ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 745
ฮองเฮาแทบไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่หูของตนเองได้ยินมา “เจ้าว่าอะไรนะ? อาศัยเพียงแค่เหตุผลเช่นนี้? พวกเขามีหลักฐานอะไรกัน?”
“วันนั้นที่รัชทายาทจับตัวหญิงชาวบ้านไป พระสนมอี๋ก็อยู่ในวัดของราชวงศ์ด้วยพอดี ราชครูได้ข่าวมา บอกว่าพวกเขาคิดจะใช้เหตุนี้เพื่อใส่ร้ายว่ารัชทายาทลงมือกับพระสนมอี๋”
ฮองเฮาโกรธเกลียดอย่างมาก “เซี่ยจื่ออันคงไม่อาจเก็บเอาไว้ได้แล้วจริง ๆ เก็บนางเอาไว้ ก็มีแต่ทำร้ายข้า ทำร้ายรัชทายาท”
“เพราะฉะนั้น ราชครูบอกว่า ในตอนที่ฮองเฮาทรงไปเป็นพยานนั้น ฮองเฮาจะต้องบอกว่า ท่านส่งพระสนมอี๋ไปของพรให้กับองค์หญิงใหญ่ยังวัดของราชวงศ์”
“ส่วนเรื่องที่รัชทายาทจับตัวหญิงชาวบ้านไป จะ…”
เด็กรับใช้ยิ้มออกมาเล็กน้อย “ฮองเฮาวางพระทัยได้ เพียงแค่หญิงชาวบ้านเท่านั้น ไม่มีทางสร้างความเสียหายอะไรร้ายแรง หญิงชาวบ้านนั่นก็ยังคงกลับมาโดยที่ไม่เสียหาย อีกทั้งฝ่าบาทเองก็เป็นเพราะเหตุนี้ ถึงได้ถูกอ๋องเหลียงทุบตีเสียยกใหญ่ การกระทำผิดที่โหดร้าย แลกกับการถูกทุบตีที่โหดเหี้ยม ต่อให้ขุนนางและเชื้อพระวงศ์จะรู้สึกว่ารัชทายาทสูญเสียคุณธรรมไปบ้าง แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่ต้องปลดเขา”
ฮองเฮาถึงได้โล่งใจลงบ้าง “ทว่าเรื่องที่ถูกใส่ร้ายนี้ ก็ไม่ควรมองข้ามไป ให้ราชครูหาหลักฐานตอบโต้กลับสักเล็กน้อย”
“ฮองเฮา ตราบใดที่ทำในสิ่งที่ถูกต้องดีงาม ก็ไม่จำต้องเกรงกลัวอะไร ฝ่าบาทและพระสนมอี๋บริสุทธิ์ ราชครูไม่มีทางให้คนมาใส่ร้ายพวกเขา
ฮองเฮาพยักหน้า “เช่นนั้นราชครูต้องการให้ข้าทำอะไร?”
“ฮองเฮาทรงไปรายงานสถานการณ์ยังวังหวงไท่โฮ่วก่อน เพื่อเลี่ยงไม่ให้หวงไท่โฮ่วได้ยินข่าวลือ แล้วเรียกเซี่ยจื่ออันเข้าวังมา เมื่อถึงเวลานั้น หากว่าเซี่ยจื่ออันเอ่ยออกมาก่อน หวงไท่โฮ่วจะต้องเชื่อคำของนางแน่ จากนั้นก็ใช้เหตุที่รัชทายาทมีอาการบาดเจ็บ เพื่อร้องขอให้หวงไท่โฮ่วทรงเข้าร่วมฟังหารือการเมืองกับท่าน ท่านและหวงไท่โฮ่วทรงประทับอยู่ด้วย อย่างน้อยผู้สำเร็จราชการแทน ก็ไม่กล้าที่โจ้งแจ้งมากจนเกินไป
ฮองเฮาส่งเสียงอืมออกมา “ตกลง ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”
หลังจากที่ฮองเฮาส่งเด็กรับใช้ไปแล้ว ก็รีบไปยังวังของหวงไท่โฮ่ว
หวงไท่โฮ่วเองก็ทรงรู้แล้วว่ามู่หรงเจี๋ยเรียกตัวขุนนางและเชื้อพระวงศ์เข้า กำลังสั่งให้คนไปสืบข่าวว่าเรื่องอะไร ก็พบฮองเฮาที่รีบร้อนเข้ามา ก็รู้ได้ว่าจะต้องเกี่ยวข้องกับรัชทายาท
นางยังคงมีความคับข้องใจอยู่กับฮองเฮา เพราะว่าเรื่องของอ๋องเหลียง
เพราะฉะนั้นเมื่อเห็นว่าฮองเฮามาถึง ก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เฉยเมย “ฮองเฮาคงจะไปเยี่ยมซินเอ๋อร์แล้วกระมัง? สถานการณ์ของเขาเป็นอย่างไรบ้าง?”
ฮองเฮาตกตะลึงไป นางลืมเรื่องนี้ไปเสียแล้ว ทว่าก็ยังมีสติเอ่ยตอบกลับ “เรียนเสด็จแม่ วันนี้หม่อนฉันออกจากวังไปเยี่ยมแล้ว สถานการณ์ของเขาไม่ค่อยจะดีนัก แต่ก็คงจะไม่ร้ายแรงมาก
ถึงแม้ว่านางจะไม่ได้เข้าไป แต่ก็ถามยังด้านหน้าห้องนั้นแล้วว่า ไข้ของเขาลดลง และได้สติขึ้นมา เพราะฉะนั้นจึงคิดว่าไม่มีอะไรร้ายแรง และรู้สึกว่าที่หวงไท่โฮ่วทรงตรัสออกมาก่อนหน้านั้นว่าสาหัสมากนั้น เพียงเพื่อหลอกนางเท่านั้น
หวงไท่โฮ่วรู้ว่านางออกจากวังไป เมื่อได้ยินนางบอกว่าไม่มีอะไรร้ายแรงมากนัก ในใจก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย สีหน้าเองก็ดูดีขึ้น “ไม่มีอะไรร้ายแรงก็เพียงเพื่อปลอบข้าสินะ เมื่อคืนวานนี้ข้าส่งคนออกไปถามถึงสถานการณ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ล้วนแต่บอกว่าสาหัสยิ่งนัก แต่มีจื่ออันอยู่ด้วย ก็ไม่จำต้องเป็นกังวลมากนัก”
ฮองเฮาเอ่ยออกมาอย่างสดใส “เพคะ”
“เช่นนั้นเจ้ามา มีเรื่องสำคัญอะไรหรือ?” หวงไท่โฮ่วตรัสถาม
ฮองเฮาสงบจิตใจ ตรัสออกมา “เสด็จแม่ ผู้สำเร็จราชการแทนเรียกขุนนางและเชื้อพระวงศ์เข้ามายังโถงประชุม บอกว่ามีเรื่องสำคัญให้ต้องหารือ หม่อมฉันสั่งให้คนไปสอบถามถึงสถานการณ์แล้ว ถึงได้รู้ว่ามีคนร้องเรียนกับผู้สำเร็จราชการแทน บอกว่ารัชทายาทมีสัมพันธิ์ส่วนตัวกับพระสนมอี๋ เรื่องนี้เป็นเพียงแค่ข้อกล่าวหา เสด็จแม่ทรงชี้แนะด้วยเพคะ”
