ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 660
เขามายังร้านจู้เสียน หาห้องส่วนตัวเพื่อดื่มเหล้า ดื่มเหล้าร้อนแรงเพียงลำพังไปห้าจอก เขาก็ฟุบลงบนโต๊ะ ดื่มจนกระทั่งในใจไม่มีความรู้สึกใด
ท่ามกลางความมึนเมา เขาเหมือนจะได้ยินเสียงคนเดินเข้ามา มีคนนั่งลงอย่างแผ่วเบา ด้านข้างกายของเขา
มีคนกอดเขาไว้ แล้วเอ่ยออกมาข้างหูเขา เอ่ยว่าอะไรนั้นเขาเองก็ไม่ได้ยิน ทว่ากลับคิดถึงความอ่อนโยนนี้ ความอ่อนโยนที่ห่างหายไปเสียนาน
เหมือนกับครั้งแรกที่เขากอดจ้วงจ้วง และจูบนาง โดยที่ไม่สนใจสิ่งใด เขาอยากจะกลับไปเป็นตนเองในตอนนั้นยิ่งนัก
กลับไปไม่ได้แล้ว พวกเขาล้วนแต่ไม่มีความกล้าดั่งเช่นในตอนนั้นแล้ว และก็ไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนตอนต้นแล้ว
“จ้วงจ้วง!” ริมฝีปากของเขาพึมพำชื่อนี้ออกมา รับรู้ได้ว่าใบหน้าของหญิงสาวที่กอดเขาอยู่นั้นมีน้ำตาไหลซึมออกมา
เป็นจ้วงจ้วงจริง ๆ ที่มาหาเขาในยามมืด นางมาแล้ว
นางกอดเขาเอาไว้ ไม่มีความคิดอื่นใด นางเพียงหวังว่าตนเองจะจดจำรสชาติเช่นนี้ได้ นางลืมไปนานมากแล้ว ความรู้สึกของการสัมผัสแนบเนื้อเช่นนี้
ในที่สุดเขาก็กลับมามองเห็นชัดเจน มองไปยังนาง
จ้วงจ้วงผละออกไปมองเขาด้วยรอยยิ้ม “รู้ว่าท่านอยู่ที่นี่ ข้าก็เลยจะมาพูดคุยด้วย”
เซียวเซียวที่มึนหัวอย่างมาก ไม่รู้ว่าจะเป็นเพราะรอยยิ้มของนางหรือไม่
เขาเอื้อมมือออกมา ปลายนิ้วอันหยาบกร้านแตะลงบนแก้มของนาง ปาดน้ำตาออกไป แล้วเอ่ยพึมพำออกมา “ในใจของข้า เป็นเหมือนกับทารก ทำไมคนอื่นถึงต้องมาทำร้ายเช่นนี้ด้วย?”
จ้วงจ้วงหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา “ดูท่านสิ โง่เง่ายิ่งนัก!”
“ตั้งแต่ที่ข้าเข้าวังไป ข้าก็บอกแล้วว่าข้าโง่งม มาตอนนี้คิดดูแล้ว ก็คงจะโง่จริง ๆ!” เขาหัวเราะออกมาราวกับเด็กน้อย ดวงตาของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยความมึนเมาและความเจ็บปวด “เพียงแค่คนโง่เขลาคนหนึ่ง ท่านยังคิดถึงมานานหลายปี ท่านไม่ใช่ยิ่งโง่กว่าหรอกหรือ?”
จ้วงจ้วงยิ้มกว้างออกมา “ใช่แล้ว ไม่ใช่คนที่เดินทางเดียวกัน ไม่อาจจะเดินไปด้วยกันได้”
“ใช่แล้ว!” เขามองนางด้วยความโง่งม ทนไม่ได้ที่จะละสายตาออกไป
“ท่านยังจำได้หรือไม่? มีครั้งหนึ่งที่พวกเราออกจากวังรีบไปงานวัด ถูกกลุ่มคนทำให้พลัดหลงกัน ท่านตามหาข้าได้อย่างไร?”
เซียวเซียวยิ้มออกมา “จำได้ ข้ายืนอยู่บนหอคอยพร้อมกับคบเพลิง จากนั้นก็จุดดอกไม้ไฟ ท่านก็มาตามดอกไม้ไฟนั่น ข้ามองลงไปก็พบท่านเข้า ลงไปแถวแนวของโคมไฟสีแดงสดที่แขวนอยู่ตามหอคอย ก่อนจะหยุดลงตรงหน้าท่าน”
“ใช่แล้ว ท่านในตอนนั้น ลงมาจากฟ้า ช่างน่ามองยิ่งนัก!” จ้วงจ้วงยื่นมือออกไป ลูบลงไปตรงระหว่างคิ้วของเขา ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ยิ้มออกมาอย่างหวาดหยดแล้วก็ขมขื่น
แล้วก็เป็นในตอนนั้น ที่นางตัดสินใจ ถ้าหากว่าไม่ใช่เขาก็จะไม่แต่ง
และหวังยิ่งนักว่าเวลาจะหยุดนิ่งอยู่ในค่ำคืนนั้น
นางรินเหล้าลงไปจอกหนึ่ง ตนเองดื่มลงไป เหล้าขมยิ่งนัก ขมเสียจนทั่วทั้งกายนางสั่นเทิ้ม
พวกเขาก็เป็นเช่นนี้ พูดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้น สุดท้ายกลับพบว่า ที่แท้แล้ววันเวลาที่อยู่ด้วยกันในวัยเยาว์นั้น พวกเขาต่างก็ตกหลุมรักกันนานแล้ว และก็สาบานกันว่าจะอยู่ด้วยกันชั่วชีวิต
เขาโง่ นางเขลา เดิมที่ก็เป็นคู่ที่ฟ้าดินลิขิตเอาไว้ แต่กลับมีจุดจบที่ไม่ดี
ท้ายที่สุด จ้วงจ้วงเอื้อมมือออกมาปิดปากเขาเอาไว้ เอ่ยออกมาแทบจะไม่ได้ยิน “เซียวเซียว หากว่ามีชาติหน้า ข้าไม่ใช่หญิงสาวในตระกูลราชวงศ์ ท่านไม่ใช่แม่ทัพหนุ่ม บางทีพวกเราอาจจะมีผลลัพธ์ที่ดีกันก็เป็นได้”
ดวงตางดงามของเซียวเซียวปกคลุมไปด้วยเมฆหมอก “ใช่แล้ว หวังเพียงแต่จะเป็นชาวบ้านทั่วไป แต่งงาน ให้กำเนิดบุตร ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย”
จ้วงจ้วงเลิกคิ้วด้วยรอยยิ้มพลางลุกขึ้น “ข้าไปแล้ว”
เซียวเซียวลุกขึ้น พิงยังด้านหน้าของโต๊ะ มองนางที่เดินไปได้เพียงสามก้าวแล้วหันกลับมา ก่อนจะหายลับไปจากสายตาของเขา หายไปจากชีวิตของเขา
