ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 658
“ร้องขออะไรเพคะ?” จื่ออันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ
หวงไทโฮ่วเงียบลงครู่หนึ่ง ถึงได้ตรัสออกมาเสียงเบา “เขาบอกว่า หากว่าเขาตายไปในสนามรบ อย่าได้ฝังศพเขาไว้ในสุสาน แต่ให้ฝังไว้ในภูเขา!”
“ภูเขา? ภูเขาด้านนอกเมืองหรือเพคะ?”
“ใช่แล้ว เป็นภูเขาที่ก่อนหน้านั้นจ้วงจ้วงชอบไปหลบร้อนมากที่สุด จักรพรรดิพระองค์ก่อนทรงประทานจวนแห่งหนึ่งให้จ้วงจ้วงอยู่ในภูเขาแห่งนี้ ในตอนที่เซียวเซียวออกรบนั้น จ้วงจ้วงเองก็อยู่ที่ภูเขาแห่งนี้พอดี ในตอนนั้น ข้าคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร ภายหลังก็ค่อย ๆ ลืมเรื่องนี้ไป มาถึงตอนนี้ เมื่อคิดขึ้นมา สวรรค์ เด็กสองคนนี้……” น้ำเสียงของหวงไท่โฮ่วดูสะอื้นขึ้นมาเล็กน้อย นางรักและห่วงใยจ้วงจ้วงจากใจจริง หากว่าเปลี่ยนเป็นผู้อื่น ก็คงจะไม่ทำให้นางเจ็บปวด และรู้สึกผิดจริง ๆ
จื่ออันไม่ได้เอ่ยอะไรออกมานาน
หวงไท่โฮ่วก็ไม่ทรงตรัสอะไรออกมาอีก
จิ้งกั๋วโหวเข้าวังมาในเวลานี้ ฟ้าก็เริ่มมืดครึ้ม
หวงไท่โฮ่วมองไปยังจิ้งกั๋วโหวที่ผมขาวโพลน “ท่านโหว ช่วงนี้ร่างกายเป็นอย่างไรบ้าง?”
“ขอบพระทัยหวงไท่โฮ่วที่ทรงเป็นห่วง กระหม่อมยังถือว่ายังแข็งแรงอยู่!” น้ำเสียงของจิ้งกั๋วโหวดังราวกับนาฬิกา จริงด้วย จื่ออันเห็นว่าวันนั้นสีหน้าของเขาแดงฟาด เลือดลมไหลเวียนดี ก็รู้ได้ว่าร่างกายของเขาแข็งแรงจริง ๆ
“เช่นนั้นก็ดี ร่างกายของท่านโหวแข็งแรง ก็ถือว่าเป็นโชควาสนาของต้าโจวแล้ว!”
“พระวรกายดั่งหงส์ของหวงไท่โฮ่วแข็งแรง ถึงได้ถือว่าเป็นโชควาสนาของต้าโจวพวกเราพ่ะย่ะค่ะ” ท่านโหวเอ่ยออกมา
หวงไท่โฮ่วยิ้มออกมา “ดี ข้ารู้ว่าท่านโหวเป็นคนตรงไปตรงมา ไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ท่านบอกข้ามา ในปีนั้นก่อนที่เซียวเซียวจะแต่งงานกับหานชิงชิว เกิดเรื่องอะไรขึ้น? องค์จักรพรรดิบอกตระกูลเซียวว่าอย่างไร? คุกคามพวกท่านหรือไม่?”
