ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 775
คนผู้นั้นเอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน “วางใจได้ ไม่มีทางเจ็บปวดนาน ถึงแม้ว่าเมื่อครู่นี้ข้าจะสามารถฆ่าเจ้าได้ แต่ข้ายังคงชื่นชอบที่จะใช้ยาพิษ เพราะว่าการใช้ยาพิษสามารถใช้กล่าวโทษผู้อื่นได้”
หานชิงชิวจับลำคอของตนเอง ล้มลงบนเนินเล็ก ๆ ใบหน้าเจ็บปวด นางมองคนผู้นั้นด้วยความตื่นตระหนก ในสายตาเต็มไปด้วยคำถามอันน่าหวาดกลัว
คนผู้นั้นย่อกายลง เอ่ยเย้ยหยันเสียงเบา “ฮูหยิน อันที่จริงแล้ว ให้เจ้ารักษาสถานะฮูหยินเซียวเอาไว้ เป็นทางที่ดีที่สุด ต่อให้เจ้าตายไป ก็ตายสายเกินไป หากว่าข้าเป็นองค์หญิงใหญ่ ก่อนที่เจ้าจะแต่งงานกับเซียวเซียว ก็คงจะฆ่าเจ้าไปแล้ว และยังให้เจ้าตายไปอย่างน่าอนาถ”
รอยยิ้มของนางดูงดงามมีเสน่ห์อย่างไม่อาจอธิบายออกมาได้ เหมือนกับดอกฝิ่นที่บานออกมาเต็มที่ งดงามแต่มียาพิษ
นางหยิบปิ่นปักผมชิ้นหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ โยนลงบนพื้น ก่อนที่นางจะเปิดประตู เดินข้ามผ่านสาวใช้ที่สลบไป หายไปท่ามกลางความมืดมิด
ก่อนที่สติของหานชิงชิวจะเลือนหายไป ข้างหูก็ยังได้ยินคำของเขาดังขึ้น “ไม่ว่าเจ้าจะรับหรือไม่ หนังสือปลดภรรยาฉบับนี้ ข้าจะวางเอาไว้ที่นี้ เจ้าสามารถใช้สถานะฮูหยินแม่ทัพอาศัยอยู่ในจวนแม่ทัพต่อไปได้ ทว่าเจ้าเป็นเพียงแค่ฮูหยินแม่ทัพ ไม่ใช่ฮูหยินของข้าเซียวเซียว”
นั่นมันเป็นคืนวันแต่งงานกัน!
ในตอนนั้น นางกอดความยินดีเอาไว้เต็มหัวใจว่าได้กลายเป็นเจ้าสาวของเขา ทว่าได้มาเพียงแค่จดหมายปลดภรรยาฉบับนี้ และเขายังเผาชุดแต่งงานทิ้งด้วย จดหมายปลดภรรยาฉบับนั้น นางไม่มีทางหยิบมันออกมา เขารู้ว่านางไม่มีทางนำมันออกมา และไม่มีทางบอกกับภายนอก เพราะว่าพวกเขาได้รับประทานงานสมรสองหวงไท่โฮ่ว คืนที่เขาเพิ่งแต่งงานก็ปลดภรรยาเสียแล้ว ถูกฮองเฮารู้เข้า เขาจะต้องถูกลงโทษ นางพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ได้ตำแหน่งเจ้านายมา ก็จะหายไปเพราะเหตุนี้ด้วยเช่นกัน
นางหยิบจดหมายปลดภรรยารอเขามาโดยตลอด รอจนเขามาอยู่ข้างกายนาง นางรู้สึกว่าเขาจะต้องมา เมื่อถึงเวลานั้น นางก็จะนำจดหมายปลดภรรยานี้คืนให้เขาได้
นางไม่ได้มันมา ที่มานั้นก็คือข่าวพวกเขาทั้งสองคนฆ่าตัวตาย
นางไม่ยินยอมจริง ๆ!
วันรุ่งขึ้น คนจากจวนแม่ทัพใหญ่เข้าวังไปรายงาน บอกว่าหานชิงชิวตายแล้ว ไม่อาจเข้าวังมาได้
หวงไท่โฮ่วตกตะลึง หานชิงชิวตายไปแล้ว นี่ก็หมายความว่านางจะเป็นฮูหยินของเซียวเซียวไปตลอด สถานะถูกกำหนดแล้ว ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้
ทว่าทำไมหานชิงชิวถึงได้ตายไป? หวงไท่โฮ่วออกคำสั่งให้ตรวจสอบจนถึงที่สุด
ข่าวการตายของหานชิงชิว แน่นอนว่าย่อมสะพัดไปจนถึงจวนอ๋องเหลียง หลังจากที่จื่ออันได้ยินแล้ว ก็ไม่ได้เอ่ยอันใดออกมา เพียงแค่พยักหน้าอย่างเรียบเฉยเท่านั้น
เฉินไท่จวินเองวันนี้ก็มาเยี่ยมอ๋องเหลียงเช่นกัน นางได้ยินข่าวแล้วจึงรีบมา เมื่อมาถึงแล้วก็ตรงไปถามจื่ออัน “เมื่อคืนวานนี้เจ้าไปยังจวนแม่ทัพมา วันนี้ก็มีข่าวว่าหานชิงชิวตายไปแล้ว เจ้าเอ่ยอะไรกับนาง?”
