ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 729

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 729

จักรพรรดิองค์ก่อนนั้นเคยเอ่ยเอาไว้ ภายหน้าซ่งรุ่ยหยางจะต้องเป็นจักรพรรดิที่ดี ทว่าก็อาจจะไม่ใช่นักปกครองที่ดี และก็ไม่ใช่คนที่มีใจทะเยอทะยาน เพราะฉะนั้น เขาถึงได้จะให้จ้วงจ้วงแต่งงานกับซ่งรุ่ยหยาง เพื่อกระชับความสัมพันธ์ของทั้งสองแคว้น ให้ทั้งสองแคว้นสามารถดำเนินการค้าด้วยกันได้

ซ่งรุ่ยหยางกระทำการต่าง ๆ นั้น เพื่อราษฎรจริง ๆ ทุกวันในต้าเหลียงนั้น เขาไปเยี่ยมเยียนผู้ที่มีความรู้ทุกแห่งหน เพื่อฟังแนวคิดการปกครองแคว้นของพวกเขา

คนซื่อตรงเช่นนี้ ไม่เก่งเรื่องกลอุบายใด เพราะฉะนั้นเขาและที่ปรึกษามักจะมีความเห็นที่ไม่ตรงกันอยู่บ่อยครั้ง ทูตกงซุนเยี่ยนนั้นเป็นสหายร่วมเรียนกับรัชทายาทมาก่อน หลังจากนั้นก็คอยติดตามอยู่ข้างกายของเขาอยู่ตลอดเวลา

ทว่ากงซุนเยี่ยนนั้นเก่งกาจในเรื่องวางอุบาย และมักจะรับรู้ได้ถึงอันตรายที่จะเกิดขึ้นอยู่เสมอ เขาคิดว่าตำแหน่งของซุ่งรุ่ยหยางนั้นไม่มั่นคง ถึงได้มักจะเสนอให้เขาเอาชนะเหล่าขุนนาง และคบหากับคนที่มีความสามารถ มีสถานะตามแคว้นที่มีชายแดนติดกันให้มาก

ก่อนที่จะมานั้น ซุนกงเยี่ยนยังเกลี้ยกล่อมให้เขาไปมาหาสู่ให้แนบชิดกับรัชทายาทมู่หรงเฉียว และราชครูเหลียง เพราะว่าจักรพรรดิของต้าโจวทุกวันนี้ตกอยู่ในอาการประชวร มู่หรงเจี๋ยเพียงแต่เป็นผู้สำเร็จราชการแทนชั่วคราวเท่านั้น หากเมื่อจักรพรรดิทรงสวรรคตแล้ว รัชทายาทจะต้องขึ้นครองราชย์ ราชครูในฐานะที่เป็นขุนนางใหญ่คอยให้คำแนะนำ ก็จะมีอำนาจยิ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ ภายหน้าเมื่อเขาขึ้นครองราชย์แล้ว ก็จะมีส่วนช่วยเหลืออย่างมาก

เขาคัดค้านที่ซ่งรุ่ยหยางจะไปมาหาสู่กับมู่หรงเจี๋ย และอ๋องอื่น ๆ เป็นอย่างมาก และแน่นอนว่าเป็นเพราะทุกวันนี้ต้าโจวนั้นกลายเป็นสองขั้วอำนาจ พวกเขาเป็นศัตรูกัน หากว่าไปใกล้ชิดกับมู่หรงเจี๋ยและอ๋องเหลียง ก็จะทำให้ห่างไกลจากรัชทายาทและราชครู ก่อให้เกิดการสูญเสียได้

เพราะฉะนั้น ในตอนที่ซ่งรุ่ยหยางเสนอออกมาว่าเยี่ยมอ๋องเหลียงนั้น เขาเองก็คัดค้านออกมา และเอ่ยเกลี้ยกล่อม “ฝ่าบาท อ๋องเหลียงนั้นถูกฮองเฮาลงโทษ และก่อนหน้านั้นเขายังทำร้ายรัชทายาท ท่านไปเยี่ยมก็คงจะไม่เหมาะสมนัก”

ซ่งรุ่ยหยางกลับไม่สนใจว่ากงซุนเยี่ยนจะเอ่ยอะไรออกมา แล้วเอ่ยว่า “ไม่ต้องสนใจอะไรมากขนาดนั้น ข้าชื่นชมมู่หรงซิน ต่อไปสามารถเป็นสหายกันได้ เขาได้รับบาดเจ็บ ข้าจะไปเยี่ยมจะมีอะไรที่ไม่เหมาะสม”

เมื่อเอ่ยจบแล้วเขาก็ออกไปในทันที

ซุนกงเยี่ยนเมื่อเห็นว่าแนะนำไปแล้วเขาก็ยังไม่ฟัง จึงส่ายศีรษะแล้วตามออกไป

หงฮวากลับไปรายงานฮองเฮา ฮองเฮาเมื่อได้ยินว่าสถานการณ์สาหัสถึงเพียงนั้น ก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที “เป็นไปได้อย่างไร? เขาฝึกฝนวรยุทธ์มาโดยตลอด เพียงแค่ห้าสิบไม้ขนาดใหญ่เท่านั้น ทำไมถึงได้บาดเจ็บจนกลายเป็นเช่นนี้ได้?”

