ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 786
“ท่านอ๋องกำลังสงสัย…”
“ข้าเดาว่าจะมีคนพวกนี้อยู่ไม่น้อย และพวกมันต้องติดต่อคน ๆ เดียวกันเป็นแน่ ตามหาผู้ติดต่อผู้นี้ให้ได้”
หนี่หรงกล่าว “พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันจะไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้”
หวงไท่โฮ่วเชิญอ๋องกวางตงและมู่หรงเจี๋ยมาที่วังเพื่อหารือเกี่ยวกับการเลือกราชบุตรเขย หลังจากที่อ๋องกวางตงพิจารณาดูแล้ว เขาก็เห็นว่าเหลียงซู่หลินนั้นเหมาะสมเป็นที่สุด
ดังนั้นเมื่อเขาถามถึงความคิดเห็นของมู่หรงเจี๋ย มู่หรงเจี๋ยจึงตอบว่า “ข้าไม่มีความเห็นใด”
หวงไท่โฮ่วกล่าว “ในเมื่อทุกคนไม่มีใครคัดค้าน เช่นนั้นข้าคงต้องพบเหลียงซู่หลินคนนี้เสียหน่อย”
อ๋องกวางตงกล่าว “เขาปฏิบัติหน้าที่อยู่ในตำหนักบูรพา เรียกให้เขามาที่นี่เถิด”
“ดี” หวงไท่โฮ่วทรงมีรับสั่งให้คนเรียกเหลียงซู่หลินเข้าเฝ้า
ดังนั้นหวงไท่โฮ่วจึงสั่งให้คนไปเรียกตัวเหลียงซู่หลินมาพบ
เหลียงซู่หลินอายุไม่มากนัก แต่รูปร่างหน้าตาค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่ เขาอายุรุ่นราวยี่สิบต้น ๆ แต่ทว่ากลับดูเหมือนคนอายุสามสิบได้ แต่เขามีภาพลักษณ์ที่ซื่อสัตย์และซื่อตรงแก่ผู้คนที่ได้พบเห็น ยิ่งไปกว่านั้น เขาพูดเก่ง มีมารยาท และไม่มีความหยาบกระด้างของความเป็นแม่ทัพเลยแม้แต่น้อย นั่นทำให้หวงไท่โฮ่วทรงพอพระทัยยิ่งนัก
“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าชอบพอองค์หญิงมานานแล้ว จริงหรือ?” หลังจากหวงไท่โฮ่วตรวจสอบแล้ว นางก็เริ่มไตร่ถาม
เหลียงซู่หลินรู้สึกประหม่าเล็กน้อย “หม่อมฉัน… หม่อมฉันรู้ว่าหม่อมฉันไม่คู่ควรกับองค์หญิง”
“ไม่มีชายใดในโลกคู่ควรกับนาง แต่หวงไท่โฮ่วถามเจ้าว่า เจ้ารักนางหรือไม่” อ๋องกวางตงกล่าว
ในหัวใจของเขา น้องสาวคนนี้เป็นสิ่งสวยงามที่สุดในชีวิต ไม่มีชายใดคู่ควรกับนาง แม้แต่เซียวเซียวก็ไม่คู่ควรเช่นกัน
แต่ทว่า อย่างไรซะก็ต้องหาครอบครัวให้นาง เฮ้อ นางคือคนที่เขาหลงรักมานานกว่ายี่สิบปี…
เหลียงซู่หลินตอบทันที “พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันชื่นชมองค์หญิงมานานแล้ว หากสามารถขอองค์หญิงแต่งงานได้ หม่อมฉันจะไม่เสียดายอันใดเลยแม้แต่น้อย”
หวงไท่โฮ่วพยักหน้าด้วยความพอใจ “เช่นนั้น หากเจ้าแต่งงานกับองค์หญิงแล้ว เจ้าก็ต้องเข้าไปอยู่ในจวนขององค์หญิงเท่านั้น และเจ้าต้องตัดขาดกับตระกูลเหลียง ไม่อนุญาติให้ทั้งเงินทอง และผลประโยชน์ใด ๆ เจ้าจะยังเต็มใจอยู่หรือไม่?”
เหลียงซู่หลินกล่าว “หม่อมฉันเต็มใจพ่ะย่ะค่ะ!”
หวงไท่โฮ่วกล่าวว่า “ดี เจ้ากลับไปเตรียมตัวซะ ข้าจะสั่งคนร่างราชโองการไว้ก่อน แล้วค่อยประกาศในวันพรุ่งนี้ มันออกจะกระทันหันไปสักหน่อย แต่เจ้าเองก็น่าจะรู้ว่าไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว”
“หม่อมฉันไม่สนว่างานแต่งงานจะยิ่งใหญ่หรือไม่ หม่อมฉันสนใจแต่เจ้าสาวเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ” เหลียงซู่หลินรีบพูด ดูเหมือนจะมีน้ำตาคลอในดวงตาของเขา
หวงไท่โฮ่วเห็นดังนั้นจึงเอ่ยขึ้นมาว่า เช่นนั้นเจ้ากลับไปก่อนเถิด”
แม้ว่าบุคคลนี้จะไม่ใช่คนที่จ้วงจ้วงโปรดปราน แต่เขาก็ชอบจ้วงจ้วงมากกว่าคนที่มาที่นี่เพื่อเงิน
จ้วงจ้วงเป็นคนที่สะอาดบริสุทธิ์ และนางก็ชอบทุกสิ่งที่บริสุทธิ์
หลังจากเหลียงซู่หลินจากไป หวงไท่โฮ่วก็มองไปที่มู่หรงเจี๋ย “เช่นนั้น เรื่องนี้ก็เอาตามนี้?”
“เสด็จแม่เป็นพี่สะใภ้ของท่านอาเล็ก ท่านกับเสด็จอาว่าอย่างไร ก็อย่างนั้นเถิดพ่ะย่ะค่ะ” มู่หรงเจี๋ยหัวเราะ
หวงไท่โฮ่วมองดูเขา “เจ้ามีรอยยิ้มแปลกพิกล ข้าว่าเจ้ามีความคิดอะไรอยู่เป็นแน่”
มู่หรงเจี๋ยหัวเราะเสียงดัง “เสด็จแม่ ลูกแค่มีความสุขที่ท่านอาเล็กกำลังจะได้แต่งงาน”
หลังจากพูดจบ เขาก็ยืนขึ้นและจากไป เมื่อออกไปถึงประตูเขาก็เห็นซุนกงกง ซุนกงกงโค้งคำนับ เขายืนนิ่งและมองไปที่ซุนกงกง “กงกง ท่านเฝ้าดูท่านอาจ้วงจ้วงเติบโตมาใช่หรือไม่?”
