จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 364 เขาสอบได้จอหงวนแล้ว
“คุณหนูหยุน ท่านพูดจริงรึ?” หลู่อ๋องพุ่งเข้ามาอย่างดีใจ
หยุนถิงเหล่มองเขา เสื้อผ้ายังใส่ไม่เรียบร้อย ที่คอยังมีรอยจูบผู้หญิงอยู่เลย เธอพลันสีหน้าทะมึนลงทันที
“ซื่อจื่อ ท่านบอกว่าเมื่อวานฝ่าบาทเรียกท่านเข้าเฝ้ามิใช่รึ บอกว่า หลายปีมานี้หลู่อ๋องไม่มีการพัฒนาใดๆมาตลอด อีกทั้งไม่ได้มีผลงานอะไร คิดจะปลดฐานะท่านอ๋องของเขามิใช่รึ?” หยุนถิงพูดเสียงเย็น
หลู่อ๋องผู้นี้แก้สันดานยากจริง ตนเองบอกเขาให้เพลาๆลงแล้ว ยังกล้าทำอย่างนี้กับสตรีอื่นอีก นี่จะให้หวางเฟยเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
คำพูดเดียวทำหลู่อ๋องตกใจหน้าซีดเผือด เหงื่อแตกซิกเต็มแผ่นหลังทันที
จวินหย่วนโยวที่เฉลียวฉลาดนักหนา มองออกทันทีว่าหยุนถิงกำลังโกรธ “ฝ่าบาทเคยตรัสเช่นนี้กับข้าจริงๆ และเคยถามความเห็นข้า?”
หลู่อ๋องตกใจตัวสั่น “จวินซื่อจื่อ แล้วท่านว่าอย่างไรกัน?”
ดวงตาดำขลับเย็นเยียบของจวินหย่วนโยวเหล่มองเขา “ข้าบอกว่าหลู่อ๋องมิมีการพัฒนาใดๆจริง!”
คำพูดเดียวทำให้หัวใจหลู่อ๋องตีบลีบลง เหมือนตกเหวลึก “หมดกัน หมดสิ้นกันแล้ว”
“แต่ข้ายังพูดอีกว่า หลู่อ๋องกับหวางเฟยน่ะรักใคร่ปรองดองกัน ต่อให้หลู่อ๋องมิมีการพัฒนาใดๆ แต่ท่านพ่อของหวางเฟยกลับเป็นขุนนางคนสำคัญแห่งแคว้นต้าเยียน ตีหมายังต้องดูเจ้าของนะ ดังนั้นฝ่าบาทจึงตรัสว่าจะลองคิดดู” จวินหย่วนโยวพูดต่อ
ถึงคำพูดนี้จะฟังเสียดหูไปบ้าง แต่พอได้ยินว่าฝ่าบาทจะลองคิดดู หลู่อ๋องก็แอบถอนหายใจโล่งอก รีบคารวะจวินหย่วนโยวทันที
“ขอบคุณจวินซื่อจื่อมากที่ช่วยพูดแทนข้า ข้าซาบซึ้งใจนัก จะต้องตอบแทนจวินซื่อจื่อให้ดีแน่นอน”
“ท่านอ๋อง คนที่ท่านจะต้องตอบแทนมิใช่จวินซื่อจื่อ แต่เป็นหลู่หวางเฟย ฝ่าบาททรงเห็นแก่หน้าท่านพ่อของหลู่หวางเฟยต่างหาก ท่านอย่าได้ขอบคุณผิดคน” หยุนถิงแค่นเสียงหึ
“ซื่อจื่อเฟยสั่งสอนได้ถูกต้องแล้ว ต่อไปข้าจะรักใคร่ทะนุถนอมหวางเฟยแน่นอน” หลู่อ๋องพูดอย่างนอบน้อม
“หลู่อ๋องทานยาของข้าตามเวลาหรือไม่?” หยุนถิงปรายสายตาเย็นชามองมา
หลู่อ๋องหน้าแดงก่ำฉับพลัน อธิบายอย่างกระดากว่า “ยาของซื่อจื่อเฟยข้ากินหมดแล้ว และปฏิบัติตามมาตลอด แต่วันนี้ทนไม่ไหวจริงๆถึงได้—ข้ารับประกันว่าจะไม่ทำผิดแน่นอน ข้าเองก็อยากได้ลูกนะ”
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นสามเดือนนี้ท่านอ๋องก็ลองมีสัมพันธ์กับหวางเฟยได้” หยุนถิงตอบ
“หากข้าได้ลูกจริงๆ ซื่อจื่อเฟยเป็นผู้มีพระคุณอันยิ่งใหญ่ของข้าเลยนะ ข้าจะจัดเตรียมของขวัญชั้นเลิศขอบคุณซื่อจื่อเฟยแน่นอน” หลู่อ๋องพูดอย่างตื่นเต้น
หยุนถิงกำชับอีกหลายคำ แล้วถึงจากไปกับจวินหย่วนโยว
บนรถม้า
จวินหย่วนโยวเหล่มองหยุนถิง “ซื่อจื่อเฟยนี่ชอบยุ่งเสียจริง ขนาดคนอื่นจะมีลูกหรือไม่ก็ยังยุ่ง?”
