ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 399 รู้สึกลำบากใจ
เนลล์โกรธมาก
“ถ้าจะเอามาพูดเล่น ๆ แบบนี้ ฉันก็รู้เลยว่าคุณโนแลนเป็นคนยังไง?”
สีหน้าของโจแอนน์ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เธอเคยได้ยินคำพูดประเภทนี้มามากจนไม่รบกวนเธออีกต่อไป
ดวงตาของเธอยังคงจ้องตรงไปที่กิดเดียน
“คุณชายลีย์ คุณจะพิจารณามันไหม?”
เนลล์โกรธมากจนอยากจะตะคอกใส่โจแอนน์ แต่เธอกัดฟันและคว้าแขนของกิดเดียน “ที่รัก ฉันชอบต่างหูคู่นั้นมาก”
กิดเดียนพยักหน้าอย่างเต็มใจ “ได้เลย ผมจะซื้อให้คุณ”
โจแอนน์ดูผิดหวังเล็กน้อย
ในที่สุดกิดเดียนก็มองมาที่เธอ แต่สายตาของเขาเย็นชา จากนั้นเขาพูดด้วยเสียงต่ำว่า “คุณโนแลน ผมรู้ว่าคุณกำลังพยายามทำอะไร แต่ผมขอโทษที่ต้องบอกผมไม่ใช่เหยื่อของคนอย่างคุณ…”
เขาต้องคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเรียบเรียงคำพูดของเขาใหม่ “ผมไม่สนใจผู้หญิงที่สามารถซื้อได้ด้วยเงิน”
สีหน้าของโจแอนน์เปลี่ยนไป
“คุณชายลีย์หมายความว่าอย่างไร? ฉัน…”
“พอแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องอธิบาย เราทุกคนรู้ดีว่าครอบครัวโนแลนเป็นอย่างไร วันนี้คุณสู้กับพี่รองของผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่มันไม่ใช่เพราะหยกชิ้นนั้นหรือต่างหูคู่นั้น! คุณแค่ต้องการดึงดูดความสนใจของเขาเพราะเขาอยู่ในรายชื่อคนที่คุณพยายามติดต่อด้วยใช่ไหม?”
ใบหน้าของโจแอนน์แข็งทื่อทันที
หลังจากผ่านไปหลายปีนี่เป็นครั้งแรกที่เธอพบคนเช่นนี้ ไม่เป็นไรถ้าเขาไม่ยอมรับข้อเสนอของเธอ แต่การทำเช่นนั้นต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก เขาทำให้เธอตกเป็นเป้าสายตา
ราวกับว่าเขารู้สึกว่าเขาพูดยังไม่พอ โจเอลพูดติดตลกว่า “พี่สะใภ้รองไม่ต้องกังวล พี่สามารถมั่นใจได้ว่าพี่รองของเรามีบุคลิกที่ดีอยู่เสมอ ถ้าเขาไม่ชอบผู้หญิงคนนั้น แม้ว่าเธอจะใช้ความพยายามมากแค่ไหนเพื่อเขา เขาก็ไม่ต้องการเธอเช่นกัน”
เนลล์ยิ้มและไม่พูดอะไร
ใบหน้าของโจแอนน์เปลี่ยนไปครู่หนึ่ง แต่ในท้ายที่สุด เธอยังคงยิ้มทื่อ ๆ ไว้
เธอกล่าวว่า “นายน้อยคนรองของฟอสเตอร์ชอบพูดเรื่องตลกจริง ๆ ฉันจะเชิญคุณไปดื่มสักวันในอนาคต ดังนั้นโปรดระมัดระวังคำพูดของคุณในโอกาสเหล่านี้ วันนี้ฉันมาในนามของครอบครัวโนแลนเพื่อเข้าร่วมการประมูล ไม่ใช่เพื่อให้คุณทำฉันอับอาย!”
