ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 746
หวงไท่โฮ่วหยัดกายลุกขึ้นทันที เบิกตากว้างตรัสออกมาเสียงดัง “ใครกันที่ใส่ร้ายออกมาเช่นนี้? นี่มันเป็นโทษอกตัญญูร้ายแรงยิ่งนัก”
จะต้องรู้ว่าองค์รัชทายาทจะต้องเรียกพระสนมอี๋ว่าเสด็จแม่ หากว่าเขาไม่ความสัมพันธิ์ส่วนตัวกับพระสนมอี๋ ก็ไม่เท่ากับป่าวประกาศแก่โลกนี้ว่า เขาลอบขโมยหญิงสาวของบิดาตนเองหรอกหรือ? นี่ทำให้ราชวงศ์เสียหายอย่างมาก ต่อให้จะเป็นเรื่องจริง ก็ไม่อาจเปิดเผยออกไปต่อหน้าขุนนางได้
“เป็นใครที่ใส่ร้ายยังไม่ทราบเพคะ แต่ได้ยินมาว่าในวันนั้นที่เซี่ยจื่ออันไปช่วยคนยังวัดของราชวงศ์ พบเข้ากับพระสนมอี๋ที่อยู่ในวัดราชวงศ์ด้วยเช่นกัน” ฮองเฮาตรัสออกมาอย่างเรียบเฉย
ดวงตาเรียวหงส์ของหวงไท่โฮ่วหรี่เล็กลง “เจ้าจะบอกว่า เป็นเซี่ยจื่ออันที่เอ่ยออกมา?”
“หม่อมฉันไม่ทราบเพคะ ทว่าพระสนมอี๋และรัชทายาทไม่ได้ไปมาหาสู่กันมาก่อน จู่ ๆ ก็ถูกใส่ร้ายเข้าเช่นนี้ จะต้องมีการเข้าใจผิดกันแน่ หากว่าเป็นจื่ออันที่เอ่ยออกมา บางทีก็ไม่แน่ว่าอาจจะเข้าใจผิดไปก็เป็นได้ เพราะอย่างไรแล้ว วันนั้นคนที่ติดตามไปก็มีไม่น้อย หากว่ามีคนเอ่ยคำไร้สาระกับจื่ออันสองสามประโยคแล้ว จื่ออันคิดว่าเป็นเรื่องจริง แล้วไปบอกแก่ท่านอ๋อง ทำให้ท่านอ๋องกระทำการใหญ่โตเช่นนี้ เดิมทีท่านอ๋องโมโหรัชทายาทเพราะเรื่องของซินเอ๋อร์อยู่มาก คราวนี้ก็เลยสร้างความลำบาก เรียกตัวขุนนางและเชื้อพระวงศ์ เกรงว่าจะเป็นเพราะความโกรธจัด จนไม่ได้ไตร่ตรองเอาไว้ก่อน”
หวงไท่โฮ่วทรงตรองว่าหากเรื่องนี้ถูกเปิดเผยออกมา จะต้องก่อให้เกิดพายุลมฝน นางไม่สนใจว่าจะจริงหรือเท็จเป็นการชั่วคราว รีบร้อนออกคำสั่ง “เร็วเข้า เรียกตัวท่านอ๋องมายังที่วังของข้า”
ซุนกงกงรับคำสั่งแล้วออกไปทันที
ฮองเฮาตรัสออกมาต่อ “เสด็จแม่ เรื่องนี้มิใช่หม่อมฉันมีใจคิดจะลากจื่ออันลงน้ำ ทว่าจื่ออันนั้นไม่พอใจต่อรัชทายาทเป็นอย่างมาก ตรงจุดนี้ ก่อนหน้านั้นท่านเองก็คงจะทรงทราบดี จื่ออันเป็นเพราะเรื่องยกเลิกงานแต่งงาน ถึงได้รู้สึกผิดต่อซินเอ๋อร์ คราวนี้รัชทายาทจับตัวหญิงสาวชาวบ้านผู้นั้นไป ชื่อว่าหวังอี๋เอ๋อร์ เป็นคนที่ซินเอ๋อร์ชอบ เพื่อชดใช้ให้กับซินเอ๋อร์ เพราะฉะนั้นจื่ออันจึงนำคนไปช่วยเหลือหวังอี๋เอ๋อร์ออกมา ตรงส่วนนี้หม่อมฉันซาบซึ้งใจนัก หากไม่ใช่เพราะว่านางตามไปได้ทันเวลา เกรงว่ารัชทาทคงจะทำความผิดร้ายแรงเข้า”
หวงไท่โฮ่วสงบสติ “เจ้าหมายความว่า หญิงสาวคนนั้นที่รัชทายาทจับตัวไป เป็นคนที่ซินเอ๋อร์ชอบ?”
