ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 694
“ไม่รู้เช่นกัน เขาบอกเพียงแต่ว่าจะมอบข้าเป็นรางวัลให้กับทั้งสองคนนั่น” อี๋เอ๋อร์เช็ดน้ำตาออกมา ใบหน้ากลมของนางยังคงมีน้ำตาไหลนอง ทำให้จื่ออันเองก็อดที่จะรู้สึกสงสารไม่ได้
“สี่ตา ถอยไป!” หลิวเย่ว์หันไปตะคอกให้กับหมาป่าตัวนั้น จากนั้นก็ย่อกายลงดึงลูกสมุนที่เหมือนตายไปแล้วครึ่งหนึ่งขึ้นมา “รัชทายาทของพวกเจ้ากันเล่า?”
ลูกสมุนคนนั้นกัดฟันเอ่ยออกมาด้วยความเจ็บปวด “อยู่ที่ห้องปีกกับพระสนมอี๋”
หลิวเย่ว์ลุกขึ้นมา หันหลังให้กับจื่ออัน “พระชายา ครั้งนี้ไม่รบกวนท่านแล้ว ท่านช่วยข้าดูแลเจ้างี่เง่านี้ก็พอ”
จื่ออันรู้ว่านางต้องการที่จะไปจัดการกับองค์รัชทายาทเพียงลำพัง อีกทั้งยังได้ยินจากลูกสมุนว่า พระสนมอี๋เองก็อยู่ด้วย เช่นนั้นแล้วนางคงจะไม่เหมาะที่จะออกหน้า และไม่ต้องการมองเห็นภาพฉากที่ร้อนแรง
“ตกลง!” จื่ออันเอ่ย
หลิวเย่ว์นำหมาป่าสี่ตาเดินออกไป ทำให้คนรู้สึกได้ถึงความประทับใจอย่างยิ่ง
จื่ออันถอดเสื้อคลุมออกมาให้อี๋เอ๋อร์สวม เอ่ยถามออกมาเสียงเบา “ไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”
“ไม่เป็นไร พวกเขาทุบตีข้า ทั้งยังถอดเสื้อผ้าของข้า ไม่รู้ว่าต้องการจะทำอะไรกันแน่” อี๋เอ๋อร์เอ่ย
จื่ออันอดที่จะประหลาดใจไม่ได้ อี๋เอ๋อร์ผู้นี้ไร้เดียงสาจนเกินไป หรือว่าถูกปกป้องมากจนเกินไปกันแน่? ทำไมเรื่องเช่นนี้นางก็ยังคงไม่รู้?
ไม่น่าแปลกที่หลิวเย่ว์เรียกนางว่าคนงี่เง่า
ทันใดนั้น ในหัวของนางก็เกิดความคิดสว่างวาบขึ้นมา จึงได้เอ่ยกับอี๋เอ๋อร์อย่างหนักแน่น “พวกเขาต้องการจะดูหมิ่นเจ้า รู้หรือไม่? หากว่าอ๋องเหลียงเอ่ยถามเจ้า เจ้าก็บอกเขาไปว่า เจ้าถูกคนขององค์รัชทายาทดูหมิ่นเข้า”
อี๋เอ๋อร์มองยังนาง “อ๋องเหลียงคือพี่ชายหัวโตหรือ?”
“ใช่แล้ว เจ้าไม่รู้สถานะของเขาอย่างนั้นหรือ?” จื่ออันเอ่ยถาม
อี๋เอ๋อร์รู้สึกปวดใจขึ้นมา “เขาบอกว่าตระกูลของเขาทำการค้าขาย เช่นนั้นเขาก็หลอกข้าหรอกหรือ?”