หยุนถิงมุมปากกระตุก “ได้รับการไหว้วานมา ก็ต้องทำให้ดีที่สุดสิ สำหรับพวกท่าน ลูกเป็นที่พึ่งของสตรี หลู่หวางเฟยเป็นสตรีที่มีจิตใจดีงาม นางควรจะมีลูกของตนเอง”
“เจ้าพูดถูกทั้งหมดล่ะ” จวินหย่วนโยวบอกอย่างรักใคร่
หยุนถิงพอใจนัก ซื่อจื่อใช้ได้นี่นา
….
จวนหลีอ๋อง
หลังจากที่หยุนถิงฝังเข็มให้แล้ว โม่ฉือหานกลับมายังจวนหลีอ๋อง จากนั้นให้คนไปเรียกสาวงามทั้งหมดมาต่อแถวกันรอเขามีสัมพันธ์ด้วย
ระยะนี้โม่ฉือหานนกเขาไม่ขัน โดนคนกระแทกแดกดัน เย้ยหยัน เสียดสีต่างๆนานาทั้งต่อหน้าและลับหลัง เก็บกดยิ่งนัก คืนนี้เขาต้องล้างอายให้ได้
องค์ชายสี่โม่ฉือชิงที่ตามเข้ามา ได้ยินเสียงหวีดร้องไม่หยุดจากเรือนพี่รองไม่หยุด โม่ฉือชิงอดหน้าแดงไม่ได้ ทนไม่ไหวบ่นออกมา
“เจ้าเดรัจฉานพี่รองนี่ ดูท่าระยะนี้จะเก็บกดน่าดู ไม่คิดว่าฝีมือการแพทย์ของหยุนถิงจะร้ายกาจเพียงนี้ เห็นผลไวมากนะเนี่ย!”
โม่ฉือชิงเห็นพี่รองกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ก็วางใจจากไป
จวนหลีอ๋องที่กว้างใหญ่เรียกได้ว่าอบอวลไปด้วยบรรยากาศวาบหวาม ขนาดตอนกลางวันโม่ฉือหานยังไม่ไปร่วมว่าราชการตอนเช้าเลย เขาขอลาเอาดื้อๆ
เดิมฮ่องเต้ยังเป็นห่วง กลัวว่าโม่ฉือหานจะไม่สบาย สุดท้ายได้ยินจากสายสืบของตนที่อยู่ในจวนหลีอ๋องรายงาน ถึงรู้ว่า โม่ฉือหานกำลังยุ่งกับการระบาย
แต่ฮ่องเต้เองก็เข้าใจ เพราะโม่ฉือหานนกเขาไม่ขันนานขนาดนี้ คงเก็บกดหนักมากแล้ว ตอนนี้สามารถเงยหน้ายืดอกได้แล้ว ย่อมต้องใช้ให้คุ้มค่าเสียหน่อยอยู่แล้ว
ดังนั้นตอนนี้ฮ่องเต้เลยไม่พูดอะไร ทำเป็นไม่รู้เรื่องนี้ไปซะ
หลายวันนี้จวนหลีอ๋องคึกคักนัก เหล่าองครักษ์ยังพาสาวงามกลับมาจากด้านนอกมากมาย
โม่ฉือหานออกคำสั่งด้วยตนเอง “หากใครท้อง จะตกรางวัลหนึ่งหมื่นตำลึง หากสามารถให้กำเนิดบุตรได้อย่างปลอดภัยมิว่าหญิงหรือชาย จะตกรางวัลร้านค้าสิบร้าน จวนหนึ่งหลัง”
ยิ่งกระตุ้นให้สตรีทั้งหมดแย่งชิงความรักกันหนักขึ้น เรียกได้ว่าทุกคนทุ่มสุดตัวทุกวิถีทาง ใช้วิชาทั้งตัวเลยทีเดียว
ขนาดโจวอีเม่ยที่โดนกักบริเวณก่อนหน้านี้ยังใช้วิธีการต่างๆนานามาแย่งชิงความโปรดปราน เรื่องนี้ย่อมลอยไปเข้าหูฟ่านเสี่ยรั่ว
ทำเอานางโกรธจนปัดถ้วยชาที่สาวใช้เทตก น้ำชาร้อนเดือดสาดใส่มือฟ่านเสี่ยรั่วเข้าพอดี นางเจ็บแล้วยิ่งเดือดดาลหนักขึ้น ดวงตางามมีแววทะมึนและเหี้ยมโหดวาบผ่าน
