ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 204 ทานอาหารมื้อเย็น
“คู่สามีภรรยาอย่างเราจะกำจัดข้ออ้างเรื่องความจริงใจ และผ่านช่วงเวลาที่ขื่นขมถ้าพวกเราไม่ทำมัน คุณไม่ควรคาดหวังว่าฉันจะเป็นคนโกหกและถูกเขาหลอกใช้ต่อไป และท้ายที่สุดก็เต็มไปด้วยคำสบประมาทและสิ่งสกปรก หลังจากนั้นคุณก็จะกลับมาหัวเราะเยาะฉันเหรอ?”
“ทำไมคุณถึงทำดีเพื่อสั่งสมคุณธรรม และตอนนี้พยายามที่จะปิดบังด้วยการหว่านความลงรอยเหรอ? มันให้อะไรคุณบ้าง? เป็นไปได้ไหมว่า… คุณยังคงชอบฉัน? คุณไม่เห็นว่าฉันเข้ากับ กิดเดียน ลีย์ เหรอ?”
เนลล์ฉายแววยิ้มให้กับเขาที่ดูเหมือนไม่ยิ้ม
ลำคอของเจสันหยุดนิ่ง
ดวงตาเฉียบคมของเธอดูเหมือนจะมองทะลุอะไรบางสิ่งบางอย่าง
เขารีบก้มหน้าและพูดอย่างจริงจัง “เนลล์ ผมเตือนคุณด้วยความจริงใจ เช่นนั้นคุณอย่าคิดว่าผมล้อเล่น”
เนลล์พยักหน้าอย่างกระตือรือร้น
“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ว่าคุณยังคงมีความรักหลงเหลืออยู่กับฉัน คุณหวังว่าฉันจะแยกทางกับ กิดเดียน ลีย์ และกลับมาอยู่ด้วยกันกับคุณใช่ไหม?”
เจสัน “…”
เนลล์กระดกลิ้นของเธอและส่ายหัว
“น่าเสียดาย มีคำกล่าวเก่า ๆ ว่าม้าที่ดีจะไม่กลับไปที่ทุ่งหญ้าเดิม เจสัน มอร์ตัน คุณเป็นคนที่ทำให้ฉันผิดหวัง แม้ว่าฉันจะเลิกกับกิดเดียน ลีย์ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะชอบคุณอีกแล้ว ทำไมคุณถึงทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้?”
ด้วยเหตุผลบางอย่างหัวใจของเจสันก็ปั่นป่วนอย่างอธิบายไม่ถูกกับคำพูดที่ชัดเจนของเธอ
หัวใจของเขาเต้นแรงและเร็วเหมือนเม็ดฝนเล็ก ๆ หนาแน่น
เขาเลียริมฝีปากที่แห้งผากและพูดเสียงเบา “ผมไม่ได้คาดหวังให้คุณกลับมาหาผม ผม… ผมรู้ว่าคุณเกลียดผม ดังนั้นผมจึงไม่กล้าคาดหวังอะไร ผมหวังแค่คุณจะไม่เจ็บปวดอีก คุณสามารถคิดได้ว่าผมชดใช้สิ่งที่ผมเป็นหนี้กับคุณ”
ตอนนั้นเองเนลล์พบว่าคำพูดของเขาเป็นเรื่องตลก แต่เธอก็ควบคุมตัวเองเอาไว้
เธอควบคุมสิ่งที่เธอแสดงออก และพูดอย่างจริงจังว่า “เอาล่ะ ฉันเข้าใจแล้ว ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ตอนนี้คุณออกไปได้แล้ว!”
เจสันมองไปที่เธอ อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ลังเล
สุดท้ายเขาก็ไม่พูดอะไรและหันหลังจากไป
จนกระทั่งประตูห้องรับรองปิดลงและคนที่อยู่ข้างนอกเดินออกไปไกลแล้ว เธอก็ปล่อยตัวเองให้หัวเราะอย่างเต็มที่
“เนลลี่? คุณเป็นอะไรไป? ทำไมคุณถึงหัวเราะอย่างหนักแบบนี้?”
เนลล์โบกมือของเธอและบังคับให้ตัวเองหยุดหัวเราะ “มันไม่มีอะไรมาก ฉันแค่เพิ่งเจออะไรที่ตลกเป็นพิเศษ”
แนนซี่อยากอยากรู้อยากเห็นเป็นพิเศษ “มีอะไรเหรอ?”