“เด็กโง่ บนโลกใบนี้เต็มไปด้วยคำโกหกหลอกลวง แต่ทว่าก็มีคำโกหกบางอย่างที่ไปเพราะความหวังดี ที่เขาบอกกับเจ้านั้น ล้วนแต่เป็นเพราะเจตนาที่ดี เดิมทีนั้นไม่ได้ต้องการที่จะทำร้ายเจ้า” จื่ออันเอ่ย
ในใจของจื่ออันลอบประหลาดใจ หลิวเย่ว์ผู้นี้ดูเจ้าเล่ห์อย่างมาก แต่ทำไมถึงได้สั่งสอนบุตรสาวให้ไม่รู้จักการต่อสู้ และไม่รู้ว่าจะจัดเรื่องราวอย่างไร? ไร้เดียงสาเสียราวกับกระดาษขาว
จื่ออันให้นางนั่งลง จับชีพจรเพื่อตรวจสอบให้นางว่ามีอาการบาดเจ็บภายในหรือไม่
สีหน้าของนางค่อย ๆ เปลี่ยนไปเคร่งขรึม มองยังนางถึงได้เข้าใจขึ้นมาว่าทำไมถึงได้ดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องราวอะไรเลย คงจะเป็นเพราะว่าถูกปกป้องมากจนเกินไป
“ข้าไม่เป็นอะไร!” อี๋เอ๋อร์เก็บข้อมือกลับมา เมื่อเห็นว่าท่าทีของจื่ออันดูเคร่งขรึมขึ้น จึงได้เผยยิ้มปลอบโยนออกมา
จื่ออันมองมายังนาง นางเองก็คงจะรู้ว่า แม่นางคนนี้ช่างมองโลกในแง่ดีและน่ารัก
นางรู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย ที่เมื่อครู่นี้บอกให้นางเอ่ยคำเหล่านั้นกับอ๋องเหลียง
ทว่าความรู้สึกผิดนั้นก็มีเพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น นางลุกขึ้นมาแล้วดึงแขนนางขึ้น “ไปเถิด พวกเราออกไปรอท่านแม่ของเจ้าด้านนอกกัน”
“ตกลง!” อี๋เอ๋อร์ตามนางออกไปอย่างว่าง่าย เมื่อพบว่าตาวเหล่าต้ากำลังจัดการกับศพอยู่ด้านหลังนั้น จึงได้หันไปเอ่ยประโยคหนึ่ง “พี่ชายท่านนี้ ศพนี้ท่านลากออกไป ด้านนอกนั้นมีสุนัขป่าอยู่ ให้สุนัขป่ากินเสียให้อิ่มท้อง อย่าได้สิ้นเปลืองเลย”
เท้าของจื่ออันลื่นไถลไป อีกเพียงนิดก็เกือบจะตกลงจากบันไดแล้ว
นางให้องค์รักษ์เงานำอี๋เอ๋อร์ออกไป ตนเองนั้นกลับไปหาหลิวเย่ว์ นางไม่อาจออกหน้าได้ ทว่าก็ยังคงต้องมองดูเรื่องสนุก
หลิวเย่ว์นำสี่ตาไปค้นหาทีละห้อง ในที่สุดก็มองเห็นห้องที่มีทหารองค์รักษ์และนางกำนัลคอยเฝ้าอยู่
ก่อนที่ทหารองค์รักษ์และนางกำนัลจะเห็นนางเข้านั้น นางก็หลบไปอีกด้านหนึ่ง จากนั้นก็กระโดดเข้าไปทางหน้าต่างด้านซ้าย หลังจากที่นางเข้าไปแล้ว สี่ตาเองก็กระโดดตามเข้าไป
คนบนเตียงนั้นกำลังโรมรันกันอยู่ จะไปได้ยินเสียงว่ามีใครเข้ามาเสียที่ไหนกัน?
หลิวเย่ว์ค่อย ๆ นั่งลง นำกริชเล่มหนึ่ง และหินลับมีดออกมา ค่อย ๆ ลับกริชให้คมขึ้น
เสียงที่ไม่อาจทนได้ดังก้องเข้าไปในหู นางแสร้งเป็นไม่ได้ยิน แล้วลับกริชไปอย่างเงียบ ๆ เช่นนั้น
จื่ออันที่อยู่บนหลังคา ยกกระเบื้องขึ้นแผ่นหนึ่ง คอยมองดูทุกอย่างที่เกิดขึ้นด้านล่างนั้น
แสงอาทิตย์สาดส่องลงไป ตกกระทบลงบนกริช เปล่งแสงแพรวพราวออกมา