ฮองเฮาตรัสออกมา “เพคะ ก่อนหน้านั้นซินเอ๋อร์เคยบอกหม่อมฉันเรื่องที่ต้องการจะสู่ขอนาง เพียงแต่ นางเป็นเพียงแค่หญิงสาวชาวบ้าน จะคู่ควรซินเอ๋อร์ได้อย่างไร? แน่นอนว่าหม่อมฉันย่อมต้องคัดค้าน ภายหลัง ซินเอ๋อร์ก็ไม่ได้เอ่ยถึงอีกเลย หม่อมฉันก็เลยคิดว่าเขาคงจะถอดใจแล้ว ไม่คิดเลยว่า ที่แท้หญิงสาวคนนี้เมื่อถูกซินเอ๋อร์ปฎิเสธไปแล้ว ก็ยังคงพัวพันไม่ลดละ คิดที่จะเป็นพระชายา ซินเอ๋อร์เดิมทีก็มีใจให้กับนาง เมื่อเห็นว่านางเผยท่าทีให้ ก็ใจเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง ได้ยินคนรับใช้เอ่ยกันว่า รัชทายาทจับตัวนางไป เป็นเพราะว่านางจงใจท้าทาย องค์รัชทายาทโมโหเข้า ก็เลยจับนางไปเพื่อที่จะลงโทษ และก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรนาง ไม่คิดเลยว่าอีกเพียงนิดก็จะกลายเป็นความผิดครั้งใหญ่แล้ว ทว่าจื่ออันก็ฆ่าคนที่อยู่ข้างกายของรัชทายาทไปสองคน ก็ถือได้ว่าช่วยระบายความแค้นให้กับซินเอ๋อร์และหวังอี๋เอ๋อร์แล้ว ไม่ควรเลยที่จะต้องได้รับการดูหมิ่นเช่นนี้อีก”
หวงไท่โฮ่วตรัสออกมาอย่างไม่พอใจนัก “ต่อให้จะเป็นหญิงชาวบ้านแล้วอย่างไร? ยากนักที่เขาจะชอบพอใคร หลายปีมานี้ เขาเคยร้องขออะไรจากเจ้าบ้าง? ในตอนนั้นเจ้าไม่ควรจะปฏิเสธออกไป มาวันนี้กลายเป็นเช่นนี้ เจ้าที่เป็นมารดาจะต้องแบกรับความรับผิดชอบส่วนใหญ่เอาไว้”
ฮองเฮาเสียพระทัยซ้ำแล้วซ้ำเล่า “หม่อมฉันรู้ว่าทำความผิดไปแล้ว ในวันนั้น ก็ไม่ใช่เพราะกลัวว่าท่านจะคัดค้านหรอกหรือ? เพราะอย่างไรแล้ว ด้วยความที่ไม่เหมาะสมกัน ทำให้มีช่องว่างมากจนเกินไป”
“ความที่ไม่เหมาะสมกัน ทำให้มีช่องว่างมากจนเกินไป ก็ต้องดูสถานการณ์ด้วย สถานการณ์ของเขาก็ไม่ใช่ว่าเจ้าจะไม่รู้ เขาไม่อาจมีบุตรได้ ขาก็พิการ ไม่ใช่ว่าจะหาสตรีจากตระกูลสูงศักดิ์ไม่ได้ เพียงแต่ยากนักที่จะมีสักคนที่เขาชื่นชอบ ข้าเองก็คงทนไม่ได้หากต้องคัดค้าน”
หวงไท่โฮ่วเอ็นดูและปวดใจกับหลานชายคนนี้มาก เมื่อคิดถึงความทุกข์ยากที่เขาได้รับมา ในใจก็ยิ่งรู้สึกแย่
“เพคะ รอเมื่อเรื่องนี้สงบลง หม่อมฉันจะจัดการให้กับเขาเพคะ” ฮองเฮาตรัส
มาตอนนี้ ไม่ว่าอะไรก็ตอบรับอย่างยินดี ขอเพียงแค่หวงไท่โฮ่วออกหน้าหยุดผู้สำเร็จราชการแทนเอาไว้เท่านั้น
ซุนกงกงกลับมาอย่างรวดเร็ว เพียงแต่มีแค่เขาคนเดียวที่กลับมา “ไท่โฮ่ว ท่านอ๋องบอกว่ามีเรื่องสำคัญที่ต้องหารือกับเหล่าขุนนาง เมื่อหารือเสร็จแล้วก็จะมาเข้าเฝ้าท่านพ่ะย่ะค่ะ”
หวงไท่โฮ่วตรัสออกมาอย่างร้อนรน “รอเมื่อหารือเสร็จแล้วก็สายไปเสียแล้ว ขุนนางทั้งหลายมาถึงกันพร้อมแล้วหรือ?”
“ยังมีเชื้อพระวงศ์อีกสองท่านที่ยังมาไม่ถึง ท่านอ๋องเป่าอันมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ ขุนนางขั้นสามขึ้นไปต่างก็มาถึงพร้อมแล้ว” ซุนกงกงเอ่ย
ฮองเฮาลุกขึ้นยืน แล้วตรัสออกมาอย่างกระวนกระวาย “เสด็จแม่ พวกเราไปด้วยกันเถิดเพคะ เรื่องนี้ไม่ว่าอย่างไรจะต้องหยุดเอาไว้ให้ได้ นี่มันจะเป็นการทำให้องค์จักรพรรดิและรัชทายาทเสียชื่อเสียงได้ หากว่าแพร่ออกไป ศักดิ์ศรีของราชวงศ์จะต้องหายไป
หวงไท่โฮ่วเองก็ไม่พอพระทัยกับมู่หรงเจี๋ยอยู่เล็กน้อย เรื่องนี้จะเปิดเผยออกไปได้อย่างไร? ต่อให้จะเป็นความจริง ก็ต้องจัดการกันเป็นการส่วนตัว ยิ่งไปกว่านั้น คือไม่ได้ผ่านการตรวจสอบความจริงมาก่อน