“ต่อให้พวกนางท้องลูกของท่านอ๋องแล้วอย่างไร ข้าไม่มีทางยอมให้พวกมันคลอดออกมาอย่างปลอดภัยได้ดอก”
สุดท้ายได้ยินสาวใช้ที่พุ่งเข้ามาจากด้านนอกว่า “เหนียงเหนียง วันนี้ท่านอ๋องออกคำสั่ง หากใครกล้าแตะต้องสายเลือดท่านอ๋อง จะจับนางเลาะกระดูกถลกหนัง สับเป็นแปดชิ้นสิบชิ้น แขวนไว้หน้าประตูเมืองให้รุมประชาทัณฑ์หนึ่งปี ครอบครัวของนางผู้นั้นก็จะโดนหางเลขไปด้วย เนรเทศไปชายแดน ทรมานให้หนัก ให้อยู่ไม่สู้ตายเลยทีเดียว”
ฟ่านเสี่ยรั่วตัวแข็งค้าง ในใจเหมือนตกหุบเหวลึก
นางรู้ว่าหลีอ๋องเกลียดการเล่นเล่ห์เพทุบาย โหดเหี้ยมดุจอสรพิษของสตรีมากที่สุด หากตนเองขัดคำสั่งเขาจริง ฟ่านเสี่ยรั่วไม่สงสัยความโหดร้ายของท่านอ๋องเลยสักนิด
วินาที ฟ่านเสี่ยรั่วยิ่งเคียดแค้นหนักขึ้น ขนาดโจวอีเม่ยยังโดนเรียกไปปรนนิบัติ นางต้องคิดหาทางได้รับการโปรดปรานจากท่านอ๋องอีกครั้งให้ได้
หลายวันผ่านไป ไม่นานก็ถึงวันที่ประกาศผลสอบ
แต่เช้ามา ก็มีผู้คนเต็มท้องถนนของเมืองหลวง ล้วนเป็นบัณฑิตที่มาร่วมการสอบในปีนี้ ล้วนตื่นเต้นกันยิ่งนัก จ้าวเคอก็เป็นหนึ่งในนั้น
องครักษ์ที่มาประกาศผลตีฆ้องร้องป่าว ออกจากพระราชวัง มุ่งตรงมายังถนนที่ใหญ่ที่สุดของเมืองหลวง
ทุกคนต่างแหวกออกเป็นทางให้ และเห็นองครักษ์วังหลวงแปะประกาศใหญ่ใบนั้น ทุกคนตื่นเต้นกันยิ่งนัก รีบเข้าไปดู
“ที่หนึ่งจ้าวเคอ จ้าวเคอยินดีด้วย เจ้าช่างทำให้ท่านแม่เจ้าภูมิใจจริงๆ!” มีผู้หนึ่งร้องเสียงดังขึ้นมา
จ้าวเคอที่เบียดเสียดท่ามกลางผู้คนถึงเห็นชัด เขาตื่นเต้นจนยืนนิ่งบื้อลืมทุกอย่างไปเลย
เขาทำได้แล้ว เขาทำได้แล้วจริงๆ เขาไม่ได้ทำให้คุณหนูหยุนผิดหวัง เขาทำได้แล้วจริงๆ
ดวงตาของจ้าวเคอตื่นเต้นจนแดงเรื่อ ในที่สุดเขาก็เงยหน้ายืดอกแล้ว ในที่สุดก็สร้างชื่อเสียงให้วงศ์ตระกูลจ้าวได้แล้ว ในที่สุดก็ทำตามความฝันของท่านแม่ได้สำเร็จ
คนอื่นล้วนมาแสดงความยินดีกับจ้าวเคอ จ้าวเคอไม่ทันบอกขอบคุณเลย มุ่งตรงไปยังจวนซื่อจื่อทันที
เขาจะต้องแจ้งข่าวดีนี้แก่คุณหนูหยุนเป็นคนแรก ดังนั้นจ้าวเคอเร่งฝีเท้าแทบจะวิ่งไปจวนซื่อจื่อ
วินาทีที่เห็นหยุนถิง จ้าวเคอคุกเข่าลงทันที “คุณหนูหยุน ข้าทำได้แล้ว ข้าสอบได้จอหงวน ข้าทำได้แล้วจริงๆ!”
หยุนถิงตื้นตันใจนัก รีบยื่นมือมาพยุงเขาลุกขึ้น “ข้ารู้ดีว่าข้ามองคนไม่ผิดแน่ เจ้าเก่งมาก มันแลกมาด้วยความพยายามและหมั่นเพียรของเจ้าเอง คุ้มค่าแล้ว รีบกลับไปบอกข่าวดีนี้แก่ท่านแม่เจ้าเถอะ”