โจเอลเม้มริมฝีปากโดยไม่สนใจเธอ
ด้วยเหตุนี้ โจแอนน์จึงเดินกลับไปที่ที่นั่งของเธอด้วยความรำคาญ
ในที่สุด ต่างหูก็ถูกซื้อโดยกิดเดียน
ต่อมาโจเอลก็ซื้อสร้อยข้อมือปะการังสีแดงที่สวยงาม แต่เมื่อถูกถามว่าทำไมเขาถึงซื้อมัน เขาก็ปฏิเสธที่จะพูดและยังคงทำเป็นลึกลับ
แม้ว่าเนลล์จะจำได้ว่าวันเกิดของ ลูซี่ แคทซ์ จะใกล้ถึงในไม่กี่วันและในที่สุดเธอก็เข้าใจ
อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้เปิดเผยความตั้งใจของโจเอล
เพราะเขาไม่ต้องการที่จะพูดอะไร เขาต้องไม่อยากให้ทุกคนรู้ ดังนั้นเนลล์จึงตัดสินใจหุบปากของเธอไว้
หลังจากการประมูลทั้งสามคนกำลังจะจากไป ก็มีชายวัยกลางคนเข้ามาหาพวกเขา
“คุณชายลีย์ ไม่พบกันนานแล้วนะ”
ทั้งสามหยุดและเห็นชายวัยสามสิบของเขา เขาแต่งกายด้วยชุดสูทสีเทาเงินซึ่งแสดงอารมณ์ที่สง่างามและสง่างาม และผิวขาวและรอยยิ้มที่อ่อนโยนของเขาคล้ายกับความรู้สึกของสายลมในฤดูใบไม้ผลิ
ความประทับใจแรกของเนลล์ที่มีต่อชายคนนี้คือ เขาต้องมีสถานะที่สูงมาก
นั่นเป็นเพราะว่าถึงแม้ใบหน้าของเขาจะมีรอยยิ้ม แต่ความมีเกียรติและออร่าอันสง่างามของเขานั้นไม่อาจละเลยได้
กิดเดียนพยักหน้าให้เขา “คุณเชลบี้ไม่ได้เจอกันนานเลย ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณที่นี่ในวันนี้”
เกล เชลบี ยิ้ม “นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้กลับมาที่ประเทศจีน ดังนั้นฉันจึงใช้โอกาสนี้กลับมา ต้องบอกว่าประเทศเปลี่ยนไปมากจริง ๆ ฉันจำสถานที่หลาย ๆ ที่แทบไม่ได้”
กิดเดียนก็ยิ้มเช่นกัน “การพัฒนามันเป็นไปอย่างรวดเร็วในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ถ้าคุณเชลบีสนใจ คุณสามารถอยู่ในประเทศนี้ได้นานขึ้น”
เกลพยักหน้า “ฉันตั้งใจจะทำอย่างนั้น ฉันสงสัยว่าเมื่อไหร่ คุณชายลีย์จะว่าง? ฉันเกรงว่าจะต้องไปที่บ้านเพื่อรบกวนคุณอีก”
“ถ้าคุณเชลบีเต็มใจที่จะมาเราจะต้อนรับคุณเป็นอย่างดี ด้วยการอ้าแขนรับ”
ทั้งสองหัวเราะและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่เมื่อมีคนมาหาเกล ในที่สุดเขาก็พูดว่า “ฉันมีอย่างอื่นที่ต้องทำ ดังนั้นต้องขอโทษด้วย”
“ด้วยความยินดี”
ด้วยการพยักหน้าเกลยิ้มให้เนลล์ และโจเอลก่อนจะจากไป
เมื่อเขาจากไปแล้วโจเอลก็พูดตะกุกตะกักและถามว่า “พี่เขาเป็นหัวหน้าคนปัจจุบันของตระกูลโบฮิเนียใช่ไหม?”
กิดเดียนพูดอย่างเฉยเมย “เปล่า เขาคือ เกล เชลบี ลูกชายคนที่สี่ของ เลนน็อกซ์ เชลบี หัวหน้าคนปัจจุบันคือลูกชายคนรองของเลนน็อกซ์ กาเบรียล เชลบี”
โจเอลพยักหน้า “ผมรู้”
ในขณะนั้นก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
“กิดเดียน โจเอล คุณอยู่ที่นี่”
ทั้งสามหันไปเห็น นายท่านการ์เร็ตต์ และโจเซฟ การ์เร็ตต์
“คุณปู่การ์เร็ตต์ คุณลุงรอง”
“อ้อ เนลลี่ก็มาด้วย”
นายท่านการ์เร็ตต์มองไปที่ เนลล์ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนและใจดี
รู้สึกราวกับว่าเธอกำลังได้รับความโปรดปรานจากผู้อาวุโสเธอจึงรีบตอบว่า “ใช่แล้วค่ะ คุณปู่การ์เร็ตสุขภาพดีขึ้นไหมคะ?”
