ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 714

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 714

อ๋องเหลียงคุกเข่าลงบนพื้น “ลูกขอคารวะเสด็จแม่!”

ฮองเฮาโบกมืออกมา ให้นางกำนัลออกไป

นางมองไปยังผ้าพันแผลบนมือของเขา มีกลิ่นยาลอยออกมา นางถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ได้ยินมาว่า เจ้าไปถอนหมั้นที่จวนตระกูลหลินมาแล้ว”

“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ!” อ๋องเหลียงไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา

ฮองเฮาเอ่ย “ข้าผิดหวังกับเจ้าเป็นอย่างมาก”

“คุ้นชินก็ดีแล้ว คุ้นชินแล้วก็ไม่มีทางผิดหวัง”

ฮองเฮาเมื่อเห็นว่าเขาเอ่ยออกมาอย่างไร้ชีวิตชีวา ราวกับว่ามีชีวิตอย่างได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจมามาก เอ่ยออกมาด้วยความเศร้าเจ็บปวดและโกรธเกรี้ยว “เจ้ารู้ไหมว่าน้องชายของเจ้าบาดเจ็บสาหัสเพียงใด? อีกเพียงนิด เขาก็จะกลายเป็นเหมือนกับเจ้าก่อนหน้านั้นแล้ว ไม่มีมนุษยธรรม จนกระทั่งตอนนี้เขายังไม่มีลูก ทำไมเจ้าถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”

อ๋องเหลียงยิ้มออกมาอย่างเฉยเมย แต่กลับไม่เอ่ยอะไรออกมา โหดร้าย? ไม่ ในตอนต้นที่เขาถูกประกาศออกมาว่ากลายเป็นคนพิการ ไม่มีทางกลับกลายมาเป็นเฉกเช่นคนทั่วไปที่กำเนิดบุตรและธิดาได้นั้น นางยังคอยปลอบโยนมู่หรงเฉียวที่ร้องไห้อยู่ด้านข้างตลอด บอกให้เขาอย่าได้รู้สึกผิดไป

โหดร้าย เพียงแต่ไม่รู้ว่าเป็นใครที่โหดร้ายกันแน่

ฮองเฮาเมื่อเห็นว่าเขายังไม่เอ่ยคำอ่อนน้อมออกมาสักคำ ก็ทรงโกรธเกรี้ยวขึ้นมา “เรื่องนี้เจ้าคิดว่าควรจะทำอย่างไร? มีคนมากมายเห็นเจ้าทำร้ายรัชทายาท ราชครูเองก็มาถามไถ่แล้ว อีกทั้งท้ายที่สุดแล้วเสด็จย่าของเจ้าก็จะต้องรู้เข้า อย่างไรแล้ว แม่ก็ต้องให้คำอธิบายกับทุกคน”

“เสด็จแม่ต้องการจะอธิบายอย่างไร?” อ๋องเหลียงยังคงคุกเข่าลงบนพื้นดั่งเก่า เอ่ยถามออกมาด้วยท่าทีใจเย็น

ฮองเฮาตบลงไปบนโต๊ะ ตรัสออกมาด้วยความโมโห “ทำไมเจ้าถึงได้เปลี่ยนเป็นเช่นนี้? เจ้าทำร้ายน้องชายของเจ้า ความรู้สึกผิดแม้แต่น้อยก็ไม่มีอย่างนั้นหรือ? เจ้าคิดว่าข้าควรจะลงโทษเจ้าอย่างไรดี?”

“แล้วแต่เสด็จแม่จะเห็นควรเถิดพ่ะย่ะคะ” อ๋องเหลียงเอ่ยออกมาอย่างสงบนิ่ง

ฮองเฮาผิดหวังมากจริง ๆ นางส่ายศีรษะออกมา “น้องชายของเจ้าบอกว่า ต้องการจะหักแขนของเจ้าเพื่อเป็นการชดใช้ ทว่าแม่คงทนไม่ได้ คิดว่าให้เจ้าไปขอโทษเขาเพื่อยอมรับผิด ทุบตีสักกี่ไม้ก็พอแล้ว ทว่าไม่คิดเลยว่า เจ้าจะไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อย ทำให้แม่ผิดหวังจริง ๆ”

“ขออภัยด้วยพ่ะย่ะคะ ลูกทำให้เสด็จแม่ผิดหวังแล้ว” อ๋องเหลียงเอ่ยออกมาตามคำของนาง โดยไม่ต่างออกไปแม้แต่น้อย

ฮองเฮาเอ่ยถามเสียงดัง “ทำไมเจ้าถึงได้เปลี่ยนไปเช่นนี้? ก่อนหน้านั้นมักจะรู้สึกว่าเจ้าเข้าใจรู้เรื่องราวโดยเสมอ ตอนนี้ทำไมถึงได้กลายเป็นเช่นนี้ได้? เซียจื่ออันยุแยงเจ้ามาอย่างนั้นหรือ?