“เจสัน มอร์ตันมาที่นี่ก่อนหน้านี้ เดาสิว่าเขาบอกอะไรฉัน”
แนนซี่หยุดชั่วขณะก่อนจะส่ายหัวของเธอ
“ฉันเดาไม่ออก”
จากนั้นเนลล์ก็ยิ้มและบอกเธอเกี่ยวกับทุกอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้น
หลังจากฟังแล้ว แนนซี่ดูเหมือนจะพูดไม่ออก
“เขาบ้า! เขาทำแบบนั้นกับคุณเพื่ออะไร? เขาคิดว่าเขาสามารถบอกคุณให้ไปไหนมาไหนได้ตามที่ใจต้องการ? เขาพยายามปลุกปั่นความสัมพันธ์ของคุณกับคุณลีย์ด้วยซ้ำ เขาคิดว่าเขาสูงส่งและคุณควรจะขอบคุณเขาไหม?”
เนลล์หัวเราะอย่างหัวเสีย หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ตบหน้าอกของเธอเพื่อระบายลมหายใจของเธอออกอย่างนุ่มนวลและยิ้ม “นั่นอาจจะจริง! อย่างไรก็ตาม เขาคงคิดไม่ถึงว่าฉันจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงดูค่อนข้างผิดหวังเมื่อเขาออกไป”
แนนซี่เย้ยหยัน
“นายน้อยจากตระกูลมอร์ตันผู้สูงส่งที่มีจิตใจชั่วร้ายและน้อยใจถึงกับหาความไม่ลงรอยกัน เขามีค่าเทียบเท่ากับคุณลีย์หรือไม่ ช่างเป็นอะไรที่ตลก!”
เนลล์ส่ายหัวของเธอ “แม้จะเป็นเรื่องตลก เขาจะตลกแค่วันหรือสองวันเท่านั้น ลืมไปว่าฉันก็ไม่ได้สนใจเขาสักเท่าไรเช่นกัน โอ้ ใช่ แนนซี่ เมื่อสองสามวันก่อนกิดเดียนกลับไปที่เมืองหลวงมาเหรอ?”
แนนซี่สะดุ้งก่อนจะตอบอย่างรวดเร็ว “ใช่ คุณกำลังถ่ายทำอยู่เมื่อเขาโทรมา ฉันจึงรับโทรศัพท์ ฉันลืมบอกคุณเพราะจู่ ๆ ก็ยุ่ง”
เนลล์พยักหน้า
“ไม่เป็นไร ฉันแค่ถาม เอาล่ะ มันเริ่มสายแล้ว ไปกันเถอะ”
“ค่ะ”
การถ่ายทำในช่วงเย็นดำเนินไปได้ด้วยดี
แม้ว่าจะมีจากใช้การตัดฉากที่ไม่ดีออกไปหลายครั้งเพราะเซลีน แต่ก็ดีกว่าก่อนหน้านั้นมาก
ทิม คูมบส์ ไม่กังวลกับการดูถูกเธออีกต่อไป เขาเห็นได้ว่าเซลีนทำหน้าที่ได้ดีเมื่อแสดงร่วมกับคนอื่น ๆ
อย่างไรก็ตาม หากอีกฝ่ายกลายเป็นเนลล์ รับรองว่ามีบางสิ่งบางอย่างผิดพลาด
ไม่ว่าเธอจะลืมบทหรือว่าเธออยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ดี ไม่ว่าในกรณีใด ล้วนแต่มีความผิดพลาดแปลก ๆ เกิดขึ้น
ในจุดนี้ ทิมจะไม่เข้าใจได้อย่างไรว่าเนลล์กำลังดึงเซลีนลงไป?
อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือการถ่ายทำครั้งแรกของเนลล์ เธอมีความแข็งแกร่งอย่างนี้ได้อย่างไร?
