ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 728
“สี่ตาเล่า?” อ๋องเหลียงเอ่ยถาม
“อยู่กับท่านแม่ ท่านต้องการจะพบมันหรือ? ข้าจะไปนำมันมา” อี๋เอ๋อร์เอ่ย
“ไม่ เจ้าอย่าไป!”
อี๋เอ๋อร์ปลอบโยน “ตกลง ข้าไม่ไป ข้าจะให้แม่ทับเซียวไปนำสี่ตามา”
อันที่จริงแล้ว อ๋องเหลียงไม่ได้ต้องการจะพบกับสี่ตาจริง ๆ ในตอนที่เขากับอี๋เอ๋อร์อยู่ด้วยกัน อี๋เอ๋อร์มักจะบอกว่าจะนำสี่ตาออกมา ในตอนที่อี๋เอ๋อร์ต้องการจะทำการค้านั้น สี่ตามักจะหมอบอยู่ตรงฝ่าเท้าของนาง นาง มักจะชอบเอ่ยถึงเรื่องที่น่าสนใจของสี่ตา เอ่ยออกมาอย่างมีชีวิตชีวา เอ่ยออกมาอย่างยินดี
“สี่ตาเชื่อฟังหรือไม่?” อ๋องเหลียงเอ่ยถามพลางหลุบเปลือกตาลง
“ไม่เชื่อฟัง ชอบทะเลาะเบาะแว้ง แถมยังตะกละ ชอบขโมยไก่ของป้าข้างบ้านกิน ป้าข้างบ้านมักจะชอบมาเอาเงินจากท่านแม่ ท่านแม่จะบอกว่าสี่ตาไม่ใช่ของบ้านพวกเรา มันมาเอง ให้ป้าข้างบ้านนำไปจัดการเอง ป้าข้างบ้านคิดว่าสี่ตาเป็นสุนัข จึงจูงมันไป ถูกสี่ตาทำให้ตื่นตกใจจนวิ่งหนีไป ภายหลังข้าขโมยเงินของท่านแม่ไปคืนป้าข้างบ้าน ป้าข้างบ้านยังดุด่าข้าอีกด้วย”
อ๋องเหลียงยิ้มออกมา แต่ว่าดวงตากลับค่อย ๆ ปิดลง
อี๋เอ๋อร์มองยังเขาด้วยความเป็นกังวล จากนั้นก็หันไปถามจื่ออัน “เขาจะตายหรือไม่?”
จื่ออันแตะลงบนหน้าผากของเขา รู้สึกได้ว่าอุณหภูมิของเขาเริ่มลดลง ถึงได้วางใจลง “วางใจได้ เขาจะไม่เป็นอะไร ไข้เริ่มค่อย ๆ ลดลงแล้ว”
อาการติดเชื้อจะค่อย ๆ กัดกินวิญญาณของเขาเรื่อย ๆ โจมตีไปยังความสามารถการต่อต้านขั้นต่ำของเขา เขาก็จะเริ่มเหนื่อยขึ้น ไม่มีเรี่ยวแรง
คืนนี้ทุกคนต่างก็ตื่นตกใจ อี๋เอ๋อร์ยืนกรานที่จะให้เซียวท่าไปหาสี่ตา นางคิดว่าอ๋องเหลียงต้องการจะพบกับสี่ตา นางบอกว่าในตอนที่กำลังเจ็บป่วยนั้น ทางที่ดีที่สุดคือทำตามที่เขาเอ่ยบอก
เซียวท่านำสี่ตามาด้วยไม่ได้ จะต้องให้หลิวเย่ว์เป็นคนนำมาเอง ก่อนที่จะมานั้น หลิวเย่ว์ก็ถามเซียวท่าออกมา “ใช่แล้ว รัชทายาทของต้าเหลียงซ่งรุ่ยหยางอยู่ที่จวนอ๋องหรือไม่?”
“ไม่อยู่ เขาจะอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” หลิวเย่ว์เมื่อได้ยินเซียวท่าเอ่ยออกมาเช่นนี้ ถึงได้รับปากที่จะนำสี่ตาไป
เมื่อมาถึงนั้นก็เป็นเวลาฟ้าสว่างแล้ว อ๋องอัน อ๋องหลี่ที่มาพร้อมกับพระชายาอาหมานก็มาถึงแล้ว พวกเขาเดิมทีนั้นอยู่ที่จวนองค์หญิงอยู่ตลอดเวลา
เมื่อรู้ข่าวเข้าจึงพากันมาเยี่ยม ทางด้านจวนองค์หญิงนั้นมีท่านอ๋องกวางตงที่คอยเฝ้าอยู่
เฉินไท่จวินเองก็มาพร้อมทั้งแม่ทัพทั้งสิบสอง และแน่นอนว่าทุกคนไม่ได้รออยู่ในห้อง เมื่อเข้ามาเยี่ยมแล้วก็ออกไปยังลานด้านนอก
หลิวเย่ว์ที่จูงสี่ตาเข้ามา เมื่อมองเห็นคนเป็นจำนวนมาก ก็รู้สึกต่อต้านอยู่เล็กน้อย
ทว่าอี๋เอ๋อร์เดินออกมาจูงมือนาง “ท่านแม่ ข้าจะพาท่านไปพบกับพี่ชายหัวโต”
หลิวเย่ว์จูงสี่ตาเข้าไป สี่ตาหมอบอยู่ข้างเตียงอย่างเชื่อฟัง
จื่ออันเมื่อมองเห็นหลิวเย่ว์ ก็เอ่ยออกมาเสียงเบา “ฮูหยินมาแล้ว? ขอบคุณมาก!”
หลิวเย่ว์เอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น”
“ฮูหยินเองก็สามารถทำเรื่องเล็กน้อยอื่นได้เช่นกัน” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างมีความหมายลึกซึ้ง
“ได้คืบจะเอาศอก” หลิวเย่ว์ยังคงมีน้ำเสียงเฉยเมยดังเดิม
มู่หรงเจี๋ยเมื่อรู้ว่าเป็นหลิวเย่ว์ ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ก่อนหน้านั้นจื่ออันเอ่ยออกมาอย่างหนักแน่นว่า นางจะต้องมอบเขาละมั่งโลหิตออกมาอย่างแน่นอน ตอนนี้หากว่าเปิดเผยสถานะของนางออกมา เกรงว่านางอาจจะรู้สึกไม่สบายใจจนทำลายเรื่องเสียได้
ในใจของทุกคนต่างก็รู้ดี นางจะต้องไม่อยากให้ซ่งรุ่ยหยางรู้ว่านางอยู่ที่นี่ โดยเฉพาะวันนี้ที่มีคนมากมายอยู่ด้วย นางยิ่งต้องระมัดระวังมากยิ่งขึ้น
อ๋องเหลียงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง จื่ออันเรียกให้คนนำยามาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าไข้ของเขาค่อย ๆ ลดลง และไม่มีอุณภูมิสูงจนเกิดโรคลมชัก นางจึงได้เอ่ยออกมาตามตรง “ช่างอันตรายมากจริง ๆ ทว่าก็มีปาฏิหาริย์แล้ว”
นอกจากนี้แล้ว วันนี้ซ่งรุ่ยหยางตื่นแต่เช้า ก็ได้ยินทหารองค์รักษ์บอกว่า สถานการณ์เมื่อคืนนี้ของอ๋องเหลียงอันตรายยิ่งนัก เมื่อเขาคิดไปมา ก็รู้สึกว่าควรจะไปเยี่ยมสักเล็กน้อย
