ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 684
หวงไท่โฮ่วตกตะลึง จ้วงจ้วงเป็นองค์ถึงองค์หญิงเจิ้นกั๋ว และยังเป็นอาแท้ ๆ ของหนานหวายอ๋อง หากว่านางจากไป หนานหวายอ๋องก็ต้องกลับมา
ตามกฎเกณฑ์ของบรรพชน จักรพรรดิฮุ่ยทรงสนับสนุนการปกครองด้วยกฎของความเมตตาและกตัญญู หากว่าไม่ออกพระราชเสาวนีย์เรียกเขากลับมาแล้ว ก็จะขัดต่อกฎของความเมตตาและกตัญญูของจักรพรรดิฮุ่ย
แต่ว่าเมื่อเกลับมาแล้ว จะก่อให้เกิดคลื่นลมพายุขึ้นอีกหรือไม่?
กุ้ยไท่เฟยเอ่ยออกมาเสียงเบา “ข้ารู้ว่าในใจของท่านพี่กังวลเรื่องใดอยู่ แต่วางใจเถิด ข้าจะจับตาดูเขา เขาเองก็ถือว่าเติบโตขึ้นมาพร้อมกับองค์หญิง มีความสัมพันธ์กันเหนียวแน่น หากว่าไม่ให้เขากลับมาส่งองค์หญิงแล้ว เกรงว่าเขาจะเสียใจไปตลอดชีวิต”
หวงไท่โฮ่วเอ่ย “เรื่องนี้ ข้าจะเก็บไว้คิด”
กุ้ยไท่เฟยเองก็ไม่ได้บีบบังคับต่อ เพียงแต่เอ่ยออกมาเสียงเบา “ใช่แล้ว ท่านก็ค่อย ๆ คิด เพราะอย่างไรแล้ว ท่านถึงจะเป็นเสด็จแม่เขา”
หวงไท่โฮ่วเงยหน้าขึ้นมา ค่อย ๆ ขมวดคิ้วออกมา
คำพูดนี้ไม่ใช่บีบคับ แต่ก็ทำให้นางต้องคิดอย่างรอบคอบ
อีกทั้งต่อให้ไปถามสำนักพิธีการ ไปถามอ๋องหลี่แล้วนั้น ตามกฎเกณฑ์แล้ว เขาก็สมควรกลับมา
กุ้ยไท่เฟยออกจากวังไป ก็ตรงกลับไปยังจวนอ๋อง
อาฝูเอ่ยถาม “กุ้ยไท่เฟยต้องการจะไปเยี่ยมองค์หญิงหรือไม่เพคะ?”
กุ้ยไท่เฟยเอ่ยออกมาอย่างรังเกียจ “คนที่ใกล้จะตาย มีอะไรให้น่ามองกัน?”
“แต่เพื่อหน้าตาแล้ว กุ้ยไท่เฟยก็ควรจะไปสักเล็กน้อยนะเพคะ” อาฝูเอ่ย
“ข้าและนางไม่เคยมีคำพูดที่จะเอ่ยกันมาโดยตลอด ความสัมพันธ์ไม่ได้แน่นแฟ้น เข้าไปเยี่ยมนาง เพียงแต่ทำให้คนภายนอกคาดเดากันไปต่าง ๆ นา ๆ ตอนนี้ข้าไม่ต้องการออกมาเคลื่อนไหวใด พวกเขาอยากจะมองอย่างไรก็ให้มองไปเช่นนั้นเถิด”
“เช่นนั้นก็ดี บ่าวควรจะไปเชิญคุณชายเปี่ยวมาหรือไม่?” อาฝูเอ่ยถาม
“ให้เขาเข้ามาทันที” กุ้ยไท่เฟยเอ่ยถามออกมาอย่างเรียบเฉย
“เพคะ บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้เลยเพคะ!” อาฝูเอ่ยจบ ก็หมุนกายจากไป
ไม่นานนัก ก็พบกับชายหนุ่มอายุราวสิบแปดสิบเก้า นำเด็กรับใช้สองคนมายังจวนอ๋อง คนผู้นี้สวมชุดสีแดง ท่าทางการเดินของเขานั้นดูค่อนข้างจะไม่จริงจัง เพียงแค่มองดูก็รู้สึกได้ถึงความหยาบคาย เขาตรงไปยังเรือนชิงหนิงของกุ้ยไท่เฟย
“ท่านป้า!” ชายหนุ่มทำความเคารพ
“อาชั่น นั่งลงเถิด!” กุ้ยไท่เฟยมองไปยังเขา แล้วขมวดคิ้วออกมา “ต่อไปก็แต่งกายให้เรียบร้อยกว่านี้เสียเล็กน้อย ดูเจ้าสิ สิบแปดสิบเก้าเข้าไปแล้ว ยังชอบจะแต่งกายแบบนกยูงอยู่อีก ยังมี ชายหนุ่มอะไรทาสีแดงกัน? ช่างไร้สาระ!”
