ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 416 ได้ยินความลับ
จากนั้นทั้งสองก็มาถึงห้องนอนของเธอ
แม้ว่าอีเวตต์จะดูสง่างามมาก แต่เธอก็ยังเป็นผู้หญิงอายุยี่สิบต้น ๆ ห้องจึงถูกตกแต่งด้วยโทนสีชมพูและดูเป็นสาวมาก
เนลล์เพียงแค่เหลือบมองอย่างคร่าว ๆ และไม่ได้มองมันต่อ อีเวตต์เอากระโปรงตัวใหม่มาและพูดว่า “นี่ไง ฉันเพิ่งได้มันมาและยังไม่ได้ใส่เลย”
เนลล์ยิ้มบาง ๆ “โอเค ขอบคุณ”
“เปลี่ยนนี่นะ ฉันจะออกไปก่อน”
“อืม”
เมื่ออีเวตต์ออกไป เนลล์ก็เปลี่ยนมันในห้อง หลังจากนั้นเมื่อเธอออกไป เธอก็ไม่เห็นอีเวตต์
เธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย
สำหรับเธอ บ้านกริฟฟินนั้นไม่คุ้นเคยเลยเพราะมีห้องมากเกินไปและการออกแบบก็ซับซ้อน ถ้าเธอจำไม่ผิด ทั้งสองคนเดินมาเป็นเวลานานแล้วก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ดังนั้นห้องของอีเวตต์น่าจะอยู่ไกลจากห้องโถงที่อยู่ด้านหน้า
ในสถานการณ์แบบนี้โดยไม่มีใครนำทาง จึงไม่ง่ายที่จะหาห้องโถงด้านหน้า
ขณะที่เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เนลล์ก็ไม่ตื่นตระหนก หลังจากรอสักครู่ เมื่อเห็นว่าอีเวตต์ยังไม่กลับมา เธอก็เดินไปในทิศทางที่เธอจำได้
ในขณะที่เดินผ่านทางเดิน เธอก็ได้ยินการทะเลาะกันระหว่างชายและหญิงในอีกห้องนึง
“วิลเลียม! คุณจะไม่มากเกินไปเหรอ? เงินจำนวนมากขนาดนั้นคุณสามารถพูดได้ว่าง่าย ๆ ว่ามันหายไป? คุณคาดหวังให้ฉันบอกท่านผู้หญิงอย่างไรดีล่ะ?”
“สการ์เล็ต คุณฟังผมนะ เงินไม่ได้หาย ผมใช้มันลงทุน คุณรู้ไหมว่าการลงทุนจากต่างประเทศต้องใช้เวลามากกว่าจะได้เงินคืนมา ตอนนี้คุณกำลังต้องการเงินจากผมงั้นเหรอ? เหมือนกับการเรียกร้องเอาชีวิตผม?”
“ฉันไม่สน! ฉันแค่บอกว่าฉันจะให้เงินกับคุณเพียงชั่วคราว ฉันไม่ได้บอกคุณว่าฉันต้องการให้คุณเอาไปลงทุน คุณทำตามใจคุณเอง ถ้าบัญชีถูกตรวจสอบ ไม่ใช่แค่คุณแต่ฉันก็จะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย เอาเงินคืนเดี๋ยวนี้!”
“สการ์เล็ต ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากจะเอามันมาคืน แต่ผมทำไม่ได้จริง ๆ นอกจากนี้ ยังมีเวลาอีกสองสามเดือนก่อนการปิดบัญชีสิ้นปีใช่ไหม? คุณจะรีบอะไร ผมจะถอนตัวก็ได้กับการลงทุนในตอนนั้น”
“พูดง่ายล่ะ ถ้าเอาเงินนี้ไปลงทุน มันคงถอนออกมาง่ายขนาดนั้นหรอกนะ?”
“แล้วผมจะทำอย่างไรดี พันล้านไม่ใช่เงินจำนวนเล็กน้อย ผมไม่มีเงินมากขนาดนั้น”
พันล้าน?
