ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก – บทที่ 475 จู่โจมความริษยา

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 475 จู่โจมความริษยา

ใบหน้าของกิดเดียนยังคงดูไม่น่าพอใจนัก

เขาไม่ตอบหรือพูดอะไร

เนลล์เม้มริมฝีปากของเธอ “คุณคือคนที่ไม่ได้ปกป้องฉันนะ ทำไมคุณถึงโกรธ?”

คิ้วของชายคนนั้นกระตุก

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ตอบอย่างขุ่นเคืองว่า “ผมคิดผิดที่ปล่อยให้คุณรออยู่คนเดียว แต่คุณไม่ควรที่จะช่วยเขา”

เนลล์กลืนอย่างสำลัก

เธออธิบายให้เขาฟังอย่างอดทนว่า “ทักษะของเขาดีมาก คุณเห็นไหม แม้ว่าเขาจะบาดเจ็บสาหัสมาก แต่ฉันก็สู้เขาไม่ได้เลย คุณไม่อยากรู้ว่าคนนี้เป็นใคร?”

กิดเดียนเม้มริมฝีปากของเขาและเหลือบมองภาพสะท้อนของชายที่นอนเบาะหลังในกระจกมองหลังของเขา

คอเสื้อของเขาเปิดเล็กน้อยเปียกโชกไปด้วยเลือด กิดเดียนหรี่ตาลง

“กิดเดียนช่วยเขา ตกลงไหม? ได้โปรด?”

เขากวาดสายตาไปที่ใบหน้าของเธอด้วยท่าทางที่มืดมน

“คุณกำลังขอร้องผม เพื่อช่วยผู้ชายอื่นงั้นเหรอ?”

เนลล์ถึงกับอึ้งพูดไม่ออก

“คุณคิดอะไรอยู่? ฉันแค่คิดว่าคนนี้ค่อนข้างลึกลับ ดังนั้นฉันจึงต้องการทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับเขา”

เขามองไปที่เธอ “รู้จักเขามากกว่านี้ไหม?”

“ไม่”

เนลล์ส่ายหัวไปมาเหมือนลูกเจี๊ยบจิกข้าว กลัวว่าเขาจะไม่เชื่อเธอ

“ฮึ่ม!” กิดเดียนเยาะเย้ย

เขาไม่ได้พูดอะไร แต่รถทั้งคันตกอยู่ในบรรยากาศตึงเครียด เห็นได้ชัดว่ากิดเดียนไม่มีความสุข

เนลล์ยิ้ม

ผู้ชายคนนี้… ทำไมเขาถึงโกรธอย่างไม่มีเหตุผล?

สักพักเธอก็คิดอะไรบางอย่าง เธอแอบมองเขา จู่ ๆ เธอก็เอนตัวเข้าไปจูบเขาที่ใบหน้า

ใบหน้าของกิดเดียนยังไม่ยอมแพ้

จากนั้นเธอก็ขดริมฝีปากและจูบเขาที่ปาก

กิดเดียนคำรามใส่เธอ “นั่งเงียบ ๆ! อย่าขยับ”

“ไม่ ฉันจะจูบคุณ”

เธอเอนตัวเข้าไปหาอีกครั้ง แต่เขากดร่างกายของเธอลง บังคับให้เธอนั่ง

เนลล์ถูกกิดเดียนล็อกให้เข้าที่ เธอจึงทำแก้มป่องอย่างไม่พอใจอย่างรำคาญ เธอพูดว่า “มีอะไรผิดปกติกับคุณ? ทำไมจู่ ๆ คุณถึงโกรธและปฏิเสธที่จะบอกเหตุผลกับฉัน? ฉันจะเดาได้อย่างไรว่าคุณคิดอะไรของคุณอยู่?”

ชายคนนั้นเลิกคิ้ว ที่หางตาของเขา เขาเห็นแก้มที่พองด้วยความโกรธของเธอ และเสียงหัวเราะ แวบผ่านมาที่ดวงตาของเขา

อย่างไรก็ตาม เขายังไม่ยอมพูด เขาจับมือเธอแน่น และไม่นานพวกเขาก็กลับมาที่เฟิงเฉียว วิลล่า

เนลล์ลงจากรถและกิดเดียนก็เดินตาม

เธอเปิดประตูผู้โดยสารข้างหลังและพบว่าชายที่นั่งเบาะหลังหมดสติ ดังนั้นเธอจึงสะกิดไหล่ของเขา “เฮ้ ตื่นได้แล้ว!”