“ท่านป้า” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ “ชายหนุ่มที่แต่งหน้าแต่งตาก็ไม่ได้มีเพียงแค่ข้าคนเดียว ผู้รู้ และนักกวีมากมายในเมืองหลวงล้วนแต่เป็นเช่นนี้”
“ผู้อื่นก็คือผู้อื่น เจ้าอย่าได้ลืมไป บรรพบุรุษของพวกเราเคยมีชื่อเสียง ตอนนี้ตระกูลซุนของพวกเราในเมืองหลวงก็เป็นตระกูลที่มีสถานะชื่อเสียง ท่านป้าใหญ่ของเจ้าเป็นไท่โฮ่ว ข้าเป็นกุ้ยไท่เฟย ไม่อาจปล่อยให้เจ้าทำความอับอายให้กับตระกูลซุนของพวกเราได้” กุ้ยไท่เฟยเอ่ยดุออกมา
คนผู้นี้ก็คือหลานชายทางบ้านมารดาของกุ้ยไท่เฟย ซุนชั่นน้องชายของโหรวเหย๋าเสี้ยนจู่
“ขอรับ หลานรู้แล้ว!” ซุนชั่นเห็นได้ชัดว่าค่อนข้างไม่พอใจ แต่กลับไม่กล้าตอบโต้กลับ
กุ่ยไท่เฟยให้เขานั่งลง เอ่ยออกมา “เจ้าจำเอาไว้ พรุ่งนี้ให้เจ้าเข้าวังไปพบกับท่านป้าใหญ่ของเจ้า บอกกับนางว่า เจ้าชื่นชมองค์หญิงมู่หรงมาโดยตลอด และคิดที่จะแต่งงานกับนางมานานแล้ว ทว่าเป็นเพราะอายุและสถานะ จึงไม่กล้าที่จะเอ่ยออกมา ตอนนี้นางเกิดเรื่องขึ้น ก็อดไม่ได้ที่จะทำเห็นนางกลายเป็นวิญญาณที่โดดเดี่ยว ก็เลยอยากจะขอนางแต่งงานเข้าจวน เผื่อว่านางเป็นวิญญาณไปแล้ว ก็ยังมีจวนให้เข้าพักพิง”
ซุนชั่นเงยหน้าขึ้นมาในทันที “ทำไมถึงต้องให้ข้าแต่งงานกับองค์หญิง? นางใกล้จะตายไปแล้ว ข้าไม่มีทางที่จะแต่งงานกับคนตาย”
“หุบปาก!” กุ้ยไท่เฟยเอ่ยออกมาด้วยความโมโห “เจ้าจะไปเข้าใจอะไร? นางใกล้จะตายแล้ว แต่ถ้าหากว่าเจ้าแต่งงานกับนาง ทรัพย์สมบัติที่เหลือของนางล้วนแต่จะเป็นของเจ้า เจ้ารู้หรือไม่ว่านางมีศักดินา และทรัพย์สมบัติเท่าใดกัน?”
