ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 756
สายตาของมู่หรงเจี๋ยละทางใบหน้าของฮองเฮา เอ่ยต่อไป “ไม่ผิด หลังจากที่อ๋องเหลียงได้รับบาดเจ็บไปแล้ว ฮองเฮาก็แสดงออกมาว่าเจ็บปวดอย่างยิ่ง เพราะฉะนั้นนางจึงได้ร้องขอตำแหน่งชินอ๋องให้กับอ๋องเหลียง ร้องขอศักดินา ร้องขอทหารม้า เพื่อชดเชยการสูญเสียให้กับเขา
ทว่าขณะเดียวกันนางก็เกรงว่าอ๋องเหลียงจะมีปัญหากันกับรัชทายาท เพราะฉะนั้นตั้งแต่ที่อ๋องเหลียงออกจากวังไปตั้งจวนนั้น นางจึงได้ส่งคนไปแฝงตัวอยู่ในจวนของเขา คอยจับตาดูทุกการกระทำทุกคำพูดของเขา คนที่ฮองเฮาส่งตัวไปคอยจับตามองนั้น
ตอนนี้ยังคงอยู่ในจวน ทุกท่านหากว่าต้องการรู้ ข้าสามารนำตัวออกมาได้ ขณะเดียวกัน รัชทายาทเองก็กังวลว่าอ๋องเหลียงจะจดจำโกรธแค้นที่ตนเองทำร้ายเขาในตอนนั้น เพื่อให้ทุกคนทุกคนรังเกียจอ๋องเหลียง เขาถึงได้ร้องขอให้ฮองเฮารับสนมเข้าจวนให้อ๋องเหลียงจำนวนมาก
แต่หลังจากที่สนมเหล่านั้นเข้าจวนมาแล้ว อยู่ดี ๆ ก็เสียชีวิตไป ถูกเฆี่ยนตีจนตายไปอย่างรุนแรง ก่อนจะค่อย ๆ กระจายออกไป บอกว่าเป็นเพราะว่าความพิการของอ๋องเหลียงทำให้ท่าทีของเขาดูรุนแรงและโหดร้าย ลงมือสังหารกับสนมที่บริสุทธิ์เหล่านี้ เรื่องเหล่านี้ที่รัชทายาททำลงไป
ฮองเฮาล้วนแต่มองเห็นอยู่ในสายตา ความรักที่นางมีให้อ๋องเหลียง ทำให้เขาอภัยให้กับความเอาแต่ใจของน้องชายเขา เพราะว่าตอนนี้เขาเป็นรัชทายาท ไม่อาจทำให้ชื่อเสียงของเขาเสียหายได้ อ๋องเหลียงลูกชายผู้โง่เขลา ทนไม่ได้ที่จะทำร้ายฮองเฮา เมื่อทนแล้วก็ต้องทนอีก ถอยแล้วก็ต้องถอยอีก”
ทุกคนพากันอ้าปากค้าง ไม่คิดเลยว่าอ๋องเหลียงจะต้องทนแบกรับมาถึงมากเพียงนี้
ฮองเฮายิ้มเย็นชาออกมา ส่ายศีรษะแล้วยิ้มอย่างเย็นชาอย่างตลอดเวลา “ไร้สาระ ไร้สาระ”
“จะพูดจาไร้สาระหรือไม่ ข้าย่อมมีพยานบุคคล ภายหลังย่อมรู้ได้” มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองยังนางอย่างเฉยเมย เอ่ยต่อไป “หลายปีมานี้ อ๋องเหลียงล้วนแต่ใช้ชีวิตมาเช่นนี้ แบกรับการทำร้ายจากมารดาและน้องชายมาตลอด จนกระทั่งมาถึงหลายวันนี้ พระชายาของข้ารู้ทักษะทางการแพทย์ นางบอกแก่อ๋องเหลียงว่า นางสามารถรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของเขาได้ ทว่ากลับถูกฮองเฮาคัดค้านเข้า ฮองเฮากังวลอะไรกัน?
