ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก – บทที่ 230 ปรารถนาถึงความตาย

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 230 ปรารถนาถึงความตาย

ในทางกลับกันเซลีนถูกบอดี้การ์ดส่งตัวกลับบ้าน

เมื่อสองวันก่อนโทมัสไปทำธุระ นอกจากคนรับใช้แล้วมีเพียง เซลีนและเจสันเท่านั้นที่อยู่บ้าน

พวกคนรับใช้ต่างตกอกตกใจเมื่อเซลีนถูกบอดี้การ์ดพากลับมา

คนรับใช้ตามบอดี้การ์ดขึ้นไปและดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่บอดี้การ์ดกลับจ้องมองเธอ

บอดี้การ์ดที่แข็งแรงทั้งสองมองไปยังคนรับใช้และพูดอย่างดุว่า

“นี่เป็นคำสั่งของคุณชาย คืนนี้คุณผู้หญิงต้องอยู่ในห้องของเธอ ไม่อนุญาตให้ใครปล่อยเธอออกมาหรือเยี่ยมเธอ เข้าใจไหม?”

“ทำไม?”

“ทำไมคุณถึงมีคำถาม? นี่เป็นคำสั่งของคุณชาย และเรากำลังทำตามคำสั่งดังนั้นอย่าถามในสิ่งที่คุณอยากรู้” จากนั้นบอดี้การ์ดก็เดินจากไป

เสียงตะโกนและเสียงร้องของเซลีนดังออกมาจากในห้องและเธอก็เริ่มขว้างสิ่งของไปรอบ ๆ

คนรับใช้มองหน้ากันอย่างสับสน แต่ไม่กล้าพูดหรือทำอะไร

เช้าวันที่สอง เจสันกลับมายังบ้าน

ทันทีที่เขาเข้าไปในบ้านคนรับใช้มองเขาด้วยสายตาโหยหาราวกับว่าเขาเป็นผู้ช่วยชีวิต

เขาถามอย่างเมินเฉยด้วยสีหน้านิ่งเฉย

“คุณผู้หญิงอยู่ไหน?”

“เธออยู่ชั้นบน เธอขว้างปาสิ่งของทั้งคืน เธอจะหยุดตอนประมาณตีห้า”

เขายิ้มเล็กน้อย

เมื่อใดก็ตามที่เซลีนไม่มีความสุขเธอก็จะขว้างสิ่งของไปรอบ ๆ เพื่อระบายอารมณ์ของเธอ

ต่างจากเนลล์ที่จะแก้ปัญหาทั้งหมดอย่างใจเย็นและมีเหตุผล

เมื่ออยู่กับเธอ เจสันไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะไม่ชอบด้านที่สงบและมีเหตุผลของเนลล์

แต่เขารู้สึกเหมือนว่าเนลล์ขาดอารมณ์อ่อนไหวของความเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง

ในตอนนั้นความบ้าบิ่นและอารมณ์ร้อนของเซลีนนั้นดูน่ารักสำหรับเขาเพราะมันเป็นด้านที่บริสุทธิ์ที่สุดของผู้หญิงคนหนึ่ง

เจสันเดินขึ้นไปชั้นบน

บางทีหลังจากขว้างของมาทั้งคืนอารมณ์ฉุนเฉียวเซลีนก็หมดแรงลงเมื่อคนรับใช้เปิดประตูและเจสันก็เดินเข้ามาสิ่งแรกที่เขาสังเกตเห็นไม่ใช่ห้องรก แต่เป็นผู้หญิงที่หลับสนิทบนพรม

เธอตัดเตียงเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วยมีดจากกระจกกรอบรูปบนผนัง โต๊ะแต่งหน้า,เสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้า ทุกอย่างพังพินาศ

ควรเรียกห้องนี้ว่าเป็นการปล้นมากกว่าไม่ใช่มาจากการทำลายเธอ

แม้ว่าคนรับใช้จะเตรียมใจพร้อมสำหรับเรื่องนี้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะเลวร้ายขนาดนี้

