ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 651

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 651

จื่ออันอึ้งตะลึงไป นางอยากจะผ่าหัวของหานชิงชิวออกมาจริง ๆ ดูสิว่าทำมาจากอะไรกัน ถึงได้หน้าหนาไร้ยางอายเช่นนี้ ถึงได้พูดจาออกมาอย่างไร้เหตุผล และผ่าเผยได้ถึงเพียงนี้

สามีของนางรักจ้วงจ้วง หรือว่าไม่คู่ควรหรือ? ตั้งแต่ต้นนางก็รู้อยู่แล้วว่าเซียวเซียวรักจ้วงจ้วง หรือว่านางจะคิดจริง ๆ ว่า ความรักที่นางใช้มีดบีบบังคับมา หักหลังเจ้านาย แล้วยังจะได้ทั้งในเรื่องส่วนตัวและเงินทอง?

ช่างเถอะ จื่ออันไม่คิดที่จะโต้เถียงกับนางต่อไป มีคนที่น่ารังเกียจบางคน มักจะมีบางอย่างที่น่าสงสาร แต่ว่า นางเห็นเพียงแต่ด้านที่น่ารังเกียจของนาง ไม่เคยมองเห็นความน่าสงสารของนาง

จื่ออันหันหลังแล้วจากไป หานชิงชิวส่งเสียงเรียกนางเอาไว้ “พระชายา!”

จื่ออันหันกลับไป “ว่ามา!”

หานชิงชิวเดินเข้ามา แล้วจับมือจื่ออันเอาไว้ รีบร้อนเอ่ยออกมา “อันที่จริงแล้ว มู่หรงจ้วงจ้วงไม่ได้ดีอย่างที่ท่านคิด เรื่องแย่ของนางนั้นมีมากมาย หยิ่งผยอง และมักจะรังแกคน แม้แต่หวงไท่โฮ่วเองก็ยังวางอุบายด้วย ก่อนหน้านั้นก็รังแกเซียวเซียวมาไม่น้อย เซียวเซียวโง่เง่า เห็นเพียงว่านางเป็นองค์หญิงใหญ่ ก็เลยปล่อยให้นางรังแกตามใจชอบ ข้าเคยเห็นองค์หญิงใช้แส้ทุบตีเขา เขาโมโหอย่างมาก แต่ไม่กล้าที่จะยั่วยุองค์หญิง ก็เลยอดทนอยู่อย่างเงียบ ๆ”

ความไร้ยางอายของหานชิงชิว ทำให้จื่ออันต้องหันมามองใหม่จริง ๆ

“ตกลงแล้วเจ้าต้องการจะเอ่ยอะไรออกมา?” จื่ออันเหวี่ยงแขนนางอย่างหมดความอดทน

“ข้าอยากจะบอกว่า จริง ๆ แล้ว มู่หรงจ้วงจ้วงไม่คู่ควรให้พวกท่านทุกคนทำดีกับนางด้วย นางเองก็ไม่คู่ควรให้เซียวเซียวรักนาง นางเอาแต่ใจจนเกินไป ข้ารู้ว่าเซียวเซียวเชื่อฟังคำของท่านอ๋องเป็นอย่างมาก ท่านเอาเรื่องนี้บอกกับท่านอ๋อง ให้ท่านอ๋องบอกกับนางว่า ข้านอกเหนือเสียจากชาติกำเนิดไม่สู้กับมู่หรงจ้วงจ้วง เรื่องอื่นนั้นล้วนแต่ดีกว่านาง” หานชิงชิวเอ่ยออกมา

