ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 668
จื่ออันเงยหน้าขึ้นมองชายชรา “อาสุ่ยเป็นใครกัน?”
“ลูกศิษย์คนใหม่ของข้าเอง เรียนเรื่องยาพิษมาแล้วหนึ่งเดือน คงจะพอมีความสำเร็จอยู่บ้าง” ชายชราพูดออกมา
จื่ออันอดไม่ได้ที่จะผิดหวังขึ้นมา เพียงแค่เดือนเดียว? หนึ่งเดือนจะไปมีความสำเร็จอะไรกัน?
คิดไปคิดมาแล้วชายชราก็คงจะหลอกลวงนาง
ก่อนที่ท่านโหวเซียวจะมานั้น ท่านอ๋องอันหรานก็ฝังเข็มให้กับเซียวเซียวอีกครั้ง และยังให้เซียวเซียวกินยาลูกกลอนลงไป ยาลูกกลอนแดง กลิ่นของยานั้นหอมประหลาด เมื่อกินลงไปแล้ว ร่างกายของเซียวเซียวก็เย็นขึ้นราวกับน้ำแข็ง
เมื่อท่านโหวเซียวเดินโซซัดโซเซเข้ามานั้น ยังมีบิดาและมารดา จางซือของเซียวเซียวอีกด้วย คนในตระกูลเซียวที่เหลืออยู่ตรงประตูไม่ได้เข้ามา
ท่านโหวเซียวมองเห็นเซียวเซียวและจ้วงจ้วง ก็เอ่ยพึมพำออกมา “สวรรค์ ข้าไปทำเวรทำกรรมอะไรกันไว้!”
เซียวท่าประคองเขาเอาไว้ เศร้าเสียใจจนไม่อาจจะเอ่ยออกมาได้
จางซืออ่อนแรงอยู่บนพื้น ตลอดทางที่มานั้น นางร้องไห้จนแทบจะทรุดลงไป
“ท่านโหว ไม่ได้เจอกันนานแล้ว!” ทันใดนั้นชายชราก็เดินเข้ามา เอ่ยกับท่านโหวเซียว
ท่านโหวเซียวหันกลับไปในทันที ดวงตาเผยความประหลาดใจจนแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาออกมา เขาถอยออกไปหนึ่งก้าว ก่อนจะคำนับลง “ท่านอ๋องอันหราน พบท่านช่างดีจริง ๆ”
จื่ออันประหลาดใจเป็นอย่างมาก ท่านโหวรู้รู้จักชายชราผู้นี้ด้วย ยังมีท่านอ๋อง? เขาเป็นคนในตระกูลมู่หรงหรือ?
คงจะไม่ใช่ หากว่าใช่แล้ว ทำไมมู่หรงเจี๋ยถึงไม่ได้เอ่ยกับเขาอย่างเคารพ?
ท่านอ๋องมองมายังเขา “ท่านโหว สถานการณ์ของเซียวเซียวค่อนข้างที่จะสาหัส ข้าอยากจะพาเขากลับไปรักษา ท่านคิดเห็นว่าอย่างไร?”
ท่านโหวเซียวเอ่ยถามออกมาอย่างสั่นเครือ “มีความหวังอย่างนั้นหรือ?”
“บอกไม่ได้!” ชายชราอันหรานส่ายศีรษะออกมาเบา ๆ
สีหน้าของท่านโหวเซียวดูมืดมนลง “หากว่าท่านอ๋องยินดีช่วยเหลือแล้ว แน่นอนว่าเป็นวาสนาของเขา เพียงแต่ไม่รู้ว่าท่านหมอเวินในตอนนี้…”
ท่านอ๋องมองมายังเขาอย่างเฉยเมย “ท่านหมอเวินไม่ได้ใส่ใจในเรื่องทางโลกมานานแล้ว หากว่าเชื่อใจข้า ก็ให้ข้าพาเขาไป หากว่าไม่เชื่อ ข้าก็เพียงจากไป”
ท่านโหวเซียวผิดหวังอยู่เล็กน้อย แต่ก็ยังหันกลับมามองบิดาของเซียวเซียว “นั่นเป็นบุตรชายของเจ้า เจ้าว่าอย่างไร?”
