ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 314 พบกันที่บาร์
เพื่อแสดงความขอบคุณ เจเน็ตจึงเชิญโอเวนไปรับประทานอาหารค่ำ
อย่างไรก็ตามโอเวนปฏิเสธอย่างสุภาพ
เนลล์ไม่รู้ว่ามันเป็นเพียงจินตนาการของเธอหรือเปล่า แต่เธอรู้สึกว่าช่วงนี้โอเวนมีอาการผิดปกติเล็กน้อย
ผู้ชายที่เคยอ่อนโยนสง่างาม และมีชีวิตชีวาดูเหมือนจะขมวดคิ้วอยู่ตลอดในช่วงนี้พร้อมกับความมืดมนเล็กน้อย
เนลล์ถามด้วยความกังวลขณะที่เธอไปส่งเขา “หมอแจ็คแมนช่วงนี้คุณมีอะไรหรือเปล่า? รู้สึกเหมือนคุณมีอะไรบางอย่างอยู่ในใจ”
โอเวนสะดุ้งและฝืนยิ้ม
“ไม่มีอะไร”
“จริง ๆ นะ ?”
“ใช่จริง ๆ” เขาหยุดชั่วคราว ทันใดนั้นเขาก็จำใบหน้าที่ชัดเจน และบริสุทธิ์นั้นได้ก่อนจะขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้
เนลล์เห็นว่าเขาลังเลที่จะคุย เธอจึงไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม หลังจากส่งเขากลับไปที่รถแล้วเธอก็โบกมือและมองดูเขาจากไป
เวลาผ่านไป
ไวเหมือนกะพริบตา นั่นคืองานเลี้ยงวันเกิดครบรอบร้อยวันของซันนี่
แม้ว่าเจเน็ตจะไม่มีเพื่อนและครอบครัวมากนักในเมืองหลวง แต่ก็เป็นวันที่สำคัญมากสำหรับเด็ก ๆ ดังนั้นทั้งเนลล์และเจเน็ตก็ทำพอเป็นพืธี
พวกเขาได้เชิญเพื่อนที่ดีสองสามคนและจัดปาร์ตี้เล็ก ๆ ที่ สปอตไลท์ชาโดว์ เพื่อเป็นการเฉลิมฉลอง
เนื่องจากเป็นช่วงใกล้สิ้นปีทำให้ทุกคนเผื่อเวลาไว้ได้ยากมาก มันเป็นสิ่งที่ยอดมากอยู่แล้วที่พวกเขามาร่วมงาน
แม้แต่โอเวนก็หยุดพักจากค้นขว้าข้อมูลมากมายในสถาบันวิจัยและซื้อสนามเด็กเล่นเล็ก ๆ ให้ซันนี่ตัวน้อยเป็นของขวัญเป็นพิเศษ
งานเลี้ยงถือได้ว่าอบอุ่นและยิ่งใหญ่
โอเวนยังคงมีรายงานการวิจัยที่ต้องเขียนในตอนเย็น ดังนั้นแล้วเขาจึงสามารถอยู่ได้เพียงครึ่งชั่วโมงก่อนจะกลับไป
อีกด้านหนึ่งในบาร์ชั้นล่าง
สปอตไลท์ชาโดว์ เป็นคลับเฮาส์เพื่อความบันเทิงและสันทนาการระดับไฮเอนด์ ชั้นที่สิบขึ้นไปมีไว้สำหรับกิจกรรมสันทนาการ ในขณะที่ชั้นหนึ่งถึงชั้นสามเป็นบาร์ขนาดใหญ่
ธาราได้รับข้อความจาก ทอม เกรแฮม บอกว่าเขาอยู่ที่นี่และบอกให้เธอมาเพื่อชี้แจงเรื่องระหว่างพวกเขาทั้งสองคน
วันนั้นแม้ว่าคุณผู้หญิงเกรแฮมจะถูกเธอไล่ไป แต่ความปรารถนาของครอบครัวเกรแฮมที่จะแต่งงานกับครอบครัวการ์เร็ตต์ก็ยังคงอยู่
ธารารู้สึกว่าคนแก่สื่อสารไม่ค่อยรู้เรื่อง แม้ว่าเธอจะปฏิเสธที่จะแต่งงานกับทอม แต่เกรแฮมก็ไม่กล้าทำอะไรกับเธอเช่นกัน อย่างไรก็ตามมันยังคงลำบากที่จะถูกลากมาที่นี่และที่นั่น
ดังนั้นคงจะดีถ้าเธอสามารถพูดคุยกับทอมได้เอง
เมื่อคิดเช่นนี้เธอจึงตกลงนัดและเดินทางมาหา
เมื่อไปถึงเธอก็รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของทอม
วันนี้ทอมสวมเสื้อสเวตเตอร์มีฮู้ดทันสมัยมาก และมีผ้าคาดผมสีแดงบนศีรษะ ทำให้วันนี้เขาดูเหมือนคนที่ทำลับ ๆ ล่อ ๆ
เขามองไปที่เธอและผิวปาก “เฮ้ คุณไม่ได้บอกว่าจะไม่มาวันนี้เหรอ? ทำไมคุณถึงมาอยู่ด้วยล่ะ?”