ชายคนนั้นไม่ตอบสนอง

เนลล์ขมวดคิ้ว เธอหันกลับมาบอกกิดเดียนว่า “เขาหมดสติ ไม่ปลอดภัยที่จะทิ้งเขาไว้ที่อื่น ทำไมไม่พาเขาเข้าไปข้างใน…”

คราวนี้ กิดเดียนไม่คัดค้าน

เขาอุ้มชายคนนั้นออกจากรถไปที่ประตูวิลล่า เปิดประตูและพาเขาเข้าไปข้างใน

เนลล์รีบไปต้มน้ำ เนื่องจากเป็นช่วงใกล้เทศกาลฤดูใบไม้ผลิและทั้งสองคนมักจะพักที่บ้านพักเก่า จึงไม่มีประโยชน์ที่จะให้คนรับใช้อยู่ในบ้านที่ว่างเปล่า ดังนั้นคนใช้จึงได้หยุดพักเพื่อกลับบ้านเกิดในปีใหม่

ด้วยเหตุนี้ บ้านหลังนี้จึงว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง ยกเว้นกิดเดียนและเนลล์

โชคดีที่แม้ว่าจะไม่มีใครอยู่แถวนั้น แต่ของใช้จำเป็นทางการแพทย์ทั่วไปก็มีอยู่ครบ

หลังจากที่เนลล์ได้กล่องปฐมพยาบาลแล้ว เธอบิดผ้าเช็ดตัวเปียกและเริ่มเช็ดเลือดออกจากใบหน้าของคนแปลกหน้า

ใบหน้าที่ซีดขาวค่อย ๆ ปรากฏขึ้น

มันเป็นใบหน้าที่ค่อนข้างดีและหล่อเหลา คิ้วของเขาโค้งเหมือนยอดภูเขาที่อยู่ห่างไกล จมูกของเขาโด่งและริมฝีปากของเขาก็บาง แม้ว่าเขาจะหมดสติ แต่เขาก็ยังส่งออร่าที่อ่อนโยนและสุภาพเรียบร้อยออกมา

ไม่น่าแปลกใจเลย แม้แต่ในสถานการณ์เหล่านั้น คน ๆ นี้ก็ยังมีความรับผิดชอบที่จะขอโทษเธอ

เนลล์อดไม่ได้ที่จะยิ้มเล็กน้อย ขณะที่เธอเอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อผ้าของเขา

ชายผู้เฝ้าดูโดยไม่สนใจจากข้าง ๆ ก็รู้สึกว่าเปลือกตาของเขากระตุก

“คุณกำลังจะทำอะไร?”

เนลล์ตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน “ฉันกำลังถอดเสื้อผ้าของเขา”

ใบหน้าของกิดเดียนเป็นประกาย “ไม่ได้อย่างแน่นอน!”

เนลล์ก็ชะงัก เธอมองเขาด้วยสีหน้างุนงง “ฉันจะทายาให้เขาโดยไม่ถอดเสื้อผ้าอย่างไง?”

กิดเดียนขมวดคิ้วและมองชายบนเตียงอย่างดูถูก ในที่สุดเขาก็อารมณ์เสีย

เขาหยิบชุดปฐมพยาบาลจากมือของเธอและถามอย่างไม่พอใจว่า “ทำยังไง? แค่บอกมา ผมจะทำให้!”

เนลล์รู้สึกประหลาดใจ แต่เมื่อเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของเขา เธอมีความสงสัยเล็กน้อย และอดไม่ได้ที่จะยิ้ม

ใบหน้าของกิดเดียนมืดลง เมื่อเขาจ้องมองมาที่เธอ

ยิ่งเนลล์มองกิดเดียนมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งดูน่ารักมากขึ้นเท่านั้น เธอใช้มือโอบรอบเอวของเขาและจูบบนใบหน้าของเขา

“คุณคิดอะไรอยู่? เขาเป็นแค่ผู้ป่วยในสายตาของฉัน เป็นเรื่องปกติที่แพทย์จะถอดเสื้อผ้าของผู้ป่วยใช่ไหม?”