ในที่สุดอ๋องเหลียงก็เงยหน้าขึ้นมา บีบบังคับสายตามองไปยังฮองเฮา ยิ้มเย้ยหยันออกมา “เสด็จแม่ ก่อนหน้านั้นท่านคิดว่าข้าเข้าใจรู้เรื่องราวมีเหตุผลอย่างนั้นหรือ?”

“เจ้า…” ฮองเฮาตะลึงไป “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

อ๋องเหลียงยังคงยิ้มเย้ยหยันต่อไป “ไม่ใช่ว่าข้ารู้ความ แต่ข้าไม่อาจไม่รู้ความได้ เพราะว่าไม่มีใครที่จะออกหน้าปกป้องข้า ไม่มีใครที่จะช่วยพูดให้ข้า ไม่มีใครที่สงสารความเจ็บปวดของข้า ไม่มีใครที่จะเข้าใจว่าได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจและขมขื่นมาอย่างไร สำหรับท่านแล้ว ลูกชายทั้งสองคนไม่แย่งชิงกันดีที่สุดแล้ว ท่านไม่ใส่ใจที่ข้าล่าถอยออกให้ ก่อนหน้านั้น ท่านไม่สนใจว่าอาการบาดเจ็บของข้านั้นใครที่เป็นคนสร้างขึ้น ขอเพียงข้าไม่สืบถาม ไม่ก่อเรื่องก็พอแล้ว ตอนนี้ท่านไม่สนใจว่าขาของข้าจะดีขึ้นหรือไม่ ขอเพียงไม่มีสิทธิ์เข้าแย่งชิงอำนาจของจักรพรรดิก็พอแล้ว ท่านไม่สนใจว่าข้าจะมีหญิงสาวที่ชื่นชอบอยู่หรือไม่ ขอเพียงข้าเชื่อฟังแต่งงานก็พอแล้ว นี่เป็นลูกชายที่ดี ที่เชื่อฟังที่ท่านต้องการ ท่านหวังว่าข้าจะเชื่อฟังรู้ความไปเช่นนี้ตลอดชีวิต ต่อให้ทั้งชีวิตนี้ของข้า แม้จะไม่ได้ใช้ไปอย่างดีเลยสักวันเดียว ท่านเองก็ไม่ใส่ใจ!”

น้ำเสียงของเขาค่อย ๆ ดังขึ้นจนท้ายที่สุดกลายเป็นคำถามที่เฉียบคม แต่ละคำกระทบลงบนหัวใจของฮองเฮา ฮองเฮาตกตะลึงไปเนิ่นนาน น้ำตาสองสายค่อย ๆ ร่วงไหลลงมา

“ไม่ ไม่ใช่เช่นนั้น!” นางเอ่ยพึมพำ น้ำเสียงดูเจ็บปวด ทว่ากลับไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะโต้เถียง เพราะว่านางรับรู้ได้ว่ามันเป็นเช่นนั้น

แต่จะมีอะไรที่ผิดไป? รัชทายาทจะต้องขึ้นครองราชย์ ภายหน้าจะต้องเป็นองค์จักรพรรดิ จะนำความรุ่งโรจน์มาให้กับนาง จะต้องสืบทอดอำนาจของราชวงศ์ นางเองก็รักอ๋องเหลียง แต่ว่าการที่ไม่จำต้องกังวลกับการกินอยู่ และความมั่งคั่ง เช่นนี้ไม่ดีหรอกหรือ? ที่เขาขาดหายไป นางจะต้องคิดหาวิธีชดใช้ให้เขาอย่างเต็มที่ ต่อให้สิ่งที่นางชดเชยไปจะไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ แต่จะมีใครกันที่จำจะต้องได้ในสิ่งที่ต้องการกัน? เขาเองก็ถือว่าโชคดีแล้ว