ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 315 ความเข้าใจผิดในความเข้าใจผิด
ชายคนนั้นหัวเราะเยาะในคำพูด “มานี่ อย่ามาทำหน้าพะอืดพะอมแล้วแกล้งทำเป็นว่าฉันไม่รู้”
คำพูดของเขาทิ่มแทงทะลุไปที่ข้ออ้างของทอม ทอมหน้าซีดเล็กน้อยและรู้สึกอาย
พี่เฮลถามอีกครั้ง “บอกฉันสิ! แกต้องการนังผู้หญิงตัวน้อยคนนั้นจริง ๆ เหรอ?”
ทอมลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพึมพำ “แน่นอน ผมต้องการเธอ แต่เธอดื้อมาก เธอไม่สนใจผมเลย”
พี่เฮลเลิกคิ้ว “ถ้าอย่างนั้นแกต้องการให้เธอเชื่อฟังแกใช่ไหม?”
ทอมเงยหน้าขึ้นอย่างงงงวย “แน่นอน”
พี่เฮลพยักหน้า “ในกรณีนี้ฉันจะสอนแนวทางให้แกเอง”
ทอมเงยหน้าขึ้น “แนวทางอะไร?”
ชายคนนั้นหยิบซองผงสีขาวออกมาจากกระเป๋า และวางไว้ตรงหน้าเขาแล้วกระซิบว่า “ใส่มันลงในแก้วของเธอ ฉันรับประกันว่าคืนนี้แกจะมีทุกสิ่งที่แกต้องการ”
ทอมหน้าซีดและฝืนยิ้ม “พี่เฮลหยุดเถอะ ผมจริงจังกับเธอ ถ้าผมทำแบบนี้ ต่อจากนี้เธอจะยังอยากคุยกับผมไหมล่ะ?”
เฮลยิ้มเยาะเย้ย “ แกไม่เข้าใจ ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่เกิดมาเพื่อเข้านอน ให้เธอดื่มซะและคืนนี้ทำในสิ่งที่แกต้องการ ในวันพรุ่งนี้มันก็สายเกินไปที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ แม้ว่าเธอจะเปลี่ยนใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้!”
“ แต่…” ทอมยังคงลังเล
พี่เฮลพูดต่อ “เธอจะโกรธแกแน่นอนในช่วงสองสามวันแรก ในช่วงเวลานี้เพียงแค่อารมณ์ดีและเล้าโลมเธอเล็กน้อยใช้ลูกล่อลูกชนสิ อีกไม่นานเธอก็จะต้องยอมรับความจริง แล้วก็ยอมรับแกเช่นกัน ไม่ต้องกังวล ฉันพูดจากประสบการณ์มันจะไม่เป็นอันตรายต่อแก”
ทอมรู้สึกไม่สบายใจกับคำพูดของเขา เขาหันไปเห็นธารานั่งเงียบ ๆ พร้อมกับใบหน้าเรียบเฉยของเธอที่ย็นชา และเฉยเมยเหมือนดอกไม้ที่เรียบง่ายบนหิมะ
เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเอื้อมไปหยิบถุงแป้งแล้วพยักหน้า “ดี งั้นผมจะฟังพี่!”
ดวงตาของพี่เฮลเป็นประกาย เขาตบไหล่ทอมและพูดอะไรอีกนิดหน่อย
ไม่น่าเชื่อว่าธาราจะรู้สึกเบื่อขณะที่นั่งอยู่คนเดียว หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เริ่มอยู่ไม่สุข
ในตอนนี้ทอมที่จากไปแล้วกลับมาพร้อมกับแก้วไวน์ และยิ้มเยาะ “ก่อนหน้านี้ผมเป็นคนหุนหันพลันแล่นและผมก็ใช้น้ำเสียงที่ไม่ดีกับคุณ ผมขอโทษ ดังนั้นอย่าถือสาผมนะโอเค?”
ธารามองเขาแล้วขมวดคิ้วไม่เข้าใจว่าครั้งนี้เขาคิดอะไรอยู่
“ตอนนี้คุณกำลังจะทำอะไร? เข้าประเด็นเถอะ!”
ทอมเห็นความพยายามของเขาที่ทำให้เธอพ่ายแพ้อีกครั้ง และรู้สึกอายเล็กน้อย
“ผมไม่ได้พยายามจะทำอะไรเลย ผมแค่อยากดื่มกับคุณ!”
หลังจากหยุดชั่วคราวเขากล่าวเสริม “ดูสิ ถึงแม้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ เราก็เป็นเพื่อนกันไม่ได้เหรอ? วันนี้เป็นวันเกิดเพื่อนของผม เมื่อคุณออกมาแล้ว ทำไมเราถึงมีช่วงเวลาดี ๆ ด้วยกันไม่ได้ล่ะ? สีหน้าเย็นชาของคุณทำให้ผมเสียหน้ารู้มั้ย?
“นอกจากนี้คุณทำให้ผมโกรธตั้งหลายครั้งด้วยคำพูดของคุณ แต่ผมไม่เคยเถียงกับคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้ คราวนี้คุณเป็นคนสูงส่งและใจกว้าง คุณยกโทษให้ผมไม่ได้เหรอ?”
ธารายิ้มอย่างเย็นชา “ถ้าคุณเต็มใจคุยกับฉันก่อนหน้านี้ ฉันก็คงไม่ต้องมานั่งโกรธอยู่ตรงนี้หรอก!”
ทอม “ … ”
ใบหน้าของเขาก็เย็นชาเช่นกัน และเขาก็พูดอย่างไม่พอใจว่า “วันนี้คุณไม่ได้วางแผนที่จะมาเผชิญหน้ากับผมหรอกเหรอ?”