เนลล์เลิกคิ้ว
ดูเหมือนว่านี่จะเป็นกรณีของการยักยอกเงินส่วนรวม
เธอเคยได้ยินชื่อของสการ์เล็ตที่พูดถึงตอนที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่ก่อนหน้านี้ ดูเหมือนเธอจะเป็นทายาทของตระกูลกริฟฟินและเป็นลูกสาวของหญิงชรา ซึ่งหมายความว่าเธอเป็นป้าของเลียม
อย่างไรก็ตาม เธอไม่รู้จักชายที่อยู่ข้างใน แต่ไม่ว่าใครก็ตาม ดูเหมือนว่าเขาจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลกริฟฟิน ไม่อย่างนั้นสการ์เล็ตคงจะไม่ยอมให้เงินเขาเป็นพันล้านดอลลาร์แน่
เนลล์คิดอยู่ครู่หนึ่งและรู้สึกว่าเรื่องนี้มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอ เธอจึงไม่คิดจะฟังอีกต่อไป
เมื่อเธอกำลังจะจากไป เธอก็ได้ยินคนในนั้นพูดว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะเลียม ฉันจะถูกท่านผู้หญิงไล่ออกจากตระกูลกริฟฟินได้อย่างไร ฉันต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ เพื่อโยกย้ายเงินนิดหน่อย”
เลียม?
เธอถอยหลังไปสองสามก้าวทันที
“ใช่ เด็กคนนั้นเป็นเจ้านายที่โหดเหี้ยม ตอนนั้นฉันอ้อนวอนขอความเมตตาจากหญิงชราและหญิงชราก็โอเคกับมัน เขาเป็นคนที่ยืนกรานที่จะไล่คุณออกไป
“พี่ชายคนโตของฉันเสียชีวิตไปเมื่อหลายปีแล้ว และฉันคิดว่ามรดกสืบทอดของตระกูลกริฟฟินจะต้องเป็นของฉันในไม่ช้า แต่ตอนนี้หญิงชราได้พบกับไอ้ตัวแสบนั้นแล้ว ฉันเกลียดมันมากเมื่อฉันรู้ว่าเขาจะสืบทอดตระกูลกริฟฟิน”
“เฮอะ! เด็กคนนั้นจะสืบทอดตระกูลกริฟฟินเหรอ? ผมคิดว่าคุณน่าคิดมากไปนะ! ดูตอนนี้สิ มีกี่คนที่จะฟังเขา ไม่มีใครเป็นคนโง่หรอก พวกเขาทำงานให้คุณมานานขนาดนี้ใครจะสนกันล่ะ? ใครจะเชื่อฟังเขา?”
“พูดแบบนั้นไม่ได้หรอก มันไม่ง่ายเลยที่จะจัดการกับเด็กคนนั้น เขาไม่ได้กลับมานานแล้วและเขาถูกผู้หญิงคนนั้นคุมตัวอยู่ในประเทศ ถ้าครั้งหน้าเขากลับมาเขาอาจจะทำอะไรบางอย่าง”
“ยกตัวอย่างตอนนี้ แม้ว่าฉันจะยังรับผิดชอบด้านการเงินอยู่ แต่มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว คนที่เขาพาเข้ามา ถ้าฉันต้องการทำอะไรในเอกสาร อย่าแม้แต่จะพูดถึงการเคลื่อนย้ายเงินเลย ถ้ามีความแตกต่างแค่หนึ่งหรือสองดอลลาร์ เขาก็มีความสามารถในการหามัน”
“อืม แล้วพันล้านนี้…”
“ฉันเลยกังวลนี่ไง! เงินหนึ่งพันล้านดอลลาร์เป็นการเตรียมตัวของหญิงชราที่จะลงทุนในที่ดินของเขตชานเมือง ฉันสามารถช่วยคุณปิดมันได้แค่หนึ่งหรือสองเดือน แต่ฉันอาจจะถูกค้นพบในไม่ช้า”
“แล้วเราควรทำอย่างไรดี?”
