จอมนางข้ามพิภพ – บทที่ 458 จะให้เกิดเรื่องขึ้นกับนางไม่ได้เด็ดขาด

จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 458 จะให้เกิดเรื่องขึ้นกับนางไม่ได้เด็ดขาด

มามาเคยพบเจอสถานการณ์เช่นนี้ที่ไหนกัน รู้สึกตกใจแทบแย่ในทันที คุกเข่าลงไปกับพื้น “บ่าวคำนับฝ่าบาท เงินนี่บ่าวเป็นคนให้ฉางเซิ่นจริงๆ”

“ให้เพราะเหตุใด?” นัยน์ตาสีดำที่เฉือนคมของฮ่องเต้มองมา

มามาตกใจจนตัวสั่น สีหน้าซีดขาว ไม่กล้าปิดบัง “เป็นค่าตอบแทนที่ฮูหยินสั่งให้ฉางเซิ่นปลิดชีวิตของคุณหนูหยุน!”

“เจ้าทาสตัวดี เจ้าเป็นคนออกความคิดนี้ให้ข้าแท้ๆ ตอนนี้เจ้าถึงกับใส่ร้ายข้า เจ้ายังมีมโนธรรมอยู่อีกไหม!” ฮูหยินหานกั๋วคำรามด้วยความโกรธ

“ฮูหยิน บ่าวทำผิดต่อท่าน แต่บ่าวไม่อยากตายนี่นา!” มามาอธิบาย

สีหน้าของฮ่องเต้มืดมนน่ากลัว โกรธแค้นสุดขีด อากาศรอบตัวเย็นยะเยือกจนติดลบ “ฮูหยินหานกั๋วจิตใจโหดเหี้ยม สั่งให้คนทำร้ายองค์หญิงแห่งราชวงศ์ วิธีการโฉดชั่วอย่างยิ่ง ไม่รู้จักสำนึกผิด ปลดออกจากตำแหน่งฮูหยินหานกั๋ว เสื่อมยศเป็นสามัญชน เนรเทศไปชายแดน ให้เป็นทาสตลอดกาล ส่วนทาสเจ้าเล่ห์กับฉางเซิ่นประหารชีวิตโดยห้าอาชาแยกร่างโดยตรง ลงโทษประหารชีวิตตรงทางเข้าถนนของเมืองหลวง เพื่อมิให้เป็นเยี่ยงอย่าง!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

คนทั้งคนของฮูหยินหานกั๋วทรุดตัวอยู่บนพื้น ใบหน้าซีดขาดราวกับขี้เถ้า ทีนี้นางจบสิ้นแล้ว จบแล้วจริงๆ

“ฝ่าบาท ฝ่าบาทโปรดเมตตาด้วย ท่านโหวเยี่ยของข้าเคยช่วยชีวิตของฝ่าบาทเอาไว้ ท่านโหวเยี่ยเสียชีวิตไปนานหลายปี ข้ารักษาศีลธรรมของสตรีมาโดยตลอด ขอฝ่าบาทโปรดอภัยให้ข้าสักครั้งเถิด!” ฮูหยินหานกั๋วรีบวิงวอนขอความเมตตาทันที

“หากไม่ได้เห็นแก่หน้าของหานโหวเยี่ย ข้าคงสั่งให้คนแยกเจ้าออกเป็นชิ้นๆและแขวนเอาไว้หน้าประตูเมืองแล้ว ทางที่ดีเจ้าควรจะภาวนาให้หยุนถิงไม่เป็นไร มิเช่นนั้นทั่วทั้งจวนตระกูลหานก็รอถูกยึดทรัพย์และประหารทั้งตระกูลเถอะ!”ฮ่องเต้ตรัสด้วยความโกรธ

ฮูหยินหานกั๋วตะลึงงันไปอย่างสิ้นเชิง หัวใจทั้งดวงราวกับขี้เถ้าไร้ชีวิต แม้แต่คำพูดขอความเมตตาก็ยังลืมพูดไป

