมถึงได้ไม่ยอมปล่อยผ่านข้าไป?”
“เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ใช่ไม่ยอมปล่อยผ่านเจ้าไป ข้าเพียงแต่ต้องการอยากรู้ว่า ในปีนั้นตกลงแล้วเกิดอะไรขึ้น”
“เรื่องอะไร? ก็เป็นเช่นนั้น เซียวเซียวชอบข้า ไม่ได้ชอบองค์หญิง เขาแต่งงานกับข้า สิ่งนี้เป็นความจริง” หานชิงชิวยังคงเอ่ยมาอย่างปากแข็ง
จื่ออันถอนหายใจออกมา “ดี ในเมื่อเจ้าไม่ยอมให้ความร่วมมือ เช่นนั้นเรื่องนี้ก็มอบให้ทหารองค์รักษ์ของจวนองค์หญิงเป็นคนไปตรวจสอบเอง แต่เจ้าก็อย่าได้คิดว่าพวกเราไม่รู้อะไรเลย เพื่อองค์จักรพรรดิแล้ว ถึงกับหักหลังองค์หญิง เจ้าที่เป็นสาวใช้ ช่างควรค่ากับนางจริง ๆ”
หานชิงชิวเงยหน้าขึ้นมาในทันที จ้องมองยังนางด้วยความตื่นกลัว “เจ้า……”
จื่ออันมองสีหน้าของนาง ก็รู้ว่าเอ่ยออกมาไม่ผิดแล้ว เป็นองค์จักรพรรดิจริง ๆ!
จื่ออันผิดหวังเป็นอย่างมาก ไม่คิดเลยว่าองค์จักรพรรดิจะเป็นคนเช่นนี้ไปได้
ก็รู้สึกเจ็บปวดกับจ้วงจ้วงขึ้นมา จ้วงจ้วงคิดมาโดยตลอดว่าองค์จักรพรรดิปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดี เคารพต่อนาที่เป็นอาเล็กอย่างมาก
หากว่าจ้วงจ้วงรู้เข้าว่า องค์จักรพรรดิเป็นผู้ที่กระทำความผิด วางแผนอยู่เบื้องหลัง ทำร้ายจนชีวิตสิบเอ็ดปีของนางผ่านไปอย่างเจ็บปวด แล้วนางจะเป็นอย่างไร? จะรับมันได้หรือไม่?