ในวงการบันเทิง มีออร่าประเภทหนึ่งที่ครอบงำผู้คน
นักแสดงรุ่นเก๋าบางคนที่มีประสบการณ์ในการแสดงสามารถผสมผสานอารมณ์ของตัวละครกับตัวเองได้อย่างลงตัว จึงให้กลิ่นอายที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง
เมื่อกล้องหมุน พวกเขาจะเดินหน้าและกดกล้องอีกตัว
ถ้าจะกระตุ้นคนอื่นทั้งสองสามารถเติมเต็มซึ่งกันและกัน หากจะข่มแม้ว่าอีกฝ่ายจะแสดงดีก็ตาม พวกเขาอาจจะถูกบดบังด้วยออร่านั้นและไม่สามารถแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาได้
โดยปกติแล้วคนที่มีความสามารถแบบนี้จะต้องทำงานแสดงมาอย่างน้อยแปดถึงสิบปี
อย่างไรก็ตาม เนลล์เกิดมาพร้อมกับความสามารถนี้ซึ่งทำให้เขาประหลาดใจมาก
เนื่องจากเขารู้ว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่ เซลีน ทิม จึงรู้สึกโล่งใจ
ท้ายที่สุด แม้ว่าเขาจะไม่ชอบเซลีนมากนัก แต่ก็มีการเซ็นสัญญาแล้วดังนั้นการแสดงจึงต้องดำเนินต่อไป หากเขาเสียเวลาแม้แต่หนึ่งวัน งบประมาณอีกหนึ่งวันก็จะถูกใช้ไป เขาต้องคิดถึงทีมงานทั้งหมดด้วย ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถปล่อยให้เนลล์ทรมานเซลีนต่อไปได้
ดังนั้นหลังจากเลิกงาน ทิมจึงไปหาเนลล์เพื่อพูดคุย
ราวกับว่าเนลล์เดาได้ว่าเขากำลังตามหาเธออยู่ เธอรอที่นั่นหลังจากเสร็จงาน
เมื่อเห็นเขาเข้ามา เนลล์ยิ้มและถาม “ผู้กำกับคูมบส์หิวไหมคะ? คุณอยากไปทานอาหารเย็นด้วยกันไหม?”
ทิมจับท้องของเขาและพยักหน้า “ได้สิ! ไปที่ตรงข้ามถนนกันเถอะ”
เนลล์ตกลง
มีร้านบาร์บีคิวอยู่ตรงฝั่งตรงข้ามถนน จากประสบการณ์ก่อนหน้านี้ของพวกเขา พวกเขาขอห้องข้างในแทนที่จะเป็นห้องข้างนอก
แนนซี่รู้ว่าพวกเขากำลังจะพูดถึงปัญหาต่าง ๆ และไม่ได้ตามพวกเขาเข้าไปด้านในและยืนเฝ้าอยู่ด้านนอกแทน
หลังจากที่พวกเขานั่งและสั่งอาหารของพวกเขาแล้ว เนลล์ก็ตรงเข้าประเด็นและพูดขึ้น “ผู้กำกับคูมบส์ ที่คุณตามหาฉันในวันนี้เพราะเซลีนใช่ไหม?”
ทิมแปลกใจที่เธอเริ่มพูดเรื่องนี้ก่อน แต่ก็ไม่ปฏิเสธมันและพยักหน้า
“ผมรู้ว่าพวกคุณคือพี่น้องกัน แต่ก็มีความบาดหมางระหว่างพวกคุณ ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไรและมันคือเรื่องส่วนตัว อย่างไรก็ตามผมหวังว่าคุณจะสามารถคิดถึงทีมงานทั้งหมดและไม่นำความไม่พอใจส่วนตัวเข้ามามากเกินไป ซึ่งจะส่งผลกระทบต่อตารางการทำงาน”
เนลล์พยักหน้า
“ฉันเข้าใจสิ่งที่คุณพูดและอยากจะขอโทษคุณ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันไม่รู้ว่าคุณจะรู้ตัวหรือไม่”
ทิมตกตะลึงเล็กน้อยและถามด้วยความว่างเปล่า “อะไร?”
เนลล์แจกอุปกรณ์ที่ใช้บนโต๊ะอาหารพร้อมกับพูดว่า “มันเกี่ยวกับคนที่แอบถ่ายรูปฉันตอนเข้ามาในห้องของคุณและเผยแพร่ลงบนอินเตอร์เน็ตเพื่อใส่ความพวกเรา ฉันจับเธอได้แล้ว”
