ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 725
หลังจากที่หวงไท่โฮ่วจากไปแล้ว ฮองเฮาก็คิดทบทวน ก่อนจะให้หงฮวาออกจากวังเพื่อไปดูสถานการณ์ยังจวนอ๋องเหลียง
ถึงแม้ว่านางจะไม่เชื่อว่าจะสาหัสดั่งเช่นที่หวงไท่โฮ่วตรัสออกมานั้น ทว่าเมื่อนางบอกออกมาเช่นนี้แล้ว หากว่าไม่มีหลักฐาน ในใจของนางคงจะไม่สงบนัก
กลางดึกนั้นอ๋องเหลียงเกิดอาการชักเพราะว่าไข้สูง ถึงแม้ว่าจะไม่ส่งผลร้ายแรง แต่ก็ทำให้ทุกคนตื่นตกใจเป็นอย่างมาก จื่ออันปกป้องเขาอย่างเหนื่อยล้า อย่างที่สุด คอยเอ่ยอยู่ข้างหูเขา “ท่านจะต้องอดทนผ่านไปให้ได้ ครั้งนี้ไม่มีใครช่วยท่านได้ จะต้องอาศัยท่านเอง ท่านไม่อาจทิ้งพวกเราเอาไว้ คิดถึงว่ามีคนมากมายที่เป็นห่วงท่าน คอยอยู่กับท่าน ท่านจะต้องผ่านไปให้ได้”
จื่ออันเอ่ยออกไปซ้ำไปซ้ำมา มู่หรงเจี๋ยจึงเอ่ยถามนาง “เอ่ยออกมาเช่นนี้มีประโยชน์หรือ? เขาจะได้ยินอย่างนั้นหรือ?”
“เขามีสติ สามารถได้ยิน ตอนนี้เขาจะต้องอาศัยตนเพื่อผ่านพ้นไปให้ได้ ที่พวกเราสามารถทำได้ ก็ล้วนแต่ทำไปแล้ว” จื่ออันเอ่ย
จื่ออันส่งเสียงอืมออกมา สีหน้าไม่ดีนัก ตั้งแต่ต้นแล้วที่หมัดไม่อาจจะคลายลงได้
จื่ออันรู้ว่าเขาคิดที่จะทำอะไร ทว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา นางค่อย ๆ คลายนิ้วมือของเขาออก เอ่ย “ตอนนี้ขอเพียงแค่เขายังมีชีวิตอยู่ได้ ขอเพียงแค่เขาดีขึ้น ท่านอยากจะทำอะไร ข้าจะทำกับท่าน”
มู่หรงเจี๋ยไม่ได้ส่งเสียงใด แต่เส้นเลือดบนหน้าผากนั้นกระตุกเต้นขึ้นมา จื่ออันรู้ว่าเขากำลังพยายามอดทนอย่างเต็มที่ เขาอดทนมันมานานแล้ว
เขาแน่วแน่มุ่งมั่นทางด้านการเมืองการปกครอง เดิมทีชีวิตของตนเองก็ค่อนข้างจะพิถีพิถัน แต่ทว่าเรื่องราวในครอบครับกลับปนเปไปกับเรื่องการเมืองการปกครอง ทำให้เขาไม่อาจจะทนรับได้
เมื่อถึงเวลาสี่นาฬิกา เมื่อจื่ออันเห็นว่าสถานการณ์ยิ่งไม่ดี ทำให้ต้าจินที่คอยทำให้อุณหภูมิของเขาลดลง ก็ดูสถานการณ์จะไม่ค่อยเหมาะ
จื่ออันร้อนรนขึ้นมา เอ่ยด้วยความโกรธจัด “มู่หรงซิน ท่านจะต้องผ่านพ้นไปให้ได้ ท่านยังจะต้องไปตามหาอี๋เอ๋อร์เพื่อขอนางแต่งงาน เรื่องนี้ยังไม่ทันสำเร็จเลย แล้วท่านจะตายไปได้อย่างไร?”
น้ำเสียงของจื่ออันดูแหลมขึ้นเล็กน้อย เปลือกตาของอ๋องเหลียงกระตุกขึ้นมา ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตากันขึ้นมา แต่ก็เป็นเพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้น เขาก็หลับตาลงอีกครั้ง
มู่หรงเจี๋ยตกตะลึงไป “เขาใส่ใจอี๋เอ๋อร์ ไม่สู้เราเรียกอี๋เอ๋อร์มากัน?”