องครักษ์สองคนวิ่งเข้ามาทันที หิ้วตัวฮูหยินหานกั๋วออกไปทันที

มามากับฉางเซิ่นรีบขอความเมตตาทันที องครักษ์ไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ คุมตัวพวกเขาออกไป ทั่วทั้งพระราชวังเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องขอความเมตตาของพวกเขาทั้งคู่ ทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกหวาดกลัว แต่กลับไม่มีใครเห็นใจ

“ฝ่าบาท บ่าวได้ยินมาว่าคุณหนูหยุนหมดสติไป จะส่งหมอหลวงไปตรวจดูหน่อยไหม?” ซูกงกงกล่าวด้วยความเป็นห่วง

“ส่งหมอหลวงหลิวไปทันที ยาสมุนไพรของโรงหมอหลวงใช้ได้ตามใจ จะให้เกิดเรื่องขึ้นกับนางไม่ได้เด็ดขาด!” ฮ่องเต้ออกคำสั่ง

หยุนถิงคือดาวนำโชคของเขา ทุกครั้งที่มีปัญญายากๆหรือไม่ก็สถานการณ์ที่ไม่สามารถแก้ไขได้ คำพูดไม่กี่คำของหยุนถิงก็สามารถคลี่คลายได้แล้ว และวิธีการของนางก็เป็นวิธีการที่แปลกใหม่ไม่เหมือนใคร ฮ่องเต้ย่อมไม่อยากสูญเสียผู้ช่วยดีๆเช่นนี้ไปอยู่แล้ว

“พ่ะย่ะค่ะ!”

“ช่างเถอะ ข้าจะไปที่จวนซื่อจื่อด้วยตัวเอง!” ฮ่องเต้เอ่ยปาก

“บ่าวจะให้คนไปเตรียมการเดี๋ยวนี้!” ซูกงกงรีบไปจัดการทันที

ไม่นานนัก ฮ่องเต้นั่งอยู่ในรถม้า ซูกงกงนั่งอยู่นอกรถม้าติดตามไปด้วย ยังมีองครักษ์อีกสองสามคน ทั้งหมดมุ่งหน้าไปที่จวนซื่อจื่อ

ทันทีที่ยามรักษาการณ์ที่อยู่ตรงหน้าประตูจวนซื่อจื่อเห็นว่าฝ่าบาทเสด็จมาด้วยพระองค์เอง ก็รีบเข้าไปรายงานทันที

เมื่อจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงได้ยินว่าฮ่องเต้เสด็จมาด้วยพระองค์เอง ทั้งสองคนล้วนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“ฝ่าบาทถึงกับเสด็จมาเยี่ยมซื่อจื่อเฟยด้วยพระองค์เอง แสดงให้เห็นว่าให้ความสำคัญกับซื่อจื่อเฟยมาก!” หลงหวู่กล่าว

“เพราะเป็นห่วงจริงๆ หรือมาดูว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่ ก็ไม่ใช่สิ่งที่จะรู้ได้แล้ว ตอนนี้เจ้าคือซื่อจื่อ จะให้มีพิรุธไม่ได้เด็ดขาด!” หยุนถิงกำชับ

“ขอรับ!”

“คำนับฝ่าบาท!” รั่วจิ่งที่อยู่หน้าประตูตะโกนเสียงดัง รีบคำนับทันที

หยุนถิงที่อยู่ในเรือนรีบนอนลง และหลับตาทันที ขณะที่จวินหย่วนโยวเปิดประตูออกไปต้อนรับ “กระหม่อมคำนับฝ่าบาท!”

ฮ่องเต้สวมชุดคลุมมังกรสีเหลืองอร่าม สง่างามน่าเกรงขาม และเดินตรงเข้ามา “ข้าได้ยินมาว่าหยุนถิงถูกฮูหยินหานกั๋ววางแผนทำร้าย ข้าได้ลงโทษฮูหยินหานกั๋วไปแล้ว จึงมาเยี่ยมโดยเฉพาะ”

“ขอบพระทัยฝ่าบาทที่เห็นใจ!” จวินหย่วนโยวกล่าวพร้อมหลบออกไป

ฮ่องเต้เดินเข้ามา เห็นหยุนถิงที่หมดสติอยู่บนเตียง สีหน้าตึงเครียด “หยุนถิงเคยตื่นมาหรือไม่?”

“จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้สติ!” จวินหย่วนโยวตอบ

“หมอหลวงหลิวรีบรักษาให้หยุนถิงเดี๋ยวนี้ ยาสมุนไพรในห้องโอสถหลวงของพระราชวังสามารถใช้ได้ตามต้องการ จะต้องช่วยนางให้ฟื้นขึ้นมาให้ได้!”

“พ่ะย่ะค่ะ!” หมอหลวงหลิวที่อยู่ด้านหลังวิ่งเข้ามาจับชีพจรให้หยุนถิงทันที

หัวใจทั้งดวงของหลงหวู่ที่ปลอมตัวเป็นจวินหย่วนโยวตึงเครียดไปหมด หลายปีมานี้ฝ่าบาทระมัดระวังซื่อจื่ออย่างมาก หากฝ่าบาทรู้ว่าซื่อจื่อเฟยตั้งครรภ์แล้ว เกรงว่าจะทำในสิ่งที่ไม่เป็นผลดีต่อซื่อจื่อเฟย

เพียงแต่ว่าฮ่องเต้พาหมอหลวงหลิวมาด้วยพระองค์เอง ก็ไม่ดีที่จวินหย่วนโยวจะไปขัดขวาง มิเช่นนั้นจะทำให้ฝ่าบาทเกิดความสงสัยอย่างแน่นอน

หลงหวู่ที่กำลังลังเลอยู่ ได้ยินหมอหลวงหลิวเอ่ยปากขึ้นมาว่า “ฝ่าบาท ชีพจรของซื่อจื่อเฟยแปลกประหลาดมาก ลมหายใจไม่นิ่ง อ่อนแออย่างมาก บาดเจ็บสาหัสมาก แต่ฝ่าบาทวางพระทัยได้ ซื่อจื่อเฟยไม่มีอันตรายถึงชีวิต!”

หลงหวู่ถึงได้ปล่อยวางใจที่วิตกกังวลอย่างมากลง “ขอหมอหลวงหลิวช่วยรักษาซื่อจื่อเฟยของข้าให้หายด้วย!”

“ซื่อจื่อกล่าวหนักไปแล้ว กระหม่อมจะรักษาอย่างสุดความสามารถแน่นอน กระหม่อมจะไปเขียนสั่งยาเดี๋ยวนี้!” หมอหลวงหลิวตอบอย่างเคารพนบนอบ

รั่วจิ่งรีบนำกระดาษกับพู่กันมาทันที ยืนมองดูอยู่ด้านข้างด้วยความเคารพนบนอบ ความวิตกกังวลบนใบหน้าเห็นได้อย่างชัดเจน

ฮ่องเต้ก็ขมวดคิ้วแน่นเช่นกัน “หมอหลวงหลิว ข้าขอสั่งให้เจ้าอยู่รักษาหยุนถิงที่จวนซื่อจื่อ จนกว่านางจะหายดี!”

“พ่ะย่ะค่ะ!” หมอหลวงหลิวคำนับด้วยความเคารพนบนอบ

“เมื่อเป็นเช่นนี้ ข้ากลับก่อนแล้ว จวินหย่วนโยวดูแลหยุนถิงให้ดีๆ!” ฮ่องเต้กำชับ

“พ่ะย่ะค่ะ!” จวินหย่วนโยวพยักหน้า

ฮ่องเต้จากไป หมอหลวงหลิวอยู่ต่อ พ่อบ้านไปจัดเตรียมห้องรับแขกให้เขา รั่วจิ่งไปซื้อยาด้วยตัวเอง ในห้องเหลือเพียงจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงเท่านั้น