นางเห็นอยู่ว่าข้ารักใคร่อ๋องเหลียง เกรงว่าเขาจะมีแรงสนับสนุน และคุณสมบัติที่จะแย่งชิงกับรัชทายาท เพราะฉะนั้น นางจึงเรียกอ๋องเหลียงเข้าพบอีกครั้ง ใช้ชีวิตของหวังอี๋เอ๋อร์คนในใจของเขามาบีบบังคับให้เขาถอดใจจากการรักษา เพราะว่านางรู้ว่าที่อ๋องเหลียงไม่อาจเป็นรัชทายาทได้นั้น เป็นเพราะว่าเขาพิการ หากว่าเขาดีขึ้นแล้ว
องค์จักรพรรดิจะต้องตรวจสอบถึงปัญหาของรัชทายาท อ๋องเหลียงยอมล่าถอยอีกครั้ง แต่รัชทายาทยังคงไม่ยอมเลิกรา เมื่อพบกับหวังอี๋เอ๋อร์มาแจ้งเบาะแสเขาละมั่งโลหิตด้านหน้าจวนองค์หญิงแล้ว
เขาก็จับตัวหวังอี๋เอ๋อร์ไป อีกทั้งยังให้คนติดตามดูหมิ่นนางได้ตามสบาย โชคที่พระชายาและหลิวเย่ว์ หัวหน้าพรรคเหยียนแคว้นต้าเหลียง มารดาของหวังอี๋เอ๋อร์ตามไปได้ทันเวลา หวังอี๋เอ๋อร์ถึงได้รอดพ้น ไม่ถึงขั้นถูกดูหมิ่นเข้า เรื่องนี้ข้าเองก็เพิ่งจะเอ่ยออกมา
พระทั้งหมดในวัดของราชวงศ์นั้นต่างก็สามารถเป็นพยานได้ การยั่วยุในครั้งนี้ของรัชทายาท ท้ายที่สุดก็ทำให้อ๋องเหลียงระเบิดออกมา เขาบุกเข้าวังบูรพา ทุบตีรัชทายาทเสียยกใหญ่ แทงรัชทายาทไปถึงสามสิบแปดดาบ
ทว่าเขาก็ยังคงจดจำน้องชายเขาคนนี้อยู่ สามสิบแปดดาบนี้ของเขาล้วนแต่หลีกเลี่ยงจุดสำคัญ เพราะฉะนั้น รัชทายาทตอนนี้ก็ยังคงหยิ่งผยองอยู่ดังเดิม แต่เพราะว่าเรื่องที่ทุบตีรัชทายาทไปนั้น อ๋องเหลียงกลับถูกฮองเฮาลงโทษอย่างหนัก โบยด้วยไม้หนามขนาดใหญ่ไปถึงหกสิบไม้ และยังข่มขู่ว่าจะถอดถอนตำแหน่งชินอ๋องของเขา ลดลงเป็นองค์ชาย…”
เมื่อมู่หรงเจี๋ยเอ่ยมาจนถึงตอนนี้ ทันใดนั้นก็ถูกอ๋องเป่าอันขัดขึ้น “ไม่ถูกต้อง ฮองเฮาเคยมาหาข้าเพราะเรื่องนี้ ฮองเฮาบอกว่าลงโทษโบยอ๋องเหลียงไปเพียงแค่สามสิบไม้เท่านั้น และมิใช่ไม้หนามขนาดใหญ่หกสิบไม้ และยังเอ่ยถึงเรื่องถอดถอนตำแหน่งชินอ๋อง ทว่าเรื่องนี้ข้ายังคงพิจารณาอยู่ ยังมิได้เรียกเชื้อพระวงศ์เพื่อหารือ”
“เสด็จลุง จะหกสิบไม้หนามขนาดใหญ่หรือสามสิบไม้ ไม่สู้เอ่ยถามฮองเฮาออกไปตามตรงเลยเล่า?” มู่หรงเจี๋ยหันหน้าไปมองยังฮองเฮา “จริงหรือไม่? ฮองเฮาทรงตรัสออกมาเองเถิดว่าลงโทษอ๋องเหลียงไปอย่างไร?”
ดวงตาของฮองเฮาลุกโชนขึ้นด้วยเปลวเพลิง นางจับจ้องเขม็งไปยังมู่หรงเจี๋ย นางรู้ว่าตัวเอกในวันนี้คือตนเอง มู่หรงเจี๋ยต้องการจะเปิดเผยเรื่องราวของพวกนางสามแม่ลูกออกมาต่อหน้าของเชื้อพระวงศ์และเหล่าขุนนาง
หวงไท่โฮ่วเมื่อเห็นว่านางยังคงไม่ส่งเสียงใดออกมา จึงได้ตะโกนออกมา “พูดมา สามสิบไม้หรือหกสิบไม้?”
ฮองเฮาเงยหน้าขึ้นมา เชิดคางขึ้นดูแหลมคมและเย็นชาเป็นอย่างยิ่ง “หกสิบไม้หนามขนาดใหญ่ การทำร้ายกันระหว่างพี่น้อง อีกทั้งยังทำร้ายรัชทายาทองค์ปัจจุบัน หกสิบไม้ขนาดใหญ่ ไม่เกินไป”
อ๋องเป่าอันไม่คิดเลยว่าฮองเฮาจะกล้าโกหกตนเอง โมโหเสียจนใบหน้าดำคล้ำขึ้นมาทันที “หกสิบไม้ขนาดใหญ่ไม่เกินไป ทว่าการลงโทษหกสิบไม้หนามขนาดใหญ่นั้นกลับออกจะเกินไป การลงโทษหกสิบไม้ขนาดใหญ่ของวังหลัง ล้วนแต่มีตะขอ โบยหกสิบไม้ลงไป ต่อให้จะสามารถมีชีวิตอยู่ได้ สองขานั้นก็คงต้องพิการ ฮองเฮาทำใจทนได้อย่างไร?
หากว่าผู้สำเร็จราชการแทนเอ่ยออกมาก่อนหน้านั้น อ๋องเหลียงไม่มีทางเลือกอื่นใด ผลที่ตามมานั้นจะต้องจัดการให้เหมาะสม นั่นคือลูกชายแท้ ๆ ของเจ้าเชียว ทำไมถึงได้ลงมือลงไปได้?
หากว่าทุบตีเขาจนตายไปแล้วจริง ๆ หรือพิการไปถึงจะพอใจจริงหรือ? อีกทั้งเป็นถึงฮองเฮา แต่กลับปิดบังความจริงกับข้า ข้าเป็นถึงผู้นำเชื้อพระวงศ์สายรอง ในช่วงที่องค์จักรพรรดิประชวรอยู่นั้นก็คอยดูแลกิจการทั้งในนอกภายในวัง ฮองเฮาตั้งใจที่จะปิดบังความจริงข้า อาจทำให้ข้าตัดสินใจผิดพลาด ไม่ใช่ว่าต้องการจะให้ข้าตกอยู่ในความไม่ชอบธรรมอย่างนั้นหรอกหรือ?”
