ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 249 เธอต้องการความจริง
วันรุ่งขึ้นเนลล์ได้รับโทรศัพท์จากฮันนา
เมื่อเซลีนถูกตำรวจจับตัวไปทำให้เกิดความวุ่นวาย ครอบครัวเจนนิงส์ได้รับการแจ้งเตือนแล้ว
เมื่อคืนนี้พวกเขาเดินนำเจสันไปหนึ่งก้าวในการรับข่าวสาร มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่ค่อยๆ คิดและไตร่ตรองเพื่อสังเกตว่ามอร์ตันจะทำอะไร
ด้วยความตกใจของพ่อลูก ไม่เพียงแต่ไม่สามารถประกันตัวเซลีนออกมาได้ แต่พวกเขายังโทษเซลีนด้วยเมื่อครอบครัวเจนนิ่งส์มาหาพวกเขาที่หน้าประตูบ้าน
ต้องขอบคุณเซลีน ที่ทำให้เกิดความไม่สงบในคณะกรรมการและผู้บริหารระดับสูง แม้แต่การรับรองของคาร์ลแสลนว่ามอร์ตันใช้เงินมหาศาลอย่างล้มเหลว แต่มอร์ตันไม่ได้คุยกับเธอเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้เลย
มันดีพอที่พวกเขาไม่เอะอะเรื่องรายละเอียดแล้วทำไมพวกเขาต้องเป็นคนหาวิธีประกันตัวเธอด้วยล่ะ?
โทมัสถึงกับออกปากว่าจะดีมากถ้าหากเซลีนตอบตกลง แต่ถ้าเธอทำอย่างนั้นจริง ๆ มอร์ตันจะไม่เข้าข้างเธอ
ไม่ต้องพูดอะไรมากเมื่อถึงเวลานั้นเจสันและเซลีนอาจจะต้องหย่ากัน
เจนนิงส์โกรธมากจนควันออกหู ซิลเวียขว้างถ้วยน้ำชาต่อหน้าและชี้ไปที่โทมัส แต่ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากของเธอ
ในท้ายที่สุดครอบครัวเจนนิงส์ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยให้เผชิญกับความจริงที่ไร้ความเมตตาของมอร์ตัน
ไม่นานพวกเขาก็ออกจากที่พักของมอร์ตันซึ่งพวกเขายังไปต่อที่ซิงฮุย
เนลล์ได้รับโทรศัพท์จากฮันนาเนื่องจากครอบครัวเจนนิงส์สร้างความวุ่นวายในซิงฮุย
สื่อมวลชนกำลังสะกดรอยตามอยู่ข้างนอกและมีศิลปินจำนวนมากอยู่กับซิงฮุย มันจะไม่ดีต่อบริษัทหรือศิลปินถ้ามีเสียงหนวกหูยังรบกวนพวกเขาอยู่
ดังนั้นฮันนาจึงต้องแอบโทรหาเนลล์เพื่อขอความช่วยเหลือ
เนลล์ครุ่นคิดก่อนจะพึมพำ “ส่งโทรศัพท์ให้เธอ”
ดวงตาของฮันนาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ
“พี่… พี่แน่ใจเหรอ? มีผู้สื่อข่าวหลายคนอยู่ข้างนอกนะ”
“ไม่เป็นไร เพียงแค่เรียกเธอไปที่อีกด้านหนึ่ง จำไว้ว่าเธอต้องอยู่คนเดียว อย่าให้โทรศัพท์กับเธอถ้ามีคนมาเพิ่ม”
หลังจากคิดนานมากฮันนาก็ทำตาม
เธอเรียกซิลเวียมาที่ห้องทำงานของเนลล์และล็อคประตูไว้ก่อนที่จะส่งโทรศัพท์ให้เธอ
“คุยสิ!”
