ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 731
หลิวเย่ว์ปล่อยมือจากอาหมานทันที อาศัยก่อนที่ซ่งรุ่ยหยางยังไม่พบนาง รีบวิ่งหนีไป
อาหมานกลับคว้าแขนของนางเอาไว้แน่น เอ่ยออกมาด้วยความโมโห “เมื่อครู่นี้เจ้าจะลงมือกับข้าอย่างนั้นหรือ? เจ้านี่ช่างกล้าหาญดีแท้”
หลิวเย่ว์กดเสียงลงต่ำเอ่ยออกมาด้วยความโมโห “เจ้าปล่อยข้านะ คนปากร้าย!”
นางเหลือบมองไปยังซ่งรุ่ยหยางอย่างรวดเร็ว แย่แล้ว เขามองมาแล้ว
ซ่งรุ่ยหยางตกตะลึงไป แทบจะคิดว่าตนเองมองผิดไป รอหลังจากที่เขาแน่ใจแล้วว่าเป็นคนคนนั้น เขาก็กัดฟันระเบิดเสียงคำรามออกมา “หลิวเย่ว์!”
หลิวเย่ว์รู้ว่าคงจะหลบไม่พ้นแล้ว ก็ส่งเสียงหัวเราะออกมา ย่อกายแล้วเดินเข้ามา ใบหน้าเอ่ยออกมาเต็มไปด้วยความประจบประแจง “นี่ มิใช่ว่าองค์รัชทายาทหรอกหรือ? ท่านเองก็มายังต้าโจวเช่นกัน? ช่างเป็นการบังเอิญพบกับคนรู้จักเก่าในดินแดนอื่นแล้ว”
ซ่งรุ่ยหยางมองมายังนางด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึก “บังเอิญพบกับคนรู้จักเก่าในดินแดนอื่น? เป็นศัตรูคู่แค้นพบกันนอกเมืองเสียมากกว่า?”
หลิวเย่ว์หัวเราะแสร้งยิ้มออกมา “จะเป็นศัตรูกันได้อย่างไรกัน? ทุกคนต่างก็เป็นคนของต้าเหลียง”
“ข้าเป็นคนแคว้นซีหนาน”
“เหมือนกัน เหมือนกัน ตั้งแต่เล็ก ข้าก็เติบโตในต้าเหลียง” ใบหน้าของหลิวเย่ว์ดูแข็งค้างเล็กน้อย ทว่าก็ยังคงยิ้มอย่างสดใสต่อไป
ทุกคนต่างลอบมองหน้ากัน เกิดเรื่องอะไรขึ้น?
อี๋เอ๋อร์เปิดประตูเข้ามาในเวลานี้พอดี เอ่ยเรียกนาง “ท่านแม่!”
นางมองเห็นดวงตาของซ่งรุ่ยหยางลุกโชนขึ้นด้วยเปลวเพลิงพอดี และยังจะใบหน้าที่แทบจะกลืนกินคนเข้าไปอีก “ท่านแม่?”
หลิวเย่ว์ปวดหัวขึ้นมา แย่แล้ว หากว่าเขารู้ว่าอี๋เอ๋อร์เป็นบุตรสาวของเขา จะต้องฆ่านางตายแน่ ในตอนนั้นเขาส่งคนมาไล่ฆ่านาง ใช้มีดแทงเข้ายังหน้าท้องของนาง
“อี๋เอ๋อร์ อี๋เอ๋อร์ มานี่”
อี๋เอ๋อร์เดินเข้ามา มองไปยังซ่งรุ่ยหยางอย่างสงสัย เขาดูเหมือนจะโมโหเป็นอย่างมาก ท่านแม่ไปล่วงเกินคนอื่นเข้าแล้วอย่างนั้นหรือ? ครั้งนี้จะขโมยไก่ หรือว่าขโมยไก่กัน?
ใบหน้าของหลิวเย่ว์เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด มองมายังนาง ประคองไหล่ของอี๋เอ๋อร์แล้วเอ่ยอย่างมีความหมาย “แม่ขอโทษที่ต้องโกหกเจ้ามาตลอด อันที่จริงแล้วพ่อของเจ้ายังมีชีวิตอยู่”
ใบหน้าของอี๋เอ๋อร์เต็มไปด้วยความตื่นตกใจ “อะไรนะ? เขาอยู่ที่ไหน?” อี๋เอ๋อร์มองไปยังซ่งรุ่ยหยาง? เป็นเขาอย่างนั้นหรือ?
หลิวเย่วเอื้อมมือออกไป แล้วลากอ๋องหลี่เข้ามา “เขาก็คือพ่อของเจ้า!”
นี่เป็นเหมือนราวกับสายฟ้าฟาด อย่างน้อย ก็มีสองคนที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธโมโหอย่างมาก
หนึ่งก็คือพระชายาอาหมาน อีกหนึ่งก็คือซ่งรุ่ยหยาง
คนอื่น ๆ นั้นกลับพากันมองหน้ากัน มู่หรงเจี๋ยเองก็ยืนอยู่ตรงหน้าประตู มองภาพฉากเบื้องหน้าด้วยความสงสัย อย่างค่อนข้างที่จะทำให้ผู้คนดูสับสน
จื่ออันที่ยกน้ำเข้ามาก็ยืนอยู่ข้างกายของมู่หรงเจี๋ย มองไปยังท่าทางหยุดชะงักของซ่งรุ่ยหยางและหลิวเย่ว์ ยิ้มออกมาอย่างมีความหมายลึกซึ้ง
“มู่หรงไข่ เจ้าอธิบายออกมาให้ชัดเจน!” อาหมานโกรธเกรี้ยวเสียจนกายสั่นเทา “เจ้าบอกว่าเจ้าไม่ใส่ใจว่าข้าจะตั้งครรภ์ได้หรือไม่ ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าเจ้ามีลูกกับหญิงสาวด้านนอกนั้นนานแล้ว เจ้ารู้สึกผิดกับข้าหรือไม่?”
อ๋องหลี่ขมวดคิ้วแล้วมองไปยังอี๋เอ๋อร์ ก่อนจะมองไปยังหลิวเย่ว์ เอ่ยถามอย่างอธิบายไม่ถูกว่า “นางคือบุตรสาวของข้า?”
“ใช่แล้ว อี๋เอ๋อร์ รีบเรียกท่านพ่อเข้า!” หลิวเย่ว์เอ่ย
อี๋เอ๋อร์รู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย ถึงแม้ว่านางจะอยากมีพ่อมาโดยตลอด ทว่านางมองไปยังอ๋องหลี่ ในใจกลับไม่มีความรู้สึกใกล้ชิดแม้แต่เพียงน้อย
“เรียกเร็วเข้า!” หลิวเย่ว์ตะคอกออกมาเสียงดัง
“ท่านพ่อ!” อี๋เอ๋อร์ที่ถูกตะคอกใส่ ร้องเรียกออกมาทันทีโดยที่ไม่รู้ตัว