“ซื่อจื่อเฟย เมื่อครู่นี้ท่านหลอกหมอหลวงหลิวได้อย่างไร ข้าตกใจแทบตาย ข้ายังคิดอยู่ว่าควรจะขัดขวางอย่างไร แต่กลับหาข้ออ้างไม่ได้” หลงหวู่กล่าวในสิ่งที่ตนเองเป็นกังวลออกมา

“กลัวอะไร ทักษะทางการแพทย์ของข้าอยู่เหนือหมอหลวงหลิว สร้างชีพจรที่อ่อนแอขึ้นมาเป็นเรื่องง่ายนิดเดียว ในเมื่อหมอหลวงหลิวอาศัยอยู่ในจวน จะให้เขาเห็นความผิดปกติไม่ได้” หยุนถิงกล่าว

“ขอรับ”

นกพิราบสื่อสารตัวหนึ่งบินร่อนลงมาอยู่ข้างหน้าต่าง หลงหวู่รีบวิ่งเข้าไปเอากระดาษข้อความที่อยู่บนขาของนกพิราบสื่อสาร และยื่นให้กับหยุนถิงทันที “ซื่อจื่อเขียนจดหมายมา!”

หยุนถิงรีบรับมาเปิดออกทันที ในตอนที่เห็นสิ่งที่เขียนอยู่ในนั้น สีหน้าก็ตึงเครียดขึ้นมาเล็กน้อยในชั่วพริบตา

“หอเทพเซียนถึงกับใช้คนมีชีวิตทำการทดลอง ทำลายชีวิตผู้คน แถมยังกักขังอดีตท่านเจ้าหอ มู่เทียนบาช่างโหดเหี้ยมจริงๆ!” หยุนถิงกล่าวอย่างเย็นชา

“ซื่อจื่อเฟย เช่นนั้นเราจะทำอย่างไรดี?” หลงหวู่ถาม

“เจ้าส่งคนไปติดต่อสหายเก่า คนสนิท หรือไม่ก็ลูกศิษย์ของอดีตท่านเจ้าหอของหอเทพเซียนเดี๋ยวนี้ จากนั้นก็ส่งคนไปเชิญผู้ที่มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมจากทั้งสี่แคว้นในนามของหอเทพเซียนที่สกัดยาอมตะออกมาได้แล้ว

ถึงเวลานั้นต้องเกิดความโกลาหลขึ้นอย่างแน่นอน รอให้ทุกคนรวมตัวกันที่หอเทพเซียนแล้ว คิดหาวิธีติดต่อซื่อจื่อ ให้เขาประสานงานจากภายในภายนอกให้พวกเขาได้พบกับอดีตท่านเจ้าหอที่ถูกขัง

ขอเพียงพวกเขาได้เห็นอดีตท่านเจ้าหอ เช่นนั้นความจริงทุกอย่างก็จะถูกเปิดเผยออกมา จากนั้นก็ให้คนของเรากระจายข่าวไปทั้งสี่แคว้น อันคำว่าไม่มีลมไหนเลยจะมีคลื่น ถึงเวลานั้นมู่เทียนบามีความสามารถมากแค่ไหนก็ไม่อาจพลิกสถานการณ์ได้อย่างแน่นอน!” หยุนถิงอธิบาย

หลงหวู่นับถือจนอยากจะก้มลงกราบเลยทีเดียว “ซื่อจื่อเฟยปราดเปรื่องยิ่งนัก ข้าน้อยจะให้คนไปจัดการทันที!”

หยุนถิงพยักหน้า นอนลงและหลับตาต่อไป ในเมื่อหมอหลวงหลิวเข้ามาอาศัยอยู่ด้วย นางย่อมไม่สามารถเผยพิรุธออกมาอยู่แล้ว หยุนถิงหลับตาและเข้าไปในมิติซะเลย

ในตอนที่เห็นดอกไม้ขนฟีนิกซ์ดอกนั้นเติบโตแล้ว หยุนถิงมีความสุขอย่างยิ่ง รีบคัดลอกกิ่งก้านจำนวนมากทันที ทีนี้พิษของซื่อจื่อก็มีทางรอดแล้ว!