ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 665
องค์รักษ์เงาตามหาเซียวเซียวจนพบในร้านจู้เสียน
หลังจากที่จ้วงจ้วงจากไปแล้ว เซียวเซียว หูฮวนสี่เองวันนี้ก็ไม่ได้จากไปไหน รออยู่ที่นี้ เมื่อเห็นองค์รักษ์เงาปรากฏกายออกมาพร้อมกับตราสัญลักษณ์ของมู่หรงเจี๋ย หัวในของนางก็จมดิ่งลงไป
นางนำองค์รักษ์เงาไปยังห้องส่วนตัว ออกคำสั่งอย่างเคร่งขรึมให้คนโยนเซียวเซียวลงไปในทะเสสาบเย็นเยือกของร้านจู้เสียน ให้เขาได้สติขึ้นมา
เซียวเซียวที่กึ่งเมากึ่งได้สติ ถูกจับตัวขึ้นมา หูฮวนสี่ย่อกายลงข้างกายเขา เอ่ยออกมาน้ำเสียงเย็นชา “จ้วงจ้วงฆ่าตัวตาย!”
สี่คำนั้น เมื่อได้ยินเข้าหูของเซียวเซียว ก็เป็นเหมือนสายฟ้าอันน่าหวาดกลัว
เขาวิ่งออกไปยังจวนองค์หญิงอย่างบ้าคลั่ง ยืนอยู่ตรงหน้าประตู หอบหายใจตลอดทางที่วิ่งออกมานั้นทำให้กลิ่นเหล้านั้นแพร่กระจายออกไป ความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงมาในหัวใจนั้นชัดเจนขึ้น
เขายืนอยู่ตรงหน้าประตู ไม่ได้เข้าไป ทุกครั้งที่เขากลับเมืองหลวงมา ล้วนแต่จะต้องมาที่นี่ คอยอยู่ที่นี่ ราวกับว่าที่นี่เหมือนจะเข้าใกล้นางได้
สุดท้าย เป็นอ๋องหลี่และอ๋องอันที่มาเพราะข่าวอันน่าตื่นตกใจนำเขาเข้าไป
เสียงทุกอย่างที่อยู่ในหูของเขาเป็นเหมือนราวกับความทรงจำเมื่อชาติภพที่แล้ว หนวกหูซับซ้อน สายตาของเขาดูเหม่อลอย ไม่รู้ว่าจะมองไปที่ใดดี ร่างกายด้านชา เดินเข้าไปด้านในอย่างไม่ได้รับการควบคุม
ผู้คนเดินหมุนวนเข้าไป เขาราวกับว่าเหมือนจะอยู่อีกโลกใบหนึ่ง
ตั้งแต่ประตูไปจนถึงขอบเตียง ระยะเพียงแค่กี่สิบก้าว แต่เขาราวกับว่าเดินมาจนถึงจุดจบของชีวิตแล้ว
มีคนมากมาย ที่สะดุดตามากที่สุดก็คือสีแดงสดบนเตียงนั้น
นางสวมใส่ชุดแต่งงาน แต่กลับนอนอยู่อย่างเงียบ ๆ บนเตียงนั้น
ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะออกมา หัวเราะเสียจนน้ำตาร่วงหล่นมา
ในปีนั้น เขาเพิ่งจะทำชุดแต่งงานเสร็จ นางก็ลองสวมในทันที หมุนวนอยู่ด้านหน้าของเขา เหมือนกับผีเสื้อหลากสีสัน ดวงตาระยิบระยับ อย่างอิ่มเอมใจไม่รู้จบ
“ห้ามหัวเราะ ดูดีหรือไม่?” นางย่างก้าวลงมาเหมือนดอกบัว ราวกับเทพเซียนในฝัน
เขาเอื้อมมือออกไป อยากจะดึงมือของนางเอาไว้ แต่มือกลับหยุดค้างอยู่กลางอากาศ คว้าเอาไว้ได้เพียงแค่อากาศ
ในใจมีเสียงดังขึ้น นางตายแล้ว เจ้ายังมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร?