ท่านโหวที่เคยผ่านคลื่นลมฝนมาก่อน เมื่อได้ยินคำถามที่เฉียบคมของหวงไท่โฮ่วเช่นนี้ ก็ยังคงสงบไม่ตื่นตกใจใด เอ่ยตอบออกมาอย่างนอบน้อม “หวงไท่โฮ่ว ไม่มีเรื่องเช่นนี้ขึ้น ในปีนั้นเป็นเซียวเซียวที่อกตัญญูเลอะเลือนไป แอบลอบสานสัมพันธ์กับสาวใช้ขององค์หญิง ทำร้ายองค์หญิงเข้า จนตระกูลเซียวไม่มีวาสนาได้สู่ขอองค์หญิงที่มีคุณธรรมเช่นนี้”
หวงไท่โฮ่วถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ท่านโหวไม่จำต้องพูดคำเพื่อรักษาหน้าตาเช่นนี้ ข้าเพียงแต่อยากจะรู้ความจริง”
“นี่คือความจริง หวงไท่โฮ่วไม่จำต้องสืบหา เรื่องราวก็ผ่านมานานสิบเอ็ดปีแล้ว ทุกอย่างล้วนแต่ผ่านไปแล้ว องค์จักรพรรดิทรงพระปรีชา ในขณะที่ทรงครองราชย์ ก็สร้างประโยชน์ให้กับราษฎรมากมาย ชนะใจประชาชน ยากนักที่จะพบเห็นได้” ท่านโหวยังคงเอ่ยออกมาอย่างทรงพลัง
จื่ออันรู้ว่า ไม่ว่าจะอย่างไรท่านโหวก็ไม่มีทางพูดออกมา เขาเป็นคนที่มีเจตจำนงแน่วแน่ และก็เป็นนายพลที่มีวิสัยทัศน์กว้างไกล เพื่อแคว้นแล้ว เพื่อตระกูลเซียวแล้ว ทุกอย่างนี้ก็ควรที่จะถูกฝังกลับลงไป
หวงไท่โฮ่ว เมื่อเห็นว่าเขายังคงยืนกรานที่จะไม่เอ่ยออกมา จึงทรงตรัสว่า “ช่างเถิด ข้ารู้จักท่านดี หากว่าท่านไม่ยอมเอ่ยออกมาแล้ว เกรงว่าคงไม่อาจจะบีบบังคับให้ท่านเปิดปากออกมาได้ ข้าเพียงแต่อยากจะถามท่านประโยคหนึ่ง หากว่าตอนนี้เซียวเซียวและองค์หญิงยังคงรักกันอยู่ ท่านยอมรับองค์หญิงเข้าจวนหรือไม่?”
ท่านโหวเงียบขรึมไปครู่หนึ่ง ถึงได้เอ่ยออกมาอย่างช้า ๆ “หลานชายของกระหม่อมไร้ความสามารถ ไม่คู่ควรกับองค์หญิง!”
ท่าทีของจื่ออันมืดมนลง ดูเหมือนว่าตระกูลเซียวคงจะกลัวเข้าแล้วจริง ๆ
หวงไท่โฮ่วถอนหายใจออกมา “ท่านไปเถิด!”
ก่อนที่ท่านโหวจะจากไปนั้น ก็เหลือบมองมายังจื่ออันแล้วเอ่ย “พระชายา ทุกอย่างล้วนแต่จัดการเอาไว้อย่างดีที่สุดแล้ว พระชายาไม่มีทางจำต้องลำบาก”
คำพูดนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นการบอกแก่จื่ออันว่า อย่าได้เข้ามายุ่งวุ่นวายให้มากนัก
จื่ออันนิ่งเงียบไม่เอ่ยอันใด นางรู้ว่าผู้นำตระกูลแบกรับอะไรเอาไว้บนบ่า นั่นก็คือชีวิตของคนทั้งตระกูล เขาไม่อาจจะใจอ่อนได้
หลังจากที่ท่านโหวออกจากวังไปแล้ว ก็เอ่ยสั่งคนข้างกายอย่างเคร่งขรึมออกมา “เจ้ารีบไปตรวจสอบดูว่าวันนี้องค์หญิงได้เข้าวังมาหรือไม่!”
“ขอรับ!” ทหารองค์รักษ์รับคำสั่งแล้วจากไป
ท่านโหวกลับมาถึงจวนแล้ว ไม่นานนักทหารองค์รักษ์ก็มาถึง “เรียนท่านโหว วันนี้องค์หญิงเข้าวังไปจริงขอรับ แล้วยังไปเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิอีกด้วย”
สีหน้าของท่านโหวดูขึงขังขึ้นมา ครุ่นคิดอยู่นาน จึงได้เงยหน้าแล้วเอ่ยออกมาช้า ๆ “ให้ฮูหยินใหญ่ไปยังจวนองค์หญิงสักรอบหนึ่ง แล้วสนทนากับองค์หญิงสักเล็กน้อย”