“ตอนนี้ฉันดีขึ้นมากแล้ว มันเป็นปัญหาเก่าที่ไม่ยอมฆ่าฉันสักที ดังนั้นไม่จำเป็นต้องกังวล แล้วหนูล่ะ? หนูได้รับบาดเจ็บครั้งล่าสุด ตอนนี้หนูสบายดีไหม?”
เนลล์รีบพูดว่า “ฉันหายนานแล้ว ขอบคุณสำหรับความห่วงใย คุณปู่การ์เร็ตต์”
นายท่านการ์เร็ตต์พยักหน้า “นั่นเป็นเรื่องที่ดี เป็นเรื่องที่ดีเธอเองก็เป็นเด็กดี”
สายตาของเขาหันไปด้านข้างและมองไปที่ภาพเงาของชายที่เพิ่งจากไปและถามว่า “นั่นใครกัน?”
กิดเดียนตอบว่า “คนจากเผ่าโบฮิเนีย เกล เชลบี”
“เกล เชลบี?”
สีหน้าของนายท่านการ์เร็ตต์เปลี่ยนไป
เนลล์รู้สึกสับสน “เกิดอะไรขึ้น?”
“โอ้ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร”
เห็นได้ชัดว่านายท่านการ์เร็ตต์ดูแปลก ๆ แต่เขาก็ปัดมันออกอย่างรวดเร็ว “อย่างไรก็ตาม พรุ่งนี้ฉันจะทานอาหารเย็นกับครอบครัวที่บ้าน และอยากจะขอโทษหนูอย่างเป็นทางการสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ มาด้วยนะ?”
กิดเดียนมองไปที่เนลล์
เนลล์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “ไม่จำเป็นเลยค่ะ คุณปู่การ์เร็ตต์ ฉันซาบซึ้งในความเมตตาของคุณ เรื่องนี้เป็นเรื่องของอดีตและมันไม่ได้รบกวนฉันอีกต่อไป ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องทานอาหารเย็น”
นายท่านการ์เร็ตต์กล่าวอย่างรวดเร็วว่า “ไม่ใช่แค่ขอโทษคุณ มีอย่างอื่นที่ฉัน… ฉันอยากจะบอกหนูด้วยตัวเอง”
เนลล์มองไปที่เขา “มันคืออะไร? พูดตอนนี้ก็ไม่เสียหาย”
“คืองี้…”
โจเซฟอธิบายว่า “เนลลี่ มีบางอย่างที่ไม่สะดวกที่จะพูดที่นี่ ดังนั้นแค่ทำตามที่ลุงรองขอ แล้วพรุ่งนี้มาเจอกัน”
เนลล์รู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย
พูดตามตรง เธอไม่อยากไปที่การ์เร็ตต์เลยจริง ๆ
ไม่เพียงเพราะ เซลีน เจนนิ่งส์ และจิม การ์เร็ตต์ เท่านั้น แต่เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลก ๆ เกี่ยวกับทัศนคติของตระกูลการ์เร็ตต์ ดังนั้นเธอจึงต้องระวังตัวไว้
กิดเดียนพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “วันนี้เนลลีไม่ว่าง ไว้คราวหน้าค่อยมาคุยกัน!”
นายท่านการ์เร็ตต์และโจเซฟดูผิดหวังอย่างมาก
อย่างไรก็ตาม ด้วยคำพูดของกิดเดียน พวกเขาไม่สามารถบังคับมันได้อีก
นายท่านการ์เร็ตต์มองเนลล์ด้วยการอ่อนข้อ
“ได้เลย! เมื่อกิดเดียนพูดอย่างนั้น ฉันจะไม่บังคับ อย่างไรก็ตามเนลลี่หากหนูประสบปัญหาในเมืองหลวงอย่าลืมบอกปู่! ปู่จะคอยอยู่รอบ ๆ จะไม่มีใครกล้ารังแกหนู”