จื่ออันส่ายศีรษะออกมา ดูเยาะเย้ยเป็นอย่างยิ่ง “หานชิงชิว ต่อให้จ้วงจ้วงจะเอาแต่ใจ จะหยิ่งผยองเพียงใด นางก็ไม่เคยทำร้ายผู้ใดมาก่อน นางรังแกเซียวเซียว เซียวเซียวยินยอมพร้อมใจอย่างเต็มใจ นางวางอุบายกับหวงไท่โฮ่ว ถึงแม้จะทำน่ารังเกียจ แต่ก็ไม่ได้มีผลร้ายแรง ส่วนเจ้าเล่า? เจ้าทำอะไรไป? ลองคิดให้ดี บอกกันตามตรงแล้ว คืนนี้ข้าอยากจะทุบตีเจ้าจริง ๆ เจ้าทำให้ข้ารู้สึกรังเกียจขยะแขยงเป็นอย่างยิ่ง แต่ข้าจะไม่ลงมือ ข้ากลัวจะทำให้มือสกปรกเข้า”

เมื่อเอ่ยจบแล้วก็เดินจากไป

หานชิงชิวทรุดกายนั่งลง แล้วเอ่ยพึมพำ “ไม่ ทุกอย่างล้วนแต่ถูกบีบบังคับ ข้าไม่ต้องการจะฆ่าเหยาจื่อ ข้าเองก็ไม่ต้องการจะหักหลังองค์หญิง ข้าถูกบีบบังคับ ทำไมถึงไม่มีใครเข้าใจข้า?”

ในใจของนางหวาดกลัวอย่างมาก หลังจากเรื่องนี้ถูกพูดออกมาแล้ว ก็จะทำให้องค์จักรพรรดิเสื่อมเสียชื่อเสียง หากว่าองค์จักรพรรดิทรงฟื้นคืนสติขึ้นมา คงจะไม่ปล่อยนางไปแน่ ตอนนี้ก็หวังเพียงแต่ว่าองค์จักรพรรดิอย่าได้ทรงฟื้นขึ้นมาตลอดชีวิต และไม่อาจสืบสาวราวเรื่องได้

หลังจากที่จื่ออันจากไปแล้ว ซูชิงก็นั่งรออยู่บนรถม้าด้านนอก มู่หรงเจี๋ยเองก็นั่งอยู่บนรถม้า เขาที่ไม่เคยสนใจต่อเรื่องเหล่านี้มาโดยตลอด แต่ครั้งนี้กลับให้ความร่วมมือกับจื่ออันเป็นอย่างดี ในใจของจื่ออันรู้ดีว่า เขาเป็นห่วงจ้วงจ้วง

ซูชิงนำสาเหตุการตายของเหยาจื่อบอกกับมู่หรงเจี๋ยไปแล้ว รวมถึงบทสนทนาของจื่ออันกับหานชิงชิว เอ่ยออกไปพร้อมกัน หลังจากที่จื่ออันขึ้นบนรถม้าแล้ว มู่หรงเจี๋ยก็เอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “ซูชิง เรื่องนี้อย่าได้เอ่ยออกไปกับผู้ใดชั่วคราว กับเซียวท่าเองก็ไม่อาจเอ่ยออกไปได้ เจ้าคนนี้หุนหันพันแล่น”

ซูชิงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันรู้แล้ว”

เรื่องที่เกี่ยวข้องกับองค์จักรพรรดิ แน่นอนว่าเขาย่อมไม่เอ่ยออกมา

จื่ออันโกรธเป็นอย่างมาก “คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นองค์จักรพรรดิจริง ๆ หากว่าจ้วงจ้วงรู้แล้ว เกรงว่าก็คงจะรับมันไม่ได้”

มู่หรงเจี๋ยเองก็ผิดหวังอย่างมาก ถึงแม้ว่าเขาพอจะคาดเดาได้มานานแล้ว แต่ทว่าไม่ได้ยืนยันความจริงมาโดยตลอด ในใจก็ยังคงเก็บรักษาความหวังอันงดงาม

ในใจของเขา เสด็จพี่ไม่ใช่คนเช่นนี้

เขารู้ว่าเซียวเซียวรักจ้วงจ้วงมาก ให้เซียวเซียวยอมถอดใจ องค์จักรพรรดิจะต้องใช้บางอย่างมาบีบบังคับเขา แม้แต่จิ้งกั๋วกงในตอนนั้นก็ยังออกมาเคลื่อนไหว เรื่องราวจะต้องไม่ง่ายดายอย่างเป็นแน่