ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 662
“ไปที่ใดกัน?” ฉินจือเอ่ยถาม
“ข้าอยากจะไปพักอยู่ที่เขาน้ำพุร้อนสักระยะหนึ่ง พวกเจ้าเป็นเก็บของพวกเจ้าให้เรียบร้อยก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยมาเก็บให้ข้า” จ้วงจ้วงเอ่ยออกมา
ฉยงหวาพยักหน้า “ไปเขาน้ำพุร้อนก็ดี ไปพักผ่อนให้สบายใจ”
พวกนางถอนหายใจออกมา หากว่าองค์หญิงยินยอมออกจากเมืองหลวงไป บางทีเรื่องราวอาจจะดีขึ้นมาบ้างก็ได้
“อืม ไปเถิด ข้าเริ่มง่วงแล้ว จะต้องนอนพักให้เร็วเสียหน่อย” จ้วงจ้วงเอ่ย
ฉินจือลุกขึ้นยืน เอ่ยออกมากับฉยงหวา “ข้าจะออกไปบอกกับคนขับรถม้าก่อน เจ้ากลับไปเก็บของของเจ้า รวมทั้งของพวกนั้นของข้า ก็เก็บไปพร้อมกันเลย เอาเสื้อผ้าไปมากเสียหน่อย พวกเราพักกันสักหลายวัน”
“ตกลง” ฉยงหวาเอ่ย
ทั้งสองคนรับใช้รอจนจ้วงจ้วงนอนหลับถึงได้ออกไป
จ้วงจ้วงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของทั้งสองคนค่อย ๆ ไกลออกไป นางถึงได้ลุกขึ้นมาอย่างช้า ๆ กอดผ้าห่มเอาไว้ นั่งอย่างนั้นอยู่นาน ก่อนลุกเดินออกไปช้า ๆ
เทียนในห้องนอนถูกจุดเอาไว้ เปลวไฟลุกโชนขึ้นมา นางมองไปยังเปลวไฟนั้น ดวงตาสะท้อนแสงไฟสว่างไสว กลับไม่รู้ว่าน้ำตาไหลออกมา หรือว่าเป็นเปลวไฟกันแน่
บนโต๊ะชานั้นมีกาน้ำชาและน้ำอยู่ นางรินออกมาหนึ่งจอก ก่อนจะดื่มลงไป
นางเดินไปด้านหน้าของโต๊ะหนังสือ ก่อนจะกางกระดาษฟางออกมา ฝนหมึกแล้วเขียนอะไรออกมาเล็กน้อย แต่ก็ยกพู่กันออกมาอยู่นาน ก็ไม่รู้ว่าจะเขียนอะไรออกมา
ฉากก่อนหน้านั้นย้อนกลับมาอยู่เบื้องหน้านาง สุข ทุกข์ หัวเราะ ร้องไห้ ทุกอย่างล้วนแต่ดูสงบนิ่ง
เป็นเหมือนเส้นตรง
ความพลิกผันในชีวิตของนาง สุดท้ายแล้วก็จะกลายเป็นเพียงเส้นตรง
นางวางพู่กันลง ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างแรง
ไม่มีอะไรให้เขียนออกมา ทั้งชีวิตของนางนั้นไม่มีเรื่องอะไรให้คู่ควรที่จะเขียนออกมา และก็ไม่มีใครให้สั่งเสีย
สิ่งที่นางคิดถึง สิ่งนางอยากจะลืม ล้วนแต่ไม่สำคัญ
จากนั้น นางก็เปิดตู้ออก นำชุดแต่งงานชุดหนึ่งออกมา
ชุดแต่งงานชุดนี้ ไม่ใช่ชุดที่เซียวเซียวมอบให้กับนาง ชุดนั้นถูกหานชิงชิวสวมใส่ไปแล้ว นางเห็นกับตาตนเองว่าหาชิงชิวสวมใส่มัน แล้วแต่งให้กับชายหนุ่มที่นางรักอย่างสุดซึ้ง
ภายหลัง นางจึงสั่งให้คนทำขึ้นมาอีกชุด ตามหาช่างปักเหล่านั้นกลับมา ปักทีละเข็มทีละเส้น ล้วนแต่ทำตามที่เซียวเซียวส่งมอบให้นางชุดนั้น
หลังจากที่ทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว นางเองก็ไม่กล้าที่จะมองมัน ยิ่งไม่กล้าสวมใส่ วางอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของตู้มาโดยตลอด แล้วปิดล็อกมันเอาไว้
ที่ปิดล็อกเอาไว้ ไม่เพียงแต่ชุดแต่งงานชุดเดียว ยังมีใจที่คิดจะแต่งงานให้กับเซียวเซียวของนางอีกด้วย
นางถอดเสื้อผ้าบนกายออก ราวกับว่าตั้งใจจะแต่งงานเพียงสักครั้ง แล้วถูกทอดทิ้งอย่างไร้ปราณี แต่ก็ไม่ละอายใจ!
นางสวมชุดแต่งงานบนกายทีละชั้นทีละชั้น ภายใต้แสงเทียนที่ส่องสว่าง ไหมทองคำส่องแสงแวววาวออกมา งานปักที่ซับซ้อนเป็นรูปมังกรและนกหงษา เป็นเหมือนกับความปรารถนาต่ออนาคตที่งดงามในส่วนลึกของใจนาง
หลังจากที่นางสวมชุดแต่งงานแล้ว นางก็นั่งลงตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ค่อย ๆ แต่งหน้าอย่างละเอียด นางอยากจะเป็นเจ้าสาวที่แต่งงานออกไป ดูปราณีตเป็นอย่างมาก ไม่มีความผิดพลาด หรือตกหล่นใดในการแต่งหน้า
นางเขียนคิ้วอยู่หลายครั้งก็ยังไม่พึงพอใจ เช็ดแล้วเขียนใหม่ ในที่สุดก็พอใจแล้ว นางยิ้มออกมา ตรงระหว่างคิ้ววาดดอกไม้ที่เหลืองเอาไว้ ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ให้กับตนเองในกระจก
นางมีเครื่องประดับมากมาย เครื่องประดับราคาแพงมากมายที่ไม่อาจบรรยายออกมาได้ แต่นางเลือกเครื่องประดับชุดสีเงิน เป็นเซียวเซียวที่มอบให้กับนาง ในปีที่นางมีอายุครบสิบสี่ปี เขาบอกว่าเป็นเขาและช่างเงินทำมันขึ้นมา
ดูประณีตงดงาม เป็นของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตนี้ที่นางได้รับมาตลอด
ไม่ ไม่ถูก นางเก็บของขวัญที่ดีที่สุด เป็นของที่สวรรค์ได้มอบให้กับนาง เป็นชายหนุ่มรูปงาม เป็นเซียวเซียวของนาง