บิดาของเซียวเซียวนั้นเป็นผู้บัญชาการในกองทหารซ้ายขวา อยู่ในขั้นที่สอง กระทั่งศักดิ์ยังต่ำกว่าเซียวเซียวที่เป็นแม่ทัพใหญ่ผู้นี้
ผู้บัญชาการเซียวมองไปยังบุตรชาย อารมณ์หลากหลายฉายชัดบนใบหน้าที่มืดมนของเขา ในที่สุด เขาก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ทุกอย่างให้ท่านพ่อเป็นคนตัดสินใจขอรับ”
ผู้บัญชาการเซียวเอ่ยออกมาเช่นนี้ แน่นอนว่าต้องการให้ช่วยชีวิตเอาไว้
ในตอนที่ชายชราชุดคลุมนกอินทรีย์เดินผ่านข้างกายของหูฮวนสี่นั้น จื่ออันได้ยินเขาเอ่ยกันหูฮวนสี่ออกมาอย่างชัดเจน “เถ้าแก่ร้าน ติดหนี้บุญคุณข้าแล้วครั้งหนึ่ง”
ใบหน้าของหูฮวนสี่ไร้ซึ่งอารมณ์
เซียวเซียวถูกส่งออกไป จางซือตั้งแต่มาจนจากไปนั้น ล้วนแต่ร้องไห้อยู่ตลอดเวลา ทำเพียงคุกเข่าลงตรงหน้าเตียงของจ้วงจ้วงแล้วโขกศีรษะ แล้วถูกฉินจือผลักออกไปด้วยความโกรธแค้น
เมื่อทุกคนเห็นเหตุการณ์นี้เข้า ต่างก็รู้ว่าก่อนที่จ้วงจ้วงจะฆ่าตัวตายนั้น จะต้องพบกับจางซือมาเป็นแน่
หลังจากที่เซียวเซียวจากไปแล้ว ในใจของทุกคนก็เหมือนว่าขาดอะไรบางอย่างไป ก่อนจะมองจ้วงจ้วงอีกครั้ง ไม่ว่าใครก็ไม่อาจเรียกสติกลับมาได้
ถึงแม้ว่าชายชราอันหรานจะบอกว่า พรุ่งนี้จะให้อาสุ่ยอะไรนั่นเข้ามา แต่ทุกคนต่างก็รู้ดีว่า เพียงแค่คนที่เพิ่งจะเรียนรู้เรื่องยาพิษมาได้เดือนเดียว จะสามารถช่วยอะไรได้?
อารมณ์ของจื่ออันดูหดหู่ หนักอึ้งเสียจนเอ่ยไม่ออก
อ๋องอันและอ๋องหลี่เองก็ไม่ได้กลับไป พระชายาอาหมานเองก็ตามมาในภายหลัง ทุกคนล้วนแต่เฝ้ากันอยู่ภายนอก ไม่ยอมที่จะจากไป ทำให้เห็นได้ถึงคนที่มีสายสัมพันธ์อันดีกับจ้วงจ้วง
เมื่อถึงเวลาเที่ยงวัน หวงไท่โฮ่วและฮองเฮาก็นำเสด็จเหล่าสนมออกจากวัง
จ้วงจ้วงเป็นถึงองค์หญิงใหญ่ อีกทั้งยังถูกองค์จักรพรรดิแต่งตั้งให้เป็นองค์หญิงเจิ้นกั๋ว สถานะสูงส่ง นางเกิดเรื่องขึ้นเช่นนี้ สนมจากวังหลังแน่นอนว่าจะต้องมาเยี่ยมดูอาการ
หวงไท่โฮ่วทรงพระกรรณแสงอยู่ตลอดเวลา พร่ำตรัสออกมา “เจ้าเด็กโง่ เจ้าเด็กโง่ จะให้ข้ามีชีวิตอยู่ต่อได้อย่างไรกัน?”
หวงไท่โฮ่วไม่มีพระธิดา ในตอนที่อภิเษกให้กับองค์จักรพรรดิพระองค์ก่อนนั้น จ้วงจ้วงยังไม่เกิดมา สถานะของนางนั้นเป็นป้าสะใภ้ แต่ว่านางนั้นกลับดูแลจ้วงจ้วงมาเหมือนดั่งธิดาของตนเอง