ธาราจ้องมองเขาอย่างดุดัน “ถ้าฉันไม่มา คุณจะบอกให้แม่ของคุณหยุดมาที่บ้านของฉันเพื่อรังควานครอบครัวของฉันในอนาคตหรือไม่”
ทอมไม่ได้โกรธและหัวเราะแทน “ผมไม่สามารถรับประกันได้ว่า ท้ายที่สุดแม่ของผมสนใจแค่คุณ และต้องการให้คุณเป็นลูกสะใภ้ของเธอ ผมจะทำอะไรได้ล่ะ?”
ธาราตะคอกอย่างเย็นชา เมื่อมองไปที่รูปลักษณ์ของชายคนนี้เธอไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการทุบตีเขาอย่างไร้ความปราณี
ทอมหันหลังและเดินเข้าไปหลังจากนั้นสองก้าวเขาเห็นว่าเธอยังคงยืนอยู่ที่นั่นและเลิกคิ้วของเขา “คุณเว้นที่ว่างไว้เพื่ออะไร? มานี่สิ!”
ธารากัดฟัน จำสิ่งที่แม่ของเธอบอกเธอก่อนออกไปเธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำตามเขา
เมื่อพวกเขาไปถึงที่นั่งเธอพบว่ามีผู้คนมากมายอยู่รอบ ๆ ทั้งชายและหญิง
มันเป็นวันเกิดของทอมดังนั้นฉากนั้นจึงมีเสียงดังตามปกติ และกลุ่มคนก็โยกย้ายกันไปอย่างสุดเหวี่ยง ก่อนหน้านี้ธาราไม่เคยได้เห็นมาก่อน แต่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นดังนั้นเธอจึงยังคงตะลึงอยู่บ้าง
ทุกคนอยู่เป็นคู่กันและไม่มีใครอยู่คนเดียว การยืนข้างๆทอมแบบนี้ทำให้คนเข้าใจผิดได้ง่าย
เมื่อตระหนักถึงสิ่งนี้ธาราก็เข้าใจความตั้งใจของทอมที่เรียกเธอมาที่นี่ในวันนี้ทันที และการแสดงออกของเธอก็ไม่สามารถช่วยได้ แต่มืดลงไปอีก
ทั้งสองไม่ได้นั่งลงเมื่อมีคนถามว่า “ทอมนั่นใคร?”
ทอมยิ้มอย่างชั่วร้ายและจับมือไปที่ไหล่ของธารา “นี่คือผู้หญิงของฉัน ธารา!”
