ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 649
จื่ออันมองไปยังหานชิงชิว “ว่ามาเถิด บอกเรื่องที่เจ้ารู้ออกมา ส่วนเรื่องการตายของเหยาจื่อ ข้าจะไม่ถามไถ่ และก็ไม่แจ้งไปทางด้านจวนขององค์หญิง”
หานชิงชิวไม่เชื่อนาง “ท่านจะรักษาคำสัญญาหรือ?”
“ข้าขอใช้สถานะของพระชายาสาบาน หากว่าข้าบอกออกไป ขอฟ้าผ่าลงมา” จื่ออันเอ่ย
นางจะไม่เอ่ย ก็ไม่ได้หมายความว่าแม่ทัพซูชิงที่อยู่บนหลังคานั้นจะไม่เอ่ยออกมา
ทว่าหานชิงชิวไม่รู้ว่าเป็นซูชิง คิดเพียงแต่ว่าเป็นทหารองค์รักษ์ของนาง หากว่านางสาบานออกมาว่าจะไม่เอ่ย ทหารองค์รักษ์เป็นคนของนาง แน่นอนว่าไม่มีทางที่จะเอ่ยออกมาเช่นกัน
นางนั่งลงอย่างสลดใจ เอ่ยออกมา “ไม่ผิด เป็นองค์จักรพรรดิ ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับข้า”
นางจุดตะเกียง แสงตะเกียงส่องสว่างจนมองเห็นทุกอย่างในห้อง ที่นี่ดูหรูหราอย่างมาก แม้แต่เก้าอีกไม้ก็ยังทำจากไม้มะฮอกกานี
นางมองไปรอบ ๆ และรู้ว่าบางทีทุกอย่างอาจจะมาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว
“ในวันที่องค์หญิงมีอายุครบสิบหกปีนั้น เซียวเซียวเข้าวังไปเพื่อของพระราชโองการ องค์หญิงก็รอเขากลับมาตลอด ทว่าก็รอไม่ถึง คืนวันนั้นองค์หญิงไม่ได้นอนหลับทั้งคืน วันถัดมา เหยาจื่อก็เลยเสนอออกมาว่าจะไปหาเซียวเซียว เพื่อสอบถามให้แน่ชัด ข้าก็เลยเสนอออกไปว่าให้ไปสืบข่าวจากห้องทรงอักษรเสียก่อน พวกเราไปยังห้องทรงอักษร สอบถามจากลู่กงกงที่คอยรับใช้องค์จักรพรรดิ ลู่กงกงไม่ได้เอ่ยออกมา แต่องค์จักรพรรดิได้เบิกตัวข้าให้เข้าไป องค์จักรพรรดิทรงถามว่าองค์หญิงมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งกับเซียวเซียวใช่หรือไม่ ข้าก็ทูลไปตามตรงว่า หากไม่ใช่เซียวเซียวแล้ว องค์หญิงก็จะไม่ทรงอภิเษกกับใครทั้งสิ้น”
จื่ออันมองมายังนาง สีหน้าของนางดูซีดเซียว ดูเหมือนว่าสิ่งที่นางเอ่ยออกมาในวันนี้นั้นไม่ใช่เรื่องโกหก
“หลังจากที่องค์จักพรรดิทรงฟังแล้ว ก็เงียบงันไปอยู่นาน จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองยังข้า ถามข้าว่าอยากจะเป็นฮูหยินน้อยของจวนจิ้งกั๋วโหวหรือไม่”
“เจ้าบอกว่าเจ้าต้องการ? ความรุ่งโรจน์ ความมั่งคั่ง ใครบ้างที่ไม่ต้องการ?” จื่ออันส่งเสียงถามออกมาอย่างเฉียบขาด
นางเริ่มต้นยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “ข้าจะไม่ต้องการได้อย่างไรกัน? แต่ว่าไม่ใช่เพื่อความรุ่งโรจน์และมั่งคั่งเพียงอย่างเดียว ข้าชอบเซียวเซียวมานานแล้ว แต่เซียวเซียวไม่แม้แต่จะชายตามองข้าเลย ในใจของเขามีเพียงแค่องค์หญิงเท่านั้น ข้าเองก็ไม่คิดที่เก็บความรู้สึกนี้เอาไว้ในก้นบึ้งหัวใจตลอดไป แต่ท่านเข้าใจมันหรือไม่? เมื่อจู่ ๆ ข้าก็มีโอกาสขึ้นมา ข้าจะกลายเป็นฮูหยินของเขา กลายเป็นฮูหยินน้อยของจวนจิ้งกั๋วโหว ทั้งชีวิตของข้า บางทีอาจจะมีเพียงแค่โอกาสนี้เท่านั้นที่สามารถเปลี่ยนชีวิตข้าไปได้ แน่นอนว่าข้าจะต้องคว้ามันเอาไว้ ถึงแม้ว่าทุกคนจะมองว่าข้าน่ารังเกียจ แต่ทำไมข้าจะต้องไปใส่ใจความคิดเห็นของผู้อื่นด้วย? ท่านจะต้องรู้ว่า บรรพบุรุษของข้าก่อนหน้านั้นก็มีชื่อเสียงเช่นกัน เพียงแต่ว่าในภายหลังตระกูลตกต่ำลง ข้าก็เลยถูกส่งเข้าวังมาเป็นบ่าว และถึงแม้ชาติกำเนิดของข้าจะเทียบกับองค์หญิงไม่ได้ แต่ก็ไม่ควรที่เป็นเพียงแค่บ่าวรับใช้เช่นกัน”
หานชิงชิวเอ่ยออกมาอย่างขมขื่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ อันที่จริงแล้ว เรื่องตระกูลของนางที่ตกต่ำนั้นเป็นรุ่นของบิดา นางยังไม่ทันได้ถือกำเนิดออกมา ครอบครัวก็ยากจนเป็นอย่างมากแล้ว
จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “บรรพชนของเจ้ามีชื่อเสียง ก็เป็นเรื่องของตระกูลเจ้า ไม่อาจจะเป็นเพราะว่าตระกูลของเจ้าตกต่ำ ถึงได้เอามาทำร้ายเจ้านายที่ดีต่อเจ้าเป็นอย่างมาก องค์หญิงดีต่อเจ้าเป็นอย่างมาก”
“ใช่ ดีไม่น้อย นางยังอนุญาตให้ข้าใช้นามเดิมของตระกูล ในบรรดาสาวใช้ทั้งสี่ มีเพียงข้าหานชิงชิวเท่านั้นที่สามารถใช้นามเดิมของตระกูล แต่ว่าแล้วอย่างไรกัน? อย่างไรเสียข้าก็เป็นเพียงแค่บ่าว ต่อให้ภายหน้าองค์หญิงจะรักใคร่โปรดปรานเพียงใด อนุญาตให้ข้าได้แต่งออกไป อย่างมากสุดก็ประทานให้กับทหารองค์รักษ์ นั่นก็ถือว่าสูงที่สุดแล้ว ข้าสามารถเปลี่ยนชะตาชีวิตของข้าได้ หากเปลี่ยนเป็นท่านแล้ว ท่านจะทำอย่างไร?”
จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างเฉยเมย “อย่างน้อยข้าก็ไม่มีทางที่จะหักหลังคนที่ดีกับข้า อย่าได้เอาหลักการการเป็นคนของเจ้าแพร่กระจายไปทั่ว เจ้ามีความน่าสงสารของเจ้า แต่ไม่ได้หมายความว่าเจ้าสามารถกระทำชั่วร้ายออกมาได้”