เขาตัวสั่นเทา เดินเข้าไป มู่หรงเจี๋ยถอยออกมา จื่ออันเองก็ถอยหลีก ฉินจือฉยงหวาเองก็ถอยห่าง เป็นเพราะว่าดวงตาที่สิ้นหวังแตกสลาย
เขาสู้รบมาหลายปี ในสนามสู้รบอันตรายอย่างยิ่ง เขาเกือบจะตายไปแล้วตั้งกี่ครั้ง แต่ก็ไม่อาจจะหยุดหายใจได้ เพราะนางยังมีชีวิตอยู่ นางยังมีชีวิตอยู่แล้วเขาจะตายไปได้อย่างไร?
เขาประสบความสำเร็จจากการสู้รบ ขี่ม้าไปในที่ไกล ๆ สลักลงไปทีละเส้นว่าเซียวเซียวรักจ้วงจ้วง
เขาหยดเลือดของตนเองลงไปในตัวอักษรเหล่านั้น สีแดงสดทิ่มแทงดวงตา พระอาทิตย์ตกดิน ในสนามรบสวยงามและโศกเศร้า ไม่สู้กับจ้วงจ้วงสองคำนี้
ในครั้งนั้น เขาถูกกักขังอยู่ในเขามังกร ไม่มีเสบียงอาหาร เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นใดแล้ว จึงจำต้องนำคนห้าพันคนเข้าไปในเขตเมืองคนป่าเถื่อน เสียงดาบหอกกระบี่ง้าวดังไม่รู้จบ เขาโอบกอดความสิ้นหวังว่าจะต้องตายไปแน่
ในสนามสู้รบนั้นนองไปด้วยเลือด เขาฆ่าศัตรูไปนับไม่ถ้วน เขาถูกลูกธนูและล้มลงบนพื้น จะต้องตายไปอย่างไม่ต้องสงสัย เขามองไปยังอีกาที่บินวนอยู่เหนือศีรษะนั้น จึงกำลูกประคำออกมาเส้นหนึ่ง ม้วนลงบนแขนของเขา นั่นคือสิ่งที่จ้วงจ้วงมอบให้กับเขา
“ข้าไปขอมาจากเจ้าแม่กวนอิมให้เจ้า ต่อไปเจ้าก็ใส่มันเสีย มีพระโพธิสัตว์อย่างเจ้าแม่กวนอิมเป็นที่พึ่งพิง เจ้าก็ไม่จำต้องกลัวอะไรแล้ว!”
ในตอนนั้น เขายังเป็นทหารหลวงในวัง
เขามีอยู่มากมาย
ในปีนั้น เขาต้องการจะแต่งงานกับจ้วงจ้วง องค์จักรพรรดิบอกกับเขาว่า เจ้าสามารถแต่งงานกับจ้วงจ้วงได้ แต่ตระกูลเซียวจะต้องถูกตัดขาดจากอำนาจทางทหาร ลดระดับลงให้เป็นเพียงราษฎรทั่วไป จะต้องย้ายออกจากเมืองหลวง หากไม่มีพระราชโองการห้ามมิให้เข้าเมืองหลวง
อีกทั้งจ้วงจ้วงก็มิอาจดำรงอยู่ในตำแหน่งองค์หญิงได้ เป็นเหมือนกับตระกูลเซียว ก็คือเพียงแค่ราษฎรทั่วไป ต่อไปก็ห้ามมิให้เข้าเมืองหลวงมาพบคนสนิทของนาง
จากนั้น องค์จักรพรรดิยังคงบอกออกมาอีกว่า หากเจ้าอยากจะปกป้องตระกูลเซียว ปกป้ององค์หญิง เช่นนั้นเจ้าก็ทำลายหัวใจขององค์หญิง แต่งงานกับนางเสีย
เขาบอกว่าถ้าเช่นนั้นเขาจะไม่แต่งงานกับองค์หญิง แล้ว เขาเองก็จะไม่แต่งงาน จะคอยคุ้มครองนางไปตลอด
