ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 663
เมื่อทำทุกอย่างจนเสร็จ นางก็นอนลงบนเตียง นำขวดจากหัวเตียงออกมาเทผงยา แล้วเข้าปากไป
นางหลับตาลงอย่างช้าช้า น้ำตาไหลนองลงจากหางตา
ทุกสิ่งอย่างบนโลกนี้ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดกับนางอีก
นางเหนื่อยแล้ว ไม่มีแรงที่จะต้านทานสิ่งใดในโลกใบนี้อีก เพราะว่าทุกสิ่งอย่างล้วนแต่ไร้ซึ่งความหมาย
ด้านนอกมีฝีเท้าที่เร่งรีบดังขึ้น ตามมาด้วยน้ำเสียงอันร้อนรนของฉินจือที่รั้งเอาไว้ “พระชายา องค์หญิงทรงบรรทมไปแล้ว ท่านมีเรื่องสำคัญอะไร ค่อยมาใหม่พรุ่งนี้เถิดเพคะ”
ในขณะที่ความมืดกำลังปกคลุมจ้วงจ้วงนั้น ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น
คืนนี้ไม่ว่าจะอย่างไร จื่ออันก็ไม่อาจจะนอนหลับลงได้ ไม่ว่ามู่หรงเจี๋ยจะปลอบโยนอย่างไร นางก็รู้สึกว่าในใจไม่อาจจะสงบลงได้ มักจะรู้สึกว่าจะต้องเกิดเรื่องขึ้น
ท้ายที่สุดแล้ว นางลุกขึ้นมา ต้องการจะไปยังจวนองค์หญิงสักรอบหนึ่งถึงจะวางใจลงได้
มู่หรงเจี๋ยรั้งนางเอาไว้ไม่ได้ ทำได้เพียงมาพร้อมกันกับนาง
แต่ก็ยังเอ่ยออกมาตลอดทางว่านางกัวลจนเกินไป มาค่ำคืนเช่นนี้ จะทำให้จ้วงจ้วงตื่นตกใจเอาได้
จื่ออันกระแทกยังประตู พุ่งเข้าไป ปากยังร้องเรียก “จ้วงจ้วง!”
มู่หรงเจี๋ยไม่ได้เข้าไป ดึกดื่นเช่นนี้ จ้วงจ้วงนอนไปแล้ว หากว่าบุกเข้าไปในห้องนอนของจ้วงจ้วง ดูไม่ค่อยจะเหมาะนัก เพราะฉะนั้นจึงได้แต่คอยอยู่นอกประตู
จื่ออันเข้าไปพร้อมกับฉินจือ แสงเทียนภายในห้องดูริบหรี่ ลมม้วนตัวพัดเข้ามา ราวกับว่าจะดับเทียนนั้นลงเสีย
จื่ออันเปิดม่านออก ก็เห็นจ้วงจ้วงสวมชุดแต่งงานนอนอยู่บนเตียง สีหน้าสงบนิ่ง ริมฝีปากดำคล้ำ ทั่วทั้งกายดูน่าตื่นตกใจ
นางค่อย ๆ เดินเข้ามา ส่งเสียงเรียกเบา ๆ น้ำเสียงดูสั่นเทา “จ้วงจ้วง!”
ฉินจือเองก็ส่งเสียงร้องอย่างตื่นตกใจขึ้นมา “สวรรค์ มันเกิดอะไรขึ้น?”
จื่ออันร้องตะโกนออกมาเสียงดัง “อ๋องเจ็ด ไปหยิบกล่องยามา!”
มู่หรงเจี๋ยที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงจื่ออันร้องตะโกนออกมา ในใจก็เต้นตึกตัก โดยที่ไม่ต้องคิดไตรตรอง จึงรีบพุ่งออกไปหยิบกล่องยาบนรถม้า
จื่ออันจับลงบนเส้นชีพจรของจ้วงจ้วง พบว่าเส้นชีพจรยังคงเต้นอยู่ จึงรีบดึงจ้วงจ้วงมายังขอบเตียง แล้วพลิกนางกลับมา เอื้อมมือออกไปจับที่ลำคอของนาง ก่อนจะร้องเรียกฉินจือที่ตื่นตกใจไปแล้ว “เร็วเข้า รีบนำน้ำเกลือออกมา น้ำเกลือจำนวนมาก!”
ฉินจือได้สติกลับมา ลากขาสองข้างอันอ่อนแรงโซซัดโซเซวิ่งออกไป
ฉยงหวาเองก็มาแล้ว เมื่อมองเห็นภาพฉากนี้ อีกเพียงนิดเดียวก็จะสลบลงไปแล้ว
จื่ออันรีบร้อนทำให้อาเจียนออกมา จ้วงจ้วงอาเจียนบางส่วนออกมา ทว่าคนก็ยังสลบลงไป
ฉินจือนำน้ำเกลือมา จื่ออันให้ฉยงหวาและฉินจือประคองจ้วงจ้วง ส่วนนางบีคางของจ้วงจ้วง ใช้แรงอ้าปากของนางออก แล้วเทน้ำลงไป เทลงไปไม่หยุด
นางเทน้ำพลาง ร้องไห้ไปพลาง นี่เป็นการรักษาที่ยากที่สุดของนางในครั้งแรก มือสั่นเทาอยู่ตลอดเวลา
มู่หรงเจี๋ยที่นำกล่องยามาแล้ว มองไปยังจ้วงจ้วงที่สวมใส่ชุดแต่งงาน หัวใจของเขาก็เจ็บปวดขึ้นมาในทันที ใบหน้าปกคลุมไปด้วยความกรุ่นโกรธและโศกเศร้า
“ช่วยข้าเทน้ำ มีเท่าไหร่ก็เทไปเท่านั้น!” จื่ออันเอ่ยสั่งมู่หรงเจี๋ย ส่วนตนเองนั้นกลับเปิดกล่องยาออกมาในทันที นำเข็มยาวและยาล้างพิษออกมา
ยาล้างพิษนั้นจำต้องใช้หลังจากที่อาเจียนออกมาแล้ว แต่ตอนนี้จะต้องใช้ทักษะการฝังเข็มทองเพื่อปิดกั้นเส้นชีพจรของนางเอาไว้ เพื่อให้นางได้หายใจ
องค์รักษ์เงาที่พากันตื่นตกใจ ต่างก็ทยอยออกมา
หลังจากที่จื่ออันปิดกั้นเส้นชีพจรแล้ว ก็เทน้ำต่อด้วยตนเอง เมื่อมู่หรงเจี๋ยว่างเว้นลง จึงคว้าเสื้อขององค์รักษ์เงาคนหนึ่งเอาไว้ ตะเบ็งเสียงดังออกมา “ไปนำตัวเซียวเซียวออกมา!”
“พ่ะย่ะค่ะ!” องค์รักษ์เงารับคำสั่งแล้วออกไป
น้ำจำนวนมากถูกเทเข้าไป จื่ออันกดลำคอของนาง เพื่อให้นางอาเจียนออกมาอีกครั้ง แต่จ้วงจ้วงก็ยังไม่ได้สติ ชีพจรดูอ่อนแอเป็นอย่างมาก แทบจะไม่ได้ยิน
