ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 736
“เจ้าตามข้ามาต้าโจวใช่หรือไม่?” ซ่งรุ่ยหยางไม่ปล่อยผ่านคำพูดของนาง
“ใช่แล้ว ไม่ใช่ว่าท่านมาต้าโจวเพื่อสู่ขอองค์หญิงหรอกหรือ ข้าถึงได้ตามมา เพราะข้าคิดที่จะนำศพของอี๋เอ๋อร์คืนไปให้ท่าน ตอนมีชีวิตนางเป็นคนของข้า ตายไปแล้วเป็นผีของตระกูลซ่งของพวกท่าน อย่างไรแล้ว ในตอนที่ข้าตั้งครรภ์นั้น ท่านเองก็คิดที่จะฆ่านาง ฆ่าข้า ข้าคิดว่าข้าทำไม่ถูกกับท่าน ก็เลยจะมอบศพให้ท่าน เพื่อเติมเต็มความต้องการของท่าน”
ในที่สุดแล้วซ่งรุ่ยหยางก็ทนไม่ไหว จนต้องก่นด่าออกมา “เจ้าสติไม่ดีไปหรือว่าอย่างไร? เจ้าคิดว่าเป็นไปได้หรือที่ข้าจะฆ่าเจ้า?”
หลิวเย่ว์ตะลึงไปครู่หนึ่ง “ท่าน…ท่านกล้าที่จะพูดได้อีกเหรอ? กงซุนเยี่ยนไม่ใช่คนของท่านหรอกหรือ? เป็นเขาที่นำคนมาไล่ฆ่าข้า”
“ข้าเพียงแต่ให้เขาไปตามหาเจ้ากลับไป ที่เซี่ยจื่ออันบอกว่าข้ามีคนที่ชอบอยู่ในใจมาหลายสิบปีแล้ว แต่ก็ไม่อาจแต่งงานกับนางได้ คนนั้นก็คือเจ้า เจ้าหลบหนีไปหลายสิบปี ข้าก็ไม่อาจตามหาเจ้าได้” ซ่งรุ่ยหยางกัดฟันเอ่ยออกมา
หลิวเย่ว์ตกตะลึงไป “เป็นข้า? เช่นนั้นหลายปีมานี้ข้าไม่ใช่ว่าหนีเสียเปล่าประโยชน์หรอกหรือ?”
ทว่าทันใดนั้น นางก็รับรู้ได้ว่ามีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง “ไม่ถูกสิ ท่านให้กงซุนเยี่ยนตามหาข้า แต่ทำไมเขาเมื่อพบข้าถึงได้ชักดาบออกมา? ข้าจะบอกท่านให้ ข้าอยากจะฟันเจ้าหมอนั่นไปตั้งหลายครั้ง หากไม่ใช่เป็นเพราะว่าข้าตั้งครรภ์อี๋เอ๋อร์แล้ว ต่อให้จะเป็นสิบกงซุนเยี่ยนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า ข้าเกลียดเขายิ่งนัก เจ้าหมอนี่ลงมือโหดร้าย แต่ละกระบวนท่าสังหารล้วนแต่ต้องการจะให้ข้าตาย รอยบาดแผลทั้งหกบนกายของข้า มีสี่รอยที่เป็นเขาทำ”
ด้านนอกประตู มีคนเคาะขึ้นเบา ๆ และยังมีน้ำเสียงอ่อนโยน “ท่านแม่ ท่านยังชีวิตอยู่หรือไม่?”
หลิวเย่ว์เดินมาดึงประตูออก เอ่ยด้วยความโมโห “มีชีวิตอยู่ ทำอะไรกัน?”