หงฮวาเอ่ย “พระชายาโมโหเป็นอย่างมาก นางโยนบ่าวออกมา ดูแล้วสถานการณ์สาหัสมากจริง ๆ เพคะ”

ฮองเฮาส่ายศีรษะ “ไม่มีทางที่จะสาหัสเช่นนั้น ข้าถามหมอหลวงมาแล้ว หมอหลวงบอกว่ามากสุดคือเสียขาทั้งคู่”

“ประหลาดมากจริง ๆ เพคะ ในตอนที่อยู่ในวัง คนยังได้สติอยู่ หากว่าสถานการณ์สาหัสมากเพียงนั้นจริง หวงไท่โฮ่วก็คงจะไม่ส่งฝ่าบาทออกจากวังไป”

ฮองเฮาคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ไม่ได้การแล้ว ข้าจะต้องออกไปดูเสียหน่อย ตอนนี้ข้าไม่วางใจเซี่ยจื่ออันยิ่งนัก นางจะจงใจทำให้อ๋องเหลียงบาดเจ็บสาหัสขึ้นหรือไม่?”

หงฮวาเอ่ย “คงจะไม่หรอกเพคะ ท่านอ๋องเองก็อยู่ที่นั่นด้วย ท่านอ๋องคงจะไม่ยอมให้นางทำเช่นนั้น”

“คนอย่างมู่หรงเจี๋ยเองเจ้าก็เชื่ออย่างนั้นหรือ? ที่เขาทำดีกับซินเอ๋อร์นั้น ก็เพียงแต่แสดงละครก็เท่านั้น” ฮองเฮาตรัสออกมาอย่างเย็นชา

“นี่ บ่าวเองก็ไม่รู้เช่นกันเพคะ หากว่าฮองเอาจะออกจากวัง เช่นนั้นบ่าวจะสั่งให้คนไปเตรียมพร้อมก่อน” หงฮวาเอ่ย

ฮองเฮาตรัสออกมา “ไปเถิด ในเมื่อเรียกตัวเซี่ยจื่ออันเข้าวังมาไม่ได้ ข้าเองก็จะไปหานางด้วยตนเอง”

เมื่อผ่านยามเฉินไปแล้ว อาการไข้สูงของอ๋องเหลียงก็ค่อย ๆ ลดลง เมื่อไข้ลดลงก็ถือได้ว่าเป็นก้าวที่ดี อย่างน้อยก็พิสูจน์ได้ว่าสามารถควบคุมเอาไว้ได้แล้ว

จื่ออันพิจารณาใบสั่งยา เพิ่มปริมาณของโสมซานชีเข้าไป ถึงแม้ว่าการการะทำเช่นนี้จะทำให้รากฐานเสียหาย แต่ก็จำต้องแย่งชิงโอกาสที่จะควบคุมการติดเชื้อเอาไว้

การป้องกันการอักเสบเป็นขั้นตอนที่สำคัญที่สุด บาดแผลขนาดใหญ่เช่นนี้คงไม่อาจที่จะพันแผลได้ ทำได้เพียงใช้ผ้าปิดเอาไว้ ทุกวันจะต้องฆ่าเชื้อ เพราะฉะนั้นหลังจากที่ไข้ลดลง จื่ออันถึงได้เริ่มที่จะฆ่าเชื้อบาดแผล

จื่ออันให้พวกของอี๋เอ๋อร์ออกไปก่อน ทว่าอี๋เอ๋อรืก็ยังยืนยันที่จะอยู่ที่นี้เพื่อคอยช่วยเหลือ จื่ออันไม่อาจจะขัดขืนนางได้ ทำได้ให้เพียงปล่อยให้นางอยู่ในห้อง คนที่เหลือพากันออกไป

หลิวเย่ว์จูงสี่ตาออกมานั่งตรงระเบียง รู้สึกเบื่อหน่ายเล็กน้อย

อ๋องหลี่สนใจหมาป่าของนางเป็นอย่างมาก จึงได้เข้ามาพูดคุยกับนาง

“ให้อาหารดิบหรือว่าอาหารที่สุกแล้วหรือ?” อ๋องหลี่เอ่ยถาม

“ให้อาหารมังสวิรัติ!” ในขณะที่หลิวเย่ว์เอ่ยออกมานั้น ในมือก็หมุนวนลูกประคำ

“อ่าห์?” อ๋องหลี่ตกใจอย่างมาก “มันเป็นหมาป่า กินมังสวิรัติ?”

“ข้าให้อาหารมังสวิรัติ แต่มันจะขโมยกินเนื้อ” หลิวเย่ว์หันมามองเขา “ท่านชื่นชอบมันมากหรือ?”

“ข้าเลี้ยงสุนัขเอาไว้ตัวหนึ่ง ชื่อว่าต้าจิน แข็งแกร่งกว่ามัน” อ๋องหลี่ดูภาคภูมิใจเล็กน้อย “ทว่า ข้าเองก็ชอบหมาป่า”

“หากว่าชอบก็เอาไปเถิด” หลิวเย่ว์เอ่ย