ธาราพูดอย่างเย็นชา“ ฉันบอกคุณไปนานแล้วว่าเราไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ คุณเป็นคนที่มาจ้ำจี้จ้ำไชและหน้าด้านเองนะ ดังนั้นอย่ามาว่าฉันที่มีทัศนคติที่ไม่ดี พูดตามตรงทัศนคติของฉันถือว่าดีอยู่นะ ที่ยังไม่หันหลังกลับแล้วเดินจากไปตอนนี้เลย”
คำพูดของเธอทำให้การแสดงออกของทอมเย็นชาอีกครั้ง “คุณไม่รู้ว่าอะไรดีสำหรับตัวคุณเอง!”
ธารายิ้มอย่างประชดประชัน “คุณต้องการอะไร? วิธีการที่นุ่มนวลใช้ไม่ได้ผล ตอนนี้คุณเลยหันไปใช้การบังคับหรือไง? คุณจะบังคับตัวเองกับฉัน? อย่าลืมว่านี่คือที่สาธารณะ!”
ท่าทีที่ไม่เกรงกลัวของเธอทำให้ดวงตาของทอมกลายเป็นน้ำแข็ง ในท้ายที่สุดเขาก็หันหลังและจากไปโดยไม่พูดอะไรอีก
เมื่อเห็นเขาจากไปธาราคิดเพียงคิดว่าเขาโกรธเธอ เธอมีความสุขอย่างที่สุดกับสิ่งนั้น และไม่ได้เป็นตัวปัญหาเขาอีกต่อไป
หลังจากนั่งได้สักพักเธอก็รู้สึกเบื่อจึงหยิบกระเป๋าของเธอก่อนจะเดินออกไป
เดิมทีเธอแค่อยากไปห้องน้ำ และรับอากาศระหว่างทาง โดยไม่คาดคิดทันทีที่เธอออกมาจากห้องน้ำเธอก็ได้ยินเสียงผู้หญิงหายใจแปลก ๆ ดังมาจากทางเดินมืดที่อยู่ข้าง ๆ
ธาราชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะคิดได้ว่าเสียงนั้นคืออะไร
ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ เมื่อตระหนักได้และเธอก็ก้มศีรษะลงก่อนจะรีบเดินออกไป
อย่างไรก็ตาม ในตอนนั้นคำพูดของผู้หญิงคนนั้นก็ทำให้เธอก้าวข้าลง
เสียงบอบบางของผู้หญิงก็ดังขึ้น “ฉันได้ยินมาว่าหมอแจ็คแมนอ่อนโยนกับผู้หญิงมาตลอด ทำไมคืนนี้เขาหยาบขนาดนี้ล่ะ?”
เธอตัวแข็ง คำว่า “หมอแจ็คแมน” ทำให้ภาพของ โอเวน แจ็คแมน ปรากฏขึ้นในความคิดของเธอ
หลังจากนั้นครู่หนึ่งเธอก็ส่ายหัวรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ที่คนดีอย่างโอเวนจะทำแบบนั้นกับผู้หญิงในสถานที่เช่นนี้
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เธอก็ล้างความคิดแล้วกำลังจะจากไป
อย่างไรก็ตามจู่ ๆ ก็มีชายคนหนึ่งรีบวิ่งออกมาจากทางเดินและชนเธอเข้าอย่างจัง
เธอสะดุดและเกือบล้ม แต่ชายคนนั้นรีบเอื้อมมือมาจับเธอไว้ อย่างไรก็ตามมือของเขาลอยขึ้นกลางอากาศและหยุดกะทันหัน
ธาราเงยหน้ามองชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธออย่างไม่เชื่อสายตา เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่านั่นคือเขา!
การจ้องมองของเธอเลื่อนลงมาจากใบหน้าที่แดงระเรื่อของเขาไปจนถึงรอยพิมพ์ลิปสติกที่คอเสื้อของเขา และเลือดทั้งหมดก็พุ่งขึ้นสู่ใบหน้า
โอเวนยังตะลึงอยู่ เมื่อเห็นว่าเธออยู่ที่นี่
“ธารา คุณมาที่นี่ทำไม?”
เขายกมือขึ้นเพื่อช่วยเธอ แต่ธาราลุกขึ้นยืนแล้ว เธอเดินโงนเงนออกจากมือเขาอย่างนิ่งเฉยสีหน้าของเธอเย็นชา
หัวใจของโอเวนเต้นระรัวเมื่อความรู้สึกแย่ ๆ ได้เข้าครอบงำเขา
ทันใดนั้นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดลายดอกก็วิ่งออกมาจากด้านหลัง
“คุณชายแจ็คแมนคุณจะไปไหน?”
ทันทีที่เธอออกมาเธอก็คิดได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
เธอเหลือบมองธาราอย่างกังวลก่อนจะหันกลับไปหาโอเวน
“คุณชายแจ็คแมน เธอเป็นใคร? รู้จักกันไหม?”
ใบหน้าของโอเวนเย็นชาเล็กน้อย เมื่อเห็นธารากำลังจะจากไปเขาก็เริ่มกังวลและรีบอธิบายว่า “อย่าเข้าใจผิด ผมไม่ได้ทำอะไรกับเธอนะ!”
ธารามองมาที่เขาและหัวเราะเยาะ “ไม่ว่าคุณจะทำอะไรกับเธอ หรือไม่ได้ทำอะไรก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน หมอแจ็คแมน ฉันคิดว่าแอลกอฮอล์ต้องทำให้คุณเมาและสับสนแน่ ๆ !”
เธอเรียกเขาว่าหมอแจ็คแมนไม่ใช่รุ่นพี่
โอเวหน้าซีด และดึงแขนเธอโดยไม่รู้ตัว