อี๋เอ๋อร์โผล่หัวเข้าไปอย่างระมัดระวัง เหลือบไปมองซ่งรุ่ยหยาง “ท่านพ่อเพิ่งจะเดินออกไปอย่างฉุนเฉียว เขาดูเหมือนจะไม่ชอบข้า”
“พ่อของเจ้า?” หลิวเย่ว์ยังไม่ทันได้สติขึ้นมา
“ใช่ เขาเพิ่งจะเดินออกไปด้วยความโมโห ข้าไม่รู้จะควรตามไปดีหรือไม่” อี๋เอ๋อร์เอ่ยออกมา
ซ่งรุ่ยหยางจ้องมองยังหลิวเย่ว์อย่างมาดร้าย “ดูเรื่องดีที่เจ้าทำเข้า”
เขามองยังอี๋เอ๋อร์เอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน “เจ้าชื่อว่าอี๋เอ๋อร์?”
“ใช่แล้ว ข้าชื่ออี๋เอ๋อร์” อี๋เอ๋อร์นึกถึงดวงตาที่โหดร้ายเมื่อครู่นี้ และดวงตาที่อ่อนโยนในตอนนี้ ทำไมถึงได้ดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคนกัน?
ทุกคนในวันนี้ดูแปลกประหลาดยิ่งนัก
“ข้าเป็นพ่อของเจ้า” ซ่งรุ่ยหยางเอ่ย
อี๋เอ๋อร์มองยังเขาด้วยความตื่นตกใจ “ข้ามีพ่อสองคนอย่างนั้นหรือ?”
นางตกตะลึง จะไม่มีพ่อ หรือเมื่อมีก็มีถึงสองคน วันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกัน?
ซ่งรุ่ยหยางยังคงเอ่ยต่ออย่างอ่อนโยน “ไม่ อ๋องหลี่ไม่ใช่พ่อของเจ้า ข้าถึงจะใช่ เมื่อครู่นี้ท่านแม่ของเจ้าหลอกเจ้า”
หลิวเย่ว์เหลือบมองซ่งรุ่ยหยาง “ท่านไปบอกว่าข้าหลอกนางได้อย่างไรกัน?”
“เช่นนั้นเจ้าก็อธิบายออกมา ว่าทำไมเจ้าถึงได้บอกว่าอ๋องหลี่เป็นพ่อของนาง” ซ่งรุ่ยหยางดึงนางออกมาเผชิญหน้ากับอี๋เอ๋อร์
หลิวเย่ว์คิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็คิดข้ออ้างออกมาไม่ได้ จากนั้นก็เอ่ยออกมาอย่างสลดใจ “เมื่อครู่นี้ข้าหลอกเจ้า เขาถึงจะเป็นพ่อของเจ้า อี๋เอ๋อร์ อย่าผิดหวังไป ถึงแม้ว่าเขาจะดีสู้อ๋องหลี่ไม่ได้ ทว่า ก็ถือได้ว่าเป็นชายรูปงามในต้าเหลียง มีหญิงสาวมากมายวิ่งไล่ตามเขา”
คนที่อยู่ด้านนอกเมื่อได้ยินประโยคนี้เข้า ก็ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี หากมิใช่ว่าเพราะสถานการณ์ของอ๋องเหลียงคงที่แล้ว และอาการของจ้วงจ้วงดูมีความหวังแล้ว จื่ออันจะต้องโยนหลิวเย่ว์ออกไปแน่ ช่างไร้สาระเสียจริง
อารมณ์ของทุกคนดูผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ช่วงนะยะนี้ต่างก็รู้สึกแย่กันเกินไป จ้วงจ้วงเกิดเรื่องขึ้น งานแต่งงานหลังความตาย อ๋องเหลียงเกิดเรื่อง ล้วนแต่คลี่คลายได้เพราะครอบครัวนี้
ขอเพียงแค่จ้วงจ้วงยังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่จำเป็นต้องมีงานแต่งงานหลังความตายแล้ว อ๋องเหลียงมีอี๋เอ๋อร์อยู่เคียงข้าง มีแรงกำลังใจจนน่าตกตะลึง ไข้เองก็ลดลงแล้ว