จื่ออันเอ่ย “ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ หญิงสาวสองคนเอ่ยถึงเรื่องในใจอะไรจำพวกนั้น”
“ง่ายดายเช่นนี้?” ดวงตาของเหล่าไท่จวินเผยความเฉียบแหลม
“ดื่มเหล้าไปเล็กน้อย นางบอกว่านางรักเซียวเซียวมาก บอกว่าในใจนางรู้สึกเศร้าเสียใจจำพวกนี้ ข้าเองก็แสดงความเห็นใจ”
เหล่าไท่จวินยิ้มเย้ยหยันออกมา “แน่นอนว่านางจะต้องเศร้าเสียใจ ของที่แย่งไปท้ายที่สุดแล้วก็จะต้องคืน ไม่คืนความสัมพันธ์ก็ต้องคืนชีวิต ยังจะมีอะไรให้ต้องเห็นใจอีก? ใช่แล้ว เป็นเจ้าที่ฆ่านางหรือไม่?”
จื่ออันยิ้มออกมา “เป็นไปได้หรือ? ข้าจะฆ่านางได้อย่างไร?”
“ข้ายังหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเจ้าจะฆ่านาง” เหล่าไท่จวินเอ่ยออกมาด้วยความโกรธโมโห “ตายในน้ำมือของผู้อื่นแล้วยังใส่ร้ายเจ้าอีก น่าเสียดายเกินไปแล้ว”
จื่ออันยิ้มเอ่ยออกมา “เหล่าไท่จินจะโมโหไปทำไมกัน? จะใครฆ่าก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ? อย่างไรแล้วก็ตาย อีกทั้งฆ่าคนน้อยลงไปคนหนึ่ง ก็เท่ากับว่ามือจะเปื้อนเลือดน้อยลง”
เหล่าไท่จวินมองยังนาง “ข้าเพิ่งจะเอ่ยออกไปเจ้าไม่ได้ฟังชัดหรือ?”
“ฟังชัดเจน”
“ข้าเอ่ยว่าอย่างไร?”
“ท่านบอกว่าหวังให้ข้าฆ่าหานชิงชิว สุดท้ายแล้วหานชิงชิวตายในน้ำมือของผู้อื่นและดึงข้าเข้าไปใส่ร้ายด้วย”
เหล่าไท่จวินหรี่ตาลง เอ่ยเตือน “เจ้าไม่กังวลแม้แต่นิดหรือ? ได้ยินว่าที่เกิดเหตุพบทรัพย์สินที่อยู่ข้างกายเจ้า”
“ข้าไปหาหานชิงชิวมาก่อน ไม่ระมัดระวังทำของหายไปก็เข้าใจได้”
“นางถูกวางยาพิษตาย สุดท้ายแล้วพบว่าในจอกนางมีพิษ จอกที่เจ้าดื่มไปไม่มีพิษ”
จื่ออันยิ้มแล้วเอ่ยต่อไป “ที่ข้าดื่มแน่นอนว่าย่อมไม่มีพิษ มิฉะนั้นแล้วข้าคงจะตายไปนานแล้ว”
“เจ้าไม่กังวลเลยจริง ๆ หรือ?”
“ไม่กังวล ข้าไม่ได้ทำ ล้วนสะอาดบริสุทธิ์” จื่อเอ่ยออกมาอย่างผ่าเผย
เฉินไท่จวินโบกมือยอมแพ้ “ดี ในเมื่อเช่นนี้ ข้ามาที่นี่มาโดยเปล่าประโยชน์ ช่วงนี้ข้าก็ยุ่งอยู่ด้วย ไม่มีเวลาที่จะไปยุ่งวุ่นวายกับเรื่องพวกนั้น”
“ในเมื่อเป็นเรื่องที่ยุ่งวุ่นวาย ก็ไม่จำต้องเป็นกังวล เหล่าไท่จวินควรจะตั้งใจจัดเตรียมงานแต่งเสียดีกว่า กำหนดวันแล้วหรือยัง?”
