ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 720
“แน่นอนว่าย่อมจำได้ เขาเองก็เป็นลูกชายของข้าเช่นกัน หากว่ามีเวลาก็พาเขามาเล่นที่วังจิ้งหนิง” ฮองเฮาเอ่ยออกมาอย่างไม่จริงจังนัก
“เพคะ!” พระสนมอี๋เอ่ยออกมา
เมื่อไล่พระสนมอี๋ออกไปแล้ว ฮองเฮาก็เริ่มที่จะปล่อยวางอ๋องเหลียงไม่ได้ สั่งให้คนไปยังวังของหวงไท่โฮ่วเพื่อถามถึงสถานการณ์ หงฮวากลับมารายงานว่าอ๋องเหลียงร้องขอออกจากวังเพื่อกลับจวน หวงไท่โฮ่วได้สั่งคนให้เตรียมการ
ฮองเฮาโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก “ให้เขาไปเถิด ดีเสียอีกไม่ต้องเป็นกังวล หมอหลวงได้เอ่ยอะไรออกมาบ้างหรือไม่?”
หงฮวาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “หมอหลวงบอกว่า ทั้งสองขาเกรงว่าคงไม่อาจจะรักษาเอาไว้ได้แล้ว ภายหน้าคงไม่อาจจะลุกขึ้นยืนได้อีก”
นี่ถึงแม้ว่าจะเป็นสิ่งที่ฮองเฮาร้องขอ ทว่าเมื่อได้ยินหงฮวาเอ่ยออกมาเช่นนี้ ในใจก็ยังคงเจ็บปวด น้ำตาสองสายร่วงไหลลงมาอย่างเศร้าเสียใจ เอ่ยออกอย่างเจ็บปวด “เกรงว่าตั้งแต่นี้ไป เขาคงเกลียดข้าเป็นอย่างมาก แต่เขาจะรู้ความลำบากใจของข้าบ้างหรือไม่? ข้าเองก็หวังดีกับเขา ถึงแม้จะไม่มีขาทั้งคู่ แต่ก็ยังมีชีวิตอยู่ได้”
หงฮวาเอ่ยปลอบโยน “ระหว่างแม่ลูก ไม่มีทางเกิดความเกลียดชังขึ้นเพียงชั่วข้ามคืน ฝ่าบาทจะต้องเข้าใจความลำบากใจของท่านเพคะ”
ฮองเฮาเช็ดน้ำตาออกเบา ๆ “ทำได้เพียงหวังเช่นนี้แล้ว เจ้าออกไปเรียกพานตานให้ไปยังจวนท่านอ๋องคอยดูแลเขาเถิด องค์รักษ์ของข้าที่นี่ มีเพียงแค่พานตานเท่านั้นที่สามารถไว้ใจได้”
“เพคะ!” หงฮวารับคำสั่งออกไป
หลังจากที่ซ่งรุ่ยหยางออกจากวังไปแล้ว ก็ตรงไปยังจวนองค์หญิง แจ้งแก่มู่หรงเจี๋ยและจื่ออันถึงฉากที่พบเห็นในวังของฮองเฮา
จื่ออันเอ่ย “ก่อนที่อ๋องเหลียงจะเข้าวังไป ก็เตรียมใจเอาไว้แล้วว่าจะต้องถูกทุบตี”
นางวางใจอย่างมาก คิดว่าฮองเฮาคงจะไม่ใจร้ายจนเกินไป เพราะจำได้ว่าครั้งแรกที่เข้าวังไปนั้น เดิมทีนั้นฮองเฮาต้องการจะเอาชีวิตของนาง สุดท้ายเมื่อเห็นว่านางสามารถช่วยอ๋องเหลียงเอาไว้ได้ ถึงได้ปล่อยนางไป ในตอนนั้นเห็นนางเป็นกังวลของอ๋องเหลียงอย่างมาก
ซ่งรุ่ยหยางได้ยินจื่ออันเอ่ยออกมา ก็อดที่จะประหลาดใจไม่ได้ “ตกลงแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้น? ฮองเฮาลงมือไม่เบาเลย ดูท่าทางแล้วทั้งสองขาของอ๋องเหลียงคงจะพิการไปแล้ว”
มู่หรงเจี๋ยลุกขึ้นทันที “พิการ? ทุบตีแรงมากอย่างนั้นหรือ?”
“จะไม่ใช่หรอกหรือ? ลงไม้หนามขนาดใหญ่ ได้ยินจำนวนจากทหารองค์รักษ์ ถึงหกสิบไม้ขนาดใหญ่” ซ่งรุ่ยหยางเอ่ย
สีหน้าของมู่หรงเจี๋ยและจื่ออันเปลี่ยนไปทันที หกสิบไม้ขนาดใหญ่ ยังจะใช้ได้หรอกหรือ? หากว่าท่าไม่ดีเข้าแม้แต่ชีวิตก็อาจจะไม่มีแล้ว
มู่หรงเจี๋ยเอ่ยกับซ่งรุ่ยหยางว่า “ข้าลาก่อนแล้ว รัชทายาท หากว่าไม่มีเรื่องอะไรก็เดินเล่นอยู่ในจวนองค์หญิงก่อน ขออภัยแล้ว!”
ซ่งรุ่ยหยางเอ่ย “ข้าเพียงแต่มาส่งข่าวเท่านั้น จำต้องไปแล้วเช่นกัน ข้ายังมีเรื่องให้ต้องทำอีก”
เมื่อเอ่ยจบแล้ว เขาก็ลุกขึ้นแล้วเอ่ยลา
เมื่อสั่งคนให้เตรียมรถม้าแล้ว จื่ออันก็รีบเข้าไปตรวจสอบกล่องยา เมื่อเห็นว่ามียาห้ามเลือดและแก้อักเสบแล้ว ก็แบกกล่องยาพุ่งออกไปพร้อมกับมู่หรงเจี๋ย