ซิลเวียตกตะลึงเพราะไม่เคยเกิดขึ้นกับเธอเลยที่เนลล์จะยอมคุยกับเธอ ดูเหมือนว่าความสับสนวุ่นวายครั้งใหญ่ในครั้งนี้ประสบความสำเร็จ
เมื่อคิดว่าเนลล์กลัวเธอซิลเวียจึงรับโทรศัพท์และตรงไปที่ประเด็น “นังสารเลว! ฉันเดาว่าแกไม่กลัวอย่างที่คิด! ฉันคิดว่าแกมีความกล้ามากแกถึงไม่ยอมปรากฏตัว”
ในอีกด้านหนึ่งของสาย เนลล์ ขมวดคิ้ว
เธอไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมหญิงชรายังคงสามารถใช้น้ำเสียงอวดดีพูดอะไรที่ไร้สาระได้ขนาดนี้
เธอเย้ยหยัน
“คุณนายเจนนิงส์คุณดูไม่ออกเหรอว่าใครเป็นฝ่ายเหนือกว่าในตอนนี้และใครเป็นฝ่ายเสียเปรียบ น้ำเสียงแบบนี้ … พูดจาเสียดแทงแบบนี้ทำไมเราไม่คุยกันวันอื่นแแทน”
หน้าอกของซิลเวียแน่นขึ้น
ในที่สุดเธอก็รู้ว่าการโทรศัพท์ในวันนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย นี่เป็นโอกาสที่ไม่ควรพลาด
ดังนั้นเธอจึงรวบรวมความรู้สึกของตัวเองและทำให้น้ำเสียงของเธออ่อนลง “เอาล่ะไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ บอกฉันสิทำไมแกถึงออกไปกับเซลีน?
“นอกจากนี้ ทำไมแกไม่ปรากฏตัว? เราทุกคนรู้ว่าแกไม่ได้หายไป แกแอบซ่อนเพื่อจะทำลายเซลีนของเรา!”
ใบหน้าของเนลล์แข็งทื่อขึ้นมาเล็กน้อยในขณะที่เธอจ้องมองออกไปอย่างไม่ลดละ
เซลีนของเรา?
ฮา! เมื่อไม่นานมานี้ เธอเคยเป็นเนลลี่ของพวกเขา!
ความทรงจำในอดีตท่วมท้นมันยังคงเป็นปริศนาที่เธอไม่สามารถไขได้ว่าทำไมซิลเวียและณอร์นที่เคยดีกับเธอมาสามชั่วอายุคนทั้งที่อยู่ร่วมกันภายใต้หลังคาเดียวกันอย่างเข้ากันได้ดี
อย่างไรก็ตามทุกคนเปลี่ยนไปตอนที่เซลีนและแม่ของเธอปรากฏตัว
เมื่อแม่ของเธอจากไปเนลล์ก็จากหลานสาวที่รักที่สุดไปเป็นเด็กที่ถูกทอดทิ้ง
เธอถูกโยนทิ้งไปเหมือนเบี้ยที่ไร้ประโยชน์และกลายเป็นที่น่ารังเกียจในทันที
อย่างไรก็ตามตอนนี้เรื่องนี้เธออยู่เหนือกว่า
ก่อนหน้านี้เนลล์อาจจะขุ่นเคืองและจะไล่ตามหาเหตุผลจนถึงที่สุด แต่ตอนนี้ความคิดของเธอก็ชัดเจนแล้ว มีหลายสิ่งในชีวิตที่ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล
เธอไม่สนใจอีกต่อไป
เนลล์หายใจเข้าลึก ๆ คิดก่อนที่จะตอบอย่างเคร่งขรึม “คุณต้องการให้ฉันออกมาเพื่อให้เซลีนพ้นจากความผิดของเธอ ไม่ใช่เรื่องที่น่าจะเป็นไปไม่ได้เลย”
ซิลเวียกลั้นหายใจขณะที่เธอถามอย่างประหม่า “แกต้องการอะไร?”
“ฉันอยากให้แซลลี่และย่าบอกความจริงเกี่ยวกับการตายของแม่ฉัน!”
“อะไรนะ?”