กิดเดียนมองดูผู้หญิงในอ้อมแขนตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่สีหน้าของเขายังคงดูดุดัน

“แต่เขาเป็นผู้ชาย”

เนลล์กระพริบตา

“ผมไม่สนใจหมอคนอื่น แต่สำหรับคุณมันไม่ใช่”

ทัศนคติของเขาแน่วแน่และแน่วแน่ ดังนั้นเนลล์จึงยอมรับพร้อมกับหัวเราะคิกคัก “ตกลง ฉันจะฟังคุณ”

เนื่องจากเป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะประพฤติตัวเชื่อฟัง ความตึงเครียดในดวงตาของเขาจึงลดลงบ้าง เขาก้มศีรษะลงจูบริมฝีปากของเธอ และตบเบา ๆ ที่เอวของเธอ

“ยืนอยู่ตรงนั้น คุณแค่ต้องบอกผมว่าต้องทำอย่างไร?”

“ตกลง”

ด้วยเหตุนี้ เนลล์จึงยืนอยู่ข้าง ๆ และสั่งให้เขาถอดเสื้อผ้าของชายคนนั้นออก จากนั้นใช้แอลกอฮอล์ทำความสะอาดแผลและทายาลงไป

กิดเดียนมีสมองที่เฉลียวฉลาดและเรียนรู้ได้เร็ว ควบคู่ไปกับประสบการณ์ชีวิตของเขา เขาสามารถจัดการกับบาดแผลภายนอกเหล่านี้ได้อย่างเชี่ยวชาญ

ใช้เวลาไม่นานก่อนที่เขาจะทำแผลเสร็จ

เนลล์ตรวจร่างกายของชายคนนั้นอีกครั้ง แม้ว่าอาการบาดเจ็บทั้งหมดที่พวกเขาพบจะมาจากภายนอก แต่อาจจะต้องคอยดูแลบ้าง

จนกระทั่งเธอแน่ใจว่าไม่มีอาการบาดเจ็บอื่นใดอีก จึงทำให้ธอรู้สึกสบายใจ

เธอป้อนยาแก้อักเสบให้เขาและพูดกับกิดเดียนว่า “ปล่อยให้เขานอนพักสักครู่ เราจะรอจนถึงพรุ่งนี้เพื่อจัดการส่วนที่เหลือ”

กิดเดียนพยักหน้าและย้ายคนแปลกหน้าไปที่ห้องพัก หลังจากแน่ใจว่าเขาปลอดภัยแล้ว ทั้งสองก็ถอยกลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อน

วันรุ่งขึ้น เนลล์ตื่นสายเล็กน้อย เมื่อเธอลงไปชั้นล่าง เธอเห็นว่ามีบริการอาหารเช้าบนโต๊ะ และกิดเดียนเพิ่งเดินเข้ามาจากการออกกำลังกายของเขา

เมื่อเห็นเธอ เขาโยนผ้าเช็ดตัวลงบนโซฟาแล้วพูดว่า “กินก่อน”

เนลล์พยักหน้า อาหารเช้านี้ต้องส่งมาจากบ้านเก่าเมื่อเช้านี้ เนลล์สามารถลิ้มรสอาหารของมาม่าหลี่ได้ เธอชมอาหารขณะกินว่า “มาม่าหลี่ทำอาหารเก่งมาก ฉันกำลังอ้วนขึ้นจากฝีมือเธอ”

กิดเดียนเหลือบมองเธอ “ถ้าชอบก็กินอีก”

เขาเสิร์ฟข้าวต้มชามเล็ก ๆ ให้เธอ

หลังจากที่เนลล์กินข้าวต้มครึ่งชามเสร็จ เธอก็กินอีกต่อไม่ได้ เธอนั่งอยู่ที่นั่นและลูบท้องของเธอ

เมื่อมองไปที่เธอ กิดเดียนก็พูดว่า “คน ๆ นั้นตื่นแล้ว คุณต้องการไปดูเขาไหม?”

เนลล์รู้สึกประหลาดใจ “เขาตื่นแล้วเหรอ?”

“เอ่อ..”

“ฉันจะไปดู”

เธอลุกขึ้นทันที แต่หลังจากครุ่นคิด เธอก็เติมอาหารลงในชาม แล้วเธอก็เดินไปที่ห้องรับแขก

ห้องพักตั้งอยู่บนชั้นสาม เมื่อเธอเข้าไปในห้อง เธอเห็นว่าชายคนนั้นตื่นแล้ว เขานั่งลงบนเตียง จ้องมองทิวทัศน์สีเขียวนอกหน้าต่าง

บางทีเขาอาจได้ยินเสียงฝีเท้าแล้วหันกลับมาเพราะเห็นคู่สามีภรรยายืนอยู่ที่ประตูก็ตกใจ

“คุณตื่นแล้ว! เป็นยังไงบ้าง? เจ็บไหม?”