“ฉันควรจะทำอย่างเหรอ? เอาเงินคืนฉันมา!”
“แต่… ผม ผมใช้เงินไปหมดแล้ว”
“อะไรนะ วิลเลียม คาบอท! คุณ!”
“สการ์เล็ต ฟังผมนะ ผมไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ครั้งสุดท้ายที่ผมไปที่เมือง T นั้น เพื่อเล่นด้วยความสนุก ใครจะไปคิดว่าพวกเขาจะโกง ผมอยากจะได้เงินคืนแต่…”
“วิลเลียม! คุณรู้ไหมว่าคุณจะสร้างปัญหาใหญ่ให้ฉัน!”
“ผมรู้ ผมรู้ ถ้างั้น ผมขอเวลาหน่อย ผมจะหาทางออกและจะทำไม่ให้พวกเขารู้เรื่องนี้อีก”
“คุณ…”
หลังจากฟังการแลกเปลี่ยนนี้ เนลล์มีความเข้าใจโดยทั่วไปเกี่ยวกับเรื่องนี้ภายในใจของเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่อยากฟังต่อไป
ดังนั้นเธอจึงจากไป
ไม่นานหลังจากที่เธอจากไป ประตูห้องก็เปิดออก และวิลเลียมก็ถูกสการ์เล็ตไล่ให้ออกไป
“วิลเลียม! ฉันจะให้เวลาคุณอีกแค่หนึ่งสัปดาห์ ถ้าคุณไม่ได้เอาเงินมาคืนที่นี่ภายในหนึ่งสัปดาห์ ระวังตัวไว้ล่ะกัน!”
พูดเสร็จเธอก็โยนหมอนออกด้วยความโกรธ
วิลเลียมจับหมอนและใบหน้าของเขาก็เศร้า เขาหันศีรษะและเห็นร่างหนึ่งเดินผ่านมุมกำแพง
ฮะ? นั่นไม่ใช่เหรอ…
ใบหน้าของเขาซีดทันที
เนลล์กลับมาที่ห้องโถงด้านหน้าและเห็นทุกคนยังคงนั่งอยู่ที่นั่น อีเวตต์ก็นั่งอยู่ข้าง ๆ หญิงชราเช่นกัน กินเกาลัดอย่างมีความสุข และเธอก็ยิ้มเมื่อเห็นเนลล์เดินมา
“พี่สะใภ้เมื่อกี้ไปไหนมา ฉันแค่ออกไปรับโทรศัพท์ พอฉันกลับไป พี่ก็หายไป ฉันได้ยินมาว่ามีเม็ดเกาลัด ฉันก็เลยมาหา พี่จะไม่โทษฉันที่ทิ้งพี่ไปใช่ไหม?”
เนลล์รู้สึกเย็นชาเล็กน้อยในใจแต่ยิ้มบนใบหน้าของเธอ “ไม่เป็นไร”
เธอสามารถเห็นมันได้แล้ว ไม่น่าแปลกใจเลยที่เมื่อเธอเห็นอีเวตต์ ท่าทางของเธอทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ
เห็นได้ชัดว่าเธอทำอย่างตั้งใจ
แม้ว่าเนลล์จะไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงตกเป็นเป้าหมาย แต่ข้อเท็จจริงก็อยู่ที่นั่นเพื่อที่เธอจะได้ระมัดระวังมากขึ้นเท่านั้น
“ฉันไม่รู้ว่าผีที่หิวโหยตัวไหนมาสิงในผู้หญิงคนนี้ เธอจะติดอยู่ที่นี่ทันทีเมื่อเธอเห็นสิ่งที่เธอชอบกิน พวกเขาบอกว่าลูกสาวจากตระกูลที่มีคนเคารพนับถือจะน่าภูมิใจ แต่จะมีสักกี่คนที่เหมือนเธอ ฉันเดาว่าปากของเธอจะเอาชนะเธอได้ ”
