ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 671
อ๋องอันที่ได้ยินเสียง จึงรีบเดินออกมาจากด้านใน ก็พบว่าองค์รัชทายาทก่นด่าเซียวท่าอย่างโกรธเกรี้ยว ก็โมโหขึ้นมาทันที โดยไม่จำต้องคิด ตบลงบนหน้าขององค์รัชทายาทในทันที ตะเบ็งเสียงเอ่ยออกมา “ป้าของเจ้านอนอยู่ด้านในเป็นตายยังไม่รู้แจ้ง เจ้ากลับมาก่อเรื่องที่นี่? ไสหัวไป!”
องค์รัชทายาทไม่เคยพบกับอ๋องอันที่โมโหถึงเพียงนี้ และก็ไม่คิดว่าอ๋องอันจะลงมือตบเขา อีกทั้งยังต่อหน้าของหูฮวนสี่ เซียวท่า และซูชิง สำหรับเขาแล้วช่างเป็นที่น่าอัปยศจริง ๆ
อ๋องอันไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องในราชสำนักมานานแล้ว และไปมาหาสู่กับองค์รัชทายาทน้อยมาก ปกติแล้วองค์รัชทายาทเองก็ไม่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตา มาตอนนี้โดนฝ่ามือเขาไป จะยอมแพ้ได้อย่างไร จับจ้องใบหน้าอ๋องอันด้วยความเกลียดชัง “ดี มู่หรงจื่อ ข้าจะกลับไปรายงานเสด็จแม่ ฝ่ามือนี่ข้าเองก็จะจำเอาไว้เช่นกัน”
อ๋องอันเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “หากว่าเจ้ายังไม่ไป ข้าจะหักขาเจ้าเสีย”
พระสนมอี๋ไม่ได้ไร้เดียงสา และโง่เขลาเหมือนกับองค์รัชทายาท นางรู้ความร้ายกาจของอ๋องอัน จึงได้เอ่ยออกมากับองค์รัชทายาท “ฝ่าบาทเพคะ พวกเราไปกันก่อนเถอะเพคะ องค์หญิงเกิดเรื่องขึ้น ทุกคนล้วนแต่ใจคอไม่ดีกัน ฮองเฮาให้ท่านมาเยี่ยมองค์หญิง ตอนนี้ก็เยี่ยมกันไปแล้ว ไปเถิดเพคะ”
นางทำราวกับจงใจ แต่ไม่ตั้งใจที่จะเอ่ยถึงฮองเฮาออกมา จริง ๆ แล้วคืออยากเตือนอ๋องอันว่าอย่าได้บังอาจจนเกินไป
อ๋องอันใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา จ้องไปยังองค์รัชทายาทจนเขาค่อย ๆ จากไป
หูฮวนสี่ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายแล้วจะกลายเป็นเช่นนี้ นางรำคาญใจอย่างมาก โดยเฉพาะนางรู้ว่าองค์รัชทายาทเป็นคนใจคอคับแคบ ไม่มีทางที่จะปล่อยเซียวท่าไปง่าย ๆ
เซียวท่ายังเป็นคนตรงไปตรงมา
หลังจากที่มู่หรงเจี๋ยเข้าวังไปแล้ว ก็ตรงไปยังวังซีเหวย
ลู่กงกงและเปากงกงต่างก็รั้งเอาไว้ไม่ได้ เขากราดเกรี้ยวเป็นอย่างมาก ไล่ทุกคนในวัง รวมทั้งหมอหลวงออกไป
เขาตรงเข้าไปในห้องนอน เปิดม่านหนักหนานั้นขึ้น แล้วยืนอยู่ข้างเตียง
เขาเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “ข้ารู้ว่าท่านมีสติอยู่ ข้าเพียงแต่อยากรู้ว่า สิบเอ็ดปีก่อนหน้านั้น ท่านข่มขู่เซียวเซียวเอาไว้อย่างไร”
คนบนเตียงนิ่งเงียบนานมาก ถึงได้มีน้ำเสียงเอ่ยออกมาอย่างไม่ชอบใจ “เจ้าเจ็ด ข้ามอบอำนาจให้กับเจ้า ไม่ใช่เพื่อให้บุกเข้ามาในวังของข้า”
น้ำเสียงมู่หรงเจี๋ยเย็นเยือก “องค์รัชทายาทคงจะรู้นิสัยของกระหม่อมดี ต่อให้กระหม่อมจะไม่ใช่ผู้สำเร็จราชการแทน ก็จะบุกเข้ามาเช่นนี้”
“นิสัยของเจ้า…” เขาถอนหายใจยาวออกมา “ล้วนแต่เอาแต่ใจตามแบบข้า เจ้ารู้แล้วจะอย่างไร? เรื่องราวมันผ่านพ้นไปแล้ว ท่านอาเล็กจะต้องผ่านไปให้ได้ สิบเอ็ดปีก่อนหน้านั้นนางยังผ่านมาได้แล้ว”
“นางใช้ยานิทรารมณ์ลงไป แล้วยังสวมชุดแต่งงาน!” ดวงตาของมู่หรงเจี๋ยแดงก่ำ จ้องมองคนบนเตียง
ใบหน้าของคนผู้นั้นเปลี่ยนเป็นตกใจอย่างยิ่ง ดวงตาแทบจะถลนออกมา สองมือของเขากำผ้าห่มเอาไว้แน่น หายใจไม่ออกอยู่เป็นเวลานาน
เนิ่นนาน เขาหลับตาลง “ข้าทำผิดกับนาง”
“นางคิดมาโดยตลอด ที่ท่านดีต่อนางนั้นเป็นความจริง” มู่หรงเจี๋ยจ้องมองเขา “ทำไมถึงต้องทำเช่นนี้?”
องค์จักรพรรดิเคร่งขรึมอยู่ครู่หนึ่ง “ตอนนี้เจ้าเป็นผู้สำเร็จราชการแทนแล้ว หรือว่าจะไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร? ทำไมเจ้าจะต้องยับยั้งการแต่งตั้งองค์รัชทายาท? ทำไมถึงต้องริบรอนอำนาจของราชครู? ทำไมถึงต้องทำลายเซี่ยหวายจุน? ล้วนแต่เหตุผลเดียวกัน”
“ขุนนางคิดคดโกง กับขุนนางที่ซื่อสัตย์ กระหม่อมมองไม่เห็นว่าจะมีเหตุผลอะไรที่เหมือนกัน”
“ซื่อสัตย์?” เขายิ้มเย็นออกมา ตอนนี้เห็นว่าซื่อสัตย์ แต่ว่าคนเราก็มักจะเป็นเช่นนี้ เมื่อมีความสามารถ เมื่อมีคุณสมบัติในการก่อกบฏแล้ว ซื่อสัตย์ก็จะเปลี่ยนเป็นคดโกง ขุนนางที่พยายามจะแย่งชิงราชบัลลังก์”
“เรื่องมาถึงทุกวันนี้ ท่านยังคิดเช่นนี้อยู่หรือ?” มู่หรงเจี๋ยกัดฟัน กำหมัดไว้แน่น
องค์จักรพรรดิไม่ได้ทรงตรัสอะไร เป็นเนิ่นนานที่ไม่ได้เอ่ยออกมา