จื่ออันพยักหน้า “ใช่ ใช่ ตามหาอี๋เอ๋อร์ ข้านี้มันสับสนไปแล้ว กลับไม่คิดถึงเรื่องนี้ ทว่า อี๋เอ๋อร์ไม่รู้ว่าอยู่ที่ใดกัน จะตามหานางพบหรือไม่?”
มู่หรงเจี๋ยมองไปยังซูชิงและเซียวท่า ทั้งสองคนลุกขึ้นในทันที “พวกเราจะรีบดำเนินการรีบตามหาที่พักทั่วทั้งเมือง โดยมากแล้ว พวกนางจะต้องพักกันในโรงเตี้ยม”
“รีบไป!” มู่หรงเจี๋ยเอ่ย
ทั้งสองคนออกไปอย่างรวดเร็ว นำหนี่หรงและต้าจิน พุ่งตรงไปยังศาลาว่าการ นำขุนนางและทหารลาดตระเวนรีบไปตรวจสอบตามโรงเตี้ยม
จื่ออันสั่งคนให้ไปต้มยา เพิ่มจำนวนดอกเหลี่ยงเคี้ยวและดอกสายน้ำผิวลงไป ก่อนจะเทลงไป ทว่าคราวนี้กลับเทลงไปได้อย่างอย่างลำบาก ปากของเขาแทบจะเปิดไม่ออก
จื่ออันร้อนรนอย่างมาก หากว่ายายังเทลงไปไม่ได้ ก็ยากที่จะลดไข้ลงได้
ในเวลานี้ หงฮวาจากวังของฮองเฮา นางก็มาเพื่อถามไถ่ถึงสถานการณ์ เมื่อเข้ามาก็ถามออกมา “ฮองเฮาให้บ่าวมา เพื่อถามว่าอ๋องเหลียงทรงปลอดภัยดีหรือไม่?”
จื่ออันที่กำลังกรุ่นโกรธอยู่นั้น จับนางเอาไว้แล้วเลื่อนลงไปด้านหน้าเตียงของอ๋องเหลียง เอ่ยเสียงดัง “เจ้าก็ลองมองดูเอาเอง เขาปลอดภัยดีหรือไม่?”
เมื่อหงฮวามองเห็นอ๋องเหลียงนอนคว่ำอยู่บนเตียง ก็กัดฟันแน่น ใช้หลังมือสัมผัส รู้สึกได้ว่าร้อนราวกับเปลวไฟ ก็ตกใจเสียจนกายสั่นเทา “สวรรค์ สาหัสถึงเพียงนี้เชียว?”
“กลับไปแจ้งกับฮองเฮา หากว่าจุดประสงค์ของนางคือต้องการชีวิตของอ๋องเหลียง ก็คงจะสำเร็จในไม่ช้านี้ สังหารคนเพียงพยักหน้าเท่านั้น ลูกชายของตนเอง กลับทุบตีจนจะตายไปเช่นนี้ นางยังมีมโนธรรมอยู่อีกหรือไม่?”
หงฮวาตกใจเสียจนวิ่งกลับไปในทันที กลับวังเพื่อรายงาน
ส่วนเซียวท่าและซูชิงพวกเขาดำเนินการตรวจสอบโรงเตี้ยมไปทั่วทั้งเมือง และก็พบกับหลิวเย่ว์และอี๋เอ๋อร์สองแม่ลูกที่โรงเตี้ยมจริง ๆ เพราะว่าการจะตามหาสองแม่ลูกและหมาป่านั้นไม่ใช่เรื่องยากเลย
หลิวเย่ว์ที่กำลังนอนหลับสลึมสลือถูกเสียงดังรบกวนจนตื่นขึ้นมา เซียวท่าบอกกับพวกนางว่า อ๋องเหลียงเป็นเพราะว่าช่วยออกหน้าให้กับอี๋เอ๋อร์ จนถูกฮองเฮาทุบตีจนได้รับบาดเจ็บสาหัส ชีวิตตกอยู่ในอันตราย หลิวเย่ว์เองก็ไม่ลังเลแม้แต่น้อย ให้อี๋เอ๋อร์ตามเซียวท่าออกไป
เซียวท่าที่เดิมทีนั้นคิดว่าจะต้องใช้คำพูดบางอย่างเพื่อโน้มน้าวหลิวเย่ว์ กลับไม่คิดเลยว่านางจะปล่อยให้อี๋เอ๋อร์ติดตามเขากลับไป โดยที่ไม่เอ่ยอะไร จึงเอ่ยออกมาอย่างซาบซึ้งใจ “ขอบพระคุณฮูหยินมาก!”