ทุกคนตกใจยกเว้นเจสัน

เขารู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นดังนั้นห้องที่ยุ่งเหยิงจึงไม่ทำให้เขาตกใจ

อย่างไรก็ตามเขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นหลับสนิทบนพรม

ดูเหมือนว่าเธอก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดที่ใช้แรงจนหมด

เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ออกไปก่อน”

คนรับใช้มองหน้ากันก่อนที่พวกเขาจะทำเสียงไม่พอใจและเดินจากไป

เจสันปิดประตูขณะที่เขาเดินเข้าไป

เซลีนกำลังงีบหลับอยู่ เธอรู้สึกได้เลยว่ามีใครบางคนกำลังเดินอยู่ แต่เธอไม่อยากตื่นหรือขยับตัว

หลังจากที่เธอถูกทรมานในห้องมาตลอดทั้งคืนเธอก็หมดเรี่ยวแรงและหมดความอดทน

สิ่งที่เหลืออยู่ในใจของเธอตอนนี้คือความพ่ายแพ้ และความมึนงง

จากนั้นรองเท้าแตะนุ่ม ๆ คู่หนึ่งก็หยุดลงตรงหน้าเธอ

เจสันมองมาที่เธอ และพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า

“นั่นคือทั้งหมดที่คุณทำได้เหรอ? ผมคิดว่าคุณจะพังประตู และหนีออกไปซะอีก”

เซลีนไม่ได้พูดอะไรสักคำ อย่างไรก็ตามเธอเป็นเพียงผู้หญิงที่อ่อนแอ ดังนั้นไม่ว่าเธอจะวางแผนมากแค่ไหนความแข็งแกร่งของเธอก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกับผู้ชายได้

ร่างกายของเธอได้รับความเสียหายค่อนข้างมากหลังจากที่ทุบทำลายห้องภายในคืนเดียว ความรู้สึกของเธอเหมือนโดนตัดนิ้ว

นอกจากนี้เธอยังพยายามที่จะพังประตู และด้วยเหตุนี้แขนของเธอจึงฟกช้ำ

เนื่องจากเธอยังสวมชุดราตรีอยู่ สายตาของเธอที่นอนอยู่บนพื้นนั้นอ่อนแอ และหดหู่แต่มันทำให้เธอดูสวยแบบซาดิสต์

ครู่ต่อมาเธอขยับริมฝีปากพูด

“หัวเราะในสิ่งที่คุณต้องการได้เลย คุณไม่ต้องกลั้นเสียงหัวเราหรอก”

เจสันเลิกคิ้วขณะที่เขาย่อตัวลงนั่งต่อหน้าเธอ

ดวงตาที่เธอเคยรักกำลังมองดูเธออย่างลึกซึ้ง แต่มันไม่ได้ผลความอบอุ่นที่เธอเคยรู้สึกนั้น ตอนนี้มันแทนด้วยความรู้สึกที่เย็นเท่ากับน้ำแข็ง

“คุณไม่ได้พยายามที่จะฆ่าตัวตายเหรอ?”

เซลีนยกริมฝีปากขึ้นยิ้มเยาะ

“ทำไมฉันต้องตาย? การมีชีวิตอยู่นั้นมันดีมาก! มีเสื้อผ้าสวย ๆ ให้ใส่ได้มีอาหารดี ๆ ให้กิน ฉันยังคงเป็นลูกสาวคนโตของเจนนิงส์ แม้ว่าคุณจะหย่าร้างกับฉัน ฉันก็ยังร่ำรวยและมีชีวิตที่สวยงามได้!

“นอกจากนี้ ฉันยังเด็ก แม้หลังจากที่ฉันเลิกกับคุณไป ฉันก็สามารถหาผู้ชายที่ดีกว่าได้ และฉันสามารถใช้ชีวิตที่เหลือได้อย่างสวยงาม ทำไมฉันต้องตาย?”

เจสันไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะพูดอะไรแบบนั้น

เขายิ้มเยาะและพูดเบา ๆ ว่า

“ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ได้หลงใหลผมอย่างที่คิด เพราะผมคิดว่าคุณก็อยู่ได้โดยไม่มีผมเช่นกัน! ถ้าเป็นอย่างนั้นทำไมเมื่อคืนคุณถึงอารมณ์ฉุนเฉียว?”

เซลีนจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า แต่ไม่พูดอะไรสักคำ

ดวงตาที่สวยงามของเธอดูเหมือนน้ำนิ่งขาดความสดใสและชีวิตที่เธอเคยมี

เจสันกล่าวต่อว่า

“โชคดีที่ผมสามารถหยุดข่าวไม่ให้แพร่กระจายได้ ผู้คนรู้ว่าคุณดื่มมากเกินไป ดังนั้นพวกเขาจะไม่คิดถึงเรื่องอื่น มิฉะนั้นเงินที่บริษัท เฟิงฮัว ลงทุนให้กับคุณและการรับรองจากคาแรงจี้ จะสูญเปล่าทั้งหมดทันที”

เมื่อเห็นว่าเซลีนยังคงนิ่งเฉยเหมือนตุ๊กตา เจสันจึงเลิกคิ้วมองเธออย่างช่วยไม่ได้

“มีอะไรอยากจะพูดไหม?”

เซลีนหัวเราะคิกคัก

“ฉันจะพูดยังไงดี? ฉันควรขอโทษไหม ฉันควรพูดขอโทษหรือเปล่า? หรือฉันควรขอความเมตตา หรือความสงสารจากคุณ และขอให้คุณรักฉันอีกครั้ง? สิ่งนั้นจะมีประโยชน์หรือเปล่าล่ะ? คุณเป็นคนใจร้าย คุณสนใจแต่ผลประโยชน์ และกำไรของคุณเท่านั้นไม่มีอย่างอื่นเลย! ถ้าเป็นเช่นนั้นทำไมฉันต้องเสียพลังงานไปกับคุณ”

เจสันยิ้ม

“วันนี้ผมรู้แล้วว่าคุณเป็นผู้หญิงที่ฉลาด อย่างน้อยหลังจากนี้คุณก็ไม่โง่ถึงขนาดร้องไห้ และขอร้องให้ผมกลับไปหาคุณ”

เซลีนเยาะเย้ยตัวเองพร้อมยิ้มเยาะไม่ตอบเจสันด้วยคำพูด

เจสันกล่าวต่อว่า

“ผมเริ่มชื่นชมคุณอีกครั้ง ผมจะทำอย่างไงดี?”

“ขอบคุณสำหรับคำชื่นชม แต่มันไม่จำเป็น บอกฉันสิ คุณต้องการอะไรจากฉัน?”

“คุณเป็นภรรยาของผม ผมจะขออะไรจากคุณได้อีก? ผมแค่อยากให้คุณใช้ชีวิตในแบบของคุณ และหยุดสร้างปัญหา คุณรู้ไหมว่าการจัดการกับปัญหามันเป็นเรื่องยุ่งยาก และผมไม่ชอบแก้ปัญหา”

เซลีนประหลาดใจเล็กน้อย

“คุณจะไม่หย่ากับฉันเหรอ?”

“ทำไมผมถึงควรหย่าล่ะ?”

เขาก้มลงเล็กน้อย และขยับเข้าใกล้ใบหน้าของเธอเพื่อที่เธอจะได้มองใบหน้าของเขาได้ชัดเจน

รอยยิ้มบนใบหน้าของเขา มันเย็นชาไร้ความปรานีและรุนแรง มันเป็นรอยยิ้มที่ส่งผลให้กระดูกสันหลังของคน ๆ หนึ่งหนาวสั่นและทำให้ขนลุกได้