ซิลเวียตกใจ
หน้าของเธอซีดลง “ความจริงอะไร? ฉันไม่รู้ว่าแกกำลังพูดถึงอะไร”
“ย่ารู้ ตราบใดที่ย่าถามเขาฉันเชื่อว่า แซลลี่ จะไม่ปิดบังย่าเพราะเซลีนมีโอกาสเดียวเท่านั้นและหนูหวังว่าย่าจะทำมัน”
ด้วยเหตุนี้ เนลล์ จึงวางสาย
ในอีกด้านหนึ่งซิลเวียอยู่ในความงุนงง
ไม่เคยคิดเลยว่าเนลล์จะเป็นคนอย่างนี้
หน้าของซิลเวียค่อนข้างน่ากลัวเมื่อเธอเหงื่อแตก
เธอเจอแล้ว!
เธอเจอทุกอย่างแล้ว!
มันมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร?
สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากที่เราทำในตอนนั้นมันเป็นความลับทุกคนที่นั้นรู้ว่าตายหรืออยู่ไกลจากจินเฉิง เธอรู้มันได้อย่างไร?
ซิลเวียประหลาดใจมาก
เมื่อเห็นซิลเวียกลัวจนตกตะลึงฮันนาก็สงสัยว่าเนลล์พูดอะไรกับเธอซึ่งทำให้เธอมีปฏิกิริยาแบบนี้
อย่างไรก็ตามเธอส่งซิลเวียออกมาโดยไม่ต้องร้องขอ ฮันนาก็พูดว่า “พอแล้วตอนนี้ คุณลีย์ไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ ฉันจะเรียกเจ้าหน้าที่หากคุณยังสร้างปัญหา จะดีที่สุดถ้าคุณออกไปจากที่นี่เร็ว ๆ! อย่าให้ความอดทนจนถึงขั้นตัดความสัมพันธ์ มันจะไม่ดีกับเรา”
ณอร์นดูถูกดูแคลนเนลล์ แล้วเขาก็คิดเช่นเดียวกับฮันนาที่ทำงานให้เนลล์
เขากำลังจะเบะปากเมื่อซิลเวียหยุด
ซิลเวียอ่อนแอ เธอดึงหน้าขึ้นปกติ
เมื่อสังเกตเห็นใบหน้าของซิลเวียที่ดูแปลกไปแซลลีก็พูดเบา ๆ ว่า “แม่เป็นอะไรไป?”
“ไม่มีอะไร”
ซิลเวียส่ายหัวแล้วเหลือบไปมองสื่อข้างนอกก่อนจะตอบเบา ๆ ว่า “กลับกันเถอะ เราจะคุยกันเมื่อเราถึงบ้าน”
ในที่สุดพวกเขาก็ออกจากตัวอาคาร
หลังจากที่เธอแน่ใจว่าพวกเขาออกไปแล้วฮันนาก็โทรหาเนลล์
เนลล์แจ้งให้เธออย่างไม่ใส่ใจและเตรียมงานก่อนที่จะตัดใจ
บ้านพักของเจนนิงส์
ในห้องนั่งเล่นเงียบอย่างผิดปกติ ทุกคนนั่งที่นั่นโดยไม่พูดอะไรสักคำ
ซิลเวียเล่าเรื่องการโทรและคำขอของเนลล์ให้ทุกคนฟัง
บรรยากาศเงียบลงอย่างน่าประหลาดใจด้วยเหตุผลนั้นที่เนลล์ขอ
ณอร์นนั่งอยู่ที่นั่นด้วยดวงตากระหายเลือดที่ส่องแสงสีจางเหมือนหมาล่าเนื้อ มีความมุ่งร้ายที่ไม่ได้เอ่ยขึ้นในดวงตาของเขา
แซลลี่กำนิ้วของเธอแน่นและพูดด้วยเสียงสั่นว่า “เรายอมแพ้เรื่องเซลีนไม่ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ทุกอย่างจะจบลงถ้าเธอต้องเข้าคุก ฉันไม่อยากเห็นเธอเป็นแบบนั้น”