ธาราขมวดคิ้วและปัดมือเขาออก
ทอมสัมผัสได้ถึงการปฏิเสธอย่างเป็นปกติของเธอ และหรี่ตาลงแต่ไม่ได้พูดอะไร
จากนั้นเขาก็แนะนำธาราให้กับกลุ่มที่อยู่ข้างหน้าพวกเขา
แม้ว่าธาราจะไม่แสดงออก แต่ก็คงจะไม่ดีหากจะเย็นชาเกินไปเมื่อมีคนจำนวนมากเข้ามาเธอจึงพยักหน้า
กลุ่มนี้คิดเพียงว่าแฟนสาวของทอมเป็นคนประเภทที่ห่างเหิน และไม่คิดมากจากนั้นไม่นานก็ออกไปปาร์ตี้ต่อ
ทอมโน้มตัวลงและลดเสียงลง “ทำตัวเป็นคนดีและเล่นตามน้ำกับผม เราจะคุยกันในภายหลัง ไม่ต้องกังวลไม่ใช่ว่าผมไม่มีใครเลยถึงต้องขอร้องให้คุณอยู่ต่อ อย่างไรก็ตาม คุณจะไม่ทำตัวแย่และทำให้ผมอับอายต่อหน้าพี่น้องของผมใช่ไหม?”
ธารายิ้มเยาะไม่พูดอะไร
ทอมลูบคางของเขา และนิ่งเงียบและหันไปหยอกเล่นกับเพื่อนของเขา
ธาราไม่ชอบสไตล์ของพวกเขา ดังนั้นตั้งแต่ต้นจนจบเธอก็นั่งอยู่ที่มุมของเธอ โดยไม่ได้มีส่วนร่วมในเกมใด ๆ ของพวกเขา
เมื่อเวลาผ่านไปแม้แต่เพื่อนของทอมก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาสะกิดแขนทอมแล้วกระซิบว่า “เฮ้ นายไม่ได้สนใจแฟนเลยเหรอ? เธอตีตัวออกห่าง เธอไม่สนใจพวกเราเลย”
ทอมมองไปที่เธอและเห็นเธอนั่งอยู่ที่นั่นด้วยท่าทางเย็นชา และใบหน้าของเขาก็มืดลงเช่นกัน
ดวงตาของเขาเย็นชาขณะที่เขาเย้ยหยัน “ฉันจะจัดการเธอ ในไม่ช้านี้”
ผู้ชายคนนั้นหัวเราะกับคำพูดของเขาและหันไปเล่นต่อ
ครู่ต่อมาทอมเดินไปหาธาราและยื่นแก้วไวน์ให้เธอ “คุณมาที่นี่แล้วทำไมคุณถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ? ดื่ม!”
ธารามองเขาแล้วขมวดคิ้ว “ฉันไม่ดื่ม”
ทอมหัวเราะราวกับว่าเขาได้ยินอะไรแปลก ๆ
“คุณมาที่บาร์ แต่ไม่ยอมดื่ม คุณคิดว่านี่คือสนามเด็กเล่นหรือไง?”
ธาราไม่ไหวติง น้ำเสียงของเธอเย็นชา “ไม่ใช่ว่าฉันอยากอยู่ที่นี่ ถ้าไม่ชอบก็มาคุยกันก่อนได้ หลังจากนั้นเราจะแยกกันไป และจะไม่รบกวนกันอีก”
“เธอ!”
ทอมหายใจไม่ออกด้วยความโกรธ บทสนทนาของพวกเขาดังเข้าหูชายวัยกลางคนที่อยู่ไม่ไกล ซึ่งหัวเราะอย่างเย็นชา
ทอมจ้องมองเธอด้วยความโกรธ แต่ธาราไม่สนใจเขาและนั่งอยู่ที่นั่นพร้อมกับเล่นโทรศัพท์ของเธอ
ในท้ายที่สุดเขาไม่ได้ทำอย่างอื่นและเดินจากไป
เมื่อเขากลับไปที่ที่นั่งคนที่หัวเราะก่อนหน้าก็โบกมือเรียกเขา
ทอมเดินเข้ามาถามว่า “พี่เฮล มีอะไรรึเปล่า?”
คนที่เรียกว่าพี่เฮลยกคางขึ้นแล้วชี้ไปที่ธาราที่นั่งอยู่มุมห้อง “นายยังไม่ได้คืนดีกับแฟนเหรอ?”
ทอมขมวดคิ้ว กังวลว่าเขาจะถูกล้อเลียน “พี่กำลังพูดเรื่องอะไร? ผู้หญิงอ่อนไหวง่ายจะตาย เมื่อกี้นี้เรามีความเห็นไม่ตรงกันเล็กน้อย ปกติเธอจะยอมผมตลอด”
